De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

[p. 129]

[Nummer 17]

De burgemeester van Scharreldonk.
Tooneeltjes uit den ‘goeden ouden tijd,’
door
J.F. Nuyens.
(Vervolg.)

Ja,’ antwoordde mijnheer, ‘wat ik kan, wil ik graag doen, als ik maar wist, hoe de zaak aan te pakken. De heer Snuffels schijnt nog niets te merken en ik kan mij toch niet na een korte kennismaking opdringen, te meer daar neef Willem mij niets van de zaak verteld heeft en ik dus officieel van alles onkundig ben. En ik weet verder warempel ook nog niet, wat ik eigenlijk van den heer Snuffels moet maken en op wat manier ik met hem moet omspringen, om het best tot ons doel te raken.’

‘Wij kunnen er eens over praten,’ meende mevrouw. ‘Maar, hoe zegt men in Holland ook? Als men van den duivel spreekt.... Daar komt neef Willem zelf aan.’

de toepassing der röntgen-stralen bij de douane.

Meester De Bas stapte werkelijk ‘de Zwaan’ binnen, om oom en tante goeden morgen te wenschen. Hij zag er bijzonder vroolijk en opgewekt uit. Zooals het gewoonlijk op dien leeftijd en in zulke omstandigheden gaat, had hij niet lang kunnen slapen. Om acht uur was hij al het bed uit en op weg om een frissche morgenwandeling te maken. Natuurlijk liep hij de bosschen in en even natuurlijk passeerde hij het huis van den heer Snuffels, niet aan den grooten weg, maar van achter aan den tuinkant. De tuin was in zijn geheel omgeven door een hooge en dichte haag, waarlangs een allerliefst boschlaantje liep, en een hekje stelde den heer Snuffels in staat, dadelijk aan de achteizjde van zijn huis het bosch in te gaan. Maar wat de heer Snuffels kon doen, kon de dochter ook. En terwijl op dezen gezegenden morgen papa nog rustig op één oor lag, was de dochter al in den tuin bezig haar bloemen te begieten, terwijl de meid voor het ontbijt zorgde. Nu was Marie niet alleen een liefhebster van tuinbloemen, maar ook de wilde kinderen van het woud waren haar lievelingen. Zij besloot dan ook een frisschen ruiker natuurbloemen bij elkaar te zoeken, anemonen, boschviooltjes en wat er meer voor schoons tusschen de boomen bloeide.

Terwijl zij in gedachten voor zich heen een liedje neuriede, liep zij den tuin door, deed het hekje open en - stond bijna neus aan neus met meester De Bas, die juist van achter de haag kwam aanloopen. Wederzijdsche aangename verrassing. Marie kleurde en meester De Bas kleurde dubbel, want natuurlijk had hij al een paar frissche wangen vanwege zijn wandeling. Evenwel, hij deed, wat een behoorlijk jongmensch in zulk een geval behoort te doen: hij nam zijn hoed af, wenschte haar vroolijk ‘goeden morgen’ en hoopte, dat zij zich den vorigen avond goed had geamuseerd. En het duurde niet lang of beiden waren in druk gesprek, en toen meester De Bas vernam, wat Marie van plan was, hielp hij haar mee zoeken en plukken, tot zij een ruiker had van stavast. En tot belooning voor zijn moeite kreeg hij een bloem, die zij hem zelf - stel u voor, met haar eigen lieve vingertjes - in het knoopsgat stak; het verwonderde hem waarlijk, dat zijn hart niet uit zijn borst sprong, toen haar handen daarop rustten. En toen zij eenige minuten later den tuin weer binnenwipte, was meester De Bas den koning te rijk, want Marie had hem beloofd, met haar vader op het schuttersfeest te komen en had niet neen gezegd

[p. 130]

- waarlijk niet, integendeel - toen hij gevraagd had, of hij haar dan weer gezelschap mocht houden.

Meester De Bas stapte dan ‘de Zwaan’ binnen, trotscher op zijn bloem dan een ridder op zijn kruis of ster. En wàs die onnoozele bloem hem geen eereteeken? Was hij niet opgenomen in de orde van de ware, echte, jeugdige liefde, die iemand adelt, al is hij van geringe afkomst, en die een held kan maken van een daglooner.

Mijnheer De Wilde verwelkomde zijn neef hartelijk.

‘Hallo!’ riep hij, ‘al op de been? En hoe is 't feest gisteren bevallen? Gij hebt zeker ook weer grootsche plannen voor vandaag en morgen. Een kopje thee? Zoo!.... niet. Al ontbeten? Gij zijt er vlug bij, moet ik zeggen. Steek dan een sigaar op.’

En meester De Bas deed zoo en zijn oom dampte smakelijk mee.

‘Wel,’ begon deze weer, ‘Wat zijt ge mooi gedecoreerd; al aan 't botaniseeren geweest, zoo vroeg op den dag?’

Meester De Bas begon iets te stamelen, en kreeg daarbij een kleur als bloed. Waarlijk, het wit van zijn oogen werd rood.

Tante glimlachte stilletjes en oom zag neef eventjes strak aan en liet toen een zacht, maar schel gefluit hooren.

‘Aha,’ sprak hij, en hij hief den vinger dreigend omhoog. ‘Ik geloof, dat ik wel raden kan in welk tuintje die bloem gebloeid heeft. Zoo, zoo, vrindje, waait de wind uit dien hoek?’

En de goede man begon eens smakelijk te lachen. Maar terstond daarop werd hij hartelijk en ernstig en begon met zijn neef over de bewuste zaak te spreken. En het duurde niet lang of meester De Bas biechtte al zijn geheimen op en maakte oom en tante deelgenooten van zijn hoop en vrees. Hoop, omdat hij heilig overtuigd was, dat Marie hem wederkeerig beminde; vrees, omdat hij niet wist, wat de oude heer Snuffels wel van zijn gevoelens zou zeggen.

In dit laatste opzicht vond hij echter steun en troost bij den heer De Wilde, die beloofde hem zooveel mogelijk in alles te zullen helpen.

Toen de meester iets later naar huis ging (zijne zuster was waarlijk nog niet bij de hand), klopte zijn hart nog eens zoo vroolijk en de hoop straalde in zijn binnenste als een heldere ster en de vrees was zoodanig gekrompen, dat die nog slechts bij lange tusschenpoozen even het hoofd op dorst steken.

‘En nu,’ zei de heer De Wilde, ‘wil ik ook probeeren, wat ik voor onzen neef kan uitvoeren. Als er eerst maar een begin is, zal alles vanzelf wel schikken.’

‘Het beste lijkt mij, dat wij iemand tot steun zochten, die met de personen en toestanden hier in het dorp bekend is,’ meende mevrouw.

‘Een raad,’ riep mijnheer, ‘gij brengt mij op den goeden weg. We blijven nog een paar dagen hier. Weet ge wat, ik zal maar vast den kastelein eens roepen.’ En hij trok aan de bel.

Driek verscheen.

‘Pil,’ zei mijnheer De Wilde, ‘wij blijven hier nog een paar dagen.’

Driek boog glimlachend.

‘Mijn vrouw zou vandaag graag nog het feest van den schuttersdoelen bijwonen en morgen de harddraverij, en ik hoop, dat gij deze kamer dus nog wel een paar dagen aan ons kunt afstaan.’

Driek boog nogmaals en gaf de verzekering, dat hij alles zou doen om het mijnheer en mevrouw naar den zin te maken. Hij meende, dat hij nu wel weer heen kon gaan, maar de heer De Wilde stond op en pakte hem gemeenzaam bij den knoop van zijn buis.

‘Pil,’ zei hij, ‘ik heb hier ook nog zaken aan de hand, maar daarbij zou ik graag de voorlichting hebben van iemand, die Scharreldonk en de menschen kent en die, als 't kan, wat invloed heeft. Kunt gij mij soms zoo iemand aan de hand doen.’

Driek nam een peinzende houding aan en trok de wenkbrauwen samen. Hij wreef zijn voorhoofd, krabde eens achter het haar en snoot zijn neus. Daarna helderde zijn gelaat op en hij zei: ‘Mijnheer, in dat geval kan ik u geen beter mensch aanraden dan meester Klinker.’

‘Meester Klinker?’ vroeg de heer De Wilde.

‘Ja, de bovenmeester hier op 't dorp,’ verklaarde Driek.

‘Bravo,’ riep de andere. ‘Stuur dan een boodschap en vraag of meester Klinker zoo goed wil zijn, een glaasje bier bij mij te komen drinken.’

Driek deed zijn plicht en een uurtje later stapte meester Klinker reeds ‘de Zwaan’ binnen. Zijn gemoedelijk, flink en joviaal voorkomen nam den heer De Wilde dadelijk voor hem in.

‘Mijnheer Klinker,’ zei deze, ‘het is mij zeer aangenaam kennis met u te maken. Hier ziet gij mijn vrouw, en daar in den tuin spelen mijn twee bengels van jongens. Ik hoop, dat gij mij niet kwalijk zult nemen, dat ik u maar zoo brutaalweg een boodschap heb gestuurd, maar ik wist anders waarlijk geen middel te bedenken om met u in aanraking te komen. Ronduit gezeid schuilt hier wel eenig ikzucht onder, want ik zou u gaarne om raad willen vragen.’

‘Mijnheer De Wilde,’ antwoordde meester Klinker, ‘het is mij een waar voorrecht uwe vrouw en u te leeren kennen. Gij zijt de gasten van Scharreldonk, en ieder uit het dorp zou het dus als plicht rekenen u als zijn eigen gast te beschouwen. Kan ik u dus in het een of ander van dienst zijn, dan kunt gij volkomen over mij beschikken.’

‘Gij zijt waarlijk al te goed,’ hernam De Wilde, ‘dan zal ik maar dadelijk van uw aanbod gebruik maken. Wat dunkt u van mijn neef De Bas?’

‘Mijnheer,’ zeide meester Klinker, ‘hoe ik die vraag eigenlijk moet opvatten, weet ik niet, maar dat doet er ook niets toe. Want uit welk oogpunt en in welke hoedanigheid gij den jongeling ook wilt beschouwen, hij is in alle opzichten even flink en degelijk.’

En meester Klinker hield een heele lofrede over zijn ondermeester, veel te lang om hier op te nemen.

‘Wel,’ zei De Wilde, ‘wat ik daar van u hoor, doet mij goed aan het hart. Gij moet weten, dat ik veel belang stel in mijn neef en de zaak, waarover ik u raad wilde vragen, is deze....’

En hij vertelde meester Klinker, wat de lezer reeds weet.

‘Kijk, kijk, zoo'n spring-in-'t veld!’ zei deze verbaasd. ‘Daar heb ik nu nog niets van gemerkt. Ik hoop, dat deze zaak naar aller genoegen zal marcheeren, want knapper paartje is er vast en zeker in Scharreldonk niet te vinden. Als nu de heer Snuffels zijn toestemming maar wil geven, dan is alles gezond.’

‘Dat is juist de kwestie,’ antwoordde De Wilde, ‘en hierin zou ik graag uw oordeel vernemen. Wat dunkt u hiervan? Zou de oude heer zijn over te halen? Of zouden wij op de een of andere manier invloed op hem kunnen uitoefenen,’

Meester Klinker haalde de schouders op.

‘De man is niet kwaad, wezenlijk niet,’ zei hij. ‘Ik ga tamelijk veel met hem om en ik geloof, dat wij elkaar wel mogen lijden. Maar of ik in deze zaak eenigen invloed op hem zal hebben - ik geloof het niet. Hij heeft een klein slagje van den aristocratischen molenwiek te pakken, en of hij dus zijn dochter wel aan een gewoon schoolmeestertje zal geven, ik betwijfel het.’

‘Gij spreekt niet erg bemoedigend,’ meende de heer De Wilde.

‘Konden wij hem maar op eenige wijze imponeeren!’ hernam meester Klinker. ‘Zoo iemand vangt men niet met stroop; men moet hem overbluffen.’

‘Ja, maar hoe?’ vroeg De Wilde.

Meester Klinker zweeg en keek nadenkend in den tuin. Plotseling helderde zijn gelaat op.

‘Mijnheer,’ zei hij, en hij legde zijn hand op den arm van den ander, ‘hoe laat gij uw kinderen onderwijzen?’

‘Wel,’ antwoordde de heer De Wilde vrij verbaasd, ‘die zijn in Lissabon op school geweest. Ik zelf heb ze Vlaamsch geleerd en geregeld geef ik ze iederen dag les zoo goed en zoo kwaad ik dit kan. Maar in den laatsten tijd is daar niet veel van gekomen; ik heb veel andere drukte gehad.’

‘Dan,’ riep meester Klinker, en hij stond zoo driftig op, dat zijn pijp brak; ‘dan moet De Bas zijn ontslag nemen als onderwijzer en gij moet hem aanstellen als uw huisonderwijzer.’

Zijn beide toehoorders keken verbaasd op.

‘Zie eens hier,’ vervolgde hij, ‘dit is mijn raad. De Bas blijft twee of drie jaar bij u. Gij zijt dan beiden geholpen. Uw kinderen krijgen degelijk onderwijs en uw neef ziet wat van de wereld. Bovendien houdt hij tijd genoeg over voor zijn studie en als hij na die paar jaar terugkomt, haalt hij met glorie zijn tweeden rang en krijgt dan zonder veel moeite een betrekking als bovenmeester. Maar wat den heer Snuffels aangaat, dien moeten wij een klein beetje bewerken. Gij zegt doodeenvoudig, dat uw neef is aangesteld als hulpsecretaris bij de Portugeesche legatie, en als gij den ouden heer daarmee niet de oogen verblindt en totaal overbluft, dan mag ik al mijn leven een bruine boon zijn.’

De heer De Wilde viel achterover in zijn stoel en begon te lachen dat hij schaterde.

‘Ha, ha, ha!’ riep hij. ‘Meester, dat is een kostelijke vondst. Hulpsecretaris bij de Portugeesche legatie; wel, de jongen wordt nog eens gezant aan het hof te Lissabon! Vrouw, nu weten wij, wat wij te doen hebben en wij gaan er dadelijk werk van maken. Mijnheer Klinker, ik kan u niet genoeg danken. Doe mij nu het genoegen en kom morgen met uw vrouw bij mij eten. Ik vraag dan ook den heer Snuffels en zijn dochter, en mijn hulpsecretaris in spe is natuurlijk eveneens van de partij.’

‘Wat mij betreft,’ zei Klinker, ‘ik wil gaarne komen. Maar mijn vrouw moet gij verontschuldigen. Zij kan in deze drukke dagen niet van huis. Wij hebben ook een gast over den vloer en de kinderen kunnen niet zonder toezicht blijven.’

‘Nu,’ hernam De Wilde, ‘regel dat dan zooals gij zelf verkiest.’ En meester Klinker vertrok een half uurtje later en de heer De Wilde wreef zich de handen van plezier en verklaarde zijn vrouw dat hij nieuwsgierig was, hoe de mijn zou werken, die zij zoo netjes gegraven hadden.

IX.
Verder verloop van den tweeden en derden kermisdag.

Om twaalf uur des middags was heel Scharreldonk weer op de been. Om één uur zou de schutterswedstrijd beginnen en het geheele gild zou, ouder gewoonte, in optocht door het dorp trekken, begeleid door ‘Koning David’, het fanfarekorps van de gemeente.

In ‘de Zwaan’ kwam Driek bijna handen te kort. Tonnen bier werden in den tuin gerold, waar de vogel reeds op zijn paal prijkte. Een buffet werd geïmproviseerd in het priëel; stoelen, banden en tafels werden uit alle verborgen hoeken vandaan gehaald en de zolder geleek een onbekend gebied, waar ontdekkingsreizigers rondzwierven en buit behaalden. Driek zelf scheen zich te vermenigvuldigen en zijn factotum Kees geleek een alomtegenwoordige voorzienigheid in het klein. De waardin stond in de keuken te midden van manden vol aardappelen en groenten, hammen en ribstukken van reusachtige grootte en potten en pannen, en flesschen en kruiken vol allerhande sausen en ingelegde waren, die alleen een geboren kokin naar waarde weet te schatten. 't Geleek wel, of ‘de Zwaan’ een belegerde vesting was, die voor weken lang van proviand moest worden voorzien.

De heer De Wilde had zich met zijn familie een rustig en lommerrijk plaatsje uitgezocht in den tuin, vanwaar hij die behaaglijke drukte op zijn gemak kon overzien en later ongestoord getuige kon zijn van het vogelschieten.

Eindelijk, na een uur van ingespannen arbeid, wischte Driek zich het zweet van het gloeiende voorhoofd en zeide, dat, wat hem betrof, de pret dadelijk kon beginnen; en Kees goot in één adem ongeveer een liter bier in zijn keelgat en gaf zijn voornemen te kennen om nu eens een beetje zijn gemak te nemen. En ten bewijze, dat het hem hiermede ernst was, stoof hij dadelijk daarop naar den zolder en stak de vlag uit, die hij waarlijk in al die drukte schoon had vergeten.

[p. 131]

Tegen éénen hoorde men in de verte de tonen van de muziek, waarin vooral de groote bashoorn, die, merkwaardige overeenkomst, door meester De Bas werd geblazen, domineerde.

Voorop liep de vaandrig, een forschgebouwde boerenzoon, die door langdurige studie en oefening de eer van zijn waardigheid uitmuntend wist op te houden. De sierlijkste figuren en kronkelingen wist hij met zijn dundoek te voorschijn te roepen en onuitputtelijk was de virtuositeit en variatie, die hij daarbij ten toon spreidde. Over het hoofd, om hals en schouders en borst, onder de armen door en weer over het hoofd, rondom en tusschen de beenen door zwierde de vlag, om dan weer rechtuit te wapperen, als gedragen op de wieken van de koelte. De geheele dorpsjeugd en zelfs de ouderen van dagen juichten hun eenigen vaandrig toe, die fier de borst vooruitstak en zegevierend de loftuitingen in ontvangst nam.

Bij de eerste herberg, die men tegenkwam, werd halt gemaakt. De waard stond reeds in de deur met een groote kom brandewijn, waarin stukken broodsuiker geworpen waren, en ieder lid van den schuttersdoelen en van de fanfare naderde op zijn beurt dit land van belofte, nam den tinnen lepel van zijn voorganger over en speelde smakelijk een lepel brandewijn en een klontje suiker naar binnen. Is dit niet het ware communisme, lieve lezer?

Nadat ieder zijn portie verorberd had, vervolgde de vaandrig zijn excercitiën, de muziek toeterde er weer lustig op los en de stoet marcheerde eendrachtig verder.

Bij iedere herberg, en er waren er drie vóór ‘de Zwaan,’ werd dezelfde ceremonie herhaald, en aldus opgefrischt arriveerde het geheele korps eindelijk even over éénen op de plaats van bestemming en trok den tuin van Driek binnen.

Meester De Bas zette dadelijk zijn grooten hoorn neer en keek eens rond. Ja, waarlijk, daar zaten reeds Marie en haar vader onder den grooten noteboom, in gezelschap van zijn oom en tante, en meester Klinker was ook van de partij, 't Spreekt vanzelf, dat meester De Bas direct alle discipline aan den kapstok hing, de geheele familie, zijn zuster, meester Klinker en alle anderen een plezierigen dag wenschte en daarna een plaatsje innam, zoo dicht bij de bevallige dochter van den heer Snuffels als maar mogelijk was. En daar deze heer bestuurslid was van den doelen, hoewel hij bang was voor een geweer, en kunstlievend lid van de fanfare, moest hij zich nog al eens verwijderen, om zijn invloed te doen gelden en zoodoende had de heer De Bas vrijwel ruim baan.

Maar zie, daar rukten nog andere legerbenden aan, die snoode plannen smeedden van overrompeling en roof. De knappe houtvesterszoon had voor deze gelegenheid zijn beste jagerspak aangetrokken, dat hem keurig stond, en schoot nu met zijn geweer in den arm eveneens hoe langer hoe meer naar den noteboom. Lina volgde met blozende wangen tersluiks zijn bewegingen, maar ook oom De Wilde hield den strooper in het vizier. Onder voorwendsel van zijn beenen eens te willen strekken, stond hij op en liep even op en neer. Hij maakte daarbij quasi een praatje met den houtvester en daar de jonge man niet ongenegen scheen, het gesprek voort te zetten, vroeg hij dezen eenige inlichtingen omtrent den wedstrijd en noodigde hem eindelijk uit, aan zijn tafel bij het gezelschap plaats te nemen. Natuurlijk werd dit heusche aanbod niet geweigerd en zoodra de Nimrod kennis had gemaakt en alle verlegenheid had afgelegd, hield de heer De Wilde, - die slimmert - zich druk bezig met zijn vrouw en liet het jonge volkje dus vrij spel.

Alles was nu gereed en de wedstrijd kon beginnen. Hoog in de lucht prijkte de bonte vogel op zijn paal en menig begeerig oog werd naar hem opgeheven en in menige borst welde de stille wensch op..........

Het schuttersgild bestond uit een dertigtal leden, grootendeels jongelui. Maar er liepen ook ouderen van dagen onder door en dezen waren waarlijk niet de minsten. De koning van het afgeloopen jaar was dan ook een bejaarde boer, die de eereketen reeds voor de vijfde maal droeg en wiens juist oog en vaste hand al menig overmoedig jonkman hadden geleerd, dat een beetje bluf niet voldoende is bij den edelen schietwedstrijd.

Het lot wees nu de volgorde aan van de deelnemers en de koning gaf het teeken, dat de strijd kon beginnen. Een algemeene stilte heerschte nu in den tuin en in gespannen verwachting keken allen nu eens naar den vogel, dan weer naar den schutter, die daar stond te mikken alsof zijn leven van zijn succes afhing. Daar ging de haan over! Pang! zegt het schot en - de vogel blijft ongedeerd staan en draait zijn staart nog een beetje meer naar den wind en kijkt zoo onverschillig recht voor zich uit, alsof hij met al die drukte daar beneden niets te maken had. De ongelukkige schutter werd wat uitgelachen, maar hij troostte zich met een glaasje brandewijn en met het voornemen, bij het tweede schot zijn nederlaag te herstellen.

Zijn opvolger maakte het niet veel beter en de vogel bleef bij de eerste tien schoten volkomen ongedeerd, totdat eindelijk de koning zelf optrad en hem van zijn rechtervleugel beroofde. Algemeen gejuich! en de oude koning verborg zedig zijn gelaat en zijn glorie achter een groote kan bier.

Het eerste begin was gemaakt en de spanning nam nu toe. Een paar schoten daarna verloor het slachtoffer het puntje van zijn staart, maar bleef verder, zooals hij was, totdat de beurt kwam aan den jongen houtvester. Met grootsche plannen was deze bezield.

Onder de oogen van Lina wilde hij zich eervol van zijn taak kwijten en hij had bij zichzelf gezworen bij een misschot zijn schande te verbergen en zich den geheelen dag niet meer te laten zien. Met de uiterste zorgvuldigheid had hij dan ook zijn vertrouwde buks geladen en zette nu vol moed den kolf aan den schouder, en ik geloof vast en zeker, dat het hartje van Lina veel harder in haar boezem klopte, dan dat van den jongeling zelf. Lang en ernstig mikte onze Nimrod, maar toen hij dan ook den trekker overhaalde klonk een luid en langdurig gejuich door de lucht en de vogel stond zonder kop op zijn paal en draaide bovendien wel tienmaal om zijn spil. Dal was tot dusver het meesterschot!

Onze held glimlachte vergenoegd en menige hand moest hij drukken, en menigen gelukwensch in ontvangst nemen; maar zijn grootste, ja, voor zijn hart de eenige belooning was toch een lachje en een knikje en een stamelend gesproken complimentje van Lina, toen zij het ook waagde haar handje in zijn stevige vuist te leggen.

De heer De Wilde was echter zoo opgetogen, dat hij luidkeels om Driek schreeuwde en dezen commandeerde, dadelijk een ton bier te doen aanrukken en vervolgens den heer Snuffels de vrijheid verzocht, die ter eere van dit schot aan den doelen te mogen wijden. Dit aanbod werd aanvaard en hiermede had hij het hart van de schutters en van alle aanwezigen stormenderhand voor zich veroverd. Er werd een kwartiertje pauze gehouden, de kraan werd in de ton geslagen en menig glas bier werd geledigd op de gezondheid van den milden gever.

Daarna begon men den strijd met nieuwen moed en met zulk een ijver, dat na verloop van een uur de vogel zonder vleugels, kop of staart, als een vormlooze romp op den paal stond. Maar nu kwam het heetste nog aan. Menig schampschot had de papegaai reeds ontvangen, maar hoewel hij meermalen als een tol ronddraaide, een magneetkracht scheen hem aan den paal vast te kluisteren. De heer de Wilde ging geheel op in den kamp en liet zich ontvallen, dat het hem speet, geen lid van den doelen te zijn, want dat hij anders graag zijn krachten nog eens met de anderen zou willen meten. Dit hoorde de heer Snuffels en snel besloten stond hij onmiddellijk daarop onder den paal en hief de hand in de hoogte. En hij vertolkte den wensch van den heer De Wilde en toen hij voorstelde, dezen tot eerlelid van het korps te benoemen, en hem alsnog in de gelegenheid te stellen aan den strijd deel te nemen, daverde de tuin en honderd glazen werden omhoog geheven en de gast van Scharreldonk werd in zijn nieuwe waardigheid ingewijd.

De beurt was nu weer gekomen aan den houtvester.

Deze had nieuwen moed geput uit het gezelschap van Lina en stond nu op, om zijn geweer te laden. Toen hij dit gedaan had, bood hij zijn buks den heer De Wilde aan en verzocht dezen, hem de eer te willen aandoen, hiermede zijn eerste schot te lossen. Deze nam dit aanbod vriendelijk aan en trad naar voren, om zijn krachten te toonen.

Geen mensch in den tuin was op zijn plaats gebleven. De voorsten drongen dicht opeen om den paal en de achtersten klommen op stoelen en tafels. Zelfs moeder Pil liet een oogenblik haar potten en pannen in den steek en stond voor de keukendeur op twee stoven. Lina was zóó zenuwachtig van verwachting, dat de houtvester het zijn plicht achtte, zijn arm om haar middel te slaan; en Marie was op een stoel geklommen en werd door meester De Bas zoo zorgvuldig en teeder vastgehouden, alsof zij van porselein was en ieder oogenblik kon breken. Alleen de kat trok zich van de algemeene beweging niemendal aan, en maakte van de afwezigheid van de vrouw gebruik om in de keuken een smakelijk karbonaatje weg te kapen en in een verborgen hoekje op te peuzelen.

De heer De Wilde was nog het meest kalm van allen. Zijn reizen en zwerftochten hadden zijn wilskracht versterkt en zijn zintuigen geoefend, en meermalen had hij bewezen een uitstekend schutter te zijn. 't Was nu echter al een paar jaar geleden, dat hij een geweer in de hand had gehad en hij was dus niet geheel zeker van den uitslag. Kalm en met overleg zette hij echter het geweer in den aanslag.... de kogel floot door de lucht.... de vogel stoof van zijn stang naar boven,... maar bleef aan het uiterste puntje van de spil nog hangen. Het schot had hem iets te ver naar voren getroffen.

Donderende toejuichingen weerklonken overal en de roem van den handigen vreemdeling lag op aller lippen. Deze gaf de buks weer aan den eigenaar terug en de houtvester, gloeiend van geestdrift, laaide opnieuw en zette de kroon op het werk van den dag, door den vogel midden in het hart te treffen, zoodat hij draaiend op den grond viel.

Nogmaals daverde de tuin en de geheele omtrek. Wel wilde de jongeling de eer van den dag aan den heer De Wilde geven, maar de oude, nu onttroonde koning, hing hem den eereketting om den hals en de jeugdige jager werd met algemeene stemmen benoemd tot koning voor het volgende jaar.

De feestelijke stemming werd nu op het hoogst. In alle herbergen werd namens den koning een ton bier voor algemeen gebruik neergelegd en de heer De Wilde toonde zich in dit opzicht ook volstrekt niet karig. Maar wat er bij Driek in de Zwaan werd gebruikt, was verbazend. En hoe er 's middags werd gesmuld, valt niet te beschrijven. Geen hoekje in het huis was er te vinden, waar geen vroolijk gezelschap zat te schermutselen met ham of vleesch en andere eetwaren, en in den tuin waren nog drie afzonderlijke tafels gedekt op de meest schaduwrijke plekjes. En in den namiddag, na den maaltijd, werd door allen een wandeling gemaakt door het dorp en langs het kasteel, waar zij, ouder gewoonte, in den tuin door den ouden baron nog eens werden onthaald. En voorop marcheerde, getooid met het eeremetaal, de nieuwe koning en aan zijn arm hield hij zijn uitverkoren koningin, die bijna even trotsch was als de held van het feest zelf. En daarachter kwam de heer De Wilde, aan zijn rechterarm hing zijn vrouw en aan zijn linker de heer Snuffels, die waarlijk zijn hoed op drie haartjes had staan. En vervolgens kwam meester De Bas met zijn Marie, want hij was gedeserteerd van de fanfare en had zijn grooten hoorn zoolang overgedaan aan een anderen liefhebber. En daarachter liep weer de vaandrig, die onder den invloed van alle genoten goede gaven nog schooner kunststukken met zijn vlag vertoonde dan 's morgens; en eindelijk verschenen in schilderachtig bonte groepen de schutters er muzikanten, waarbij het halve dorp zich had aangesloten.

Na den marsch begon de pret in de Zwaar opnieuw en werd voortgezet tot laat in der avond. En hoe dit alles is afgeloopen en hoe de verschillende deelnemers hun huis en hun legerstede hebben gevonden, kan ik u niet zeg-

[p. 132]

in den berenkuil, naar de teekening van aug. specht.

[p. 133]

niet teruggekeerd, naar de schilderij van p. henrik.

[p. 134]

gen. Want de herinneringen van allen waren ten opzichte van de laatste uren zoo vaag en onzeker, dat hieruit met historische zekerheid niets valt op te maken. Wel ontwaakte meester De Bas des morgens met zijn grooten bashoorn in den arm en vond de heer De Wilde zijn horloge in zijn linkerlaars, maar wat de aanleidende oorzaak tot deze feiten is geweest is nooit uitgekomen. Het bier en de brandewijn in de Zwaan waren echter te goed, om de liefhebbers daarvan onaangename gevolgen te doen ondervinden en des Dinsdagsmorgens, zij het dan ook wat laat, waren alle feestvierenden van den vorigen dag zoo frisch als een hoentje en ten volle bereid, dien dag nogmaals hun krachten te toonen.

En er werd opnieuw kermis gehouden.

De heer De Wilde onthaalde zijn gasten met gepaste deftigheid en gulle vriendschap, en uit een der vensters van de Zwaan zagen allen de harddraverij van het begin tot het einde. En bij het middagmaal blonk de kookkunst van moeder Pil in volle glorie uit, en na afloop daarvan bleven de ouderen nog een paar uren bij een fijne flesch en een geurige sigaar zitten praten, terwijl de jonkheid en de kinderen de kermis nog eens langs liepen.

En nu achtte de heer De Wilde het gunstige oogenblik gekomen en hij begon zijn plan te volvoeren. En hij bepleitte zoo vurig de zaak van zijn neef en werd zoo van pas gesteund door zijn vrouw en geholpen door meester Klinker, dat de heer Snuffels, die door alle genoten goede gaven toch al zachtmoedig gestemd was, zichtbaar begon toe te geven.

En toen nu het secretarisschap bij de Portugeesche legatie ter tafel kwam, stond hij op en verklaarde met tranen in de oogen, dat hij het geluk van zijn kind niet in den weg wou staan.

Geen mensch was gelukkiger dan meester De Bas, toen hij thuis kwam en hoorde wat er gebeurd was; en Marie viel haar vader snikkend om den hals en noemde hem haar lieve, beste papaatje.

Bij de aanschouwing van het geluk der jongelieden kon tante De Wilde haar aandoening niet bedwingen en begon te weenen en Lina hield haar daarbij gezelschap, maar het waren louter vreugdetranen, want een glimlach schemerde er door heen.

De heer De Wilde offerde nog een fijne flesch ter viering en opluistering van deze gebeurtenis.

En des avonds bracht de meester Marie en haar vader mee naar huis en oom De Wilde zorgde wel, dat die beiden zoowat alleen bleven loopen, zoodat zijn neef voor het hek van het tuintje afscheid kon nemen met iets, dat de bescheidenheid mij verbiedt te noemen.

Na dien tijd behoefde de jonge man op zijn middagwandeling ook niet meer het huis voorbij te loopen, maar hij kwam geregeld iederen dag een kopje thee halen, en liep Zondags gearmd met Marie naar de kerk.

Oom De Wilde vertrok twee dagen later en nam Lina mee, en de jonge houtvester wist op een duimpje haar adres in Den Bosch. En toen meester De Bas een paar weken daarna naar Den Haag afreisde, had hij een teeder afscheid genomen van zijn Marie en de hoop bloeide schooner dan ooit, want het verschiet was vol zonneschijn en geluk. En de beste wenschen van vader Snuffels en van het geheele dorp vergezelden hem.

Een ander gevolg van de kermispret was nog, dat mevrouw De Bas niet lang daarna een brief kreeg uit Scharreldonk van een haar onbekende hand. En naar aanleiding daarvan hield zij een ernstig gesprek met haar dochter en schreef daarop haar antwoord. En geen dag daarna verscheen in haar woning een knap jong man in houtvesterskostuum, die met betrekking tot Lina voor dezelfde boodschap kwam als meester De Bas omtrent Marie en haar vrijpostig zijn uitverkoren bruid noemde.

(Wordt vervolgd.)