De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 15

Allerlei.

Het uitroeien van mieren in kamers. -

Men zet in de nabijheid der plaats, waar de mieren zich het meest ophouden, een bord met eenige stukjes rauw vleesch, zoo klein mogelijk gesneden, zoodat de grootst mogelijke oppervlakte worde bedekt. De mieren zijn bijzonder verlekkerd op rood en bloedend vleesch. Na eenige uren is het bord letterlijk met mieren bedekt en men kan ze dan in het vuur of in kokend water werpen. Als men dit eenige malen herhaalt, is men weldra van deze hinderlijke insecten ontslagen.

Om planten groen te houden. -

Na een paar maanden in een kamer te hebben gestaan, beginnen de groene planten, vooral de palmboomen, geel te worden en te verleppen. Zij zijn onherroepelijk verloren, indien men niet aanstonds een middel vindt om haar nieuwe levenskracht in te storten. Dit middel bestaat en is zoo eenvoudig, dat iedereen het kan toepassen. Men koopt ijzersulfaat en laat den dag voordat men zijn planten wil besproeien, ongeveer tien gram in een liter water oplossen, en begiet daarna met dit water zijn planten. Na verloop van een veertien dagen zien deze er weer jeugdig en frisch uit.

admiraal sampson,
Bevelhebber van het Amerikaansche zuider-eskader.

75.000 Olifanten. -

De tanden van niet minder dan 75.000 olifanten zijn noodig, om het ivoor te leveren, dat in de heele wereld jaarlijks noodig is voor pianotoetsen, biljartballen, messenheften enz.

Een postcuriositeit. -

Een brief, die meer dan vijftig jaar onderweg is, zal onder de verzendingen per post niet licht zijn wederga vinden. En toch is zulk een brief op het oogenblik nog onderweg. De leerlingen, die in 1844 de hoogste klas van de onderwijs-inrichting te Yale in Amerika verlieten, brachten den bewusten brief in het verkeer. Ieder vroeger lid der klas moest, als hij den brief ontving, daarbij zijn persoonlijke ervaringen meedeelen en verder alles wat zijn gewezen medeleerlingen belang kon inboezemen. Kwam de brief, na een rondreis gemaakt te hebben, dan weer in zijn hand, dan was hij verplicht, zijn vroegere bijdrage aan te vullen. Op deze manier dwaalde de brief - langzamerhand een pakket geworden - jaar in jaar uit rond en bracht alle leden van den ouden vriendenkring van ieders doen en laten op de hoogte. Nu zijn er nog maar weinigen van in leven, maar kostbaarder dan ieder andere is hun de ‘reizende brief,’ die voortdurend de herinnering levendig houdt aan de levenden en dooden uit de hoogste klasse van het jaar 1844.