De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 14

Bij de Platen.

Hollandsch boerinnetje. -

Waar de Duitsche schilder Von Hösslin in Holland dit aardige boerinnetje gezien mag hebben, weten wij niet. In de gouden sieraden aan de muts meenen wij de Zeeuwsche ‘stikken en spellen’ (stukken en spelden) te herkennen; maar de muts zelf is beslist niet Zeeuwsch evenmin als de bloedkoralen halsketting, die in Zeeland met het slot naar achteren gedragen wordt. De kleine kanten muts met opgewipte punten komt onder den niet welluidenden naam van ‘mopmuts’ in Holland en Utrecht voor, maar het sierlijke kanten doekje weten we heelemaal niet thuis te brengen.

Misschien zijn onze lezeressen beter op de hoogte van de vaderlandsche kleederdrachten en weten zij op het eerste gezicht uit te maken in welk oord van het goede Nederland dit glundere deerntje thuis hoort.

Wij voor ons kunnen alleen zeggen - en wij gelooven niet dat ons iemand daarin zal

[p. 8]

tegenspreken - dat de kunstenaar een goede keus heeft gehad. Zijn boerinnetje hoeft in zuiverheid van lijnen en bevalligheid van voorkomen voor de fijnste stadsche juffrouw niet onder te doen en haar eenvoudig toilet wint het in sierlijkheid van alle Parijsche modes.

reintje in doodsnood, naar de schilderij van j. schmitzberger. (Copierecht van Franz Hanfstängl te Munchen.)

Jammer dat de oude volksdrachten met haar schilderachtige verscheidenheid in onzen tijd zoo verloren gaan en meer en meer voor den eenvormigen snit van het moderne costuum plaats maken. Boerinnetjes zooals onze gravure er nog een te zien geeft, beginnen een zeldzaamheid te worden. Alleen in heel afgelegen plattelandsstreken blijft de oude dracht bewaard en dat gewoonlijk nog maar in de lagere standen. De dochters van welgestelde boeren bezoeken de pensionaten en komen daar als handschoenen en dito paraplu op het kleine Japansche tafeltje gezet?

Och, zoo even heeft ze een jongmensch. in keurig costuum, bij haar papa zien binnengaan. In de vlucht heeft ze wel opgemerkt dat hij een goed figuur had en er uitzag om door een ringetje te halen; maar wie het was, heeft ze tot haar spijt niet kunnen waarnemen.

En daar moet ze toch het hare van hebben. Geen nood! In de voorkamer staat zijn hoed op het tafeltje en daar zal wel een naamkaartje in aangebracht zijn, dat den bezitter verraadt.

‘Wie is het?’ - Ja, wie mag het wezen? Geen onzer lezeressen zal het de jonge dame kwalijk nemen, dat zij daar bijzonder nieuwsgierig naar is; want als een jong heer in zoo bijzonder verzorgd toilet bij papa een visite maakt, dan ligt het vermoeden voor de hand, dat zij daar wel bij geïnteresseerd kan wezen.

Aan den ingang van het Vaticaan. -

Het is oen bont en schilderachtig tafereel, dat den blik verrast, als men voor het eerst de groote bronzen poort betreedt, die toegang verleent tot het pauselijk paleis.

In het ruime, zonnige voorportaal houden de kloeke Zwitsers in hun kleurige, middeleeuwsche uniform de wacht. Een hunner staat met het geweer op schouder aan de deur gejuffertjes vandaan, die pianospelen, een mondvol Fransch praten, verstand van modes en handwerkjes hebben, maar voor de mopmuts of de kap van haar moeders het neusje optrekken.

Wie is er? -

Hier hebben we zoo'n juffertje naar den laatsten smaak, dat ondertusschen allesbehalve van boerenafkomst blijkt. De deftige omgeving, waarin wij haar verrassen en waarin ze blijkbaar volkomen thuishoort, wettigt het vermoeden dat we een jonge dame voor ons hebben uit den eersten stand.

Wat voor merkwaardigs zij toch wel zien mag aan dien hoed, daar naast een paar heerenposteerd; de anderen zitten op hun gemak op de banken langs den muur; zij hebben de geweren in het rek en de helmen in het raamkozijn gezet, en hetzij blootshoofds, hetzij met de lichte muts gedekt, zien zij gemoedelijk de bedrijvigheid van gaanden en komenden aan.

De bezoekers, die zich op onze gravure aanmelden, hebben blijkbaar geen plan bij Zijne Heiligheid op audiëntie te gaan. Te oordeelen naar hun kleeding, komen zij hier als eenvoudige toeristen om de museums en kunstverzamelingen te bezichtigen, waaraan het Vaticaan zoo rijk is en die op bepaalde tijden voor bezoekers worden opengesteld.

Aan den dienstdoenden officier van de wacht hebben zij eenvoudig hun toegangskaart te toonen en welwillend wijst deze hun verder den weg in den doolhof van breede trappen, gangen en binnenplaatsen.

Door de openstaande bronzen deuren naar buiten ziende, merken wij een bejaard geestelijke op, die bij het bestijgen der trap den sleep van zijn toog in de hand neemt en beleefd den hoed licht voor den schildwacht. Waarschijnlijk komt de eerbiedwaardige man wel voor andere doeleinden dan de bezichtiging der kunstschatten, en al gaat hij niet juist op audiëntie bij den H. Vader, kan hij toch wel een der vele prelaten, die in het Vaticaan wonen, hebben te bezoeken.

Verderop onderscheiden wij de trotsche colonnade, die het St.-Pietersplein omzoomt en, ofschoon grauw van ouderdom, hier toch schelwit afsteekt tegen den helderen hemel.

Zij, die het voorrecht hebben gehad, zelf het Vaticaan te betreden, zullen erkennen dat de kunstenaar van ons tafereel de schilderachtige bedrijvigheid aan den ingang getrouw en levendig heeft weergegeven.

Reintje in Doodsnood. -

Men spreekt altijd van een uil in doodsnood, als de uitdrukking van de erbarmelijkste figuur, die een levend wezen in de verknijping maken kan. Maar bij de beschouwing van het geestige prentje onzer laatste bladzijde zal men moeten erkennen dat de aanblik van Reintje in doodsnood al haast even treurig is.

Daar zit nu de sluwe deugniet, de stoute kippendief hoog en droog op een knotwilg te midden van den wijden waterplas, die het heele veld heeft overstroomd. Wat kan al zijn schranderheid hem nu baten, terwijl van alle kanten de onstuimige golven hem belagen? Droefgeestig kijkt hij over de eindelooze watervlakte heen, maar nergens is redding te bespeuren. Troosteloos laat hij den prachtigen staart langs den boom neerhangen. 't Is wel mogelijk dat de een of andere boer, die hem van verre in de gaten krijgt, hem met een schuitje uit zijn hachelijke positie komt verlossen; maar of hij daarmee gered zal zijn is een vraag, waarop wij niet wagen een bevestigend antwoord te geven.

Heintje heeft het er niet naar gemaakt, dat de boer hem bijzonder genadig zal zijn. Zoo gaat het met de slimste deugnieten: vroeg of laat raken ze zelf in de klem en dan is er voor hen geen pardon.