De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Bij de Platen.

St. Nicolaas heeft goed gereden. -

Die morgen van den zesden December is dan een heerlijkheid voor de kleinen, wier hart al weken lang van verwachting geklopt heeft, ‘wie de koek krijgt, wie de roede.’

Moge die gard dezen of genen onverbiêlijken bengel in de laatste dagen al eens dreigend voor oogen zijn gehouden, op den St.-Nicolaasmorgen valt het toch gewoonlijk mee: in plaats van de gevreesde roede vindt ook de stoutste deugniet wat lekkers in zijn schoen.

En wat een voorrecht, als men niet enkel thuis de komst van den goedgeefschen Sint te verwachten heeft, maar ook nog bij dezen of genen oom of tante zijn schoen mag gaan zetten! Dáár is nooit voor een gard te vreezen, maar toont St. Nicolaas zich uitsluitend van zijn vriendelijken kant. Dat hebben de twee kleuters op ons aardig tafereeltje alweer ondervonden.

Ze hebben hun klomp mogen zetten bij grootmoeder, die in dat groote, ouderwetsche huis woont. En St. Nicolaas heeft daar prachtig voor hen gereden. Voor den kleinen Jan een paard met een zweep, voor zijn zusje Marietje een mooi dik prentenboek vol gekleurde prentjes en aardige versjes om van buiten te leeren, en dan nog koek en suikergoed en lekkere appelen, die grootmoeder netjes voor haar in een hengelmandje heeft gepakt.

Of ze dus in de wolken zijn! Maartje, de meid, die de kinderen heeft uitgelaten, heeft schik in hun opgetogen blijdschap en ziet ze met voldoening over de onderdeur na.

Het verkleumde hondje, dat tegen de deur krabt, komt ook vragen of er voor hem niets te halen is. Maar St. Nicolaas rijdt niet voor de hondjes, zegt Marietje; dat doet hij alleen voor de zoete kinderen.

Sleetje rijden. -

Wie zou nu nog zeggen, dat de winter niet evengoed zijn genoegens had als de zomer! Is de St.-Nicolaasfeest achter den rug, dan wacht de liefhebbers weer het ijsvermaak met schaatsen en sleden. Oud en jong, klein en groot kan daarvan profiteeren; maar de rechte feest is natuurlijk voor de jonkheid.

Zie maar eens wat een schik de kleine meid op onze gravure heeft, die met haar zusje op schoot mag sleetje rijden. Het kleintje is er wel een beetje huiverig van, maar de groote lacht hartelijk met haar angst en de nog jonge moeder, die op haar schaatsen de slee voortduwt, buigt zich met bezorgde belangstelling over het lieve groepje: de kleine mocht het eens te koud krijgen door den scherpen wind! Maar ze is goed ingebakerd en kan er best tegen.

Gouden bruiloft. -

Gouden bruiloften worden tegenwoordig een zeldzaamheid. Misschien komen ze nog het meest voor op het platteland, waar de menschen jong trouwen en door het gezonde, rustige leven gewoonlijk een krassen ouden dag bereiken.

Ook de schilderij van den Italiaanschen meester Arturo Ricci verplaatst ons buiten, in een knap ouderwetsch boerenhuis, waar alles van welvaart en overvloed getuigt. De grijze bruid, in haar beste Zondagsche plunje, zit als de hoofdpersoon van het feest midden in het ruime woonvertrek en ontvangt de rechtmatige hulde niet alleen van haar gouden bruigom, die haar ter eere van het feest een paar juweelen oorhangers vereert, maar ook van haar kinderen en kindskinderen, die haar bloemruikers en geschenken komen aanbieden.

De dorpsharmonie komt haar een aubade brengen en de eerwaarde heer pastoor wil ook op het feest niet mankeeren. Hij ziet het vroolijke, levendige tafereel met genoegen aan en verheugt zich in de vreugde van zijn goede parochianen.