De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Nicephora, de dochter des martelaars.
Episode uit de eerste algemeene Kerkvervolging, tijdens de regeering van keizer Nero. A.D. 68.
door
Johs. Klep, Pr.
(Vervolg.)

In den tijd waarin de geschiedenis, die wij verhalen, voorviel, bestond het wereldberoemde amphitheater der Flavii nog niet, het reusachtig Romeinsch Colyseum, dat, met het Parthenon van Athene en de overblijfselen van Baälbek's zonnetempel, tot de merkwaardigste brokstukken behoort, die de Oudheid ons heeft nagelaten. Toch had het aloude Rome reeds eenige honderden jaren verscheiden grootere en kleinere renbanen en amphitheaters gekend, waar paardenwedstrijden, zwaardgevechten, worstelingen en andere, meestal zeer bloedige spelen op vastgestelde dagen en bij bijzondere feestelijke gelegenheden gehouden werden. Een der meest bezochte amphitheaters van dezen tijd was Nero's renbaan, die dertig duizend toeschouwers kon bevatten; deze had de geldverspillende tiran in een der buitenwijken op den Vaticaanschen berg doen bouwen of althans van den grond uit vernieuwen. Die renbaan, waarin de H. Petrus gekruisigd en begraven is en vele martelaren hun bloed gestort hebben, is dezelfde plaats, waar heden ten dage Michel Angelo's wonderkoepel zich welft boven het graf van den eersten der Pausen; de plaats van de Romeinsche Sint Pieter.

Het is naar dien Vaticaanschen berg, onder deze regeering de slachtplaats der Christenen, dat wij den lezer verzoeken ons in den geest

[p. 179]

te volgen. Op dit oogenblik, nu het uur der spelen meer en meer nadert, is de geheele stad ontwaakt en vullen zich Romes straten met woelige en uitgelaten volksdrommen. Nu echter is het niet meer de lagere klasse alleen, de heffe des volks, die zich naar het keizerlijk feest heenspoedt; neen, al wat rijk en groot is in Rome, wil ook het tweede gedeelte van Nero's triomfdag bijwonen. Zie, senatoren, patriciërs, edelen, rijke burgers en voorname kooplieden, van hun vrouwelijke huisgenooten vergezeld, zijn op weg naar den Vaticaanschen berg. Aan de zee gelijk, wanneer ze bij vloed haar baren te midden der branding naar hetzelfde punt stuwt, zoo heeft de keizerlijke stad haast, alles heen te drijven naar de plaats, waar de bloedige kampspelen vertoond zullen worden. Eenige bezoekers gaan te voet, anderen te paard of in wagens, nog anderen worden door rijk uitgedoste slaven in kostbare draagkoetsen aangevoerd. Die uit de volksklasse zijn heden evenzeer als gisteren feestelijk gekleed en hebben daarom de tunica pulla, het alledaagsch bruin gewaad, met de toga verwisseld; zij zouden anders niet op het feest des Caesars worden toegelaten. De meer aanzienlijken zijn op het sierlijkst uitgedost; meer nog dan den keizer te eeren, verlangen zij elkander te overbluffen door hun uitgestalde schatten. Vóór de keizerlijke renbaan, waar velen samentreffen, die elkander in dagen en weken niet meer ontmoetten, is het één gegons van dooreengalmende stemmen en geluiden; doch, boven den morgengroet der vele duizenden, boven het meedeelen en aanhooren van nieuwstijdingen, boven allerhande wederkeerige laffe vleierijen, klinkt luide de ineensmeltende kreet: ‘Nicephora de Grieksche, Nicephora de goddelooze, Nicephora, die den goddelijken Nero versmaadde, Nicephora voor de tijgers!’

Laten wij, alvorens we met de saamgepakte menigte binnentreden, Nero's renbaan een oogenblik beschouwen. Zij bestaat uit een langwerpig vierkant, dat in het Westen rechthoekig en in het Oosten afgerond, tweehonderd zestig voet meet in de lengte en ongeveer honderd in de breedte. De westelijke hoofdingang is niets minder of meer dan een monumentale gevel, rustend op zes machtige zuilen van rood graniet, die, zestig voeten hoog, het geheel in drie hoofdingangen verdeelen. Boven den middelsten ingang, de triomfpoort geheeten, staan de driemaal levensgroote beelden der keizers Augustus, Tiberius, Caligula en Claudius. De onderbouw dezer renbaan is uit vierkante blokken ruwen bergsteen, het bovengedeelte, waar zich de derde en vierde ommegang bevindt, uit zware gebeeldhouwde balken en gebinten opgetrokken. Als de dag zonnig is, zooals heden, wordt aan de zonne zijde een groot purper zeil uitgespannen, dat aan Nero's circus niet weinig voornaamheid bijzet.

Laten wij nu met de bezoekers binnentreden. Naarmate de ontzaglijke drom over een dez vier bruggen, die aan Romes noordwestzijde toegang tot den Vaticaanschen heuvel verleenen, aankomt, verdwijnen de feestelingen in een der beide zijingangen; de triomfpoort is den keizer en zijn hofstoet voorbehouden. Binnen het ontzaglijk gebouw gekomen, bestijgen zij aanstonds langs genummerde gangen, eenige der breede steenen trappen, die naar een der vier ommegangen van de renbaan voeren. Op den ondersten ommegang, het podium, is links en rechts van de keizerlijke loge de plaats der Vestaalsche maagden, der consuls, der praetoren, der tribunen, der staatsambtenaren, der senatoren en van den hoogsten adel; hun zetels, in marmer uitgehouwen, zijn belegd met fijn geborduurde kussens en Oostersche tapijten. De tweede ommegang, boven het podium inspringend, is die der ridders en andere edelen van lageren rang; dan volgen de derde voor de Romeinsche burgers, de vierde en laatste, steeds hooger en meer inspringend, voor de lagere volksklasse.

De keizerlijke loge, mede door het hofpersoneel en 's keizers gemalin met haar vrouwen gebruikt, ligt in den westelijken rechthoek boven de triomfpoort. Het is een tempelvormig gebouw, dat, veertig voeten boven den grondslag der arena verheven, uit veelkleurige en sierlijk gesneden marmersoorten opgetrokken en door porfieren kolommen van de plaatsen der overige toeschouwers gescheiden is. Te midden van dat tempelvormig gebouw staat des Caesars troon, dien hij langs zestien treden bereikt. Een zijden baldakijn, met fluweelen en gouden draperieën afgewisseld en met de keizerlijke adelaars gestikt, overhuift Nero's kostbaren zetel; vier massieve vazen van Corinthisch brons, waarin geurige reukwerken branden, tooien de kunstig bewerkte koperen balustrade, die den keizer en zijn hofhouding tegen elken aanval der wilde dieren moet beschermen.

Dat is de in de geschiedenis welbekende renbaan van keizer Nero, waarin ook de H. Petrus gekruisigd werd.

Het uur van Nicephora's strijd is geslagen; reeds vernemen wij het wapengekletter en den klank van de trompetten der cohorten, die den keizer tot eeregeleide en tot bescherming gestrekt hebben op zijn langen weg door de stad. Zie, daar verschijnt Claudius Nero, die langs de triomfpoort binnengekomen is, met zijn gemalin en zijn hofstoet in de keizerlijke loge. Geheel de vergadering, dat is, al die dertig duizend Romeinen, staan te gelijker tijd van hun zetels op en een donderend handgeklap doet de renbaan tot in haar grondvesten schudden. Met een enkel handgebaar wenkt de tiran den duizenden een genadigen groet toe. Hij is gekleed in hetzelfde gewaad, dat hij droeg tijdens zijn triomftocht; opnieuw houdt hij de gouden lier in de hand, opnieuw siert een krans van versch geplukte laurieren zijn slapen. Nadat hij op zijn keizerlijken zetel plaats genomen heeft, rangschikken zich de dienstdoende officieren der lijfwacht rondom zijn geheiligden persoon, vóór, rondom en achter Nero de breede trappen van den troon bezettend met uitgetrokken degens.

Onder al de bezoekers, waartoe ook Nicephora's oom en diens vriend Victorinus, de hofmeester van Volumnius' paleis, behooren, niet om van het bloedige spel te genieten, maar om zich zelven door den aanblik van den triomf eener zwakke maagd te versterken tegen den hen wachtenden strijd, - onder al de duizenden bezoekers is er slechts één, die onze aandacht verdient.

Deze is de edele jongeling Attilius. Evenals de andere officieren betreedt hij, na zijn krijgszwaard te hebben ontbloot, de trappen van den keizerlijken troon; met voorbedachten rade echter heeft hij op de onderste trede post gevat, vanwaar hij, over de koperen balustrade heen, de geheele arena in een oogslag kan overzien. Als om zijn meester te eeren, den geliefden Nero, die heden den tweeden dag van zijn triomftocht viert, draagt de jongeling een versch geplukte, prachtige witte roos in zijn gordelriem. Een ernstig opmerker zou kunnen zien, dat hij droevig gestemd is. Maar hij moet die droefheid verbergen; een ieder toch, die er ernstiger uitziet dan zulks aan zijn betrekking voegt, is daardoor alleen reeds in Nero's oogen verdacht. En bij Nero verdacht te zijn, dat zou hij op dit oogenblik niet willen; want hij verlangt vurig Nicephora's triomf te mogen aanschouwen. Ja, haar triomf! want Attilius' strijd is volstreden. Hij heeft den God der Christenen tot zijn God uitverkoren, tot den God, die elk offer van hem vragen mag, waar en wanneer Hij zulks verkiest. Alleen zou hij, voordat hij zelf ten strijde zal optrekken, zielsgaarne den strijd, den triomf zijner bruid aanschouwen en haar het afgesproken teeken geven. Daarom moet hij voorzichtig zijn, opdat hij zich niet te vroeg verrade aan den dwingeland, zijn keizerlijken meester!

De keizer geeft een teeken. Pauken, cymbalen, trommels en hoornen schallen en weergalmen; de zoogenaamde Poort der zwaardvechters, tegenover Nero's troon gelegen, wordt breed opengeworpen. Door de opzichters der spelen en de bedienaren der renbaan, allen in plechtgewaad, voorafgegaan, trekt een onafzienbare rij van kampstrijders in statigen optocht den circus van Nero rond. Onder hen ziet men zwaar- en lichtgewapende zwaardvechters, geharde worstelaars, slanke hardloopers en wa genmenners in de van oudsher aangenomen kleuren der renbaan, wit, rood, groen en blauw; eindelijk nog een ongeregelde menigte gevangenen en slaven, die minder of meer gewapend, tegen elkander of tegen de wilde dieren moeten strijden. Al die ongelukkigen zullen met levensgevaar, eenigen zelfs tot den dood toe, het ontaarde Romeinsche volk vermaken. Een groote menigte dienaren van lageren rang voeren wilde dieren mee ın ijzeren kooien; ook de twee tijgers, dıe Nicephora zullen moeten verslinden. De Grieksche maagd zelve is niet in den optocht; zij immers is onvoorwaardelijk ter dood veroordeeld, terwijl de anderen, als kampstrijders, door één of meer overwinningen de kans op het leven behouden hebben. Voor den troon des Caesars gekomen, blijft de geheele stoet staan; onder diepe buigingen roepen zij hem toe: ‘Caesar, morituri te salutant! Caesar, zij, die gaan sterven, brengen u hun afscheidsgroet!’ O, ellende der keizerlijke dwingelandij! Die ongelukkigen zijn verplicht dezen Caesar als het ware te bedanken, dat hij zich gewaardigt hen in zijn tegenwoordigheid te laten sterven! De stoet vervolgt zijn weg, en, terwijl de ijzeren kooien, die de twee reuzentijgers uit het land der Pandionen huisvesten, worden achtergelaten, verdwijnen allen door dezelfde poort, waaruit zij de arena binnengetreden waren. Dan barst opnieuw de kreet los:

‘Heil, heil, onzen keizer! Heil, den goddelijken Caesar!’ Nero geeft andermaal een teeken; er volgt ademlooze stilte.

Langs een andere deur verschijnt Nicephora, door zes bijlbundeldragers vergezeld en zwaar geboeid, in het strijdperk.

Zooals de dochter des martelaars daar optreedt, wel uitgeput door haar nachtelijke gebeden en den last der boeien, die zij sinds den vorigen dag gedragen heeft, maar verhelderd en gezaligd door de glansen, die de in gouden wapenrustingen ter hulpe gezonden engelenscharen op haar gelaat doen vallen, zouden de toeschouwers, die bijgeloovige heidenen, haar voor een hunner godheden gehouden hebben, ware het niet, dat Nicephora's zedige kleederdracht en ingetogen houding aanstonds de christen maagd hadden verraden. In plaats van zulk een bovennatuurlijke schoonheid te bewonderen en medelijden te hebben met haar jonge jaren en haar deugd, zagen die ellendelingen in deze Grieksche niets dan de verachtelijke volgelinge van een verboden godsdienst; niets dan een dochter uit het volk, die hun goddelijken meester had durven hoonen. Daarom steeg er een dof gemompel van af keuring omhoog, dat allengs tot één ruwen moordkreet uit dertig duizend kelen aangroeide. Zelfs de leeuwen en de tijgers, die in de onderaardsche spelonken der renbaan opgesloten waren, deden een teeken van bloeddorst hooren, en vermengden hun rauwe doodskreten met die hunner menschelijke natuurgenooten, de verdierlijkte Romeinen.

Bij dat hartdoordringend gebrul en geloei, dat haar den dood aankondigt, verschrikt de martelares werktuiglijk; zij siddert, nu zij op den zandgrond der arena de slecht uitgewischte bloedsporen ontdekt, die nog van de vroeger gehouden bloedige spelen zijn overgebleven. Maar die siddering en die schrik zijn de allerlaatste uitingen der wegstervende natuur; Nicephora slaat den blik ten hemel en gevoelt zich weer heldin. Nog eenige oogenblikken en zij zal voor eeuwig juichen aan de voeten van haar God!

Uit een tegenovergestelde deur treedt thans een heidensch priester toe; hij is vergezeld van een honderdman en twee trompetters. De priester is ditmaal niet de pontifex maximus, de heidensche hoogepriester; neen, die zetelt in de loge des keizers om met hem van de bloedige spelen te genieten. Toch vervult deze afgodendienaar de plaats van den pontifex, want hij draagt een wierookschaal in de hand en spreekt Nicephora, luide genoeg om door alle toeschouwers gehoord te worden, in dezer voege toe:

‘Dochter uit het land der Grieken, onze grootmoedige, onze goddelijke keizer Nero, dien gij gisteren ten aanschouwen van geheel Rome zoo vuig versmaad hebt, heeft medelijden

[p. 180]

na de prijsuitdeeling, naar de schilderij van h. cain.

[p. 181]

met uw jeugd en uw schoonheid; nogmaals wil hij u een bewijs zijner edele welwillendheid geven. Breng hem, nog op deze laatste stonde, de goddelijke eer, die hem toekomt; offer hem den wierook, en alles zal u worden vergeven, schatten zullen u worden uitgereikt, gij zult zelfs met den goddelijken Caesar den alouden troon der Romeinsche keizers beklimmen!’

‘Dat men de tijgers over mij loslate!’ klonk het fiere antwoord der maagd. ‘Nooit zal ik wierook offeren, dan aan den éénen, onsterflijken God der Christenen, die alléén God is!’

‘Ongelukkig kind, verzaak toch aan uw dwaasheden!’ hernam de heidensche priester. ‘Geef den keizer wat den keizer toekomt! Alle Romeinsche vrouwen schamen zich over uw hardnekkigheid!’

‘Nog eenmaal. Haast u! Laat de tijgers los! Ik vrees niet te sterven! - Mijn goddelijke Bruidegom wacht mij in den Hemel; mijn vader ook, de zalige martelaar Antymas!’

‘Welaan, trotsche dochter van Griekenland; dat uw bloed dan kome op uw eigen hoofd! Gij hebt het zelve zoo gewild!’

Bij die woorden keert hij Nicephora den rug toe, buigt zich in de richting des keizers, en wisselt eenige woorden met den honderdman. Deze ontrolt, na een tweetal bazuinstooten zijner trompetters, een perkament met het keizerlijk zegel, groet Nero met het militaire saluut en leest het volgende vonnis:

de barmhartige samaritaan voor de herberg, naar de schilderij van b. plockhorst.

‘Nicephora, de dochter van den Griek Antymas en voormalige Grieksche voorlezeresse van keizerin Octavia, heeft geweigerd den goddelijken Caesar wierook te offeren. Daarom wordt zij, als volgelinge van de leer der Christenen, door Claudius Nero Caesar Augustus, wiens genade zij ten tweeden male versmaad heeft, veroordeeld tot den dood. Zij zal, zonder dat men verder uitstel wachte, geworpen worden voor de tijgers! Heil den grootmachtigen keizer!’

Aanstonds namen de bijlbundeldragers Nicephora de boeien af en verlieten zij, na den keizer den verschuldigden eerbied betoond te hebben, met den priester, den honderdman en de twee soldaten het strijdperk.

‘Dat men de kooien opene!’ bulderde de keizerlijke bloedhond. ‘De dieren los! Nicephora, de Grieksche, voor de tijgers!’

Nu is de van haar boeien verloste maagd voor het laatst vrij in haar handelingen; niemand is er meer, die haar hinderen kan zich voor God te vernederen. Zij werpt zich op de knieën, heft de oogen ten hemel en bidt met een stem, die schrik noch ontmoediging verraadt: ‘O God, Schepper van Hemel en aarde, Gij, die mij, arme, zwakke maagd, al de bedreigingen mijner beulen hebt doen over-

[p. 182]

winnen, zie in dit plechtig oogenblik neer op het nietige schepsel, dat Gij zelf gemaakt hebt! Versterk mijn krachten, opdat alle geslachten der aarde, die hier vertegenwoordigd zijn, erkennen mogen, dat Gij de God zijt van het heelal, en dat er geen God is buiten den God der Christenen! Mijn zalige vader Antymas, bid, bid op dit oogenblik voor mij, en strek uw machtigen arm uit over uw om des Heeren naam veroordeelde dochter!’ Nog bad zij eenige oogenblikken in stilte voor de vervolgde Christenkerk van Rome en voor haar zielsgeliefde moeder; daarna ook voor Attilius, opdat God hem de oogen zou openen, zij het ook na haar dood.

O, heilige stonde, waarin een bloedgetuige van Christus zich door het gebed gereed maakt, om, wat zij het dierbaarst op aarde bezit, haar leven, aan Hem ten offer te brengen! O zalig oogenblik, waarin de fijnste vezelen der ziel zich als oplossen in verteederende, nooit gekende ontboezemingen! O innige vereeniging van het schepsel met haar Schepper, waarin de geheimste begeerten van het menschelijk hart zich vertolken in niet uitgesproken woorden!

Nauwelijks had Nicephora haar gebed begonnen, of opnieuw had er een bazuinstoot geklonken, ten teeken dat allen, die nog in de arena vertoefden, zich onverwijld hadden te verwijderen. Een slaaf, die het ambt van zwaardvechter uitoefende, maar door langdurigen dienst binnen korten tijd vrijgelaten zou worden, was belast met het openen der kooien. Deze doorliep thans de renbaan, klom op de ijzeren gevaarten en opende beide hokken door middel van een te voren aangebrachten hefboom; daarna sprong hij op een verhevenheid aan een der muren, waarlangs hij een hooger gelegen uitgang bereiken kon.

De kooien zijn geopend. De twee reuzentijgers, die, van het uiteinde der wereld naar Rome gesleept, gisteren Nero's triomftocht opgeluisterd hebben, zijn heden tot den rang van keizerlijk gerechtsdienaar verheven; zij zullen het over de martelares uitgesproken doodvonnis ten uitvoer brengen op de hun eigen, ruwe en bloeddorstige wijze. Maandenlang zijn zij opgesloten geweest, daarom springen ze met haast uit hun hokken en rennen als bezetenen door het strijdperk. Hun uitgelatenheid is echter van korten duur; zij zien hoe zestig duizend oogen op hen gevestigd zijn. Zij staan stil, strekken zich op hun achterpooten uit en doen dat merg en beenderen doordringend, langgerekt gehuil hooren, waarvoor in de woestijn alle dieren beven, behalve de koninklijke leeuw. Die klanken worden door de nog bloeddorstiger Romeinen met luid handgeklap begroet; verschrikt hervatten de ondieren hun woedenden wedloop. Zij schijnen de edele maagd niet te bemerken, die, uit haar gebed verrezen, met vasten tred naar den keizerlijken troon voortschrijdt. Daar gekomen ziet zij opwaarts, totdat zij den keizerlijken tiran, den onmenschelijken dwingeland te midden van de schittering zijner hovelingen, ontdekt heeft. Eerbiedig buigt zij voor hem; daarna blikt ze hem onverschrokken in de oogen.

‘Caesar, morituri te salutant!’ roept ze luid. ‘Caesar, het is de gewoonte, dat zij, die hier moeten sterven, u komen groeten. Caesar, ook ik kom u groeten! Maar mijn groet is niet alleen die eener stervende, hij is ook voor u een groet, een voorbode des doods! Sidder, dwingeland, sidder op uw troon! Gisteren heb ik u in den naam van den God der Christenen aangekondigd, dat de Engel der wrake op het punt stond zijn zwaard boven uw hoofd uit de scheede te trekken! Hoor heden, hoor op dezen voor mij zoo plechtigen stond, het verdere oordeel Gods over u! Gij zelf weet en heel Rome weet het met u, dat de voeten dergenen, die u van den keizerstroon in het slijk zullen werpen, op weg zijn naar deze stad! Ja, het oorlogspaard schudt reeds zijn manen, het slagzwaard schittert in de volle zon, en Sulpicius Galba zal het niet meer in de scheede steken, voordat hij de door u vertrapten gewroken heeft! Voordat nog de maan, die heden haar vollen loop bereikt, twee malen haar baan zal hebben afgelegd, zal geheel Rome tegen u opstaan! Dan is uw einde gekomen; een einde, bitter als dat des schipbreukelings, die tevergeefs redding zoekt! Wanneer gij dan zult zien, dat niemand zich over u wil ontfermen, zult gij de hand aan uw eigen leven slaan, en, op denzelfden stond, verschijnen voor de rechtbank van den God, dien gij zoo lang en zoo vuig versmaad hebt! Caesar, morituri te salutant! Caesar, dat is mijn stervensgroet voor u! Ach, mocht gij nog tot inkeer komen, vóórdat de dag van Gods wraak over u is aangebroken!’

Nero was opgesprongen; hoewel schuimbekkend van woede, moest hij haar ten einde toe aanhooren. Wie zou de fiere maagd, de verkondigster van Gods oordeelen over een nietswaardigen tiran, den mond gesnoerd hebben? Zijn beulen waren verre gevloden, en de tijgers, die hij tot gerechtsdienaren verheven had om Nicephora ter dood te brengen, schenen zich niet om zijn keizerlijk bevel te bekommeren. Ja, toch; de profetes heeft haar plicht gedaan, des martelaars dochter is bereid te sterven, niets staat hun meer in den weg. Zij naderen. Met bloedbedropen oogen en opgesparden muil gaan zij zich op het arme kind werpen. De kringen, die zij om haar beschrijven, worden al nauwer en nauwer. Nog één oogenblik en Nicephora zal in stukken gescheurd zijn. Maar, wat is dat? Terwijl een der beesten als met schrik geslagen op eenige schreden afstands blijft staan, vlijt de andere tijger zich aan haar voeten neer en likt die met eerbied.

De keizerlijke onmensch barst van spijt en teleurstelling. Is dat niet de hand van den almachtigen God, Dien hij zoo wreedaardig vervolgt in Zijn dienaren? Zijn geweten, dat hij vele jaren onderdrukt heeft, spreekt luide. Wat hij hier ziet, is de bevestiging der woorden, waarin de Grieksche hem zijn doodvonnis heeft aangekondigd! Toch beproeft de dwaas nog, terwijl het angstzweet van zijn slapen droppelt, mee te lachen met zijn spottende hovelingen.

Als beschaamd over de houding van zijn gezel, maar tevens bevreesd een christen maagd in het fiere gelaat te schouwen, nadert haar de tweede tijger in den rug. Zonder verder toeven zet hij zijn linker voorpoot op haar schouder; daarna heft hij den rechterklauw op om haar den genadeslag toe te brengen. Dertig duizend toeschouwers verkeeren in angstige spanning. Eensklaps valt er een groote witte roos voor Nicephora's voeten. Zij herinnert zich haar afspraak met Attilius, en slaat dankbaar oogen en armen tot een laatste vaarwel omhoog. Nog ziet zij, hoe de heldhaftige jongeling, Nero ten spijt, over de koperen balustrade heenbuigt en haar het afscheid toewuift.

Attilius is Christen; zij - zijn bruid! Nu kan ze sterven. De tijger slaat toe en breekt haar met één slag den schedel. Zijn bloedig werk kleurt Nicephora's witte kleederen met het purper van haar eigen martelaarsbloed.

Hoort gij te midden van het huilend triomfgeroep der duizenden voor den gewroken Caesar, den zang der Engelen niet, die daar opstijgt uit de bloedige arena, en welks tonen altijd, altijd hooger klimmen, tot voor den troon van God?

‘Nicephora overwon den tiran! Heil de dochter van Antymas, die eens door denzelfden dwingeland onthoofd werd! Alleluja, lof den Heer!

‘Zij overwon den Caesar en al zijn trawanten! Ziet, zij is omhangen met de edelgesteenten harer eigen bloedige wonden!

‘Opent uw deuren, o hemelvorsten, en buigt u neer; want zij nadert, de martelares uit het land der Grieken! Op engelenvleugelen gedragen, schittert zij in het lelieblanke gewaad der maagden, om als koningin te zetelen in den mantel, die gepurperd is door haar eigen bloed! Alleluja, in eeuwigheid!’

Nogmaals is Nero, de tiran, van zijn marmeren zetel overeind gesprongen; ditmaal is hij werkelijk waanzinnig van woede! Zal alles hem dan heden tegenloopen? Moet een door hem veroordeelde, een uit de volksklasse, een die hem bloedig gehoond heeft tot tweemalen toe, en die daarom door hem tot een schandelijken dood verwezen is, worden toegejuicht, worden verheerlijkt door iemand uit zijn lijfwacht? En dat op het eigen oogenblik, waarop zij sterft?

(Wordt vervolgd.)