De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

De burgemeester van Scharreldonk.
Tooneeltjes uit den ‘Goeden Ouden Tijd,’
door
J.F. Nuyens.

I.
Over een meester, die op weg was naar zeker dorp, en nog wat.

Op zekeren fraaien dag in de Meimaand, in een van de laatste jaren tusschen '40 en '50, hotste een huifkar over den straatweg, die van Den Bosch naar het dorpje Scharreldonk voert.

Ik moet den lezer doen opmerken, dat de schrijver dezer regelen zich niet zal vermeten, anderen in den waan te willen brengen, dat hij zelf de gebeurtenissen beleefd heeft, waarvan in deze vertelling sprake is. Er zou nog menig jaartje moeten verloopen, eer hij als de vijfde van een hoop schreeuwerige jongens door den nooit volprezen ooievaar in dit aardsche tranendal werd bezorgd; en wat men hem ook moge verwijten, zijn waarheidsliefde is toch zoodanig ontwikkeld, dat hij niemand knollen voor citroenen wil verkoopen en wijs wil maken, dat een man van even dertig, de revolutietijden van 't jaar '48 heeft doorleefd. Ja, hij zal nog verder gaan en eerlijk bekennen, dat hij nooit met eenig persoon, waarvan hierachter gewag wordt gemaakt, in aanraking is geweest, en zelfs de beschreven voorvallen niet heeft vernomen uit den mond van zijn bloedeigen grootvader, of van een aangetrouwden oom van de eerste meid zijner moeder of van eenig ander geloofwaardig persoon; - maar alleen van een kennis, op wiens waarheidsliefde hij vertrouwt als op zijn eigen zintuigen.

De huifkar dan hotste over den weg en verborg in zijn ruim binnenste twee personen, waarvan de een, zooals bij dit aantal vanzelf spreekt, de voerman en de ander de passagier was.

Kees, de knecht van Driek Pil, den kastelein uit ‘de Scharrelende Zwaan,’ had 's morgens bevel gekregen den besten bruin vóór de kar te spannen, naar Den Bosch te rijden, af te stappen aan ‘de Laatste Stuiver,’ en daar te vragen naar meester Klinker, dien hij vervolgens zonder ongelukken naar Scharreldonk moest transporteeren. En Kees hàd bruin voorgespannen en was naar Den Bosch gereden en had verder alles gedaan, wat hem voorgeschreven was en wees nu met zijn zweep en met merkbaren trots links en rechts van den weg het belangrijkste aan, wat zich aan het oog voordeed.

‘Ziet ge, meester,’ zei hij bij een draai van den weg, ‘dat is nu het torentje van ons dorp.’

Meester Klinker boog het hoofd buiten de kap, knikte vergenoegd en stal direct het hart van zijn geleider met te zeggen: ‘Dat ziet er drommels lief en gezellig uit, Kees!’

En zeker, Scharreldonk was een lief dorp, en het is Waarlijk te hopen, dat de geest onzer eeuw niet al te veel zijn invloed heeft doen gelden, want het plaatsje zou veel meer kans loopen er bij te verliezen, dan te winnen.

Juist op dit punt, waar de weg een bocht maakte, zag meester Klinker over de rogge- en haverakkers, over de weiden en tuinen de torenspits uitsteken boven het uitgestrekte bosch, dat het dorp aan deze zijde omringde. Dit bosch was de trots en roem der dorpelingen. Men vond er eeuwenoude beuken en eiken, torenhooge dennen en blanke berken, wier lichte bast fraai afstak bij de donkere en bemoste stammen der andere boomen. Allervriendelijkste paden en paadjes, die ongemerkt naar de fraaiste plekjes voerden, boden de gunstigste gelegenheden aan tot wandelen, en daar het vermaledijde en beruchte artikel 461 van het Wetboek van Strafrecht nog in de een of andere andere aanstaande ministerieele hersenkas lag te sluimeren, behoefde niemand iets te vreezen, behalve de stroopers van professie, die hunne oogen wel eens lieten vallen op de reebokken of fasanten van den baron.

Het geheele bosch, benevens het kasteel, dat er in verscholen lag, behoorde namelijk aan den baron Van Beukenpit tot Berkenblad, een edelman van den ouden stempel, hoog vereerd, niet alleen door de Scharreldonkers, maar door allen, die hem kenden; en daar hij altijd gereed was te steunen, waar hulp noodig was, en te troosten, waar leed heerschte, had hij het onbetwiste recht, zich met alle zaken te bemoeien, al was hij geen burgemeester of zelfs niet eens lid van den raad.

De kar rolde nog een kwartiertje langs den straatweg en draaide toen rechtsaf het bosch in, waardoor een breede, harde grintweg naar het dorp voerde.

Meester Klinker snoof met welgevallen de verkwikkende boschlucht in en keek met nieuwsgierigheid door het frissche Meigroen, waartusschen hier er daar het dak van een hofstede of het stulpje van een daglooner schemerde, die als zoovele voorposten het dorp omgaven en leven en beweging brachten tusschen de duizenden boomstammen.

‘Dit is het kasteel,’ zei Kees, en hij wees links van den weg op twee zware, fraai bewerkte steenen palen, waartusschen een kunstig gesmeed hek het park afsloot, dat het hoofdgebouw omgaf.

‘En hier woont de rentmeester van den baron,’ klonk het een oogenblik later, en de zweep wees naar een huisje aan den anderen kant. ‘Hij is ook lid van den Raad, die meneer Snuffels,’ hernam Kees, ‘en, meester, als gij hem aanspreekt als mijnheer’ en hem behandelt als een voornaam en gewichtig persoon, kunt gij hem wel op uw hand krijgen. De man is niet kwaad, maar erg hoogvliegerig, en dat maakt hem voor ons, gewone menschen, wel eens onuitstaanbaar.

‘En dit,’ vervolgde de spraakzame knecht, ‘is Moskou, de hofstede van den burgemeester.

[p. 103]

Een rare naam voor een boerderij in ons dorp, meester; maar ziet ge, de vader van onzen burgemeester is met Nappie naar Rusland geweest en omdat hij heelhuids daar van terug is gekomen, heeft hij later zijn plaats dien naam als herinnering gegeven.

En hier,’ rammelde hij door, ‘woon ikke,’ en hij wees op een aardig arbeidershutje, dat als 't ware tusschen vier dikke beuken bekneld stond en knikte zijn vrouw goeden dag, die juist de kippen voerde, en dreigde lachend met de zweep een kleinen, dikken jongen, die ruiter te paard op den ondersten tak van een denneboom zat.

‘En nu nog tien tellen, meester, en wij zijn in het dorp. Hot, bruin,’ en het weldoorvoede paard kreeg een tik met de zweep, dat het in een flinken draf schoot, en de teugels werden wat strakker aangehaald, zoodat het den kop fier in de hoogte hield, en Kees zelf ging recht op zijn plaats zitten en stak een frisch blaadje tabak achter de kiezen, en na al deze voorbereidende maatregelen, die ten doel hadden een zegevierenden intocht in het dorp te doen, hernam hij zijn taak als gids en uitlegger.

‘Zie, daar hebben wij Peer Korrel,’ lachte Kees, en hij wees naar den smid, die als een baarlijke duivel met zijn knecht de deur uit kwam stuiven, en daarna, te midden van rook en vlammen, als een cycloop op een reusachtig wiel ging hameren, waarom hij juist een nieuwen band had gelegd.

‘En dat is grootvader,’ heette het verder, en de zweep maakte een buiging voor een knikkebollend oud mannetje, dat vergenoegd in het zonnetje zat te braden. ‘Hij heeft nog bij Waterloo meegedaan,’ verklaarde Kees, ‘en geen mensch kent hem anders dan ‘grootvader’. Hij heeft een parteklier pensjoen van den koning en hij leeft nu stilletjes bij zijn dochter in.

‘En daar is zoo waar meester De Bas ook,’ en Kees knikte een knap jonkman toe, die zijn hoed aflichtte, toen hij een vreemdeling in de huifkar bemerkte. ‘Die gaat naar school,’ zei de voerman, ‘'t is bij eenen. En zie, meester, daar is de markt, en dat vierkante gebouw is het raadhuis en een eind verderop staat de school; zie dat grut eens naar binnen krielen; en dat gebouw met dien toren er op is de kerk en hier is “de Zwaan.” Ho, bruin, we zijn er.’ En bruin schudde met den kop ten teeken van tevredenheid en Kees hielp meester Klinker uit de kar en leverde hem over in de handen van Driek Pil, zijn baas.

De herberg, waar de meester afstapte, was de voornaamste van het dorp. Het huis zelf een van die oude, stevige gebouwen, die geslachten achtereen in dezelfde familie blijven en tot hetzelfde doel dienen; die door den een gedeeltelijk worden vernieuwd en door een ander vergroot. Een van die gezellige huizen, waar men opkamertjes heeft, van buiten met klimop begroeid, die in alle mogelijke hoeken van het huis verscholen zijn; waar men gangen aantreft en gangetjes met verhoogingen en trapjes, en in zoo groot aantal, dat zij alle mogelijke vertrekken van den zolder tot de kelders onderling schijnen te verbinden. Waar men uitbouwsels vindt, die op dakvensters of torentjes gelijken en die licht werpen in een gelagkamer of zaal, waar honderd menschen plaats kunnen vinden. Waar het pronkvertrek door middel van een deur en een portaaltje met een luik in verband staat met den paardenstal en waar de zolder een verzameling van afgronden en ladders schijnt te zijn, waar overheen in allerlei hoeken en gaten afgeschoten hokjes zijn getimmerd (soms twee boven elkaar), die tot slaapplaats dienen voor den stalknecht en andere dienstdoende geesten, en van wie een vreemdeling nooit kan begrijpen, hoe zij zonder ongelukken in hun bed komen of den weg daar vandaan naar beneden weer terug vinden. Kortom, een van die huizen, waarin een onbekende eerst voorgoed begint te dwalen, als hij zeker meent, er alleen den weg te kunnen vinden, en waar hij altijd nog iets nieuws ontdekt, als hij het van onder tot boven geheel doorzocht denkt te hebben.

Hoe dit zij, het bier in ‘de Zwaan’ was goed, de brandewijn niet minder en de baas het best van al, Als Driek Pil in de deur stond, boezemde zijn omvangrijke buik direct vertrouwen in, wat betreft de deugdelijkheid zijner eetwaren, en zijn blozend gelaat en glimmende neus bewezen, dat de waard zelf zijn eigene artikelen niet versmaadde, noch wat de natte, noch wat de droge waren aangaat.

Daar nu de herberg tevens goed logies aanbood voor den reizenden man te voet en te paard en bovendien voorzien was van kolf- en kegelbaan, benevens een vrij grooten tuin, was ij in alle opzichten nummer één van het dorp en Driek had dan ook nooit over slapte in de zaken te klagen.

Het meest eigenaardige van al was echter het uithangbord, een meesterstuk van Cis Kwast, den dorpsschilder en glazenmaker. Hierop prijkte een vreemd ras vogel, die met bek en pooten een blauwgroene lap van een onherkenbare stof scheen te willen vernielen en bij deze operatie een zwaarwichtig soort bierschuim om zich heen verspreidde. Deze voorstelling bracht een oningewijde altijd deerlijk in de war en de oordeelvellingen omtrent den aard der voorstelling varieerden gewoonlijk tusschen een zeemeermin en een krokodil. Toen Driek tien jaar geleden een nieuw uithangbord wilde laten maken, was hij voornemens daarop een zeemeeuw te laten schilderen, als een soort hulde aan zijn oom, die stuurman was op de groote vaart en bijgevolg een lid der familie, dat hoog in eere werd gehouden. Hij had daarom Cis Kwast in den arm genomen, maar deze had hem ronduit verklaard: ‘Driek, loop nu de zaken niet vooruit! Hoe een zeemeeuw er uit ziet, weet ik niet, maar ik zal probeeren, wat ik er van maak. Wordt het een meeuw, dan heet uw herberg zoo, wordt het wat anders, dan geef gij hem een anderen naam, maar in alle geval, een vogel wordt het, daar sta ik u borg voor.’ En Cis ging aan den arbeid en schilderde wat hij een meeuw dacht te zijn, en zijn ijver ging zoover, dat hij er ongevraagd een kikker bij phantaseerde, voorgesteld door bovengemelden blauwgroenen lap, en toen het kunstwerk klaar was en prachtig vernist, werd het op een Zondagavond aan het oordeel der bezoekers onderworpen.

En de een hield het voor dit en de ander voor dat, maar het algemeen oordeel was, dat het bepaald en zeker een vogel was en wel een zwemvogel, die het water met vleugels en pooten deed schuimen; en eindelijk werd met meerderheid van stemmen uitgemaakt, dat het 't meest op een zwaan geleek, als wanneer het dier tot ‘de Scharrelende Zwaan’ werd gepromoveerd, deels als geestige toespeling op den naam van het dorp, deels vanwege het rumoer, dat het beest scheen te maken.

In ‘de Scharrelende Zwaan’ dan, werd meester Klinker ontvangen door Driek Pil, die hem verklaarde, dat het middagmaal over een uurtje gereed zou zijn, en dat hij, desverkiezende, dat met de andere heeren kon gebruiken.

II.
Een deftig gezelschap en een vroolijke dag.

Meester Klinker was namelijk niet de eenige gast in ‘de Zwaan’, integendeel; in de herberg heerschte een drukte, die voor een gewonen werkdag waarlijk buitengewoon was, maar buitengewone dingen hebben ook buitengewone oorzaken, en zulk eene was hier werkelijk aanwezig.

Niet lang geleden was de oude schoolmeester - dien wij nu hoofd der school zouden noemen - overleden; de Raad had een oproeping gedaan voor sollicitanten naar deze betrekking en in overleg met den schoolopziener was bepaald, dat het vergelijkend examen der elf candidaten zou plaats hebben op Dinsdag 30 Mei. Vandaar dus de drukte op dezen Maandag, 29 Mei.

Acht van de elf mededingers waren reeds aanwezig en zaten met vroolijke deftigheid en deftige gezelligheid, gelijk den waardigen opvoeders der jeugd past, hun gouwenaar te rooken en een glaasje bier of brandewijn te drinken in de kleine gelagkamer van de herberg.

Daar was meester Plakroe van Drongelen, lang, schraal en beenderig, die bekend stond om de strenge tucht, die hij onder zijne onderdanen wist te handhaven en die als onovertroffen in de aardrijkskunde werd geprezen, daar hij op het rijtje af alle gemeenten van Friesland met de hoofdplaatsen wist op te noemen en zonder fout vijftig steden en dorpen aan den Donau opdreunde, met het aantal inwoners er bij.

Daar was meester Van de Vijver, bedaard, kalm en weldoorvoed, die niet alleen de kinderen, maar ook de volwassenen beteugelde door zijn vriendelijke deftigheid, en door zijn invloed het werk van den veldwachter zeer verlichtte.

Daar was meester Blokker, een bolleboos in bijna alle wetenschappen, behalve in het handhaven van orde in zijn school, die wel graag zijn tegenwoordige standplaats Heibroek wilde verlaten, maar nergens anders benoemd werd.

Daar was nog meester Dribbelstap, klein, driftig en uiterst gezellig van aard, die in Heikamp, drie uren van Scharreldonk verwijderd, nog maar vier jaren lang bovenmeester was, maar die bij hoog en bij laag gezworen had, meer van de wereld te willen zien en niet zijn geheele leven lang in ééne betrekking te willen verroesten.

Daar waren nog meerdere meesters van verre en van nabij, allen te goeder naam en faam bekend, maar wier namen den lezer wel niet zullen interesseeren.

En dit gezelschap werd nu door meester Klinker aangevuld, die al spoedig bezig was den dikken tabaksdamp, die in de kamer hing, nog wat ondoorzichtiger te maken en intusschen zijn maag verfrischte met een hartig potje bier.

Meester Klinker was een man in de kracht van zijn leven, gezond van lijf en leden, vroolijk, geestig, gezellig en rondborstig, zoowel in eigenlijken als figuurlijken zin. Trouwens, alles, wat tot de samenstelling van zijn lichaam bijdroeg, deed onmiddellijk denken aan rollen en rond. Niets hoekigs was er aan hem te bespeuren, van het bovenste haartje van zijn krullebol tot den afgeronden neus van zijn breede schoenen. Zijn hoofd, als geheel beschouwd, geleek een kegelbal. Zijn neus, die van alle mogelijke typen afweek, scheen een halven bol aan een rond steeltje; een alleraardigst, vriendelijk neusje, dat nooit gestoken kon worden in dingen, waarmee het niet te maken had. Ronde, schitterende oogen; ronde ooren; ronde, blozende, netjes geschoren wangen; ronde, niet te breede lippen, waar tusschendoor de woorden als kraaltjes konden rollen; een spoor van een onderkin, die van plan scheen nog wat ronder te worden en daaronder een korten, ronden hals. Dat het verdere deel van het lichaam hiermee in overeenstemming was, spreekt van zelf, en dat meester Klinker volstrekt niet afkeerig was van een welvoorziene tafel en een stevig glas bier of iets dergelijks gerust onder de oogen dorst zien, was bij den eersten blik op den goeden man een uitgemaakte zaak.

Dit waren echter maar bijzaken.

Ver over de grenzen van zijn district was meester Klinker bekend om zijn uitgebreide kennis. In alle gewone vakken van het lager onderwijs van zijn tijd was hij uitstekend thuis en bovendien kon hij behoorlijk de Fransche taal lezen, en redelijk spreken en schrijven; had eenige kennis opgedaan van het Duitsch, en als hem iets werd voorgelegd, gedrukt of geschreven in het Engelsch, wist hij ten minste te zeggen, dat het Engelsch was en geen Grieksch of Latijn.

Zijn hoogste roem echter was, dat hij, in het bezit zijnde van diploma vanden 2en rang, den moed had gehad mee te dingen bij het examen voor den 1en rang. Wel is waar was hij afgewezen, maar alleen het feit, dat hij deze stoutmoedigheid had gehad, deed hem ontzaglijk rijzen in de oogen van ambtgenooten en leeken.

Booze lastertongen durfden wel eens insinueeren, dat onder de geleerdheid van meester Klinker een goede dosis boerenbedrog doorliep, maar dergelijke praatjes deden aan zijn reputatie weinig afbreuk, en hoewel hij volstrekt niet vies was van een gezonde grap en ook meermalen anderen een rad voor de oogen had gedraaid, hij was en bleef toch een der primi inter pares.

‘Mijne heeren,’ begon alsnu meester Dribbelstap, ‘ik geloof te mogen constateeren, dat

[p. 104]

wij hier als collega's en vrienden bij elkaar zijn, en hoewel wij elkaar morgen slag zullen leveren op geestelijk gebied, geloof ik, dat wij, wat het vleeschelijke aangaat, tamelijk wel eensgezind zijn. Daar wij nu dezen middag en avond onder hetzelfde dak zullen doorbrengen, stel ik voor, ter verhooging der gezelligheid een tafelpresident te benoemen, die de leiding der werkzaamheden op zich zal nemen, terwijl ieder der leden de verplichting op zich neemt, de andere gasten naar de mate zijner krachten te amuseeren. Mijne heeren, op onze kennismaking en op het gezellige verloop van dezen dag!’

de nestjesuithaler gestraft, naar de schilderij van c. ziermann.

Goedkeurende hoofdknikken en een vroolijk getrommel met de glazen op tafel, begroetten deze rede. Een vroolijk geklink deed zich hooren, daarna een oogenblik van plechtige stilte, alleen afgebroken door het geklok van het bier in de respectieve keelgaten, en onmiddellijk daarop marcheerde Driek met negen leege glazen de deur uit, die hij weldra weer, tot den rand toe gevuld, op tafel zette.

‘Geëerde vrienden,’ ving nu meester Van de Vijver aan, ‘de woorden van onzen waarden Dribbelstap zijn ons allen uit het hart gesneden. Ik heb hier niets aan toe te voegen, maar ik wilde alleen maar in beraad geven, dadelijk met de werkzaamheden aan te vangen en een president te benoemen. Mijne heeren! Eere wien eere toekomt. Ik geloof dat niemand waardiger is dezen verheven post te bekleeden, dan onze collega Plakroe. Niet alleen is hij de oudste in dienstjaren, maar zijn buitengewoon organiseerend talent zal hem in staat stellen, de goede orde in onze vergadering te handhaven en boosdoeners desnoods met den sterken arm te verwijderen. Mijne heeren, laat ons bij opstaan en zitten uitmaken, of mijne woorden instemming vinden; wie opstaat, stemt voor.’

In minder dan geen tijd stonden allen overeind, behalve meester Plakroe zelf, die aldus met meerderheid van stemmen verkozen was.

‘Mijne heeren,’ klonk het van de lippen van den waardigen man, ‘gij bewijst mij te veel eer. Ik wil echter geen compliment maken. Dezelve zouden mij toch slecht van de hand gaan. Ik verklaar dus, de benoeming aan te nemen, hopende, dat onder mijne leiding de harmonie geen oogenblik zal verstoord worden.’

Op dit gewichtig oogenblik huppelde meester Dribbelstap de deur uit en kwam kort daarna terug in gezelschap van een ruimen, degelijken, ouderwetschen leunstoel, gedragen door Driek in hoogsteigen persoon, benevens een grooten, houten timmermanshamer van ruim twee voet lang, welken hij zelf torste.

De stoel werd aan het boveneinde der tafel geplaatst en verheven tot presidentszetel; de hamer tot dito schepter. Meester Plakroe zette zich op het zachte kussen en weldra klonk een slag met den hamer, die alle glazen deed rinkinken.

‘Mijne heeren,’ sprak de president, ‘met dezen tik open ik de vergadering en ik zal haar sluiten, zoodra de meerderheid den wensch te kennen geeft van naar bed te gaan. Bij alles hoort echter orde en regel te zijn. Morgen wacht ons allen een zware dag en het is dus noodig, ons daarop zoo spoedig mogelijk te prepareeren. Ik stel dus voor, den kastelein ter verantwoording te roepen en getuigenis te laten geven van de hoeveelheid en de hoedanigheid der levensmiddelen, welke op dit oogenblik in zijn bezit zijn. Is zijn getuigenis naar genoegen der vergadering, dan willen wij hem ordonneeren toebereidselen te maken voor het middagmaal en dat uiterlijk om drie uur ons voor te dienen. Mijnheer Dribbelstap, mag ik u verzoeken den hospes te waarschuwen.’

Dribbelstap ging naar de deur, opende die en brulde door de groote gelagkamer en de gang: ‘Driek, Driek, Drie-e-ek!’ De waard verscheen met zijn pluimmuts in de hand.

‘Driek Pil,’ hernam de president met vriendelijken ernst, ‘wij weten, dat gij een eerlijk man zijt. Bij de eer en de reputatie van de Scharrelende Zwaan vraag ik u op uw geweten af: Wat kunt gij deze achtbare vergadering van middag voorzetten tot middagmaal!’

De slimme kastelein gluurde met zijn schitterende oogjes eens rond en zag al spoedig, hoe de vork aan den steel zat. Hij begreep, dat de meesten eens fideel met elkaar den dag wilden passeeren en dat hieruit allicht voor hem een zoet winstje zou overschieten.

‘Meester de president,’ begon hij, ‘mijn nieuwe aardappels zijn uitstekend. Een ham van om en bij tien pond hangt nog in den schoorsteen en jonge spinazie is in mijn tuin in overvloed. Worteltjes zijn er zat, en believen de heeren een paar kippen of konijnen, zij hebben het maar te zeggen. Een ribstuk kan direct geleverd worden door Joris Hak en ik geloof niet, dat er een beter ribstuk in Den Bosch te krijgen is; ja, ik mag zeggen, dat onze Joris op het gebied van ribstukken onovertroffen is. Is er soms liefhebberij voor pannekoeken of anderen meelkost, 'k zal de noodige orders geven, en hebben de heeren soms nog wat anders te commandeeren, 't kan alles bezorgd worden.’

De geheele vergadering zat te likkebaarden.

‘Heeren,’ hernam de president na eenig stilzwijgen, ‘ik wil eerlijk bekennen, dat ik op keukengebied volslagen leek ben. Maar, naar ik meermalen vernomen heb, heeft onze alzijdig ontwikkelde collega Klinker ook van koken en braden bijzonder studie gemaakt, zoodat hij zijn lieve vrouw meermalen een goeden raad heeft gegeven. Ik stel dus voor, hem onbepaalde volmacht te geven en met onzen hospes uit te laten zoeken, wat hem het beste lijkt voor ons maal.’

Aldus werd besloten en meester Klinker verdween achter Driek, met zijn glas bier in de eene en den gouwenaar in de andere hand.

Een kwartier later was hij weer terug, vergezeld van Keetje, die een karaf met brandewijn, een kruik met beste oude jenever, een fleschje elixer, benevens de noodige glaasjes op tafel zette, ter verkwikking van die heeren, welke er mee gediend wilden zijn.

Geen mensch liet zich lang nooden en onder gezelligen kout genoten allen het vaderlandsche bittertje. Maar aan alles komt een einde.

Klokslag drie uur verscheen Driek in de deur, met de blijde tijding: ‘Heeren, het eten is klaar!’

Iets of wat opgewonden en eenigszins luidruchtiger dan zulke deftige lieden wel paste, drongen de heeren de deur uit en volgden den kastelein de trap op naar de bovenkamer, waar de tafel gedekt was.

Hèèè! lang uitgerekt en geestdriftig geuit, was de algemeene uiting van voldoening. De ramen der bovenzaal, die op den tuin uitzagen, waren opengeslagen, zoodat de frissche geurende klimop en wilde wingerd nieuwsgierig belet kwamen vragen in huis.

(Wordt vervolgd.)