De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 13

Bij de Platen.

De berenkuil te Bern. -

Men weet dat in verscheidene steden het gebruik bestaat, van de dieren, die in heraldieken vorm in het stadswapen voorkomen, ook een paar levende, natuurlijke exemplaren te onderhouden en ten toon te stellen.

Zoo kan men in Den Haag, in de zoogenaamde Vischbanken (de groote zeevischmarkt) geregeld een paar kolossale ooievaars deftig zien rondstappen, als droegen zij het bewustzijn met zich om, dat zij eigenlijk de meest geëerde burgers der residentie kunnen heeten, wijl niemand met hen de eer mag deelen dat zijn beeltenis in het stadswapen prijkt.

Evenzoo ziet men te Rome in het plantsoen vóór het Capitool een ijzeren kooi, waarin een wolvenfamilie huist ter gedachtenis aan de wolvin, die Romulus en Remus, de stichters der stad, zou gezoogd hebben.

De Zwitsersche hoofdstad nu, die niet alleen een beer in haar wapen voert, maar bovendien aan dit dier haar naam te danken heeft, bewijst haar erkentelijkheid hiervoor door gestadig een berenfamilie gevangen te houden in een ronden, gemetselden put, waar de oolijke Bruintjes in hun logge bewegingen tot vermaak strekken van de voorbijgangers.

Op onze gravure ziet men dien put, die in twee vakken verdeeld is, afgebeeld. Een stevige borstwering veroorlooft den liefhebbers, het spel dezer merkwaardige stadgenooten gade te slaan en hun de een of andere versnapering als brood of vruchten toe te werpen. De beren lusten echter nog wel wat anders dan die liflafjes, zooals nog kort geleden gebleken is, toen een ongelukkige kleermaker, die binnen hun bereik was geraakt, smakelijk door hen was opgepeuzeld. Men is nooit te weten kunnen komen of de man door eigen schuld in den berenkuil gevallen was, dan wel of hij er door kwaadwillige handen was in gesmeten.

't Is te hopen, dat men sedert maatregelen moge hebben genomen om te beletten dat de beren in het vervolg door dergelijke gruwzaamheid de eer en de gastvrijheid, die de stad hun verschaft, op zoo snoode wijze vergelden.

Vroeger bevond zich de Berner berenkuil, die van onheuglijke tijden moet dagteekenen, nabij de Aarberger poort; maar sedert deze put, wegens den aanleg van den spoorweg in 1857, moest geslecht worden, heeft men den beren een dergelijk verblijf ingericht aan den oever van de rivier de Aar dicht bij de Nydeckbrug. Bij den put behoort nog een herenhuis, waarin de beesten bij nacht en ontij een onderkomen kunnen vinden, doch dat op onze plaat niet te zien is. Daarentegen ontdekt men op onze afbeelding een kraampje, waar, ten gerieve van vreemdelingen en toeristen, in hout gesneden beertjes te krijgen zijn, die als gedachtenis aan de Bernsche eereburgers kunnen meegenomen en bewaard worden.

De bruidstooi. -

De rijke dos, waarmee de gelukkige bruid zich hier vertoont, schijnt er wel op berekend, alle jonge dames jaloersch te maken. Het is duidelijk, dat wij hier met een dier bevoorrechten te doen hebben, wien bij de intrede in den echtelijken staat alles toelacht wat de aarde maar bieden kan. Het kostelijke bruidsgewaad, de bijna vorstelijke omgeving, waarin wij het meisje geplaatst zien, verraadt dat zij tot den eersten stand in de maatschappij behoort en stellig een rijke partij doet. Aan kleinoodiën tot opluistering geen gebrek; het juweelkoffertje biedt, als een horen van overvloed, parelsnoeren en armbanden te keus en te keur. Het bruidsmeisje, dat de bruid - haar zuster misschien? - den sluier omhangt en den oranjebloesem in het haar vlecht, staat er van opgetogen....

En toch schijnt over het gelaat der bruid, terwijl zij zich in den spiegel beziet, een lichte wolk te hangen. Haar gedachten zijn blijkbaar niet bij den schitterenden bruidstooi, maar gaan verder, de toekomst in, om te raden wat die haar brengen zal.

Zal het huwelijk al de schitterende beloften vervullen, waarmee het zich op den bruiloftsdag aan haar vertoont? Mag zij in die bloemen, die parelen, die kleinoodiën, waarmee zij zoo kwistig wordt gesierd, waarlijk de voorteekenen zien van een ongestoord geluk?

Ziedaar de vraag, die wij schijnen te lezen op het zacht ernstig, bijna weemoedig gelaat. En die stille zorgelijke trek, zoo sprekend in tegenstelling met de opgewektheid van haar gezellin, leent aan de bevallige gestalte der jonge bruid een bekoorlijkheid te meer.

De wandelrit. -

Ook hier zijn we in deftig gezelschap: een paar fijne dames en heeren uit den pruikentijd maken zich op tot een wandelrit. 't Is prachtig uitlokkend weer; de frischheid van het bosch noodt hen onweerstaanbaar op den warmen zomerdag. Ze hebben goede, opgewekte paarden, die aan het minste tikje met de sierlijke karwats gehoorzamen, en daarbij aan elkander aangename conversatie. Alles belooft dus een prettige wandeling.

Slechts een klein incident houdt hen nog op. De fijne hazewind is hun nageloopen, begeerig om ook van de partij te zijn, en daar schrikt nu een breede waterplas het verwende beestje af. Het zou niet graag zijn mooie gladde pootjes vuil maken. En te vergeefs wenkt zijn meesteres het met haar rijzweep, terwijl de anderen half ongeduldig, half spottend, op den mallen hond wachten, die bang is voor een spatje frisch water midden in den zomer.

Een bevallige, hupsche schilderij, die kranige paarden met hun sierlijke berijders in het welige groen!