De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bij de Platen.

Avond in Katwijk. -

Het zijn niet enkel de Hollandsche schilders, die er behagen in scheppen het leven en bedrijf van het visschersvolkje onzer zeekusten op het doek te brengen, er zijn ook een aantal buitenlandsche kunstenaars, die opzettelijk hierheen komen om die tafereelen te beoefenen en daartoe in onze visschersdorpen studies te maken. Tot dezulken behoort bij voorbeeld de Franschman Henri Bource, van wiens strandgezichten de Illustratie meermalen voortbrengselen heeft gegeven. Van de Duitschers kunnen wij er verscheidene noemen, die hun penseel met voorliefde aan de Hollandsche visscherswereld of het Hollandsche landschap wijden, zooals Liebermann, Skarbina, Hans Hermann en de schilder van het tafereel in dit nummer, Hugo König.

Zij allen vertoonen ons Hollandsche strandof dorpgezichtjes, gestoffeerd met witgemutste vrouwtjes, pratende oude mannetjes, visschers op grove klompen, vischvrouwen met de vischmand op het hoofd of onder den arm, zeelui, die van den dijk het gat inkijken en dergelijke typische figuren meer.

Een dergelijk tafereeltje biedt ons König's ‘avond in Katwijk’. Op den voorgrond staan een paar pratende vrouwtjes, kennelijk jonge moeders, die het druk hebben over haar kinderen. Doodbedaard komt daarachter een visscher met het pijpje in den mond en de handen in de zakken op zijn klompen aangestapt, en op den achtergrond worden we nog een aantal even bescheiden figuren gewaar, die het geheel maken tot een rustig gemoedelijk en toch levendig schilderijtje.

In het duin. -

Van het dorp naar het strand is in Katwijk en de meeste Hollandsche stranddorpen maar een stapje. Die dorpen steken toch meest als met den neus in de zee; gewoonlijk staat de kerk met den ouden verweerden toren voorop aan het strand als een wachter ter bescherming van de roodgedakte huizengroep achter het duin. Dat is het werk van de stormen en overstroomingen, die in verloop van eeuwen het dorp gedeeltelijk hebben verzwolgen, zoodat de kerk, die oorspronkelijk in het midden stond, ten slotte den uitersten voorpost innam.

Alzoo is men van het dorp gauw aan het strand, en dat is een groot gerief voor de huismoeders, die in haar ongeduld eens gauw naar zee willen loopen om te zien of de welbekende schuit van den geliefden man en vader nog niet in aantocht is. Als het een jonge moeder is, neemt zij het kleintje mee en zet zich met het kind op den schoot tegen de helling van het duin neer, van waar zij uren lang het eindelooze watervlak kan zitten bespieden. Zulk een jonge moeder met haar veelbelovenden lieveling vertoont ons Blommers op zijn idyllisch tafereeltje.