De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 17

Bij de Platen.

Gezicht op de Seisser Alpen en den Langkofel. -

Tot de fraaiste en stoutste bergen van Tirol behoort de groep der Seisser Alpen, die een oppervlakte van ongeveer 45 vierkante kilometer bedekt, gemiddeld 1800 meter hoog is, omzoomd met hooge toppen, en met een inzinking in het midden. Bijzonder geweldig en indrukwekkend verheft zich de Langkofel, en het beklimmen van dezen ontzaglijken, kalen reus levert de grootste moeilijkheden op. In 1869 werd de 3178 meter hooge top voor het eerst beklommen, maar in den laatsten tijd wordt de gevaarlijke tocht geregeld ieder jaar door een aantal ervaren bergbeklimmers ondernomen. Naast den Langkofel beuren andere bergreuzen, als de Grohmannspitze, de Vijfvingerspits, de Platkofel, hun kale kruin ten hemel. Te midden dezer bergtoppen ligt de Langkofel-hut van de Duitsche en Oostenrijksche Alpen-vereeniging, die den toerist een zeer gewenschte pleisterplaats verschaft, en vaak ook, bij stormachtig weer, een welkom toevluchtsoord bezorgt.

Ingeslapen speelkameraden. -

Knoet Ekwall is de schilder van het rijke, voorname leven bij uitnemendheid. Wij hebben het gezien op de gravure in No. 12 van dezen jaargang, wij zien het thans weer op de gravure in dit nummer. Het blonde meisje, kind van rijke ouders, is, vermoeid van het spel, ingeslapen tegen de wollige huid van haar trouwen makker, den reusachtigen Newfoundlander.

Voornaamheid en sierlijkheid zijn de kenmerken van Ekwall's kunst, en ook in dit genrestukje spreken die qualiteiten zeer sterk.

De Tasso-eiken te Rome. -

In het San-Onofrioklooster op den Janiculus overleed den 25en April 1595 Torquato Tasso, de onsterflijke zanger van het ‘Verlost Jerusalem,’ juist toen zijn zoo vurig verlangde kroning als vorst der dichters op het Kapitool zou plaats hebben. Thans nog wordt jaarlijks op Tasso's sterfdag in het San-Onofrioklooster een H. Mis gelezen voor de zielerust van den zwaar beproefden dichter.

Op korten afstand van het klooster verheffen zich eenige groote, lommerrijke steeneiken, die naar Tasso zijn genoemd. Hier was zijn lievelingsplek in de laatste dagen zijns levens; onder de takken van een dezer eiken, later door storm en bliksem zwaar gehavend, ontstonden Tasso's laatste verzen.

Nog iets anders dan de herinnering aan Tasso lokt den vreemdeling naar dit plekje; het schilderachtig uitzicht namelijk, dat men van hier op Rome, vooral op het Vaticaan en de St. Pieter met haar machtigen koepel heeft. De teekening van Püttner laat ons de eerbiedwaardige basiliek tusschen de stammen der oude eiken zien, terwijl rechts, nabij den straatweg, de gebouwen van het San-Onofrioklooster zichtbaar zijn. De trap links, waarnaast de eigenlijke, door den bliksem getroffen Tasso-eik staat, voert naar het gedenkteeken voor Garibaldi, - het eenige, wat op deze plek voor den geloovigen beschouwer den indruk bederft.