De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Bij de Platen.

Edelvrouw uit Marokko. -

Het sultanaat Marokko maakt een gunstige uitzondering op de overige Mohammedaansche landen, waar de Islam de vrouw tot den onwaardigsten toestand heeft verlaagd. Terwijl bijna overal, waar de Groote Heer zijn geestelijke heerschappij uitstrekt, de veel wij verij regel is, vergenoegen in Marokko zoo Arabieren als Berbers zich meestal met één vrouw, ook al zijn ze rijk genoeg om er een harem op na te houden.

Daardoor staat de vrouw in Marokko in hooger aanzien en geniet meer vrijheid, dan met de zeden en wetten van andere Mohammedaansche volken is overeen te brengen. Ongetwijfeld hebben we daarin een overblijfsel te zien uit den vóór-Mohammedaanschen tijd en heeft de Islam in dit opzicht hier zijn verderfelijken invloed niet zóó kunnen doen gelden als elders. In den Koran toch leest men uitdrukkelijk: ‘De vrouw is een onvolkomen schepsel, dat alleen voor het uiterlijke en den opschik leeft; altijd gereed is zonder eenige aanleiding te twisten en te krakeelen, dat men met goedheid behandelen, maar bij gelegenheid tuchtigen moet.’

In Marokko wordt de vrouw met beter oogen aangezien. Hier gaan de meisjes ook ongesluierd, zoodat jongelieden, die zich een vrouw wenschen te kiezen, niet de hulp van tusschenpersonen hoeven in te roepen. Ook wordt er geen eigenlijke koopprijs betaald voor het meisje, dat men ten huwelijk begeert; want de som, dien de bruigom zijn aanstaanden schoonvader overhandigt, dient enkel tot het aanschaffen van kleederen, sieraden en opschik voor de bruid.

Dat er onder de Marokkaansche vrouwen, zelfs naar Europeesche begrippen, opmerkelijke schoonheden worden aangetroffen, kan blijken uit de beeltenis der edelvrouw, die wij den lezer ditmaal aanbieden. Bijzonder fijnbesneden is het gelaat, dat evenwel zijn grootste bekoorlijkheid ontleent aan de groote donkere oogen; karakteristiek zijn de groote oorringen en de met gouden munten versierde hoofddoek.

De adel of de voornaamste stand der Marokkanen wordt gevormd door de sjurfa (het meervoud van sjerif), dat wil zeggen de afstammelingen van Mohammed. Zij voeren hun stamboom op tot Fatma Zohra, de dochter van den profeet, en zijn oom Sidi Ali Abi Taleb.

Daarnaast heeft men nog een krijgsmansadel, die de nakomelingen van oude, door wapenfeiten beroemde geslachten, met name de Mehhals, de kampgenooten van Mohammed, om vat.

Er zijn heele plaatsen, wier bevolking haast uitsluitend uit sjurfa bestaat, waartoe ook het tegenwoordige vorstenhuis van Marokko behoort. De leden van dezen adel zijn kenbaar aan den titel Sidi of Moelei (zooveel als heer), dien zij vóór hun naam voeren.

Ondanks de hoogere plaats, die de vrouw bij de Marokkanen, in vergelijking van andere Mohammedaansche volken inneemt, is deze adel toch niet erfelijk door de moeder, wat bij voorbeeld bij de Toearegs wel het geval is. Als een gewoon Marokkaan een adellijk meisje huwt, dan zijn de kinderen geen sjurfa. Een sjerif daarentegen kan een vrouw nemen uit welken stand hij verkiest en zijn kinderen zijn altijd sjurfa.

Aan den Witten Nijl. -

Nadat de Nijl zijn bronmeren verlaten heeft, breidt hij zich bij zijn loop naar het noorden over wijde, grazige steppen uit. Al breeder en breeder wordt zijn bedding; hier en daar verdeelt zich de stroom in een aantal zijtakken, en waar zijn golven trager vloeien, daar wordt hij aanstonds overstelpt door de plantenwereld, die hem met een groen kleed bedekt.

Daar staan aan den oever dichte bosschen van het klassieke papyrus, uit den vloed rijzen de slanke rietachtige stammen van het ambatsj- hout op en sluiten zich aaneen tot een bijna ondoordringbaar kreupelbosch; daartusschen groeien allerlei rietgewassen en waterplanten, die zich op den spiegel van den stroom vaak tot zulk een dichte massa ineenslingeren, dat over deze drijvende weiden zelfs heele kudden van runderen den stroom kunnen oversteken.

Voor den mensch zijn deze geweldige grasdammen van den Nijl een groot ongerief, daar zij de rivier verstoppen en de scheepvaart volkomen onmogelijk maken. Maar voor de dierenwereld, die tot haar leven een koelen waterstroom en rustige eenzaamheid behoeft, zijn deze eeuwig groene waterwildernissen met haar stille bochten, tallooze doodloopende zijarmen, moerassen en plassen een waar lustoord.

Zoo vormt dan ook de Witte Nijl een paradijs voor de rivierpaarden. Hier huizen zij nog bij groote troepen en hun luid gebrul, gesnuif en geraas vervult de tropische nachten met luidruchtig rumoer. Ongestoord grazen zij de drijvende weiden en de oevers af; want geen roofdier durft de monsters aan, die van vier tot vijf meter lang zijn bij een hoogte van anderhalven meter.

De luipaard der steppe gaat voor hem uit den weg, de krokodil in den stroom laat ze met vree, en de mensch, de hoofdvijand van alle dieren, vertoont zich maar zelden in deze wildernis.

In de prilste jeugd, het zuigelingstijdperk, dreigen het kleine Nijlpaard toch ook velerlei gevaren; maar het groeit in den regel vroolijk en welig op; want het staat onder de zorgvuldige hoede van zijn ouders. De moeder bewaakt haar jong letterlijk als haar oogappel; zij volgt het stap voor stap te land en te water, en wee mensch of dier, die het wagen zouden er aan te raken of maar argeloos in de nabijheid van het dierbare beestje te komen! Ook de vader verwaarloost zijn ouderlijken plicht niet en blijft gewoonlijk in de nabijheid van zijn gezin.

Een dergelijk klaverblad heeft de bekende Duitsche meester in het schetsen van diertafereelen, Aug. Specht, op de gravure in dit nummer voorgesteld. De ouders hebben een plekje van de rivier gekozen, dat vrij is van waterplanten, opdat de kleine naar hartelust ploeteren, zwemmen en duiken kan. Nu rust het van het dartel spel op den nek van de moeder uit, terwijl de vader het vriendelijk toewuift.

Als getuigen van dit familietafereeltje hebben zich aan den veiligen oever een troep apen opgesteld, en het bonte gezelschap biedt den levendigsten aanblik. De pater familias, die als de voorste op een wortel zit neergehurkt, schijnt natuurstudiën te maken en na te denken over den vreemden bouw van den Nijlpaardenmuil, waarin hij gemakkelijk plaats zou vinden. Het jongere goedje daarentegen schijnt op kattekwaad uit en dat merkt de bezorgde moeder, die de kleine duivels nauwlettend in de gaten houdt, heel goed. Deze of gene raapt misschien al een steen op tot een lustig bombardement. Daar brult het Nijlpaard toevallig even; een zonderling basgeluid doortrilt de lucht; het snuift een paar keeren dat het klinkt als het zwoegen van een locomotief. Zelfs apenooren kunnen zulke zenuwschokkende geluiden van nabij niet verdragen. In een oogenblik is de troep verdwenen - en vrede en stilte heerschen weer in de kinderkamer van het Nijlpaard.