De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 377]

[Nummer 48]

nationale kleederdrachten in grauwbunderland.

[p. 378]

Langs een omweg,
door Wladen.

II.
Reinier st[u]deert en heeft beloofd uit logeeren te zullen gaan.

De vacantie was spoedig omgevlogen - gaat er wel iets vlugger voorbij dan vacantie? - Ooms voorspraak had Reinier uitstekend geholpen, zoodat hij bij de weinigen onder de vele sollicitanten behoorde, die opgeleid mochten worden tot dokter, op kosten van het Rijk; de ontgroeningstijd was zonder ongelukken voorbijgegaan, en Reinier, die goed studeerde, doch ook niet afkeerig was van een studentenjool, werd over het algemeen voor een ‘getapten vent’ gehouden.

De eerste wintermaanden had hij nog voortgeleefd als in een droom, doch langzamerhand was hij aan zijn omgeving gewend geraakt, zoodat hij zich somtijds niet kon begrijpen, dat er een tijd geweest was, waarop hiȷ niet tot het studentengild behoord had.

Eenmaal in de week ging hij een avond doorbrengen bij ‘groômoe,’ die volgens haar zeggen te oud begon te worden om jonge studentjes voortdurend om haar heen te hebben, en daarom oom Kees bij zich genomen had, welke laatste immer zóó uitvoerig naar de studie informeerde, als wilde hij in het geheim ook een doktersgraad gaan behalen.

De andere avonden werden deels op zijn gezellig ‘studentenkastje’ bij de boeken, deels onder zijn bekenden doorgebracht.

Vrienden had hij in het eerst niet, en dan liep hij niet dezen, dan met genen weer eens mee; spoedig echter, toen de eerste indrukken voorbijgegaan waren, bleven er, hoe wist hij zelf niet, drie over, die tot zijn ‘intiemen’ gingen behooren.

Het waren jonge, vurige kerels evenals hij zelf. Een daarvan was medicus en noemde zich Willem van Doorn, de twee anderen, Walter de Grouw en Rolf Smit, behoorden tot de faculteit der juristen. Ze hadden samen een kaartclub, gingen samen uit, roeiden samen en leefden alsof ze steeds bij elkander behoord hadden.

Slechts in één punt verschilden zij van Reinier! Zij waren van den deftigsten stand, terwijl Reinier voor zijn studie subsidie ge noot; doch als echte studenten gaven ze daarom al bitter weinig. ‘Reinier Beekman is een gezellige, ontwikkelde kerel en een flink student,’ en dat was reden genoeg voor hen om zijn vriend te willen wezen.

In den laatsten tijd moesten ze echter nog al dikwijls zijn gezelschap missen, want Reinier wilde de twee eerste jaren ineens maken, daar hij zoo spoedig mogelijk klaar hoopte te zijn, terwijl het er voor hen niet op aankwam, of er al een jaartje verspild werd.

Het was dan ook nu reeds een week of drie geleden, dat Reinier buiten het vaste avondje bezoek van hen gehad of wederkeerig hun gebracht had. De examentijd stond voor de deur, en Reinier, die zijn zaakjes overigens wel kende, bracht toch elken avond weer zoek met het inpompen van ‘dingen,’ waarvan hij nog niet veel gezien had.

Gewoonlijk bleef hij dan tot een uur of elf aan den arbeid, ging daarna nog een luchtje scheppen, om dan aanstonds naar bed te gaan, want, hoewel hij er wel eens mee geplaagd was, met geen mogelijkheid kon hij er iets aan veranderen, dat zijn gestel, hoewel sterk en krachtig, totaal van streek geraakte, wanneer op veel arbeid ook niet veel slaap volgde.

Ook dezen avond had hij die zelfde dagorde weer willen volgen, doch na den eten voelde hij zich zoo zwaar in het hoofd, dat hij besloten had, eerst een fietstochtje te maken, om wat op te frisschen.

Het fietstochtje, dat hij tot halftien gerekt had, miste zijn uitwerking niet.

Frisch en opgewekt tot werken, was hij op zijn kamer gekomen. De gordijnen had hij neergelaten, de lamp op zijn bureautje gezet, en vol ijver, de armen onder het hoofd, was hij aan het werk getogen.... Neen, die houding kon hij toch niet lang volhouden; je gezicht ging zoo zeer doen.

Dan dat lezenaartje maar eens gepakt, daar het boek opgelegd en dan zoo gemakkelijk mogelijk maar in den bureaustoel gaan zitten. Dat beviel beter.

‘Bij de beschouwing van den vorm der protoplasten,’ zoo las hij halfluid, ‘onderscheidt men die, welke geen celwand bezitten, en die...’

Boem, een zware slag en de deur sprong open. Reinier verschrok hevig, doch herstelde zich spoedig, want hij had zelf te dikwijls meegedaan, om niet te weten, dat dit een wijze van aandienen was van een of ander clubje studenten.

Het was, zooals hij gedacht had, en de drie jongelui, waarover wij hierboven reeds spraken, traden achter elkander binnen, maar het was of ze zelf geschrokken waren van den slag op de deur, zoo bedaard kwamen ze er in en zoo stil namen ze plaats op de canapé.

‘Nou, als je zoo stil blijft, mag je van avond hier wel komen zitten,’ lachte Reinier, die niet meer behoefde te leeren, hoe hij zich in dergelijke gevallen moest houden.

‘Je moet de groeten hebben van het Corpus Juris,’ antwoordde daarop Walter, de jurist, alsof hij niets gehoord had, en dat met een ernst, die zou doen vermoeden, dat het lijvige boekdeel sinds jaar en dag zich als student had laten inschrijven, en zoo nu en dan onze vrienden wel eens tegenkwam.

‘De vormen der protoplasten mèt een celwand,’ begon Reinier daarop weer, met stemverheffing en radheid van tong, om zich des te sneller weer in de studie te verdiepen.

Het lukte niet, Reiniers kalmte was zoo niet te overwinnen en het drietal besloot maar met den vijand in onderhandeling te treden.

De medicus zou het woord maar voeren.

‘Hoor eens, kerel,’ zoo begon hij met een dwarrelende gestie zijner hand, ‘je lijkt tegenwoordig wel gek met al je protoplasten en celwanden. Is dat een leven! We worden bepaald bang voor je gezondheid, en daarom hebben we besloten je van avond, nolens volens, van je kastje af te sleepen en mee naar Ouderkerk te nemen!’

Reinier, wiens hoofd nog helder was, kon zijn lach niet bedwingen bij het hooren van dat dwaze voorstel ‘om bij tienen nog naar Ouderkerk te rijden.’ Doch hij kon met zekerheid wel vooruit weten, dat van studeeren niets meer zou komen, ook al weigerde hij. Daarenboven was het verkieslijker nog een rijtoertje te gaan maken, dan na een paar uren naar bed te gaan in een kamer, waar een dikke nevel van tabakswalm zou hangen.

‘Nu, ik zal meegaan,’ antwoordde hij ten laatste, ‘bestel het rij....’

‘Mijn vriend,’ viel Rolf, de tweede jurist, hem in de rede, terwijl een bijzondere voorliefde voor het klassieke tijdperk dien avond bij hem was op te merken, ‘de rossenbedwingende Manus is reeds daar! Hebt gij het trappelen der viervoeters niet vernomen? Had Minerva u dus in haar zachte boeien gekluisterd, of oefende de zorgenverdrijvende slaap zijn heerschappij reeds over u uit?’

‘Had je dat niet eens gehoord?’ informeerde verbaasd Walter, de eerste jurist.

De medicus kon dat ook niet begrijpen en vond het geval merkwaardig genoeg om het den koetsier mee te deelen.

‘Hé, Manus!’ riep hij, nadat hij het gordijn opgetild en het raam in de hoogte geworpen had, ‘hé, Manus, meneer hier gelooft niet, dat je voor de deur staat!’

‘Dan moet meheer maar kommen kijken,’ was het logische antwoord.

‘Meheer’ kon het zelf ook niet begrijpen, en, terwijl hij zich opknapte om mee te gaan, kon hij niet nalaten een paar maal te zeggen: ‘'k Laat me villen, als ik iets gehoord heb!’

Spoedig was nu de stoet gereed; de overjassen over den arm, de stokken in de hand, ging het in luidruchtig gesprek de trap af, zoodat de buren, die dit hoorden, haastig naar de voorkamers snelden en met een: ‘Waar zouden die nu nog heengaan?’ het hoofd uit het raam staken.

Na nu nog eenige opmerkingen over de paarden en het rijtuig en na Manus goed op het hart gedrukt te hebben, Paardenburg op te kloppen, als het soms gesloten mocht zijn, namen de heeren eindelijk hun plaatsen in.

Klets, klets, klonk de zweepslag in de stille straat, en ratelend rolde het rijtuig weg, nagestaard door de buren, totdat het om den hoek verdwenen was.

Eerst laat in den nacht klonk dezelfde zweepslag weer in de stille straat en rolde het rijtuig met nog meer geraas, wegens de nachtelijke stilte die er heerschte, tot voor Reiniers deur, en als de buren nog op waren geweest, dan zouden ze bemerkt hebben, dat ook Reinier nu niet meer zoo helder van hoofd was.

‘Reinier,’ zoo nam de jurist, die dien avond zooveel van de klassieken gehouden had, van hem afscheid. ‘Reinier, mijn strijdgenoot in de velden, waar Minerva haar schepter zwaait, je hebt bij de onsterflijke goden dus je woord verpand en je zult in de dagen der zorglooze vacantie met deze drie in mijn vaderhuis komen rusten? Een kruikje Valeriaansche wijn, onder de consuls Lippius en Brutus in den kelder gestopt, zal dan op tafel komen.’

‘Heel goed ja, op tafel komen,’ riep Reinier terug, terwijl hij uit het rijtuig sprong, zonder dat hij zich goed rekenschap kon geven, waarom hij die woorden herhaald had.

Weer rolde het rijtuig weg, en toen Reinier na een tijd lang met zijn hoed gezwaaid te hebben, in navolging van hen, die in het rijtuig zaten, weer zijn trap opklom, kwam het huis hem zoo doodstil voor, als was hij daarvan de eenige bewoner.

III.
Het logeeren loopt treurig af.

Reinier was zeer goed in zijn examen geslaagd, juist zooals allen die hem kenden, naar hun zeggen, wel gedacht hadden, ofschoon het twijfelachtig was, of de meesten van hen wel één oogenblik aan die gedachte hadden gewijd.

Groômoe en oom Kees, die maar niet kon ophouden te vragen, hoeveel jaren van studie nu nog overbleven, en te beweren, dat een uniform Reinier uitstekend staan zou, waren natuurlijk oprecht blij geweest.

Ze hadden zelfs met hun drieën een reisje langs den Rijn gemaakt, waarbij ze veel genoten hadden; groômoe had natuurlijk niet mee kunnen gaan als er bergen beklommen moesten worden, doch bleef dan in de veranda van hun hotel zitten lezen, en genoot aldus van de natuur. Oom daarentegen maakte alle tochten mede, gaf onderweg Reinier nog rijles, geen vermoeienis kennend, en was den anderen morgen weer even vroeg uit de veeren.

Ja, ze hadden daar plezier gehad, en nu het album met portretten, door Reinier zelf genomen of onderweg gekocht, gereed was gekomen, konden ze met genoegen daarin bladeren, bij elk portret een herleven gevoelend van de aangename stemming, die zij toen gehad hadden.

Daar was weer een weekje overheen gegaan, toen hun gezellig thuis-leven eensklaps gestoord werd door een brief voor Reinier.

‘Hemel, da's waar ook,’ riep deze, nadat hij hem gelezen had, ‘verbeeldt u eens even, daar had Rolf Smit mij voor mijn examen te logeeren gevraagd en ik was dat heelemaal vergeten. Gelukkig, dat hij het mij nog helpt onthouden.’

‘En hoelang blijf je daar, en wanneer ga je weg?’ vroeg groômoe haastig, terwijl ze bergen van bezwaren zag oprijzen, of ze Reiniers goed wel voor dien tijd klaar zou kunnen leggen.

‘Morgenochtend ga ik weg,’ antwoordde Reinier, ‘en ben er voor veertien dagen gevraagd!’

Oom had nog niets gezegd, doch aanstonds een spoorboekje uit de kast gehaald en was daarin ijverig aan het zoeken.

‘Halfacht gaat er een trein, die om één uur zoowat in Valkenburg is,’ zei hij eindelijk,

[p. 379]

terwijl hij het geopende boekje aan Reinier overreikte, ‘als je dan om halfzes opstaat, kun je juist op tijd zijn!’

‘Gut, oom,’ lachte Reinier, ‘ik ben toch geen melkboer; kwart voor zeven is vroeg genoeg.’

‘Melkboer of geen melkboer,’ protesteerde oom Kees, ‘maar je moet in groot tenue de deur uit, en het station is een half uur hier vandaan.’

‘Ja, maar ik ga op m'n fiets en dan is het tien minuten rijden,’ haastte Reinier zich te antwoorden, ‘en dat groot tenue heeft zooveel niet te beteekenen. Militairen en dames hebben er uren voor noodig, doch wij kunnen het wel in tien minuten.’

‘Militairen even goed,’ verdedigde oom zich, hoewel hij het toch niet gaarne aangenomen zou hebben, om, wanneer hij naar een feest moest, binnen tien minuten gekleed en wel beneden te komen, ‘maar, enfin,’ liet hij er op volgen, ‘als jij denkt dat je klaar komt, dan kwart vóór zeven!’

‘Ja, dan maar kwart voor zeven,’ verklaarde ook groômoe, ‘maar dan mag je ook wel aanstonds opstaan, anders kom je er nog niet, en verder wel te rusten!’

Wel te rusten! Ze konden het nu nog elkander in vroolijkheid toeroepen.

Den volgenden morgen was Reinier vroeg genoeg wakker, en na haastig ontbeten te hebben - onder welke bezigheid oom Kees het valiesje aan zijn fiets bond met een handigheid, die bewees, dat hij ‘het opzadelen’ nog niet verleerd had - was hij aanstonds weggereden.

‘Hij moest maar erg veel pleizier maken,’ had groômoe hem nageroepen, en zijn voogd beweerde, dat hij niet voorzichtig genoeg kon zijn met ‘die vervloekte fiets!’ - ‘Waarom ook geen paarden bijna meer tegenwoordig?’ had hij in zijn ijver voor die edele viervoeters uitgeroepen, juist alsof hij nog een tijd beleefd had, waarin iedereen er zoo'n dier op na gehouden had.

Die zonderlinge als van zelf opgekomen vraag had hem zelfs zoo getroffen, dat groômoe nog steeds een uiteenzetting van redenen moest aanhooren, waarom het beter was, dat men meer paarden ging gebruiken, toen Reinier volgens haar berekening met fiets en al reeds in den trein moest zitten.

Haar berekening was juist geweest, want Reinier was het station reeds uitgestoomd.

Reizen geeft altijd iets eentonigs! 't Is alsof de drukkende atmosfeer, die in den coupé gewoonlijk hangt, haar invloed uitoefent op de reizigers. Men hoort gewoonlijk, op gedempten toon, zoo nu en dan eenige opmerkingen, ‘dat het landschap schoon is,’ ‘dat het weer te benauwd of te koud is,’ waarop dan gewoonlijk volgt ‘dat een mensch nooit tevreden is,’ zonder dat echter, van den kant des opmerkers, eenig voornemen gemaakt wordt om zich in dat punt te beteren.

De passagiers, die in de hoeken zitten, hebben in den regel ontzettend veel buiten te zien, hetgeen hun gewoonlijk na een lange reis een verstijving in de nekspieren bezorgt. Die van het midden bevinden zich in voordeeliger conditie en zitten dan ook nu eens rechts dan links naar buiten te turen. Doch alles gewoonlijk in de grootste stilte, slechts even gestoord door het ritselen der krant, waarin de een of ander zit te lezen, en waarbij het een spoorweg-ceremonie schijnt te zijn, ze, als ze uit is, met zekere minachting naast zich te leggen, en dan in het rond te zien, als kwam men uit de andere wereld.

Reinier haatte eveneens het reizen, en verveelde zich duchtig. Een poosje had hij gelezen, al eens naar buiten gekeken, doch daar niets nieuws ontdekt, geprobeerd een gesprek aan te knoopen, waarop hij niets dan ‘ja, daar heeft u wel gelijk aan,’ ten antwoord gekregen had, waarna het hoofd, waaruit die woorden gekomen waren, zich aanstonds weer met zulk een snelheid omdraaide, als werd daar buiten een tooneel afgespeeld, waarvan het niet gaarne ook maar het minste zou willen verliezen.

Dat alles had tot gevolg, dat een groot verlangen naar het einde der reis bij Reinier opkwam. Hoe zou het er bij Rolf uitzien, begon hij onwillekeurig te denken. Als het er maar niet zoo hoog deftig is, want dan ben ik er waarlijk niet voor mijn plezier.

Hoe groot is zijn familie ook weer? Vier menschen, geloof ik, of neen vijf! Een zuster, wat jonger dan hij, en dan nog een klein broertje, dan zijn ouders en hij zelf! Ik zou wel eens willen weten of Walter en Willem nog komen. Dan kan het nog aardig worden!

Het gillen der locomotief deed hem wakker schrikken.

‘Da's Maastricht, niet?’ hoorde hij vragen, en ‘ja’ antwoorden.

‘Zoo, dan moet ik er ook uit,’ dacht Reinier bij zich zelf, terwijl hij zijn hoed opzette, en daarna zijn jas met de hand wat afsloeg.

De trein begon te stoppen en stond eindelijk stil, onder het eigenaardige geraas, dat het op elkaar stooten der buffers veroorzaakt.

Spoedig had nu Reinier zijn fiets afgehaald en vond, toen hij het stationsgebouw uitstapte, zijn vrienden reeds op hem wachten in een sierlijke kales met twee paarden.

‘Kijk, daar is Reinier,’ hoorde hij Rolf zeggen, die spoedig op hem toekwam en na hem hartelijk de hand geschud te hebben, zijn fiets overnam, terwijl hij zei: ‘Je moest nu maar liever niet gaan fietsen, vind je zelf niet, dat is veel gezelliger. Berend,’ riep hij tot den palfrenier, ‘rij jij op menheers fiets mee, dan komt ze toch gelijk thuis.’

Reinier nam dan ook plaats in het rijtuigje en Rolf had wel gelijk gehad, toen hij zei dat het veel gezelliger zou zijn, als ze met hun vieren bij elkaar gingen zitten.

Daar werden onderweg plannen gemaakt en genoegens getooverd; daar werden zooveel illusies gevormd, dat, toen het knerpen der kiezelsteenen hen waarschuwde, dat ze de oprijlaan der villa waren opgereden, zij allen de opmerking maakten, dat de weg zoo bijzonder kort geduurd had.

Nu ze zoo dicht Rolfs huis waren genaderd, voelde Reinier toch iets ongewoons; het landgoed, waar Rolf was opgevoed, lag daar zoo aardig tusschen de boomen verborgen, het zag er zoo rijk en deftig uit, dat hij onwillekeurig voor Rolf, die toch zoo lang reeds zijn intieme vriend was, zeker ontzag begon te gevoelen, en gejaagd zich zelven afvroeg: ‘Zou ik mij wel ongedwongen in die kringen kunnen bewegen?’ Hij had wel zeer dikwijls met deftige lui omgegaan, maar toch nooit was hij in zulk een huis te logeeren geweest.

Het verbeterde er niet op, toen hij de vestibule binnenstapte. Die zware matten en loopers, waarop alle voetstappen versmoorden, die eikenhouten trapleuningen en deuren, het was of hun zwaarte zijn vroolijke stemming omlaag drukte. Maar toen Rolfs goedige, vroolijke stem hem nu uitnoodigde, zich voor te nemen in zijn ouderlijk huis zooveel plezier te maken als maar mogelijk was, toen werd zijn oude natuur weer wakker, en was alle beschroomdheid geweken.

Ze openden nu de deur, die het dichtst bij hen was, en traden een ruim en prachtig gemeubileerd vertrek binnen, waar een stevige lunch op hen wachtte.

Rolfs ouders, zijn zuster en broertje zaten in de serre, die op die kamer uitkwam, op hen te wachten.

De kennismaking was spoedig afgeloopen, en toen ze allen aan tafel gezeten waren, bemerkte Reinier wel, dat de hartelijkheid die hem immer zoo tot Rolf had aangetrokken, een karaktertrek was van geheel dat huisgezin.

Hoe heerlijk vertoonde zich hier de werking der hartelijkheid! Ieder gevoelde zich thuis, als vanzelf alle stijve vormen vergetend. Men lachte en schertste, zonder dat er op gelet werd, of de lach wel zacht en gedistingeerd genoeg was. Neen, de lach klonk daar helder en breed, tot vroolijkheid stemmend, zoodra men hem hoorde, ook al wist men nog niet eens, waarom gelachen werd.

Henriette, Rolfs zuster, een brunette met oogen zoo zonnig bruin, amuseerde zich ook uitstekend, en vond het dol plezierig, dat de jongens haar 's middags ook mee wilden nemen. Het zou een eenvoudig fietstochtje wezen, uitsluitend om Reinier op de hoogte der omgeving van Valkenburg te stellen.

Nog eenige vriendinnen van haar uit den omtrek zouden meegaan en er werd voor gezorgd, dat ze tijdig een boodschap hiervan kregen.

Om zeven uur zou het diner zijn; ze zouden dus nog tijd genoeg hebben. Ze moesten zich echter eerst uitrusten voor het tochtje en trokken naar hun kamers.

Daar dreigde een oogenblik Reinier weer bevangen te worden door die zelfde gedrukte stemming, doch spoedig was het voorbij, en begon hij het zelf een kluchtig idee te vinden, dat hij zoo'n kamer voor acht dagen de zijne kon noemen. ‘Wat een pracht,’ dacht hij onwillekeurig, terwijl hij een blik wierp op het kolossale mahoniehouten bed, dat door den sierlijken hemel met zware, roode gordijnen een vorstelijk aanzien had. Het lokte niet tot slapen uit, maar scheen er slechts tot sieraad te staan. Zoo waren ook de andere meubelstukken....

‘Zeg, Reinier, waar blijf je toch?’ klonk eensklaps Rolfs stem buiten de deur.

‘Ja, ik kom,’ riep deze haastig terug en opende de deur, hetgeen hij al tien minuten geleden had kunnen doen, want al dien tijd had hij onbeweeglijk de kamer rondgekeken.

Buiten stond alles al gereed; de vriendinnen waren ook al aanwezig en er werd overeengekomen, dat men elkaar maar aanstonds bij de namen zou noemen, waar niemand iets op tegen had.

Toen ging men op weg, en Reinier, die de eenige vreemdeling onder hen was, werd nu voortdurend overstelpt door een menigte namen, die hij geen van alle in zulk een korten tijd kon onthouden, zoodat zijn bekendheid met den omtrek niet al te groot werd; maar daar Henriette het best de wegen scheen te kennen, en zij hem dus dikwijls daarover onderhield, kwam hij in de verzoeking te wenschen, nog eens meer in zulke onbekende streken te komen.

Daarenboven wist Rolf op zulk een aangename wijze de historische herinneringen, aan de plaatsen verbonden, mee te deelen, dat het schoone met het leerzame hier verbonden werd, zonder dat iemand het bemerkte.

Een uur voor het diner zou men weer thuis zijn, was er gezegd, om dan het een en ander te gebruiken, en van de vermoeienissen te bekomen, voor men aan tafel ging.

Ze waren nu aan de Valbrug en vonden het beter zoo langzamerhand terug te rijden. Doch wat zagen ze daar in de verte een stofwolk opvliegen? Men kon nog niet goed onderscheiden, wat het was.

‘Een ruiter,’ meende er een.

‘Een paard en kar,’ riep een ander.

‘'t Is een rijpaard, dat op hol is!’ zei Reinier, wiens oogen erg scherp waren.

Het gezelschap vloog van de fiets af en stoof, op het hooren van die woorden, uiteen naar den kant van den weg, ook Reinier ging mee, doch toen hij zijn fiets in het gras had gelegd, ging hij den weg weer op, tot groote ontsteltenis van zijn clubje.

Doch hij hoorde hun roepen niet. De moedige natuur, die zijn vader en zijn oom zoo gekenmerkt had, kwam bij hem boven. Het lokte hem aan, onder de oogen zijner vrienden iets mannelijks te verrichten. Oom Kees' woorden kwamen hem nu ook te binnen, en gaven hem zekerheid in zijn plannen. ‘Jongen,’ had hij eens gezegd in een gesprek over paarden, die op hol sloegen, ‘jongen, als je zoo'n paard tegenkomt, vlieg het dan naar de teugels, ruk daar flink aan, zoodat het van den schok den hals naar beneden buigt, en je hebt het gewonnen, want dan is tevens zijn vaart gebroken!’

Waarom zou hij nu ook zoo niet doen, dacht hij; hoeveel ongelukken zouden misschien dan niet voorkomen worden!

Daar kwam het paard aangerend in zijn vliegende vaart; jong was het en lenig in al zijn bewegingen; de krachtige hoefslagen schokten op den grond en joegen wolken stof omhoog; terwijl de losse stijgbeugels, die het telkens raakten in de flanken, het aanzweepten tot nog wilder ren.

[p. 380]

wintertooi, naar de schilderij van ad. schweitzer.

[p. 381]

In zijn volle lengte had Reinier zich opgericht en wachtte het op, zijn blik slechts op den kop gericht. Een veerkrachtige sprong en hij had de teugels gegrepen. Flink zoo, Reinier, rukken, rukken nu maar! De paardenek boog, maar de schok was te hevig geweest, zoodat het beest ter aarde stortte, Reinier met zich sleurend, die zich niet meer los kon laten.

Een verward gespartel van pooten was al wat de toeschouwers zagen. Toen een doffe smartkreet, en Reinier lag, getroffen door een trap in de lendenen, op den vlakken zandweg....

(Wordt vervolgd.)

een schouwburgvertooning in japan.