De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 16

Bij de Platen.

Ingeregend. -

De lezer zal zich gemakkelijk kunnen indenken in de onaangename positie van den schilder, die, ijverig bezig een landschap naar de natuur op het doek te brengen, plotseling door een regenbui genoopt wordt zijn arbeid te onderbreken en onder het afdak van een boerenhoeve zijn toevlucht te nemen. Wien toch is het al niet eens overkomen, dat hij, uitgegaan met het heerlijke vooruitzicht, eens volop te genieten van de vrije natuur, zijn dag door het booze weer bedorven zag?

Dat kan een bittere teleurstelling zijn, vooral voor hem, die over maar weinig vrije dagen beschikt.

Voor den schilder is het intusschen nog erger; want het is mogelijk, dat de regen dagen lang aanhoudt, zoodat hij aan zijn schilderij niet vorderen kan, met het onaangenaam gevolg, dat de verven indrogen en hij dus over zijn arbeid, die zich al zoo goed liet aanzien, eenvoudig de kwast kan halen.

Te oordeelen naar het mismoedig gezicht van onzen schilder, heeft hij dat vooruitzicht voor oogen, en 't is hem niet kwalijk te nemen, dat dit hem allesbehalve prettig stemt. Hij moest eens weten, dat er achter zijn rug iemand staat, die hem nog in zijn ongeluk bespot.

Jesus en St. Janneken. -

Ter gelegenheid van den feestdag van den H. Joannes den Dooper bieden wij den lezer ter beschouwing dit bevallig tafereel van den grooten Rubens uit de kindsheid van den heiligen voorlooper des Heeren. Jesus en St. Janneken hebben wij de plaat betiteld, omdat ze ons onweerstaan baar in het geheugen brengt dat kinderlijk naïeve liedeken van Pater Poirters: Van Iesus en Sint Ianneken die spelen met het Lammeken.

Lestmael op eenen somerschen dagh,
Maar hoort wat ick bevallijcks sagh,

Van Iesus en Sint Ianneken:

Sy speelden met een Lammeken

Al in dat groen gheklavert landt,
Met een pap-schoteltjen inde handt.

Die witte, vette voetjens die waren bloot,
Hun lippekens als corael soo root.

De soete vette praterkens

Die saten by de waterkens.

Het sonneken dat scheen d[a]er zoo heet,
Sy deden malckanderen met melckske bescheet.

Hebben wij die ‘soete, vette praterkens’ hier niet voor ons, al is het dan niet in een ‘gheklavert landt’ en zonder lammeken? Men kan wel merken, dat de dichter en de schilder zoowat van denzelfden tijd en denzelfden landaard zijn; want bij beiden openbaart zich dezelfde voorliefde voor het mollige en ronde van gezonde kinderfiguren, dezelfde gulle zin voor het natuurlijk kinderlijke in al zijn naïeve bekoorlijkheid.

Niemand beter dan Pater Poirters had dit schilderij van Rubens in woorden kunnen vertolken; niemand beter dan hij een liedeken van liefkoozende zoetheid kunnen dichten op deze twee ‘crollebollekens’, die elkaar zoo liefdevol in de klare oogskens kijken, terwijl het ontwakende Jesukindje zijn neefje Sint Ianneken streelt.

Wij eindigen dan ook maar met een woord uit een ander liedeken van den gemoedelijken, maar innig gevoeligen, ouden dichter:

Daerom adieu cleynen Koningh,

Adieu Iesus van ons bemindt;

Adieu Iesus, boven den honingh

Soet, lief en aenghenaem kindt.

‘Voor de arme oude zeelieden.’ -

't Is een sympathiek geval, dat de Fransche schilder Tattegrain hier op het doek heeft gebracht. Zijn schilderij verplaatst ons aan de kust van het katholieke Bretagne, te midden van het brave visschersvolk. Er is zoo even een schuit binnengevallen, en nu komen zusters van het toevluchtsoord voor arme oude zeelieden om een deel van den gevangen buit verzoeken ten behoeve van hun beschermelingen.

Zij hebben een ezeltje met korven op den rug bij zich, om hetgeen zij van de goedgeefsche visschers mogen opdoen naar huis te voeren.

De winnende hand is mild, zegt het spreekwoord: na de ruime vangst - de visschen hangen nog in de netten - zien de gulle zeelui niet op een paar vischjes meer of minder en storten graag de mand vol, die de zuster hun toereikt; 't is immers voor hun oude kameraden in het gesticht, waar zij, als zij oud en hulpbehoevend zullen zijn, op hun beurt graag een plaatsje en een goed maal zullen vinden.

Wie krijgt er al geen pianoles? -

Menschen met gevoelige gehoorzenuwen klagen nu al dat tegenwoordig iedereen leert pianospelen en dat, waar zij zich ook wenden en keeren, hen overal het getjengel achtervolgt van door eerst beginnenden bewerkte klavieren. Waar moet het heen als de hondjes nu ook al pianoles krijgen!

Maar de kleine liefhebster op onze gravure heeft nu eenmaal in haar vierpootigen speelkameraad een bijzonder muzikaal talent ontdekt en dat wil zij ontwikkelen. Zij spaart geen moeite om hem het aanslaan van de eerste akkoorden bij te brengen, maar de lobbes blijkt haar bemoeiingen voor zijn muzikale vorming al zeer weinig op prijs te stellen.