De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Langs Rijn en Main,
door J.F. Nuyens.
(Slot.)

Even buiten Walporzheim ligt een prachtige rots, die steil omhoogschiet en waarvan een merkwaardig gevormde brok zelfs over den weg heensteekt. Dit is de ‘Bonte Koe,’ en aan den voet daarvan staat een kruis, dat de herinnering levend houdt aan iemand, die door een ongelukkigen val hier het leven verloor.

Het dal wordt hier iets breeder, maar bij Dernau reiken de bergen elkaar weer bijna de hand en wij zijn gedwongen het geheele verdere gedeelte getrouw den grilligen loop van de Ahr te volgen. De spoorweg is minder volgzaam en laat hier en daar het stroompje links liggen, om door een tunnel te boren en zoo zijn weg te verkorten.

Steeds omgeven door de schoonste natuurtafereelen, met het onbelemmerd uitzicht op de prachtige rotsen, meer afwisselend van vorm dan in het Rijndal, en naast ons de frissche, dartele bergstroom, reden wij voorbij de ruïne Suffenberg en het plaatsje Mayschoss en staken eens op in de bij alle toeristen welbekende herberg ‘Lochmühle.’

Het gedeelte, dat wij nog kregen, is het schoonste van het Ahrthal. De bergen worden al hooger en hooger en nemen steeds grilliger, soms woester vormen aan. De bosschen bedekken de toppen, glijden langs de hellingen naar beneden en klampen zich aan de meest steile rotsklompen op de onmogelijkste wijze vast, zoodat zij tusschenbeide met wortels en takken in de lucht zwieren. Iedere draai van den weg geeft ons een nieuw schilderachtig uitzicht en aan onze rechterhand vergezellen ons trouw de wijngaarden, die met hun frisch groen kleur aan het landschap geven.

Door dit onbeschrijflijk schoon gedeelte van het Ahrthal rijden wij nog een half uurtje verder, komen door een kleinen tunnel, die een bocht van een uur gaans van de rivier afsnijdt, en rijden Altenahr binnen, dat doorgaat voor het schoonst gelegen plaatsje aan de rivier, zoodat verreweg de meeste toeristen hier hun eindpunt kiezen.

Bij hotel Winkler wordt uitgespannen en de koetsier vergezelt ons, om in de omstreken een kijkje te nemen.

Even buiten het plaatsje, in een schilderachtige omgeving, begint een breed voetpad, door forsche boomen en struiken beschaduwd, dat zigzagsgewijze de helling van den berg opklimt. Na een kwartiertje komen wij op den top en treden door een voorpoort de ruïne van het oude kasteel van Altenahr binnen, van waar het uitzicht wonderschoon is. Wij klimmen zoo hoog mogelijk, tot wij om zoo te zeggen een achterdeur van het slot bereiken en staan nu op de punt van een loodrechte, vooruitspringende rots, die zich een paar honderd meter boven de Ahr verheft.

De eerste aanblik is overweldigend. Van hier gezien vormt het Ahrthal eigenlijk een ketel, die aan alle zijden door hooge oud-vulkanische rotsen is ingesloten. Vlak onder ons beschrijft de Ahr een groote, grillige bocht om en tus-

[p. 208]

schen de bergen door, en naar alle zijden daaromheen rust ons oog op begroeide hellingen en kale rotsen, die in schilderachtige wanorde op elkaar zijn gestapeld en aaneenhangen als een reusachtige steenhoop, door den Schepper daar neergeworpen. Naar het Zuiden bespeuren wij hoogere toppen, die tot meer dan 500 meter de lucht ingaan, en daarachter moeten zich de hoogste gedeelten van den Eifel verheffen: de ‘Hohe Acht’ en de ‘Nurburg,’ die bijna 800 meter hoog zijn.

Het plekje, waar wij nu staan, heet de ‘Rittersprung,’ naar een oude legende, die verhaalt, dat een vluchtend ridder eens met paard en al van deze hoogte naar beneden sprong en ongedeerd wegreed.

Wij wandelden verder met onzen gids naar het bekende ‘Witte Kruis,’ van waar het uitzicht nog schooner is, en gingen toen op ons gemak in een klein belvedère zitten, dat op het hoogste punt gebouwd is, om onder het genot van een sigaar een half uurtje uit te rusten en te genieten van Gods schoone schepping, die men niet moe wordt te aanschouwen.

Het spreekt vanzelf, dat een middeleeuwsche burcht, op deze plaats gebouwd en dus beheerscher van een groot gedeelte van het Ahrthal, allerlei lotgevallen heeft beleefd. Reeds gesticht in het begin der twaalfde eeuw, kwam hij ruim een eeuw later in het bezit van de stad Keulen, diende in 1672 maarschalk Turenne tot hoofdkwartier, viel in 1689 weer in handen van de Fransche plunderaars en werd na den vrede van Utrecht, in 1714 verwoest met het oog op de openbare veiligheid.

Volgens de kroniek hebben in de kerkers van het slot eens elf der edelste Keulsche patriciërs gevangen gezeten, die tot hun tijdverdrijf niets anders hadden dan een gewone muis, die zij hadden weten te temmen. Tot hun geluk vonden zij in het hol van die muis een paar vijlen en beitels, waarmee zij ongemerkt hun boeien en de ijzeren spijlen van hun cel wisten door te zagen en langs een steil pad vluchtten en hun vrijheid herkregen.

langs rijn en main: De ruïne van den Drachenfels.

Natuurlijk gaan nog meer sagen rond in den volksmond, en de romantische omgeving zal hierop wel invloed hebben gehad. Aan iedere steile klip, aan elk bijna onbeklimbaar pad, aan iedere geheimzinnige plaats, verbindt zich zoo licht een legende of een sprookje, die van geslacht tot geslacht overgaan en ir. leven blijven.

Lang lieten wij onze blikken weiden over deze wonderschoone natuur. Gaarne hadden wij hier urenlang vertoefd, maar helaas, aan alle genot komt een einde. Hoewel noode, namen wij dus afscheid van dit verrukkelijk plekje, trippelden met onzen gids weer naar beneden, en lieten vervolgens inspannen om naar Ahrweiler terug te keeren.

Een half uur na onze aankomst aldaar zaten wij weer in den trein, wierpen een laatsten blik op het nooit volprezen Ahrthal, blikten nog eens over de ‘Gouden Mijl’ en wierpen ons anker weer uit in ‘Zum Deutschen Kaiser’ te Remagen.

Dit was het laatste rustpunt van onze eigenlijke reis, en een uur later spoorden wij per sneltrein naar Bonn en verder door naar Keulen. Nogmaals wierpen wij een blik op den koninklijken Rijn, die hier voor het laatst al zijn pracht ten toon spreidt; wederom zagen wij de liefelijke plaatsjes Honnef, Königswinter en Godesberg voorbij vliegen; opnieuw bewonderden wij het onvergelijkelijk tooneel, dat Rolandseck aanbiedt met Nonnenwerth, Grafenwerth en andere bekende schoonheden der natuur; en aan de overzijde van de rivier verrees het heerlijke Zevengebergte met den idyllischen Drachenfels, schitterend verlicht door de gouden stralen der dalende zon en onbeschrijfelijk schoon in zijn romantische pracht.

Bij het vallen van den avond bereikten wij Keulen, brachten daar het verdere gedeelte van den avond door in Circus Renz en sliepen daarna den slaap des rechtvaardigen.

langs rijn en main: Gezicht op Altenahr.

Zal ik den lezer nog verhalen van Keulen, het heilige Keulen, van ons bezoek aan den statigen Dom, de prachtvolle St.-Gereonskerk en de heerlijke Apostelenkerk? Neen! Keulen is meer waard dan een wandeling van slechts eenige uren. En ik vrees, dat, als ik eenmaal begon te vertellen van het merkwaardige en schoone, dat deze oude stad bevat, er voorloopig geen eind aan zou komen. En bovendien geloof ik, dat ik al meer dan genoeg heb gevergd van de goedheid der Redactie van de Illustratie, en dat het afkeurenswaardig zou zijn, nog langer haar gastvrijheid in te roepen. Ik zwijg dus van Keulen en van onze thuisreis, en wil alleen nog zeggen, dat wij ongedeerd in blakenden welstand onze woonplaats bereikten en neem afscheid van den vriendelijken en geduldigen lezer.

Haarlem, Maart 1900.