De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Zijn stiefmoeder,
door Agatha de Haan.
(Vervolg.)

Harry maakte van haar afwezigheid gebruik om een portretstandaard van een étagère te nemen, en op zijn vader toeloopend, zeide hij:

‘Dat is Elzire, wat is zij lief, hé? Weet u wat, ik zal haar het portret vragen.’

De graaf beschouwde de kleine beeltenis met bewonderende blikken.

Elzire trad weer binnen, Arendsheuvel vlijde zich in den lagen stoel bij het raam en wenkte haar, om tegenover hem plaats te nemen, wat zij, hoewel aarzelend, dan ook deed, na eerst de bloemen in een vaas op de vensterbank te hebben gezet.

Harry kwam aanstonds bij haar staan en haalde het foudraal te voorschijn.

‘Och, help mij even dit doosje openmaken,’ verzocht hij met een onschuldig lachje.

Elzire voldeed heel bereidwillig aan zijn wensch, maar staarde verrast op een gouden armband, waarin de portretten van den graaf en Harry waren gevat, door een ster van diamanten omgeven.

‘Dat is een gedachtenis van vader en mij,’ verklaarde Harry, ‘nu kan u ons zoo dikwijls zien als u wil, vindt u hem niet mooi?’

Elzire lette niet op zijn gebabbel, zij keek verbaasd en vragend naar den graaf, die haar schalks toelachte.

‘Dien armband heb ik eens aan mijn vrouw gegeven op haar verjaardag, zij droeg hem later nooit weer, hij was haar waarschijnlijk te sentimenteel,’ zei hij zacht, ‘nu heb ik hem voor u bestemd als aandenken en dankbetuiging voor de zorgen, aan mijn ondeugenden weglooper besteed. Hij is op dat portret nog maar een kleine dreumes, maar hij lijkt nog goed.’

‘Zou ik dien armband moeten dragen?’ prevelde het meisje ongeloovig.

Als eenig antwoord nam Arendsheuvel het kostbare geschenk en sloot den flonkerenden band om haar pols.

‘Draag hem alle dagen,’ fluisterde hij, zich tot haar buigend, ‘en denk, zoo dikwijls uw oog er op rust, aan ons, die ver af zijn, maar niettemin steeds aan u zullen denken.’

Toen mevrouw Van Steenhove binnentrad, viel haar blik het eerst op het aardige paar voor het venster. Arendsheuvel gaf juist een schets van zijn vriend Van Zandenhuyze en Elzires oogen weken niet van zijn gelaat. Harry zat op de sofa en bladerde in een plaatwerk.

Zoodra Elzire haar tante zag, sprong ze op en stelde de gasten aan haar voor, waarna alle vier zich om de tafel schaarden en een genoeglijk uurtje doorbrachten.

Maar eindelijk voelde de graaf, dat hij een eerste bezoek niet langer mocht rekken, dus stond hij op en boog diep voor de oude dame, terwijl hij haar beleefd verlof vroeg, haar, zoodra hij van de reis zou zijn teruggekeerd, nogmaals te mogen bezoeken. Vriendelijk gaf zij den jongen man daartoe vergunning, en na Harry vaarwel te hebben gezegd, begaf zij zich weer naar een andere kamer om met het inpakken te helpen.

Elzire stond bij de vensterbank en streelde de bloemen, zijn bloemen.

‘Geef er mij een voor mijn knoopsgat,’ zei de graaf en zij plukte met bevende vingers

[p. 351]

een rozeknop uit den ruiker en stak dien op zijn jas. Daarna hield zij zich met Harry bezig, tikte hem op de wang en drukte de witte pet op zijn blonde krullen, zonder te vermoeden, dat Arendsheuvel bezig was haar portret uit de lijst te halen en het in zijn borstzak te verbergen.

Buiten gekomen sloeg Harry haar de armen om den hals en kuste haar, nogmaals en nogmaals, totdat zijn vader aanmerkte: ‘Nu is het genoeg, dunkt me.’

Harry gehoorzaamde dadelijk, steeg op en pareerde zijn ponny. Toen, alsof hem iets te binnen schoot, riep hij:

‘Wil u als 't u belieft het portret voor mij halen, dat in dien geschilderden standaard zit.’

Elzire snelde naar binnen, maar de lijst was ledig. Zeer verwonderd ging zij weer naar buiten en zei zacht:

‘Het is er niet meer.’

Onwillekeurig keek zij naar den graaf, die druk bezig was met zijn van ongeduld stampenden vos. Hij sloeg, achter zijn paard staande, even de oogen naar haar op, zij las er een stoutmoedige schuldbekentenis in, maar tevens zegepraal en - wonderlijk! zij nam hem zijn schaamteloozen diefstal niet kwalijk.

Harry begreep met zijn zevenjarig overleg, dat achter deze geheimzinnige portretverdwijning iets school, waarnaar hij niet moest vragen, en glimlachend met de hand wuivend, riep hij:

‘Vaarwel, lieve Elzire,’ en reed heen.

‘Tot weerziens, Elzire, denk dikwijls aan ons en reken op een bezoek, als het weer zomer wordt.’

De graaf vatte één voor één haar handen en haar diep in de oogen blikkend, voegde hij er bij:

‘Zoek eens binnen in den ruiker, voor u hem wegdoet en word vooral niet boos op mij; tot weerziens.’

Hij wierp zich vlug op den rug van King Lear, die wild snoof en trotsch de dikke manen schudde. Een lichte slag van de karwats maande hem tot gehoorzaamheid en onderwerping, maar als had het prachtige dier besloten de vernederende ketens der slavernij los te rukken, zoo hief het zich op de achterpooten op en draaide brieschend heen en weer. Vlokkend schuim droop van het gebit en bedekte zijn borst en voorpooten; de oogen stonden woest en schoten vlammen; King Lear was schoon, maar vreesverwekkend om te zien.

Elzire staarde in onuitsprekelijken angst naar de slanke gestalte van den graaf, die met rustige zekerheid het weerspannige dier beheerschte en ondanks alle pogingen, die het aanwendde om hem af te werpen, geen oogwenk zijn kalme houding verloor. Snuivend verhief het koppige paard zich nogmaals, maar een nieuwe heftige slag, een vaste ruk aan den teugel en King Lear erkende den ijzeren wil en de krachtige hand zijns meesters en onderwierp zich.

Met een zucht van herademing keek Elzire in het fiere, schoone gelaat van den graaf, die lachend knikte, nog een hartelijk ‘tot weerziens’ riep en toen voortstormde langs den breeden landweg, waar Harry zich bij hem aansloot. Spoedig waren zij achter de boomen verdwenen.

Elzire stond voor de bloemen en herhaalde zijn woorden:

‘Zoek binnen in den ruiker.’

Gejaagd boog zij de fijne takjes uiteen, niets... maar ja... daar tusschen een mirtentakje glinsterde iets, de rooskleurige vingers doken voorzichtig tusschen de bloemen en haalden een strookje papier te voorschijn met een smallen ring, waarin drie robijnen fonkelden. Hevig ontroerd vouwde zij het kleine papier open en las:

‘Elzire, draag dezen ring, die eens aan mijn lieve moeder behoorde, aan uw vinger als een herinnering aan mij, totdat eens een ander van meer beteekenis hem zal vervangen. Alfred.’

Het meisje schoof het veelzeggende sieraad aan haar vinger en leunde droomend het hoofdje tegen de koude ruit. Zij zag niets van het eentonige, dorre landschap daar voor haar, zij dacht aan hem, dien zij nog maar zoo kort geleden had leeren kennen en die toch reeds een onuitwischbaren indruk op haar gemaakt had.

Twee van vreugde stralende meisjesoogen rustten op het sprekende mannengelaat naast het lieve kinderkopje op den armband; in Elzires oor zong een lied van jonge liefde en onwankelbaar vertrouwen. Gelukkig kind!

V.

De winter, die oude brompot, had ditmaal met bijzondere gestrengheid zijn schepter van ijs gezwaaid en de menschen onbarmhartig geplaagd met koude en sneeuw, en al wenschte men hem ook nog zoo vurig ver weg, hij, de ruwe, de onaangename, bleef zoo lang mogelijk.

Maar eindelijk werd de grimmige despoot onttroond, de zon spande met de jonge schitterende koningin Lente samen; zij slurpte met haar gloeiende stralen den witten sneeuwmantel op en deed zijn schepter van ijs tot niets versmelten. Lachend en juichend trok de schoone jonge heerscheres door haar rijk, strooide met kwistige hand overal groen en bloemen en sprenkelde er dauwdruppels als diamanten tusschen, terwijl de norsche winter, op een dorren boomtak steunend, grommend heentoog naar zijn verbanningsoord.

De natuur vierde feest, nu het verstijvende witte doodskleed haar van de leden genomen was en zij zich volop mocht koesteren in de stralen, die de vriendelijke zon haar bereidwillig bleef toezenden. Ook op het landgoed van graaf van Arendsheuvel zag alles er aanlokkelijk uit. De zware oude boomen wiegelden vergenoegd het frischgroene jonge loover in de zoele lucht, duizenden vogelkelen schetterden een vroolijk danklied tot Hem, die de wereld zoo schoon geschapen heeft. Overal hieven bonte bloemen de teere kelkjes op en coquetteerden met de bijen en vlinders, die in lustigen ijver rondvlogen.

Reeds vroegtijdig was men van de reis teruggekeerd, daar de graaf niets anders verwachtte, of Elzire zou zoo spoedig mogelijk naar buiten komen. Iederen dag reed hij alleen of met Harry langs het Zwitsersche huis en blikte naar de ramen, die nog maar steeds iederen nieuwsgierigen blik door donkere blinden afweerden.

Harry, die zich na de gezellige afwisseling van het reizen op het eenzame buiten wel wat verveelde, bestookte zijn vader van 's morgens tot 's avonds met smeekbeden en argumenten, om naar een badplaats te gaan. Voor hem was er thans geen grooter genot denkbaar, dan in het warme witte zand te liggen of door het bruisend golfgewoel te dartelen.

Eens, dat zijn vader weer van een rijtoer terugkwam en met meer opgewektheid dan gewoonlijk, Johan beval den rentmeester te ontbieden, maakte Harry van de gelegenheid gebruik en kwam op dringenden toon met zijn wensch voor den dag. De graaf luisterde aandachtig naar zijn lange rede en toen de knaap geëindigd had en hem in gespannen verwachting met zijn groote oogen aankeek, zei hij lachend:

‘Jongen, ge zijt een trekvogel geworden, gij hebt geen rust meer in het oude nest. Zorg maar, dat ge over een uur klaar zijt, ik heb het rijtuig al besteld, wij rijden naar Zandenhuyse om hem te vragen, of hij morgen mee naar Scheveningen gaat. Verwittig mijnheer Carels ook maar vast. Jongen, loop toch bedaard, ge zult nog eens den hals breken.’

Harry stormde het vertrek uit en holde van beneden naar boven en van boven naar beneden, om aan het gansche personeel, van de huishoudster af tot aan den minsten staljongen toe, de heerlijke tijding mee te deelen.

Zijn vader vermaakte zich met zijn opgewondenheid; het kind meende, dat het de inwilliging geheel aan eigen welsprekendheid te danken had, maar de ware oorzaak van het plotselinge vertrek was, dat Arendsheuvel van vrouw Bergen gehoord had, dat Elzire niet buiten kwam; haar tante, schreef zij aan de oude vrouw, was ernstig ziek en zij mocht niet aan uitgaan of vroolijkheid denken.

Zij kon dus niet hier komen, had de graaf op den weg naar huis geredeneerd; welnu, dan zou hij naar haar toegaan; het arme kind had behoefte aan troost en teedere bescherming: waar kon zij die beter vinden, dan bij hem?

Twee dagen later vinden wij Arendsheuvel terug in het hotel d'Orange, waar hij eenige der fraaiste kamers in gebruik heeft.

Natuurlijk had zijn onafscheidelijke vriend hem ook ditmaal niet in den steek gelaten en was hem naar Scheveningen gevolgd, zooals een trouwe hond zijn meester naloopt.

Zandenhuyse, die verscheidene jaren jonger was dan zijn vriend, was een knap man met een bijzonder goede inborst. Op zijn gelaat lag gewoonlijk een onweerstaanbaar guitige trek, alsof hij zich voortdurend over al zijn medemenschen en over zich zelven in 't bijzonder vroolijk maakte. Dikwijls ergerde hij zijn ouderen vriend door allerlei poetsen en streken, die hij argeloozen schepselen wist te spelen; maar zijn verdediging was altijd zóó vermakelijk en zijn gezicht zóó berouwvol onderdanig, dat de graaf zijn ernst niet kon bewaren en den zondaar lachend vergeving schonk.

Otto van Zandehuyse maakte echter meestal van die goedhartige vergevensgezindheid misbruik; had hij de berisping aangehoord, dan zat hij een uurtje met een boetvaardige houding over een of ander ernstig werk gebogen, alsof het hem meenens was met zijn bekeering; doch in waarheid zat hij slechts over den rand van het boek heen te gluren, terwijl zijn brein ijverig bezig was, nieuwe grappen te bedenken.

Zijn vriendschap voor Alfred dagteekende vanaf zijn jongelingsjaren, toen zij beiden studeerden en hij in den graaf steeds een welwillenden raadgever vond, als hij door zijn dolle streken in moeilijkheden geraakt was. Sinds dien tijd was graaf Alfred zijn afgod geweest, doch dit verhinderde niet, dat hij hem trachtte te misleiden, wanneer hij iets op zijn kerfstok had.

Den eersten dag van hun verblijf vinden wij de beide heeren in hun kostbaar ingerichte kamer. Arendsheuvel lag languit op een der zachte sofa's en rookte met gesloten oogen zijn sigarette, terwijl de baron door een der breede ramen naar de bonte menschenmassa keek, die in een afgebroken rij voorbijstroomde. De gezichtsbarometer van den jongen man stond op ‘zeer schoon.’ Behaaglijk rekte hij zich uit, plukte eens aan zijn zwarte snor, verschikte iets aan zijn elegante strandkleeding en stak een bespottelijk groote bloem in zijn knoopsgat.

‘Hoe is 't er mee, vriend, staat ge haast op?’ vroeg hij eindelijk, maar de graaf verroerde zich niet en antwoordde onverschillig:

‘Laat mij met rust, Otto, ik heb ze hard noodig.’

‘Gij hebt gelijk,’ knikte de jonge baron spottend, ‘ik beklaag u, arme vent, en omdat ik medelijden met u heb, geef ik dan ook nog vijf minuten bedenktijd; als ge mijn boezemvriend niet waart, had ge al lang tijd gehad, om onder die sofa na te denken over uw beklagenswaardig lot.’

Hij opende een prachtigen vleugel, en zich met één vinger begeleidende, neuriede hij meesmuilend: Schlaf Herzenssöhnchen, enz.

‘Wil ik een glas suikerwater voor u halen?’ vroeg hij, nadat hij de muzikale foltering met loffelijke volharding had ten einde gebracht.

‘Dank u,’ bromde Arendsheuvel boos.

‘Wat een saai stuk mensch,’ dacht Otto, maar gaf toch den moed niet op. Met dreunenden tred wandelde hij heen en weer, lachte zichzelf bewonderend in den spiegel toe en wierp in verrukking een kushand naar zijn eigen beeld.

‘Ge zijt een allerliefste jongen, Otto, zoo bevallig en ongekunsteld.’

‘Kwajongen,’ mompelde Alfred, die het alles met één oog had gadegeslagen.

‘Dank voor dat woord, dierbaarste vriend.’ verzekerde Otto met een potsierlijke buiging. ‘Uw hooge goedkeuring streelt mij ten zeerste, slaap in vrede.’

Uiterst verheugd strekte de graaf zich nog eens gemakkelijk uit, meenende nu van zijn kwelgeest bevrijd te zijn, doch, ijdele waan.

‘Morgenroth, Morgenroth!’ jammerde Otto

[p. 352]

in het aangrenzende vertrek, waar hij een reusachtigen waaier van den muur trok om er zijn ongelukkigen vriend mee te wuiven, waarvoor deze hem van ganscher harte naar de onderaardsche gewesten wenschte.

Daarna ging de onverbeterlijke Otto op den rand der sofa zitten en deed deze hobbelen als een sloep op de golven, totdat Alfred, ten toppunt van vertwijfeling gebracht, opsprong en op het dikke tapijt ging liggen, wat Otto alweer innig deed betreuren, dat hij de macht miste, om een aardbeving te verwekken.

electrische braadpan.

electrische strijkinrichting.

Woedend smeet hij een paar stoelen om en de deur openrukkend, keek hij zoekend de gang in, hopend daar een voorwerp te vinden, waaraan hij zijn toom zou kunnen stillen. Een kleine, witte angora-kat sloop eenzaam de ruime gang door. Helaas, het arme dier zou weldra 't noodlot verwenschen, dat haar op zulk een onzalig tijdstip naar deze plek gevoerd had.

Otto stond met een verguld voetenbankje gereed het arme slachtoffer te bespringen. Argeloos sloop poes voort, maar eensklaps bombardeerde de verborgen vijand haar [me]t zijn geïmproviseerden kogel, wat haar een luiden jammerkreet ontlokte.

Op hetzelfde oogenblik werd een deur driftig geopend, en een dikke, grijze vrouw kwam naar buiten waggelen, met weeklagende stem uitroepend:

‘O, o, mijn arme lieveling!’

Otto was reeds achter een groot Chineesch scherm gevlucht en sloeg van uit dien veiligen wachtpost gade, hoe het plotselinge drama zich verder zou ontwikkelen.

Graaf Arendsheuvel was onthutst opgesprongen en beschouwde met verbaasde oogen de dame, die met haar schat in den eenen arm en het voetenbankje in den anderen, naar binnen stapte, terwijl zij hem, dien zij natuurlijk voor den bedrijver der snoode wandaad hield, op vernietigenden toon toevoegde:

‘Mijnheer, dat was een lage streek, waarvan ik u rekenschap kom vragen.’

‘Maar, mevrouw, ik ben onschuldig aan het geval,’ betuigde hij ernstig en bood haar beleefd een stoel aan, waarop zij neerviel met een schok, die het sierlijke, maar zwakke meubelstuk angstig deed kraken en steunen; voor zulk een gewicht voelde het zich niet berekend.

Dat de graaf zijn schuld ontkende, maakte de dame nog veel toorniger, in razenden ijver ging zij voort hem een reeks van smaadredenen naar het hoofd te werpen, die als een hevige storm om hem loeide, terwijl de oorzaak van dit kleine hoteloproer zich wentelde en kronkelde in dolle vroolijkheid; het hooge tochtscherm vrijwaarde hem voor de bliksemflitsen harer scherpe tong. De overmoedige baron moest zich op de lippen bijten, om zich niet door zijn stuipachtig lachen te verraden.

Gelukkig dat ademloosheid weldra de dikke dame het voortgaan belette, anders ware de graaf in een vloed van onverdiende verwijten verdronken en reddeloos verloren geweest.

Met kwaadaardig glinsterende oogen, maar machteloos hijgend, leunde de toornige vrouw in haar zetel, die bij de minste beweging een waarschuwend krak, krak, deed hooren.

Het opnieuw openen der deur deed haar omzien en zij aanschouwde haar drie, niet zeer schoone, jonge dochters, die met van verbazing uitpuilende oogen het zonderlinge tooneel aangaapten.

De oudste der drie meisjes waagde het naar de reden van dit ongewone leven te vragen, doch moeder voelde zich nog niet tot spreken in staat en liet het aan den graaf over, uitlegging te geven, wat hij op korten, drogen toon dan ook deed.

Als door tooverslag waren de snibbige gezichten der drie sinds lang huwbare, maar nog altijd ongehuwde dochters, in een allerbeminnelijkste plooi getrokken en om strijd trachtten zij het onaangename optreden harer krijgshaftige moeder in een zachter licht te stellen. Moeder was zoo zenuwachtig en daarbij, ze was dol met dat katje enz. enz.

Een nijdige blik uit mevrouws kleine, grijze oogen viel op de meisjes, toen zij haar eigen kroost naar den vijand zag overloopen; de boosheid belette haar, haar slimheid te bewonderen.

Er kwam een onaangename stilte, de graaf verkoos niet zich voor te stellen en speelde, als om te toonen dat hij zich verveelde, met een boek, dat op de tafel lag, en toch stond de dame niet op.

Eindelijk vermande de jongste zich en verzocht haar moeder om mee naar haar kamer te gaan, daar mijnheer zeker liever alleen zou blijven.

De graaf deed niet de minste poging, om die meening te weerleggen, maar keek lusteloos uit het raam.

Het meisje drong dus aan, maar de oude, onverstandige dame vergat, waarom zij eigenlijk met haar dochters op de badplaats gekomen was, en snauwde haar toe:

‘Zwijg nu, ik zal opstaan als ik dit verkies en eerder niet.’

(Wordt vervolgd.)