De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Bij de Platen.

De nieuwe tenor. -

Het zijn niet enkel de groote muziekinrichtingen in de steden, de dikwijls verbazende moeite hebben om zich van een goeden tenor te voorzien. Zelfs de besturen van landelijke zangverenigingen en dorpskoren kunnen voor dezelfde moeilijkheid zitten, zooals het tafereeltje op onze eerste bladzijde op zoo aanschouwelijke en vermakelijke wijze toont.

De drie waardige zangers, daar aan de tafel gezeten, bevinden zich in een lastig parket. Hun eerste tenor is voor zijn dienstplichtig nummer moeten opkomen en zal. de eerste twintig maanden in de garnizoensstad moeten blijven. Wil men aldus de zanguitvoeringen niet heelemaal opschorten, dan moet er naar een plaatsvervanger voor hem omgezien worden.

[p. 288]

klein moedertje, naar de teekening van m. flashar.

Maar waar dien te vinden? Eindelijk wordt er een jonge boerenknecht opgedoken, die een uitstekende stem schijnt te bezitten, al is ze dan ook nog totaal ongeschaafd. Opgetogen over zijn vondst haalt de eerste bas, te gelijk de eigenlijke leider van het kwartet, den jongen onmiddellijk uit diens werk naar zijn huis, waar gewoonlijk de repetities van het zanggezelschap gehouden worden. Ook de tweede tenor en de tweede bas worden er bijgehaald en nu begint onmiddelijk het examen.

Maar o wat een ontgoocheling! De nieuwe tenor heeft wel een prachtige stem, maar in 't geheel geen gehoor. Hij zingt hardnekkig valsch. De eerste bas is de vertwijfeling nabij; hij stopt zich de ooren, hij geeft met bulderende stem den toon aan - alles vergeefs.

De tweede tenor ziet het met een afkeurend, maar toch gelaten gezicht aan. De wereld wordt met den dag slechter; geen wonder, dat er geen goede tenor meer te vinden is, schijnt hij te willen zeggen.

Het verstandigst neemt het nog de tweede bas op. Hij pakt de dingen van den luchtigen kant op, en zijn lachende tronie levert het mooiste pendant tot het bedenkelijk gezicht van zijn kunstbroeders en het domme bakkes van den nieuwen tenor.

De dichter. -

Onder dezen naam is de beroemde schilderij van Rembrandt bekend, die een der kostbaarste sieraden uitmaakt van het museum te Cassel en die wij in dit nummer weergeven door een gravure, waarmee de vervaardiger Ch. Baude indertijd den eersten prijs heeft verdiend.

In de stukken van onzen genialen landgenoot valt, zooals den liefhebbers bekend is, tweeërlei schildertrant waar te nemen. Vooreerst een meer uitvoerige, eenigszins naar die van Frans van Mieris zweemende, maar minder gladde en angstvallige manier, die tot het vroegere tijdperk van des schilders loopbaan schijnt gebracht te moeten worden. Daartoe rekent men den ‘Simeon in den Tempel’ van het Haagsche Mauritshuis; ‘Esther en Assuerus,’ ‘St. Jan predikend in de woestijn,’ ‘de overspelige Vrouw’ in de National Galery te Londen enz. Ook ‘de ontleedkundige Les’ in Den Haag, een kniestuk met levensgroote figuren, is heel uitvoerig en keurig van schildering.

Tot zijn breeder en vet in de verf geschilderde stukken behooren vele portretten en phantasiekoppen. Van deze stoutere manier bezit het Amsterdamsche Rijksmuseum twee wereldberoemde doeken, waarvan het eene als ‘de Nachtwacht,’ het andere als ‘de Staalmeesters’ bekend is. Tot dien schildertrant behoort ontegenzeglijk ook de prachtige, forsche, levenslustige manskop, door onze gravure afgebeeld.

Zware dienst. -

Geen prettig baantje, is onze onwillekeurige ui troep bij de beschouwing van den eerzamen postbode, die daar in den kouden winteravond lustig over den eenzamen weg stapt om zijn brievenmaal van het station naar het naaste dorp te brengen, dat wie weet een paar uren van de spoorlijn gelegen is. Juist maakt hij van het opengaan van den slagboom gebruik om gauw de spoorbaan over te steken.

Gelukkig voor hem dat het een heldere avond is en maan en sterren zijn ongezellig pad vriendelijk verlichten. Daar vraagt anders de dienst niet naar: weer of geen weer, onze postbode moet er maar door.

Klein moedertje. -

Gewoonlijk uit zich de voorbestemming tot het moederschap bij onze aankomende meisjes in de teerhartige zorg voor haar pop. Wèl zoo aardig is het intusschen, wanneer een levend wezen het voorwerp is van die moederlijke toewijding, zooals wij dat waarnemen op het bevallig tafereeltje hiernaast. Daar zien wij het kleine boerinnetje haar moederzorg wijden aan het jonge biggetje, dat door haar op een schotel versche karnemelk getrakteerd wordt. Haar vader, de gemoedelijke boer, ziet van over de schutting met zichtbaar genoegen het gevalletje aan en heeft schik in de kleine meid, die blijkbaar een goede huishoudster zal worden; want de zorg voor het vee gaat bij den echten boer natuurlijk boven alles.