De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Het testament van den zonderling,
door
J.R. van der Lans.
(Vervolg.)

‘Hè, als ik dàt eens beleven mocht,’ zei Mina, ‘dat ik u met een paar stevige gezonde beenen weer thuis bracht, - dat zou iets wezen, wat zegt gij, Frans!’

‘Ik!’ zei de jongen en zijn nog vochtige oogen glinsterden.

‘En wat zegt gij er nu van,’ vroeg hem zijn vader, ‘dat wij u met ons beien naar de Antwerpsche academie brengen?’

‘Dat ik er erg blij mee ben en er u altijd dankbaar voor wezen zal.’

‘Zoo toon dat maar door goed uw best te doen en een tweede De Keyser of Leys te worden!’

‘Wat! hij wordt een Frans Hals. Den voornaam heeft hij al en aan den hals mankeert het hem ook niet,’ lachte Mina.

Zachtjes aan naderde men de statie, maar daar men gezorgd had daar intijds te wezen, hoefde er geen haast gemaakt te worden. Op zijn doode gemak wandelde de oude heer De Lang tusschen zijn zoon en dochter de wachtkamer door en het perron op, terwijl een kruier voor het reisgoed zorgde.

De vóór zijn tijd verouderde man keek nieuwsgierig rond als een jongmensch, dat pas in de wereld komt kijken. De tijd heugde hem niet dat hij in de statie geweest was; het was sedert vernieuwd en kwam hem met zijn toegenomen bedrijvigheid zoo vreemd en nieuw voor, dat het hem toescheen of hij al in het buitenland was.

Het opgewekt leven, dat hem omringde, het frissche windje, dat op het perron door zijn dunne haren speelde, het gevoel van vrijheid en zwerflust, dat hem na zijn jarenlang huisarrest in deze atmosfeer beving, scheen hem te verjongen, hem op te frisschen en nieuwe kracht te geven.

Toen Frans en Mina hem bij het instappen wilden behulpzaam zijn, zei hij:

‘Neen, laat mij het nu eens alleen probeeren: er is toch nog tijd genoeg.’

‘Laat mij er dan eerst ingaan, pa, dan kan ik u een hand geven,’ zei Frans, terwijl hij al de coupé inwipte.

Maar de oude man wees ditmaal koppig de aangeboden hand af en werkelijk, ofschoon zijn beenen erg beefden en Mina achter hem de onderneming angstig aanzag, wist hij zonder hulp in den wagen te komen en liet zich met een zegevierenden blik op de bank zinken.

‘Dat hadt gij niet gedacht, hè.’

‘Neen zeker niet; zoo is 't geen wonder dat gij goeden moed hebt. Let op, gij komt tien jaar jonger thuis.’

Er stapten andere menschen in. De conducteur kwam om de kaartjes te knippen, en de trein zette zich in beweging.

Dr. De Lang wist niet wat voor vreemd gevoel hem doorstroomde, toen hij zich in de kussens schokkend en schuddend door het stoomgevaarte voelde meegevoerd. Het bracht hem langvergeten gewaarwordingen te binnen uit zijn jongen tijd, toen hij een hartstochtelijk liefhebber van reizen geweest was en het een genot gevonden had, in den trein te zitten.

Ook nu deed hem de regelmatige, rhytmische beweging goed. Hij keek zijn oogen uit op de groene velden en wuivende boschjes, die zij voorbijsnorden, het helder gekleurde vee in de malsche fluweelige weiden, de staalblauwe slooten en plassen, die de wolkjes van den hemel weerkaatsten, de gezellige buitenhuizen, waar een hond blaffend naar buiten kwam gevlogen of een boerenvrouw met de hand boven de oogen in de deur kwam staan om den trein na te staren.

En als zijn oogen vermoeid waren van het kijken, dan wendde hij ze met een vroolijk knipoogje naar Mina tegenover of Frans naast hem, maakte een praatje of luisterde naar de gesprekken der reisgezellen. Hij voelde geen behoefte zich daarin te mengen; daartoe was hij te weinig gewoon aan samenspraak met vreemden, maar het aanhooren van al die redenaties over hem heel vreemde dingen boeide hem toch onwillekeurig.

Het ongewone en nieuwe van al wat hem omgaf, de gestadige afwisseling en afleiding, die een halve dag sporens van zelf meebrengt, dat alles wekte den man, die door jarenlang thuiszitten als versuft was, zichtbaar op.

Hij lachte en schertste, zooals Mina en Frans het niet van hem gewoon waren. Soms hadden ze heele uren de coupé voor zich alleen en dan voelde het drietal zich in het nette, met groen trijp bekleede hokje als thuis. Frans drentelde van het eene portier naar het andere en had geen oogen genoeg om de afwisselende landschappen te bewonderen.

‘Pa, nu moet u eens aan dezen kant komen zitten,’ zei hij soms, opgetogen door de prachtige kleurschakeeringen in het groene veld of de blauwe lucht, en waggelend schommelde de oude man dan van den eenen hoek naar den anderen, waar hij zich, lachend om zijn onbeholpenheid, liet neervallen.

Mina scharrelde in de bagage en wist daar van tijd tot tijd een verrassende versnapering uit voor den dag te halen; nu een paar broodjes met rookvleesch, dan een handvol kersen voor de verfrissching, die zij stiekem hier en daar tusschen geborgen had. Ook een boek had zij bij zich gestoken en de gazet voor haar vader, maar daar werd weinig naar omgekeken; ze hadden wel wat anders te zien en op te merken.

Toen zij eindelijk in Antwerpen kwamen, stonden ze wel een poosje beteuterd te kijken te midden van de verbijsterende drukte aan de statie; als een troepje kippen, die bij elkaar schuilen in den wind, stonden ze schuw op elkaar gedrongen op het statieplein.

Maar daar Mina een adreskaart bij zich had van een hotel, dat haar vriendin Lina haar had gerecommandeerd, lieten zij zich met een huurkoets daarheen brengen, en eenmaal daar aangekomen, voelden ze zich weer heel op hun gemak.

Nadat zij zich wat opgefrischt en iets gebruikt hadden, voelde de oude heer zich zoo opgekwikt en benieuwd om de stad in te gaan, dat hij er maar aanstonds op uit wilde.

‘Maar dan zullen we toch eerst een rijtuig moeten vragen,’ zei Mina.

‘Wel neen, kind, Lina heeft immers geschreven dat wij er goed met de tram kunnen komen.’

‘Durft u dat aan, pa? Den eersten keer den besten al!’

‘Waarom zou ik niet? Als ge dat lieve leventje daar aanziet,’ voegde hij er bij, naar buiten wijzend, waar juist een tram rinkelend voorbijsnorde, terwijl er wat verder een stilhield, ‘krijgt ge van zelf lust er aan mee te doen.’

‘Nu, maar ik sta er van versteld!’ riep Mina de handen ineenslaand. ‘De reis alleen knapt u op. Wat zal het wezen als u op uw gemak dag aan dag in het zonnetje langs het strand kan wandelen!’

‘Dan wordt uw oude vader weer een jongeheer, dat zult gij beleven.’

De eerste tocht was naar den directeur van de academie, voor wien Frans' leermeester hem een brief van aanbeveling meegegeven had. De groote portefeuille, met teekeningen gevuld, moest dus mee en niet zonder trots nam de aankomende schilder de verzameling proeven van zijn talent onder den arm.

‘Ik ben benieuwd wat die mijnheer er van zeggen zal, jongen,’ zei zijn vader. ‘Als hij u maar niet terugstuurt,’ voegde hij er plagerig bij, ‘dan had ik de reiskosten voor niets uitgegeven.’

‘Heb maar geen zorg, vader,’ dus stelde de jeugdige kunstenaar hem vol zelfvertrouwen gerust. ‘Ik heb teekeningen van leerlingen van de academie gezien, die met prijzen bekroond waren en veel minder waren dan ik er hier bij heb.’

Met het oog op de groote portefeuille, die binnen in den wagen te veel overlast zou veroorzaken, bleef Frans op het balkon van de tram staan, maar zijn vader en Mina zetten zich binnen op de bank en zagen met opgewekte gezichten de woelige stadsdrukte rondom hen aan. Zij reden een verbazend eind langs de breede ‘leien’ met schaduwrijk geboomte en onafzienbare rijen nieuwerwetsche huizen, dan door drukke, nauwe winkelstraten, vroolijk om te zien door de bonte afwisseling der rijke uitstallingen achter de spiegelruiten.

Toen ze op de Groenplaats kwamen, tikte Frans op het ruitje om de aandacht van zijn vader te trekken.

‘Pa, daar staat Rubens!’ zei hij met eene tinteling in zijne oogen.

Dr. De Lang knikte maar met een lachje van verstandhouding, want het geratel en gerinkel van de tram en de beweging van het telkens uit- en inlaten van passagiers gaven niet veel gelegenheid tot praatjes maken.

Daarbij had hij, evenals Mina, voor zich zelf te veel te zien, te hooren en waar te nemen om bijzonder spraakzaam te zijn. In zijn jongen tijd was hij eens te Antwerpen geweest en nu poogde hij zooveel mogelijk de straten en pleinen te herkennen; maar door de groote veranderingen, die de stad in een twintig jaren tijds ondergaan had, gelukte hem dat niet best, en zooals hij er nu met de tram doorheen slingerde, kon hij er heelemaal niet uit wijs worden.

Eindelijk waren ze op het punt van hun bestemming, ten minste voor zoover de tram hen daar brengen moest; want ze moesten nog wel tien minuten rondloopen, vragen en zoeken eer zij het huis gevonden hadden.

Dat viel niet mee; maar die teleurstelling was gauw vergeten, toen zij, door den directeur van de academie vriendelijk ontvangen, de betuiging van diens hooge ingenomenheid mochten vernemen met het werk van den aankomenden schilder, dien hij met graagte onder de leerlingen der academie verklaarde op te nemen.

Frans bloosde van voldoening en trots, toen die deftige mijnheer, na onder uitroepen van tevredenheid en soms van opgetogenheid de heele portefeuille doorloopen te hebben, hem met echt Antwerpsche gulheid de hand schudde en in den ronden, hartelijken Vlaamschen tongval zei:

‘Proficiat, mene jongen! Gij hebt een schoon talent; ge doet wel van naar Antwerpen te komen. Wij zullen hier eenen tweeden Rubens van u maken,’ voegde hij er lachend bij. den blozenden knaap op den schouder kloppend.

Na alles geregeld te hebben, nam men in de aangenaamste stemming afscheid van den vrien-

[p. 75]

delijken directeur en toog er nu op uit om de familie op te zoeken, waar Frans tijdens zijn verblijf in de kunststad zijn intrek zou nemen. Hij was daar gerecommandeerd door den teekenmeester, van wien hij in zijne vaderstad onderricht genoten had.

Dr. De Lang was door het onderhoud, dat hij met den directeur had gehad, zoo opgewekt en voelde zich zoo flink dat hij absoluut te voet den onderzoekingstocht wilde ondernemen.

‘Ik wil toch eens zien of ik den weg heelemaal vergeten ben,’ zei hij.

‘Maar pa, waar denkt u aan? Te voet door Antwerpen te willen kuieren, terwijl u thuis in geen jaren haast een voet buiten de deur hebt gezet! We kunnen mmers weer de tram nemen.’

‘Dat kunnen we altijd nog doen, als ik het soms niet halen mocht. Maar ik wil ten minste probeeren hoe ver ik het breng. Ik voel me zoo stevig op mijn beenen, dat ik op 't oogenblik niets liever zou doen dan wandelen, en ik wil Antwerpen ook wel eens op mijn gemak bekijken. Met die tram snort men maar langs alles heen.’

Mina begreep er niets van.

‘Ik ben bang, pa, dat u al te overmoedig wordt. Maar komaan, als u 't absoluut wil, zullen we 't probeeren. Laten we voor de zekerheid eerst eens goed naar den weg vragen.’

Frans klampte een straatjongen aan, die juist met de handen in de zakken en een deuntje fluitend voorbijstapte.

‘Ao wel, menier,’ kreeg hij ten antwoord op zijn vraag, ‘dat is nie wijd van hier. Ik moet ook dieën kant uit. Komt maar mee, 'k zal er oe seffens brengen,’ en mèt nam de Antwerpsche straatbengel Frans de portefeuille al van onder den arm. ‘'k Zal ik dat wel veur oe draogen, zulle!’ zei hij.

Dr. De Lang had schik in den knaap en beloofde hem een halven frank, als hij zich goed van zijn opdracht kweet en daarbij niet te hard liep; want de jongen stapte met Frans zoo parmantig vooruit, dat de oude heer, op Mina en zijn stok geleund, hem met geen mogelijkheid kon bijhouden.

‘Ik ben er toch maar gekomen, hè?’ zei hij zegevierend tot Mina, toen hij eindelijk hijgend en zweetend voor de deur van het gezochte huis stond.

‘Ik sta er van te kijken!’ zei zijn dochter opgetogen. ‘Als gij u nu maar niet te veel vermoeid hebt.... Gij zweet er van.’

‘Ik kan nu weer uitrusten,’ zei de oude heer, zich het zweet van het voorhoofd wisschend, maar overgelukkig toch met het volbrachte proefstuk. Haast een kwartier ver had hij gewandeld!

Maar nu had hij ook groote behoefte aan rust, die hem van harte gegund werd.

Het waren gulle, hartelijke burgermenschen, waar zij aanschelden. Naar Antwerpschen trant werden zij er gastvrij ontvangen, en nog geen kwartier waren zij er over den vloer of zij voelden er zich geheel thuis.

Er werd gegeten en gedronken, gebabbeld en gelachen of men elkaar al van jaren herwaarts kende. Frans sloot dadelijk vriendschap met Jef, den zoon des huizes, die ongeveer van zijn jaren was; Mina was ineens ingepalmd door de gulle, goedige madam Staeckxkens en Dr. De Lang kon heel gezellig en verstandig praten met haar echtgenoot, decoratieschilder van beroep.

Het bleek dat Frans bij die brave Antwerpsche Vlamingen heel goed bezorgd zou wezen. En hieromtrent gerustgesteld, kon zijn vader dan ook den volgenden dag met Mina de reis naar zijne bestemming voortzetten.

Wel drong de familie Staeckxkens er op aan, dat zij nog een paar dagen in Antwerpen zouden blijven en de gedienstige Jef bood aan hun al het merkwaardige van de kunstrijke Scheldestad te laten zien. Maar het verblijf in haar gewoel was Dr. De Lang voor het oogenblik toch nog wat te vermoeiend. Op zijn terugreis na de badkuur hoopte hij ze opnieuw aan te doen en dan vertrouwde hij daartoe beter bij krachten te zijn.

Den volgenden morgen werd dus enkel een bezoek gebracht aan de beroemde Lieve-Vrouwekerk, die met bewondering werd bezichtigd, maar waar het drietal ook niet verzuimde een vurig gebed te storten voor het vermaarde wonderbeeld, aan welks voeten door Maria's voorspraak zoovele genaden en gunsten van den Hemel verkregen zijn.

Mina liet er een groote kaars opsteken, tot welke intentie hoeft wel niet gezegd te worden: zij verlangde zoo vurig haar goeden vader volkomen van zijn treurige kwaal genezen te zien. Buiten verwachting scheen die wensch in vervulling te zullen gaan. Weinige weken geleden, toen de oude man nog aan zijn stoel gekluisterd zat, had zij niet durven vermoeden, dat hij, al was het dan aan haar arm en op een stokje geleund, door Antwerpens straten zou wandelen. Maar toch in die plotselinge beterschap scheen veel zelfverblinding te zijn, want als de tobber in zijn overmoed wat te veel van zijn krachten gevergd had, wreekte zich dat weer door verdubbelde pijn: dat had hij in den afgeloopen nacht ondervonden. Daarom drong Mina er maar op aan, zonder langer oponthoud het rustige zeestrand op te zoeken, waar de sterkende baden, de gezonde lucht en de ongestoorde kalmte hem, naar zij hoopte, voorgoed zouden opknappen.

Frans en zijn nieuwe vriend Jef, die het gezelschap tot gids strekte, brachten vader en dochter per tram naar de statie. Daar verzond Mina eene fraaie postkaart, met een gezicht op de kathedraal en het standbeeld van Rubens versierd, naar de broers en zusjes thuis, om dezen vaders blijvenden welstand te melden. Onmiddellijk bij de aankomst te Antwerpen had zij er ook al een afgestuurd, en Frans, zoo werd afgesproken, zou op zijn gemak een uitvoerigen brief naar huis schrijven om hun heele wedervaren op de reis te vertellen.

‘Nu jongen, tot ziens, hoor,’ zei Dr. De Lang tot afscheid. ‘Over een week of wat hoop ik, als 't onzen Lieven Heer blieft, hier terug te zijn en dan wat steviger op mijn beenen te staan als op 't oogenblik. Houd u maar goed en doe flink uw best, dat ik goede noten omtrent u verneem als ik terugkom.’

Den goeden jongen stonden bij het afscheid alweer de tranen in de oogen, maar hij schaamde zich ditmaal voor zijn nieuwen vriend Jef en pinkte ze ter sluik weg. Spreken kon hij bijna niet, maar des te levendiger wuifde en zwaaide hij met zijn zakdoek, zoolang er nog iets van den vertrekkenden trein te zien was.

‘Een allerliefste jongen, die Frans,’ zei Dr. De Lang tot Mina. ‘Het doet me een groot genoegen dat de directeur zoo over zijn werk tevreden was; hij heeft toch altijd zoo ijverig zijn best gedaan. Wat zou het een teleurstelling geweest zijn, als het hier was tegengevallen! En dat had toch best kunnen wezen; want in de kunst is ijver alleen niet voldoende; daar hoort ook aangeboren talent toe. Wat ouders of meesters in een veelbelovend kind als ontluikend talent bewonderen, blijkt in de oogen van kenners, die niet door voorliefde verblind zijn, soms bedroefd weinig te beteekenen. We houden allemaal veel van Frans en dat kon ons verblinden. Daarom was ik niet zonder zorg; maar nu is dat gelukkig in orde.’

‘En wat een gerustheid,’ hernam Mina, ‘dat we hem bij zulke goede, vertrouwde menschen achterlaten.’

‘Ja, daar is hij goed bezorgd. Dat is ook al een steen van mijn hart. Onze Lieve Heer is blijkbaar met ons. Ik heb goeden moed, Mina, dat Hij me nog heelemaal zal opknappen.... Maar voorloopig zal ik me toch nog een beetje in acht moeten nemen, want, jongens! dat gesjouw door Antwerpen is me niet in de koude kleeren blijven zitten. Op den duur zou me dat niet lijken en ik dank den Hemel dat ik weer voor een paar uren op mijn gemak zit.’

‘Zouden we maar niet in eens doorsporen naar Ostende?’

‘Ja, ik denk ook dat dat het beste zou wezen; maar we kunnen nog zien wat we doen. Gent en Brugge lokken wel uit tot een dagje oponthoud, Brugge vooral, maar dat kunnen we altijd op de terugreis nog waarnemen.’

‘Precies, als gij voorgoed van uwe kwaal genezen zijt.’

‘Daar hebt gij het; eerst zullen we zien dat ik wat meer vet in mijn oude knoken krijg; dan kunnen we er beter van profiteeren.’

Ze stoomden dus recht door naar Ostende en kwamen er tegen den avond aan in de drukke statie, waar tien, twintig hoteljongens in livrei en met gouden galon om de klak als gekken op hen aanvielen om ze naar een van de dozijnen omnibussen te sleuren en hen suf schreeuwden met hun gekakel van hêtel de dit en hêtel de dat; hun chambres avec vue sur la mer, pension complète à huit francs, déjeuner, lunch, diner enz. enz.

Mina zag zich zelfs genoodzaakt, een bijzonder vief ventje van een jaar of zestien, die al met hun bagage aan den haal ging, op een drafje na te loopen en hem door gevoelige vingertikken met den paraplu-bundel haren eigendom te ontweldigen.

Men had hun het hotel van den Katholieken Kring gerecommandeerd en dus lieten zij zich niet van de wijs brengen, al werden zij ook aangeschreeuwd in alle talen, Fransch, Duitsch, Engelsch, uitgenomen alleen de taal van het land.

De oude heer stond wel een beetje beteuterd te midden van dien cosmopolitischen boel, maar Mina had onder de dozijnen omnibussen en rijtuigen gauw den rechten uitgepikt, en zoodra zij den voerman maar gewenkt had, kwam er een kerel met een gagalonneerde pet op hen toegeschoten, die hun heele bagage met zijn twee handen ineens opvatte en in een ommezien op en in den omnibus slingerde.

Daarna hielp hij vader en dochter beleefd instappen, ketste het portier dicht, wipte op den bok, en daar zette de kast zich in beweging, eerst in duizelingwekkende kronkels door het gedrang der rijtuigen heen en toen rechtuit voortrammelend over de straatkeien.

‘Ach, daar zou men de kluts haast bij kwijt raken,’ zei de oude heer met een zucht van verlichting, toen hij eindelijk op zijn gemak weer de oogen kon laten rondweiden. Zij passeerden een paar lieve, regelmatige straten, waar de lichten in de winkels al werden opgestoken, en reden vervolgens langs het ruime, groene park, waar de boschjes en bloemperken zich zachtjes in schemering hulden.

Dr. De Lang herademde bij het gezicht van dat rustige, kalme groen, maar Mina stiet hem op eens aan en wees hem in de verte het groote badhotel.

Als een tooverpaleis, met honderden bogen, enkel uit licht gebouwd, rees het voor hun verbaasde oogen op in het schemerige verschiet. En naarmate zij verder reden, onderscheidden zij de breede glazen gaanderijen, de terrassen en trappen, alles badende in den schellen glans van het electrisch licht, dan de trotsche weelderige hotels, die het omringen en de frissche bloemperken, die zich als kleurige tapijtloopers uitstrekken langs de breede, als boulevards aangelegde straten.

Mina en haar vader zagen al die pracht met opgetogen blikken aan, doch voelden zich toch gerustgesteld, toen hun omnibus niet voor zoo'n schitterend hotel, maar een gebouw van meer bescheiden voorkomen stilhield.

Ze waren in het hotel van den Katholieken Kring, waar zij op hun gemak een uurtje konden uitblazen. Maar toen de oude heer weer behoorlijk was uitgerust, kon hij toch de verzoeking niet weerstaan, al was het ook volslagen avond geworden, nog even met Mina een kijkje te gaan nemen langs de tooverpaleizen, die zij straks maar in de vlucht waren voorbijgesnord.

Zij keken zich de oogen uit aan de schitterende praal en pracht, die zich daar in den glans van duizenden en duizenden lichten voor hen uitstrekte langs den breeden Zeedijk met zijn vorstelijk badpaleis, zijn eindelooze rijen hotels, koffiehuizen, winkels, villa's en lustverblijven, het eene al rijker en weelderiger dan het andere; met zijn druk gewoel van wandelaars, drentelend langs het gladde plaveisel van verglaasde gele tegels en met het alles overstemmend gebruis van de groote zee, die ginds in de diepte haar golven laat uitvloeien op het donkere, stille strand.

In verrukking bleven vader en dochter een kwartiertje zitten op een der vele banken langs den Zeedijk en lieten het oog beurtelings weiden langs de van lichten flonkerende huizenrij of over de wijde donkere zee, hier en daar parelmoerachtig lichtend onder den zachten weer-

[p. 76]

reintje in de klem, naar de teekening van j.f. weedon.

[p. 77]

het plein Bocca della Verità te rome, naar de schilderij van c. wuttke.

[p. 78]

schijn van maan en sterren. Welk een tegenstelling! aan den eenen kant al de schelle schittering, al het luidruchtig gewoel, de wufte praal van een genotzoekende wereld; ter andere zijde de kalme, stille, verheven majesteit van den oceaan, zich parend aan de grootsche, overweldigende, souvereine pracht van den sterrenhemel.

Mina vond het niet raadzaam voor haar vader, lang in de buitenlucht te blijven en zij keerden dus naar het hotel terug langs een der hel verlichte winkelstraten, die van den Zeedijk stadinwaarts leiden. In het voorbijgaan bewonderde zij de prachtige uitstallingen van kostbare toiletten, kleinoodiën, goud en zilver, meubels, kunstwerken, antiquiteiten en zeldzaamheden, die hier den kooplust uittarten van de rijke badgasten en de zucht om elkaar in weelde te overschitteren tot het buitensporige opdrijven.

‘Lina heeft niet te veel van Ostende gezegd,’ merkte zij op. ‘Zoo'n pracht had ik me niet kunnen voorstellen.’

‘Ja, 't is fabelachtig!’ stemde haar vader toe, die, op haar arm steunend zachtjes voortsukkelde; want de beenen begonnen hem zwaar en pijnlijk te worden. ‘Maar voor een badgast als ik deugt Ostende toch niet. Daar heeft ze ook gelijk in.... Ik wil hier al dat schoon wel nog eens op mijn gemak bezien, als ik wat beter uit de voeten kan. Voorloopig zullen we het best doen, met maar gauw een rustiger stukje strand op te zoeken.’

‘Morgen kunnen we bijtijds naar Mariakerke rijden, dat is maar een half uurtje hier vandaan.’

In gevolge Lina's goeden raad togen vader en dochter den volgenden dag bij stil, betrokken weer naar het aangeprezen herstellingsoord, maar niet zonder eerst nog een kijkje te hebben genomen op den Zeedijk. Daar wemelde het op 't oogenblik van velorijders, dames en heeren, in elegant sportcostuum, die over het gele parket-plaveisel vlogen als schaatsenrijders over de gladde ijsbaan. En langs de breede, hardsteenen trappen, die van den Zeedijk tot op het strand afdalen, spoedden talrijke groepen badgasten zich naar de koetsjes, die met haar linnen overkappingen in dichte rijen langs het strand stonden geschaard als tenten van een legerkampement.

In de verte konden zij enkele baders onderscheiden, die zich wat ver in zee hadden gewaagd en met de deining der golven op en neer huppelden.

‘Morgen moet gij er ook aan gelooven pa,’ zei Mina schertsend, ‘zijt ge er niet een beetje huiverig van?’

‘Ja, een beetje wel, maar ik voel toch dat het me goed zal doen. De zeelucht alleen maakt me al tot een ander mensch, wat zal dan het zeewater niet doen?’

Een open rijtuigje bracht hen langs den straatweg, die over de duinen naar Mariakerke kronkelt, naar de plaats hunner bestemming. Naarmate zij die naderden, klaarde het weer op en zagen zij den grijzen nevel van de zee wegtrekken, totdat zij zich voor hun opgetogen blikken uitstrekte als een onmetelijk zilverig gekarteld azuurblauw veld, waarover de hoog aan den hemel rijzende zon een breed beweeglijk gouden spoor trok. Hier en daar in de verte schoof over het effen kabbelende blauw een witte of zwarte stip; dat waren de witte zeilen van visscherspinken die als meeuwen langs het water schoren, of de donkere gerekte lichamen van groote stoombooten, die er over heen schoten als zwarte pijltjes.

De hemel was van het reinste blauw, enkel door wat kleine, verblindend witte wolkjes gevlekt. Deze schenen het er op gezet te hebben de zon te braveeren, die met haar alles doortintelenden gloed den heelen dampkring puurde. Die zonnegloed, door het witte zand van het strand weerkaatst, dreigde brandend heet te worden, maar het koeltje wuifde den reizigers van uit zee gestadige frischheid toe, zoodat zij in hun open rijtuigje van de warmte geen last hadden.

Behaaglijk achterovergestrekt ademde Dr. De Lang met gretige teugen de reine, sterkende zeelucht in, en terwijl zijn stramme ledematen zich in de zon koesterden, liet hij den blik rondweiden over het onmetelijke panorama van lucht, zee en strand.

‘Daar is Mariakerke!’ zei de voerman op den bok, zich naar het tweetal ombuigend. Zij zagen eenige schelroode daken uitsteken boven het fijne lichte groen der duinen en op het breede strand drie of vier badkoetsjes met nog een paar, die in zee gereden waren. Meer niet. Maar juist die eenzaamheid, die rustige stilte, dat ruime vrije vergezicht naar alle kanten, die zuivere lucht, die warme zon, dat volle natuurleven gaf den man, die twintig jaren binnenshuis in een achterstraat met het overhooren van lessen en het corrigeeren van thema's gesleten had, zulk een gevoel van vrijheid, lichtheiden levensweelde, dat het was of zijn hart zich met heel de ruimte van zee en lucht verwijdde.

Met een traan van niet uit te spreken zaligheid in het oog vatte hij zijn dochter bij de hand.

‘Mina, kindlief, ik geloof stellig, dat ik hier voorgoed genezen zal,’ zei hij.

(Wordt vervolgd.)