De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Allerlei.

De reiskosten naar de hemellichamen. -

Robert Ball is niet alleen een groot sterrenkundige, maar ook een knap rekenaar. Zoo heeft hij uitgecijferd wat het wel kosten zou, een reisje naar een der ons nader bekende vaste sterren te maken. Daartoe neemt hij aan dat die per spoorweg van uit Londen te bereiken waren en dat voor 100 Engelsche mijlen (167 kilometer) derde klas maar één penny, dat is zoo wat een stuiver, gevraagd werd.

Een passagier, die dezen tocht wilde ondernemen, zou dan eerst aan het loket het heele bedrag der Engelsche staatsschuld hebben neer te tellen, dat is 670 millioen pond sterling of meer dan 8000 millioen gulden. En daarmee nog niet tevreden, zou de ambtenaar nog 103 millioen pond sterling of een groote 1200 millioen gulden vorderen, eer hij het verlangde spoorkaartje derde klasse kon afgeven, dat overigens alleen voor de heenreis gelden zou. Legde de trein dan 60 kilometer per uur af, dan zou hij voor het heele traject (zonder oponthoud) omstreeks 62 millioen uren, dat is omstreeks 7080 jaren noodig hebben.

Eieren voor bederf te bewaren. -

Al dikwijls heeft men naar middelen gezocht om het bederf van eieren tegen te gaan. Daar de schimmel, die dit veroorzaakt, voor haar ontwikkeling zuurstof houdende lucht noodig heeft, kan, indien men deze buiten houdt, in het ei geen bederf plaats hebben, omdat de bacteriën zich dan niet kunnen ontwikkelen. Een Duitsch geleerde had er op gewezen, dat het voor het goed houden der eieren voldoende was, ze met lak of vernis te bedekken. Jammer was het echter, dat de smaak der eieren door zulk een bedekking leed. Bovendien kon er geen twijfel aan zijn, dat alleen het vernietigen der bacillen zekerheid gaf voor het in goeden staat houden der eieren.

Thans heeft zekere Otto Leupold te Stuttgart patent genomen voor een door hem ontdekt middel, dat probaat moet werken. Hij gebruikt nl. een vloeistof, die met een anti-septisch middel vermengd is, en waardoor alle in de schaal aanwezige bacteriën gedood worden.

Hij heeft daarvoor een blikken pot noodig, waarin een toestel van ijzerdraad past. Dit laatste bevat een aantal ringen, waarin de eieren gezet worden, en daarna het geheel in den bedoelden pot. Nu overgiet men de eieren met het bewuste vocht, waarna men het toestel onmiddellijk maar langzaam uit de vloeistof optrekt en het boven den pot aan een gebogen staaf vasthaakt. Het vocht druipt er af en de eieren worden gauw droog. Na twee minuten dompelt men de eieren weer onder, haalt ze er dadelijk weer uit en haakt het toestel opnieuw aan de staaf vast. In vijf tot zes minuten zijn de eieren zoo droog, dat men ze kan wegleggen en in klei voor den winter bewaren. Op deze manier geconserveerde eieren kunnen nog maanden later rauw of gekookt gegeten worden en zijn nog zoo goed als versch.

In een verklaring van het scheikundige laboratorium voor industrieele onderzoekingen te Stuttgart heet het: ‘Een reuk of smaak, die

[p. 384]

aan het conserveeringsmiddel herinnert, kon bij het gebruik daarvan niet waargenomen worden, en evenmin kon door het scheikundig onderzoek der eieren een doordringen van het conserveeringsmiddel in het inwendige geconstateerd worden.’

Mocht deze methode in de practijk voldoen, dan zou het inderdaad een weldaad en een winst zijn, afgezien nog van het aangename, ook in den winter over versche en smakelijke eieren te beschikken.

De grootste spoorwegmaatschappij der wereld. -

Als zoodanig moet volgens de Scientific American beschouwd worden de London and Northwestern Railway, wier kapitaal niet minder bedraagt dan ongeveer 1500 millioen gulden en die over inkomsten beschikt van 16000 gulden per uur!

in de paaschvacantie, naar de schilderij van auguste ludwig.

Deze maatschappij heeft 2300 locomotieven loopende en onderhoudt een personeel van 60.000 beambten en werklieden. Alleen de kosten van onderhoud harer banen bedragen 325.000 gulden per maand.

De maarschalk-Niel-roos. -

Toen de uit den Fransch-Oostenrijkschen oorlog (1850) bekende generaal Niel op den terugtocht van het oorlogsveld door een kleine stad kwam, overhandigde een boerin uit de buurt hem een mand prachtige gele rozen. Aan een daarvan zat nog de wortel, en deze liet Niel in zijn tuin te Parijs planten. Het stekje gedijde in den nieuwen grond, en toen het een groote struik met knoppen en bloemen geworden was, bood hij ze keizerin Eugénie als geschenk aan. Ook de keizerin vond de rozen prachtig, maar kreeg op haar vraag ten antwoord, dat zij nog geen naam hadden. 'Dan zal ik ze een naam geven. Ik doop ze - hier verhief ze haar stem - ‘Maarschalk Niel,’ en te gelijker tijd overhandigde ze den generaal het teeken van zijn nieuwen rang.