De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bij de Platen.

Oom kardinaal. -

Onverschillig in welken kring der maatschappij of in welk tijdperk der geschiedenis men zich verplaatst, overal blijft de poëzie van het familieleven haar rechten doen gelden. Hier leidt de kunstenaar ons binnen bij een vorstelijk gezin uit den weelderigen tijd der renaissance, bij een graaf of hertog. En tegenover den adellijken heer des huizes zit een prins der Kerk, een kardinaal. Maar zooals zij daar met de vrouw des huizes en haar schrander zoontje in het rijk gemeubelde huisvertrek genoeglijk keuvelend bij elkander zitten, zijn ze voor ons geen menschen, door stand en tijdperk ver van ons gescheiden: wij zier er niet anders in dan een liefhebbenden vader er een gelukkige moeder met hun zoontje, dat half nieuws

[p. 168]

gierig, half wantrouwig luistert naar de wijze woorden van zijn deftigen peetoom.

De kardinaal komt zich van de gewichtige beslommeringen, die zijn hooge waardigheid meebrengt, verpoozen in den vertrouwelijken familiekring, waar hij door zijn veelbelovend neefje zonder omslag als ‘oom kardinaal’ betiteld wordt, terwijl de ouders hem hartelijk als den beminden, belangstellenden broeder begroeten.

Hoe hoog de wereld tegen hen moge opzien, de prinselijke personages zijn hier ‘onder ons’; zij voelen zich als de eenvoudigste stervelingen gelukkig in elkanders wederkeerige genegenheid, en konden zij ons hun hart recht uitspreken, ze zouden erkennen dat dit geluk verre alles te boven gaat wat rijkdom of grootheid hun bieden kunnen.

generaal miles,
Hoofdcommandant van het Noord-Amerikaansche leger.

Waarom de menschen dan toch zoo jagen naar geld en goed, naar eer en aanzien, als bij slot van rekening het waarachtig geluk geheel buiten dat alles ligt?

De barmhartige Samaritaan. -

In het Evangelie van den twaalfden Zondag na Pinksteren stelt de Kerk de roerende gelijkenis van den barmhartigen Samaritaan aan onze godvruchtige overweging voor. Ieder jaar luisteren wij met vernieuwde aandacht naar de eenvoudige en toch zoo aandoenlijke geschiedenis van den man, die op reis door roovers uitgeschud, voor dood op den weg bleef liggen. Een priester en een leviet kwamen achtereenvolgens voorbij, doch zij vonden het niet de moeite waard, den ongelukkige op te nemen. Eindelijk kwam er een man langs den weg, die zich over hem ontfermde: hij wiesch zijn wonden, goot er olie en wijn in, legde hem op zijn lastdier en bracht hem naar de stad in de herberg, waar hij den waard gelastte den lijder goed te verzorgen. En deze man, dus luidt het in zijn eenvoud zoo treffende slot der parabel, was... een Samaritaan. Hij, die door de Joden veracht en verfoeid, bijna als een verworpeling beschouwd werd, had aan een der hunnen de naastenliefde betoond, die zelfs de beste kenners en predikers der wet hun broeder geweigerd hadden! Die ongeloovige kende de wet niet, zooals die door de Joden uit de gewijde Schriften geleerd werd: maar hij had ze in zijn hart en hij beoefende ze: dat was veel meer.

generaal w.r. shafter,
Commandant der Noord-Amerikaansche troepen voor Santiago.

generaal wesley merritt,
Commandant der Noord-Amerikaansche troepen voor Manila.

De schilder onzer gravure heeft in de schoone gelijkenis de stof gevonden tot een treffend tooneel. Wij zien den barmhartigen Samaritaan over het mishandelde lichaam gebogen om het liefdevol op te beuren. Toch is het den schilder blijkbaar niet zoo zeer te doen geweest om ons gemoed te treffen door deze aandoenlijke groep, als wel ons een bijbelsch landschap te schilderen, waarvan die groep enkel een kleine stoffeering uitmaakt.

Het woeste gebergte van Judea met zijn rotsen en kloven, met zijn door stormen geteisterd geboomte en zijn verre verschieten, heeft hij ons willen schilderen en daardoor een beeld van verlatenheid voor de oogen getooverd, dat ons toch weer de ellende van den uitgeplunderden reiziger te dieper doet voelen en daardoor het fijne sentiment van de groep weer verhoogt. Zoo werkt het eene met het andere samen tot een pakkend geheel, dat den beschouwer onweerstaanbaar boeit.

maarschalk blanco,
Spaansch Opperbevelhebber op Cuba.

Uit den Spaansch-Amerikaanschen oorlog. -

Ofschoon de bloedige worsteling voor het oogenblik als geëindigd kan beschouwd worden - het uitgeputte Spanje zal wel gedwongen zijn zich bij de vredesvoorwaarden neer te leggen, die de overwinnaar het stelt - zal de lezer toch niet zonder belangstelling in dit nummer nog de beeltenissen zien van enkele der mannen, die den korten, maar verschrikkelijken strijd hebben meegemaakt en op het oorlogstooneel een rol vervuld hebben.

Behalve maarschalk Blanco, den Spaanschen opperbevelhebber op Cuba, geven wij hier den commandant van de Noord-Amerikaansche troepen voor Santiago, generaal Shafter, den commandant der Noord-Amerikaansche troepen voor Manila, generaal Wesley Merritt, en eindelijk den opperbevelhebber van het Noord-Amerikaansche leger, generaal Miles. De namen dier veldheeren zijn in de laatste dagen zoo herhaaldelijk in de bladen voorgekomen en van hun krijgsbedrijven hebben we zooveel gelezen, dat ze ons bijna voorkomen als bekenden.

een natuuronderzoeker in den dop, naar de schilderij van o. beggrow-hartman.

Een natuuronderzoeker in den dop. -

Te oordeel en naar de belangstelling, waarmee de kleine wereldburger het mollige handje uitsteekt naar het onvoorzichtige kevertje, dat zich in zijn nabijheid waagt, zou men zeggen dat we hier een toekomstigen Buffon voor ons hebben. Maar de weetgierigheid voor al wat leeft en beweegt is onder het volkje van zijn leeftijd vrij algemeen, zoodat wij daaruit maar geen gevolgtrekkingen zullen maken en ons vergenoegen met het aardig gezicht, dat deze natuuronderzoeker in den dop, door den schilder naar het leven geteekend, in zijn onbeholpen jachtijver oplevert.