De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bij de Platen.

Landmeisje uit den omtrek van Linz. -

Hoe meer de oude volksdrachten verdwijnen, om plaats te maken voor de alles gelijkmakende ‘laatste mode’, hoe meer zij om haar schilderachtige eigenaardigheid de aandacht trekken van den kunstenaar.

Zoo heeft de schilder Carl Kronberger zich aangetrokken gevoeld door het zwierig kapsel, gedragen door de meisjes en vrouwen in de omstreken van Linz, de aloude merkwaardige hoofdstad van Opper-Oostenrijk.

Ofschoon deze stad, wier eerwaardige oude gebouwen van een grootsch verleden spreken, sinds lang met al de geriefelijkheden van den nieuwen tijd is toegerust en door spoorwegen, paardentrams en stoombooten zelfs een druk verkeer onderhoudt met de belangrijkste plaatsen uit den omtrek, heerscht binnen haar muren de gemoedelijke stilte van een plattelandsstad en de bevolking blijft over het algemeen aan de oudvaderlijke zeden en gewoonten trouw.

Zoo is ook de sinds eeuwen overgeleverde kleederdracht behouden, en een blik op onze gravure zal elke onzer lezeressen overtuigen, dat het ook bepaald jammer zou wezen, als het vlugge, kleurige kapsel, het aardige jakje met het sierlijk daarover geplooide halsdoekje voor het eenvoudige en lang niet altijd even smaakvolle damescostuum onzer dagen moest wijken.

Als nu ook de goede oude zeden van eenvoud, rechtschapenheid en vroomheid maar even trouw worden bewaard als de voorvaderlijke dracht, dan mag men de bescheiden landlieden van Linz zeker tot de gelukkigste volken van de wereld rekenen.

[p. 199]

De schutterskoning. -

Een gelukkig volk zijn ongetwijfeld de Tyrolers en dat ook hoofdzakelijk, omdat zij, ondanks al wat er om hen heen verandert, onveranderlijk blijven gelijk hun bergen en meren. Ook in Tyrol houdt men de oude overleveringen in eer, de oude dracht, de oude gebruiken, de oude katholieke zeden, maar ook de oude feesten, en voor de rechtgeaarde Tyrolers is er geen heerlijker genot dan het schuttersfeest oplevert en geen grooter eer dan de koning van dat feest te mogen wezen.

Dat voorrecht is den forschen jonkman van ons tafereel te beurt mogen vallen. Wat een vreugde, wat een trots voor zijn goede, bejaarde moeder, voor zijn vroolijke, hupsche zusters! Zij kunnen hem niet genoeg bewonderen, zooals hij daar voor haar staat, met het vaandel, het zinnebeeld van zijn koningschap, in den arm en de van kogels doorboorde schijf zegevierend in de handen.

Wat een eer voor de heele familie, dat hij den eersten prijs als nooit missend schutter heeft mogen behalen! Maar de practische oude vrouw denkt nog aan wat anders dan de ijdele eer alleen. Haar jongen heeft bewezen, een vaste hand en een geoefend oog te hebben, en dat maakt hem tot een onovertroffen jager in het gebergte. Van de jacht nu moeten de bergbewoners leven, en er is heel wat noodig om zoo'n talrijk gezin behoorlijk den kost te geven. Zoolang haar oudste zoon echter de buks kan hanteeren, hoeft zij voor haar kinderen geen zorg te hebben.

Een ouderpaar in angst. -

Honderden anekdoten zijn in omloop omtrent de schranderheid en de edele eigenschappen van den olifant, en de onderzoekingen van de natuurvorschers brengen nog dagelijks nieuwe bewijzen aan den dag voor de onderlinge hulpvaardigheid der dikhuiden in den nood en inzonderheid voor de toewijding, waarmee zij hun jongen voor gevaren beveiligen of daaruit redden.

Die gevaren worden hun gewoonlijk door den mensch berokkend en vooral de wilde volken gaan daarbij dikwijls met ergerlijke gruwzaamheid te werk. Zoo plegen de negers aan den Boven-Nijl de olifantenkudden in het oeverriet te omsingelen en dit dan in brand te steken. Daarbij is het voorgekomen, dat de gefolterde dieren zich om hun jongen schaarden, die met hun lichamen dekten en ze door middel van hun snuit met water begoten om ze voor de zengende vlammen te vrijwaren.

Een ander voorbeeld van ouderliefde is door den onderzoekingsreiziger H. Johnston waargenomen en wordt den lezer op ons tafereel voorgesteld. De ouden redden hier een jong, dat in een valkuil geraakt is. De eene slaat den snuit om dien van den kleine, terwijl de ander het beestje met den zijnen poogt op te beuren.

Zoo heeft men ook opgemerkt, dat olifanten een volwassen makker uit den kuil poogden te bevrijden door met hun slagtanden de aarde aan den rand op te woelen en zoodoende den put aan te plempen.

De angst van het minnend ouderpaar en hun inspanning om den geliefden jongen telg te redden, is werkelijk aandoenlijk om aan te zien.