De kinderbede.
't Is Kerstmis. De klokken die kleppen zoo blij,
Als wilden ook zij het verkonden,
Wat Engelen-tongen eens zongen bij nacht
Den herders, op Bethlehems weiden te wacht,
Van 't Kindjen in doeken gewonden.
En ouden van dagen, gekromd en vergrijsd,
En mannen en maagden en kleenen
En rijken, gedost in fluweel en satijn,
En armen, gestoken in ruw bombazijn,
't Spoedt alles ter kerke zich henen.
Daar nadert met vluggen, doch schuchteren tred
Het bleek-blonde knaapje den tempel.
Het dun, sletig jasje dekt nauwlijks de leên,
Die rillen van koude en van honger meteen;...
En 't staat er ontsteld op den drempel.
Dan spoedt het naar binnen, wringt zachtkens zich voort
Om 't Kindje in de kribbe te aanschouwen;...
En 't werpt er zich op zijne knietjes ter neer,
En 't heft er zijn oogjes naar 't Kindeke teer,
En 't bidt er, de handjes gevouwen.
En 't bidt er: ‘O, Kindeke Jesus, mijn God,
Och, zie hoe erbarmlijk wij lijden!
Reeds vader en zusje zij rusten in 't graf,
En honger en ziekte mat moeder zoo af,
Ook zij zal niet lange meer strijden.’
‘Dan leef ik verlaten, alleen op deze aard',
Dan zal ik van honger dra sterven.
O Jesus, mijn Jesus, lief Kindeke zoet,
Ik bid U, gij zijt zoo meelijdend, zoo goed:
Ach, laat mij mijn moeder niet derven!’ -
Inmiddels zong 't orgel verheffend en blij.
Het Gloria klonk langs de bogen.
De wierook ging geurend om 't heilig altaar,
Opdragend de beden der needrige schaar,
En vrede kwam af van den Hoogen.
En toen er de kaarsen op luchter en kroon
Reeds alle haar lichtjes verloren,
Lag dicht bij de kribbe nog 't knaapjen alleen;-
En 't bleek-blonde kopje op de marmeren treên
Scheen niets in zijn ruste te storen.
En 't rustte... voor eeuwig. Van moeder en kind
Had Jesus het lijden gelenigd:
Want toen van deze aarde de moeder ontvlood,
Toen lag ook haar kind voor het kribbeken dood.
Zóó bleven zij eeuwig vereenigd.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd