De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 201]

[Nummer 26]

Plicht het hoogst.
Door
J. Vesters jr.

II.

De heer Verstraaten vouwde gejaagd de krant open.

‘Wie is het?’ vroeg mevrouw.

‘Van Buren, E.F. van Buren,’ antwoordde haar man. ‘Me dunkt, ik heb dien naam meer gehoord.’

‘We hebben hem een keer of wat gezien bij de Van Bom's,’ zei mevrouw. ‘'t Is nog een jong mensch, en het scheen mij toe, dat Clara nogal indruk op hem maakte. Ik heb er hem een paar maal op betrapt, dat hij haar aan tafel sterk fixeerde.’

‘Wat zeg je? En je heb me daar nooit iets van verteld.’

‘Je zou daar waarschijnlijk ook niet veel om gegeven hebben,’ zei mevrouw tamelijk bits. ‘Er zijn wel meer jongelui, die Clara een aardig meisje vinden, zonder dat je je daarvoor interesseert.’

‘Toen misschien niet. Nu kan het zijn beteekenis hebben.’

‘Wat bedoel je daarmee, Verstraaten?’

‘Hoor eens, vrouw, we moeten open kaart met elkaar spelen. Je weet nu, hoe de zaken staan. Kan ik op deze aanneming niet minstens een halve ton verdienen, dan ben ik een verloren man.’

‘Maar ik begrijp niet...’

‘Laat me uitpraten, vrouw, dan zal het je duidelijk worden, wat ik bedoel. Een halve ton kan ik onmogelijk verdienen, als aan de voorwaarden van het bestek streng de hand wordt gehouden. Daarom hangt er voor mij alles van af, wie de opzichter is en hoe die zich tegenover mij houdt; of die een oogje dicht weet te doen en wat door de vingers ziet. En nu dunkt me, als die Van Buren door Clara kan worden ingepalmd....’

‘Maar, Verstraaten, waar denk je aan?’

‘Aan ons belang, vrouw, en dat brengt mee, dat Van Buren op goeden voet komt met Clara. En als je zegt, dat ze indruk op hem gemaakt heeft, dan dunkt me, dat het niet moeilijk zal vallen....’

‘Je zal toch wel wijzer zijn, hoop ik. Van Buren bezit niets, dat weet ik. Ik heb er naar geïnformeerd.’

‘Zooveel te beter, dan zal hij ook gemakkelijker te winnen zijn.’

‘Maar onze stand.... Het zou een mésalliance zijn, Verstraaten.’

Hij keek zijn vrouw scherp aan. ‘Een mésalliance!’ zei hij spottend. ‘Voor hem misschien, dat is mogelijk. Hij bezit niets, zeg je. Goed, maar hij zal promotie maken. Dat hij nu al, zoo jong nog, door den minister voor dit werk is uitgekozen, bewijst het. En wat bezitten wij? Minder dan niets! Schuld!’

Mevrouw Verstraaten zweeg. Zij had niet beter geweten, of zij waren vermogend, zooals trouwens iedereen dacht. Eerst van morgen had haar man haar gezegd, dat alles op was, en dat hij zijn laatste kaart had uitgespeeld door naar het groote werk mee te dingen. Zij kon zich aan die gedachte nog niet gewennen. Zij had geschitterd, zij had een eerste plaats ingenomen in den kring harer vrienden en bekenden. Zij hield van mooie kleeren, van uitgaan, van feestjes, en nooit was de gedachte bij haar opgekomen, dat dit wel eens een einde kon nemen, dat hun geldelijke middelen al die uitgaven eigenlijk niet veroorloofden. Zorgeloos had ze van den eenen dag in den anderen geleefd, en haar man had haar altijd in den waan gelaten, dat zij aan geen geldelijke zorgen hoefde te denken, ook, nadat gewaagde speculaties hem op zware verliezen waren te staan gekomen.

Eerst thans had hij haar de vreeselijke waarheid onthuld, haar ineens brutaalweg den toestand blootgelegd. Zij kon zich daar niet zoo aanstonds indenken. Zij had zich voor Clara een schitterende toekomst gedroomd, en nu.... Eensklaps was het gebouw, dat zij in haar verbeelding had opgetrokken, ingestort, en met weemoed, vermengd met bitterheid, staarde zij naar de puinhoopen. De eerste ingenieur de beste zou voor Clara een welkome partij moeten zijn. Haar man zei, dat het moest, maar als zij niet wilde? Zij hoefde het geluk van haar dochter toch niet aan zijn willekeur op te offeren.

neerland's koninginnen.
Naar een photographie van Henri de Louw, Den Haag.

[p. 202]

Verstraaten begreep wat er in het hoofd en het hart van zijn vrouw omging, en dit prikkelde hem. ‘Nu, weet jij een anderen uitweg?’ vroeg hij ruw.

Zij bleef zwijgen, zich koppig voornemende niets te zeggen, al de schuld van hun ongeluk aan hem gevend, en niet bedenkend, dat zij zelf door haar verkwisting, door haar zucht tot uitgaan en feesten minstens even schuldig was.

Dat zwijgen van zijn vrouw wond Verstraaten nog meer op. ‘Ik heb een verstandigen voorslag gedaan, de eenige, die ons in onze omstandigheden kan redden, en jij blijft nog maar denken, dat Clara minstens een prins moet hebben.’ Maar hij zag spoedig in, dat dit niet de goede manier was om tot een oplossing te komen. ‘Wil je er eens over nadenken, Marie?’ vroeg hij, haar weer met haar jongmeisjesnaam aansprekend. ‘Je weet, dat er voor ons alles van afhangt, hoe Van Buren ons gezind is. En als nu Clara iets voor hem voelt....’

‘Dat is juist de vraag,’ zei mevrouw, haar stilzwijgen verbrekend, op een toon, die van eenige toenadering getuigde

‘Daar heb je gelijk in, Marie, maar met een beetje goeden wil kan jij daar wel wat aan doen. Bedenk eens, wat er voor ons op het spel staat. Als het niet noodzakelijk was, zou ik Clara en u alle vrijheid laten. Maar wie weet, hoe ver Van Buren het nog kan brengen. Iemand, die zoo jong al zoo onderscheiden wordt. Over een paar jaar kan hij al hoofdingenieur zijn.’

Dit vooruitzicht bleef niet zonder uitwerking op mevrouw Verstraaten. IJdelheid was ook een zwak van haar en een mooie titel maakte bij haar altijd indruk.

‘Hoofdingenieur! Zou je denken, Verstraaten, dat hij daar binnenkort kans op heeft?’

Verstraaten was menschenkenner genoeg, om in te zien, dat hij terrein won.

‘Kans? Voor zoover ik weet, is nog nooit een gewoon ingenieur op zoo jeugdigen leeftijd met een zoo belangrijk werk belast. Hij moet bij den minister zeer goed aangeschreven staan of machtige kruiwagens hebben, en in beide gevallen is zijn carrière verzekerd.’

‘In dat geval....’ zei mevrouw. Zij dacht weer aan het woord mésalliance, maar ze sprak het ditmaal niet uit. ‘In dat geval zou er dus zooveel niet tegen zijn, als hij Clara het hof maakte.’

Verstraaten zag, dat hij het pleit gewonnen had. ‘Je bent een verstandige vrouw, Marie, en als jij me helpt, wanhoop ik er niet aan, of wij zullen er weer met glans bovenop komen.’

Mevrouw Verstraaten voelde zich door dien lof gestreeld. ‘Maar zal je dan in het vervolg niets meer voor me verzwijgen, me rechtuit zeggen, hoe de zaken staan?’

‘Zeker, Marie. Als ik dat tot dusver niet gedaan heb, is het alleen hieraan toe te schrijven, dat ik je niet ongerust wilde maken en dat ik altijd nog hoop had, dat alles weer terecht zou komen. Maar dat zal het nu zeker, indien ik op je steun mag rekenen.’

‘Daar zal het je niet aan ontbreken.’

‘Nu, dan hoeven we de toekomst nog niet donker in te zien. Wat den ingenieur betreft, ik zal morgen eens naar hem toe gaan, om al vast een en ander met hem te bespreken. Misschien dat ik dan wel gelegenheid vind hem uit te noodigen, de kennismaking met de dames te komen vernieuwen.’

‘Daar moet je voorzichtig mee zijn,’ meende mevrouw, ‘hij mag geen lont ruiken. Mogelijk is het beter, dat wij hem eerst nog eens bij de Van Bom's ontmoeten. Daar hebben wij hem meer gezien, dat loopt dus niet in het oog. We kunnen hem nu niet zoo ineens met open armen ontvangen, dan zou hij argwaan kunnen krijgen.’

‘Nu, ik vertrouw op je diplomatie. Jullie vrouwen hebt van die dingen meer verstand.’

‘Meer tact,’ merkte mevrouw op.

Op dit oogenblik kwam Clara binnen, een lief, innemend gezichtje, waarin een paar levendige zwarte kijkers, die een onschuldig gemoed en een vriendelijke, vroolijke inborst weerkaatsten.

‘Dag pa, dag ma, den heelen morgen zoo druk in gesprek, dat ik bijna vrees u te zullen storen.’

‘Je stoort ons nooit, kindlief,’ zei Verstraaten. ‘Maar er is groot nieuws. Mij is de bouw van de brug te A. gegund.’

‘Daar feliciteer ik u mee, pa.’

‘Dank je, Clara. En raad nu eens, welke ingenieur daarbij tot opzichter is aangesteld.’

Dat was een moeilijk raden, maar Clara dacht ineens aan Van Buren en ze kleurde licht. Ze wilde evenwel dien naam niet noemen en zei daarom: ‘Zeg u het maar, pa, want er zijn zoo weinig ingenieurs, die ik ken, en het zou al heel toevallig zijn, als het er juist een van die was.’

‘Toch is het zoo, Clara, want het is de ingenieur Van Buren.’

‘De ingenieur Van Buren, 't is waar, dien hebben wij wel eens een enkelen keer bij Van Bom gezien.’

Clara vreesde al te veel gezegd te hebben. Dit was wel niet het geval, doch haar ouders was het niet ontgaan, dat ze even gekleurd had.

‘Zal ik nu maar aan Truus schrijven, dat ze heel welkom zal zijn?’ vroeg Clara aan haar moeder, opzettelijk om het gesprek op een ander onderwerp te brengen.

‘Ja, dat is goed,’ antwoordde mevrouw. ‘Dus ze komt Dinsdag?’

‘Ja, mama. Ik zal maar eerst even schrijven, dan kan Kees den brief nog om twaalf uur meenemen.’

Toen Clara de kamer verlaten had, keken mijnheer en mevrouw Verstraaten elkaar aan.

‘Heb je 't gezien, dat ze kleurde?’

‘Waarachtig, dat viel mij ook op. Anders zou ik er nog geen erg in gehad hebben, maar nu frappeerde het mij toch. Enfin, 't kan geen kwaad,’ meende Verstraaten, ‘en het werkt ons plan goed in de hand.’

Clara was naar haar kamer gegaan, doch daar aangekomen, had ze volstrekt geen haast om aan haar vriendinnetje te schrijven. Integendeel, in gedachten verdiept, keek ze het venster uit, waar ze een mooi uitzicht had op den tuin, waar alles in weligen overvloed in bloei stond. Zouden vader en moeder iets van haar geheimste gedachten - was het eigenlijk wel ooit een gedachte geworden? - geraden hebben? vroeg zij zich af. Nooit had ze iemand iets laten blijken van hetgeen bijna onbewust in het diepste schuilhoekje van haar hart leefde. Ze zou niet gedurfd hebben. Ze kende haar moeder maar al te wel, zij wist hoe hoog deze het hart droeg, hoe zij van een schitterende partij voor haar droomde, - voor haar, die bang was voor schittering, omdat haar oogen den glans daarvan niet konden verdragen. Zij was geen roos, die in stralenden luister haar pracht ontvouwt, zij was een eenvoudig viooltje, dat stil en eenzaam in een hoekje bloeit, als wegschuilend voor de onbescheiden vingeren, die meedoogenloos de roos ontbladeren.

Daar werd op de deur getikt. Clara schrikte op en boog zich over haar schrijftafeltje, ten einde het levendige rood te verbergen, dat haar wangen kleurde.

‘Mevrouw zei, dat u een brief voor mij had om mee te nemen.’

‘Och, Kees, wil je een oogenblikje wachten? Nog maar een paar regeltjes.’

‘Zeker, juffrouw.’

Terwijl Kees den tijd doorbracht met zijn pet tusschen zijn grove vingers te verfrommelen, schreef Clara haastig aan Truus, dat ze zeker moest komen, daar papa en mama en ook zij zelf er vast op rekenden. ‘'t Is nu zoo heerlijk buiten, en we zullen verre wandelingen gaan maken door de bosschen, waar we beiden zoo dol op zijn.’

Toen ze haar handteekening gezet en het adres al geschreven had, viel haar nog iets in. Gauw een postscriptum: ‘Ik vergat je nog te zeggen, dat pa aannemer is geworden van die groote brug, je weet wel, en mijnheer Van Buren (je kent hem immers wel?) opzichter.’

Ze vouwde nu vlug haar briefje dicht en sloot het in een couvert. Toen ze het aan Kees wilde geven, bedacht ze zich. Had ze dat laatste eigenlijk wel moeten schrijven? Zou Truus niet denken?....

‘Juffrouw, 't is hoog tijd,’ waagde Kees op te merken.

Clara schudde even het hoofdje. 't Was toch te mal, daar iets achter te zoeken. ‘As je blieft, Kees, dank je wel voor de moeite.’

‘Niets geen moeite, juffrouw.’

III.

De ingenieur Van Buren zat rustig te werken, toen op eens met een breeden zwaai de kamerdeur werd opengeworpen en Willem Broekman binnentrad.

‘Ja, ik weet wel, dat ik op een ongelegen tijd kom,’ zei hij, daar de ingenieur hem met een half verwonderden, half vragenden blik aankeek. ‘Maar dat moest ik je toch even komen vertellen.’

‘Was er zoo'n haast bij?’ vroeg Van Buren, maar half gesticht, dat hij in zijn werk gestoord werd.

‘Ja, zoo'n haast, dat ik onmogelijk kon wachten, tot je audiëntiedag daar is. Nu, vertrek je gezicht zoo maar niet. Je kan best nog eens Excellentie worden.’

‘Maar dat wou je me toch niet komen vertellen?’

‘Neen, dat juist niet, maar iets nòg prettigers, Clara denkt aan je, hoor.’

Met vragenden blik keek de ingenieur zijn vriend aan.

‘Nu, kijk maar zoo niet, of ik je verteld had, dat je tot sjah van Perzië was gekozen. Clara is je bepaald genegen, wat ik je zeg.’

‘Heeft ze je dat verteld?’ vroeg van Buren.

‘Dat precies niet, maar het komt haast op hetzelfde neer. Enfin, 'k zal je dat eens uiteenzetten, want ik zie wel, dat je van nieuwsgierigheid brandt.’

‘Inderdaad, 'k ben er benieuwd naar,’ zei de ingenieur lachend.

‘Allo dan, dan zal ik maar met het begin beginnen. Ik was gisterenavond te Utrecht en maakte ook een visite bij Wichers, - je kent die familie wel? Nu, ik wilde daar als groot nieuws vertellen, dat jou zoo'n buitengewone onderscheiding is te beurt gevallen, toen Truus mij al dadelijk in de rede viel: dat is oud nieuws, dat weten wij al lang. - Zeker in de krant gelezen? zei ik. - Gut neen, zei Truus, 'k weet het uit particuliere en heel goede bron. - Ik was natuurlijk een beetje geïntrigeerd, wie die bron was. Toch geen kennisgeving gekregen van den minister? zei ik zoo gekscherenderwijs. - Neen, zoo voorname relaties heb ik nu niet. - Ik moest toen raden, maar raadde telkens mis, tot groote pret voor Truus vooral, en ten slotte gaf ik het op. - Nu, dan zal ik het je vertellen, zel ze. Clara Verstraaten heeft het me geschreven. - Kapitaal, hé?’ besloot Willem, in afwachting, dat de ingenieur minstens een voet hoog zou springen.

Maar deze bleef rustig zitten. ‘En verder?’ vroeg hij kalm.

‘En verder?’ Willem keek hem met groote oogen aan. ‘Mensch, wat wil je nog meer? Je blijft daar net zitten als een zoutzak, in plaats van me om den hals te vallen en uit te roepen: Clara is de mijne! of zoo iets.’

‘Maar ik zie niet in....’

‘Ja, wat zie je nu eigenlijk niet in? dat ben ik bepaald benieuwd om te hooren.’

‘Wat er voor bijzonders in steekt, dat Clara aan Truus Wichers dat geschreven heeft. Ze zal dat verteld hebben als een gewoon nieuwtje, omdat haar vader aannemer is.’

‘Maar denk je dan, dat ze dat ook geschreven zou hebben, als jouw postje aan mijnheer A. of mijnheer B. was ten deel gevallen?’

‘Waarom niet?’

Willem sloeg beide handen in elkaar en de oogen ten hemel, als om zijn verbazing over zooveel nuchterheid te kennen te geven.

‘Ze had het in een postscriptum geschreven, zei Truus. Ben je nu nog niet overtuigd?’

‘Maar stond er dan iets over mijn persoon bij?’ vroeg de ingenieur.

‘Dat ze graag je vrouw zou willen worden,’ zei Willem lachend. ‘Maar, Ed, Ed, anders begrijp je met een half woord, en nu kan ik het er maar niet instampen.’

‘Zou je nu waarlijk denken, Willem?....’

[p. 203]

‘Wis en zeker, Ed, het is een gunstig voorteeken.’

‘Maar je hebt er toch niets van laten merken aan Truus?’

‘Natuurlijk niet, geen woord. Wees daar maar gerust op. Maar zeg eens, heb je papa Verstraaten nog niet bij je gehad?’

‘Gisteren is hij hier geweest.’

‘En welken indruk heeft hij op je gemaakt? Heeft hij je niet geïnviteerd, om eens bij hem te komen?’

‘Al zoo dadelijk? Wel neen, ik ken hem nauwelijks. Maar hij leek me een zeer geschikt man.’

‘Dat zal wel zijn,’ zei Willem. ‘Verbeeld je, dat Clara's papa eens niet een geschikt man was. Maar wat kijk je zoo op je horloge? Wou je me graag kwijt zijn?’

‘Dat niet, maar ik moet me nog verkleeden, want ik moet uit.’

‘Ei zoo, moet mijnheer uit? En mag ik ook weten?....’

‘Wel zeker, ik moet even naar Breukelen.’

‘En je zei, dat Verstraaten....’

‘Ik ga ook niet naar Verstraaten. Er is een verjaarfeestje bij Van Bom,’ antwoordde de ingenieur zoo luchtig mogelijk.

‘Ik wist niet, dat je van die verjaarfeestjes zoo nauwkeurig, notitie nam,’ zei Willem ironisch.

‘'t Is de verjaardag van mevrouw, en die ben ik altijd gewoon geweest persoonlijk te gaan complimenteeren.’

‘Denk je er Clara ook te zien?’

De ingenieur haalde de schouders op. ‘Dat zou al toevallig zijn.’

‘Nu, weet je wat, ga je maar eerst verkleeden, dan wacht ik hier zoo lang en breng je naar den trein.’

Kort daarop wandelden beide vrienden naar het station. ‘Het beste succes!’ riep Willem, met de hand wuivend, toen de trein zich in beweging zette.

‘'t Is een geluksvogel’ zei Willem bij zich zelf, alleen den terugweg naar de stad inslaande, ‘maar hij verdient het: een eerlijke, ronde jongen en een blokker.’

De ingenieur zat alleen in de coupé en dacht na over hetgeen zijn vriend hem had meegedeeld. Mocht daar inderdaad beteekenis aan worden toegeschreven, dat Clara in haar briefje aan Truus van zijn aanstelling had melding gemaakt? Hij wilde het wel gelooven, omdat het met zijn wenschen overeenkwam; maar van den anderen kant was hij te nuchter en in alles te veel een mathematicus, om zich zoo gemakkelijk als zijn vriend Willem te laten opwinden.

Zou hij vandaag Clara zien? Hij hoopte het wel. Zij wist, dat hij met dezen trein moest komen. Als zij er niet was, zou hij dan moeten besluiten, dat hij haar te eenenmale onverschillig was? En was zij er wel, zou hij daaruit dan mogen opmaken, dat ook die mededeeling aan Truus verraadde wat er in haar omging?

Het bleven vragen voor Van Buren. Hij durfde en hij kon er geen antwoord op geven. Aan Verstraaten had hij niets kunnen bemerken. Deze was zeer beleefd geweest, maar uit alles bleek, dat zijn bezoek niet meer was dan een formaliteit. Zouden zijn vrouw en dochter zijn voorbeeld volgen, of zouden zij tot eenige toenadering bereid worden gevonden?

De gedachten van den ingenieur bleven in denzelfden cirkel ronddraaien, ook al keek hij door het portier naar het welige bouw- en weiland, naar de tusschen groen verscholen woningen, naar de riviertjes en beekjes, als zilveren linten zich slingerend door de vlakte.

‘Geduld, geduld,’ zei hij bij zich zelf, ‘van avond zult ge meer weten, zal allicht beslist zijn, of ge moogt hopen, dan wel of ge verstandig zult doen met alle hoop te laten varen.’

Bij Van Bom was reeds een tamelijk groot groot gezelschap bijeen in de ruime ontvangstzaal. Zoodra hij binnentrad, ontmoette de blik van den ingenieur dien van Clara, die met een lichte buiging zijn hoffelijken groet beantwoordde.

Het eerst ging Van Buren naar de gastvrouw, die hij met eenige eenvoudige woorden gelukwenschte.

‘Dank je wel, meneer Van Buren, 't is mij bijzonder aangenaam, dat ge er de reis voor over gehad hebt, om me persoonlijk te komen feliciteeren.’

De ingenieur voelde, dat hij licht kleurde. Had hij niet om nog een andere reden dat reisje gemaakt?

‘En op mijn beurt,’ vervolgde mevrouw Van Bom, ‘moet ik je hartelijk gelukwenschen met de te beurt gevallen onderscheiding.’

De meeste gasten waren daarvan op de hoogte en kwamen den jeugdigen ingenieur feliciteeren. Maar deze hoorde ternauwernood wat er tegen hem gezegd werd. Eén vraag hield hem bezig: hoe zou Clara zich houden, wat tegen hem zeggen? Daar naderde zij met haar moeder. Mevrouw Verstraaten feliciteerde met eenige statigheid, Clara daarentegen eenvoudig, ongekunsteld, zonder een zweem van die gemaakte preutschheid, die even onuitstaanbaar is als te groote vrijpostigheid.

‘Wat ziet zij er aardig uit,’ dacht Van Buren.

‘Hij weet zich goed voor te doen,’ meende mevrouw Verstraaten.

Weldra ging men aan tafel, waar den ingenieur een plaats naast Clara werd aangewezen. De beide jongelieden praatten ongedwongen over allerlei onderwerpen, waarbij Van Buren gelegenheid had op te merken, dat Clara aan een goed, medelijdend hart en een helder oordeel een groote mate van bescheidenheid paarde.

‘Houdt u ook van het buitenleven, meneer Van Buren?’ vroeg Clara.

‘Ik houd er veel van,’ antwoordde de ingenieur, ‘maar de omstandigheden hebben mij tot dusver niet veroorloofd, daar veel van te profiteeren. Mijn studies eerst en daarna mijn werkzaamheden dwongen mij tot het stadsleven, maar ik waardeer het dan ook te meer, als ik eens een dagje buiten kan doorbrengen.’

‘Ja, wij, die buiten wonen, stellen het niet meer zoo op prijs,’ antwoordde Clara. ‘Het is anders zoo prachtig in Gods schoone natuur,’ ging zij een beetje opgewonden voort. ‘Ieder jaargetijde heeft zijn eigenaardige bekoorlijkheid. In de lente zien wij de vruchtboomen in weelderigen bloesem en begint in tuinen en velden alles te ontkiemen. 's Zomers prijkt de natuur in vollen wasdom: de boomen buigen onder den last van het diepste groen, op de korenvelden golft het graan met zware, gevulde aren; heerlijke geuren balsemen de lucht. En dan de herfst met zijn duizenden, niet weer te geven kleurschakeeringen, als de bladeren gelen en afvallen en de zon zulk een fantastische lichtmengeling toovert tusschen de ijle takken der boomen. Maar ook de winter is mooi. Zie eens een dennenbosch, als de sneeuw er een witten mantel over spreidt en zich hecht aan ieder twijgje, zoodat men een visie krijgt van louter zilver.’

Terwijl ze dit zei, was het stil geworden om haar heen. Allen luisterden naar die klankrijke stem. Toen zij ophield, kleurde een levendig rood haar wangen, daar ze zich het voorwerp zag van aller opmerkzaamheid.

‘Een aardigepleitbezorgster voor de schoonheden der natuur,’ merkte mevrouw Van Bom lachend op.

‘Die hebben waarlijk geen pleitbezorgster noodig, mevrouwtje,’ zei Clara.

‘Toch doet het weldadig aan, er u met zooveel geestdrift over te hooren spreken,’ meende de ingenieur. ‘Wij, mannen, hebben er maar te vaak te weinig oog voor, afgeleid als wij worden door allerlei practische belangen.’

‘Mijnheer Van Buren heeft gelijk,’ meende mijnheer Van Bom, ‘de vrouw trekt het meest het ideale in en om ons aan, en zoo zorgt zij er voor, dat het evenwicht tusschen verstand en gevoel, tusschen hoofd en hart niet verstoord wordt. Mag ik daarom onze waarde gasten voorstellen, op de gezondheid te drinken van de dames, die in het leven een zoo goede, zoo nuttige en zoo mooie rol spelen.’

Luide toejuichingen begroetten den heildronk van den gastheer.

De ingenieur stiet met Clara aan. ‘U komt de eer van dien toost toe,’ zei hij.

‘Ik geloof, dat mijnheer Van Bom wel een beetje overdreven heeft,’ antwoordde Clara, ‘tenzij hij mevrouw als model heeft genomen, die inderdaad onder alle opzichten een uitmuntende vrouw is,’

‘Mij dunkt, dat hij ook wel aan u gedacht zal hebben,’ meende de ingenieur.

‘Mijnheer Van Buren....’ zei Clara blozend.

Het was tijd geworden om te gaan. De gasten gingen afscheid nemen van de gastvrouw en den gastheer. Toen mevrouw Verstraaten dit gedaan had, trad ze op den ingenieur toe en zei: ‘Meneer Van Buren, ik heb gemerkt, dat u een groot bewonderaar is van de natuur. De volgende week Donderdag geven wij een buitenpartijtje, en indien u het met uw bezigheden overeen kan brengen, zou het ons zeer aangenaam zijn, als u ons de eer wilde bewijzen, daaraan deel te nemen.’

‘Uw vriendelijke uitnoodiging vereert mij ten zeerste,’ antwoordde de ingenieur, die gezien had, dat Clara schuchter tot hem opkeek, als om het verzoek harer moeder te ondersteunen, ‘en ik beschouw het als een voorrecht, die dankbaar aan te nemen.’

‘Het is maar een heel familiair partijtje,’ hernam mevrouw, ‘enkele goede kennissen van Verstraaten en mij en een paar vriendinnetjes van Clara.’

‘Zooveel te vereerender is mij uw uitnoodiging, mevrouw,’ zei de ingenieur met een hoffelijke buiging, haar en haar dochter naar haar rijtuig geleidend.

Toen het wegreed, knikte mevrouw nog even heel vriendelijk en wuifde Clara met haar kleine, blanke hand.

(Wordt vervolgd.)