De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

Koning Karel en Widukind.
Door
J.R van der Lans.
(Vervolg.)

Onwillekeurig bleef zij staan om met welgevallen het spel harer lievelingen aan te zien. Op haar verschijning was onmiddellijk heel het gepluimde gezelschap in beweging gekomen. Luid kakelend verdrongen de hoenders elkaar voor het traliewerk, terwijl de haan fier naar voren trad en schel kraaide om zijn gezellinnen tot de orde te roepen. De duiven koerden en bogen de kopjes om haar meesteres te begroeten en het kleine gevogelte vloog begeerig tegen de tralies aan, gewoon uit Hasela's hand een zaadje te pikken.

Maar ditmaal was het vergeefs getjilpt en gefladderd. Droomerig bleef het meisje tegen een stijl van het traliewerk geleund en scheen ongevoelig voor het vleiend of brutaal gebedel van het rumoerige volkje.

Treurig liet zij het hoofd voorover zinken en tranen verduisterden haar heldere blauwe oogen. Op eens wendde zij verschrikt het gelaat om; er klonken voetstappen achter haar, en omziende zag zij haar moeder Geva, Widukinds gemalin, die op haar toekwam met het stuk roode stof, dat het meisje achteloos op den grond had laten liggen, in de hand.

‘Zie eens, Hasela’ zei de statige vrouw, zacht verwijtend, ‘dat vind ik in het stof op het voorplein slingeren. Er had maar een windje hoeven op te steken en het was over den muur in de gracht gewaaid.’

Hasela haalde de schouders op.

‘Er is weinig aan verbeurd,’ zei ze onverschillig, zich omwendend om de tranen weg te pinken, die in haar oog opwelden.

‘Weinig aan verbeurd! de banier, die gij voor Berno zoudt stikken?’

‘Hij zal ze toch nooit aan zijn speer voeren.’

‘Wie zegt u dat?’

‘En is hij dan niet de gevangene der Franken?’

‘Beter gevangen dan gevallen. Kluisters kunnen verbroken worden, en-de hand, die ze heeft getorst, zal na de bevrijding des te fierder de vaan opheffen tegen den onderdrukker.’

Hasela schudde mistroostig het hoofd.

‘Men zegt dat hij als gijzelaar met zijn leven moet instaan voor de onderwerping van zijn stam. Dus zou hij niet bevrijd worden vóór er vrede en zoen wordt gemaakt met koning Karel. En wanneer zal dat zijn?’

‘Wie weet!’ sprak vrouwe Geva nadenkend.

‘Hoe! gij twijfelt nog, terwijl gij dagelijks ziet hoe mijn heer vader het smeulende oorlogsvuur weer tot laaie vlam poogt aan te blazen.’

‘Welnu, zoo alle man zich om hem schaart, zal Berno spoedig bevrijd zijn!’

‘Alsof de wraakgierige Frank daarop wachten zou!’ zei Hasela ongeloovig. ‘De eerste oorlogskreet, die uit de Saksische gouwen opgaat, zal Berno's doodsliéd zijn.’

‘Wèl spoedig laat ge den moed zinken, Hasela, gij die u fier de bruid noemdet van den dappersten jonkman uit heel Saksenland.’

‘Zoolang hij vrij was, vreesde ik niet. En had ik aan zijn zijde mogen optrekken ten kamp, de goden weten dat ik het gaarne gedaan had. Maar nu hij in boeien zucht, schijnt ook mijn moed verlamd.’

‘Zoo gij den held waardig wilt blijven, mag uw hart niet verflauwen. O, het is geen geringe zaak, de gemalin te zijn van een aanvoerder in den krijg. Mag het hooge eere geven, het brengt nog dieper lijden,’ sprak vrouwe Geva met een langen zucht. ‘Maar de goden,’ ging zij opbeurend voort, ‘sterken de vrouw van den held, die moedig deelt in zijn mannelijken kamp. Vertrouw op Freya, de beschermster der bruiden. Wij zullen haar in den eersten nacht na de nieuwe maan een offer brengen in haar heilig bosch, opdat zij Berno veilig tot u terugvoere.’

Een schel horengetoet, gevolgd door paardengetrappel en hondengeblaf, deed de vrouwen verrast opzien.

‘Dank hebbe Wodan, daar zijn onze mannen!’ riep Geva opgewekt. ‘Kom, Hasela, dat wij hen welkom heeten op den burg.’

Zij vatte Hasela bij de hand en met vluggen tred ijlden de beide vrouwen tusschen de gebouwen door, den kortsten weg nemende naar het voorplein.

Daar reed een krijgshaftige ruiterstoet haar over de brug tegen, vroolijk begroet door krijgers, knechten en dienstmaagden, die zich eerbiedig op hun doortocht schaarden en heer Widukind met zijn mannen het welkom toeriepen op Wildeshausen. Mannen kwamen aangesneld met groote drinkhoornen, tot den rand gevuld met schuimend bier; meisjes droegen sierlijk gesneden drinkkroezen aan met geurige mede.

Vrouwe Geva nam uit de handen van een der dienstmaagden een kostelijken beker aan en reikte dien minzaam haar echtgenoot over met de woorden: ‘Wees welkom na het afzijn, beminde heer en gemaal.’

Widukind, nog te paard gezeten, nam er een grooten teug uit en gaf den beker zwijgend terug. Barsch zag hij rond naar een knaap, wien hij den teugel van zijn paard wilde toewerpen, en daarop de roode banier met het zwarte paard opmerkend, die Geva nog in de hand hield, sprak hij met schamperen lach:

‘Wat, de vaan van Saksenland! Sluit die veilig in de kist bij uw pronkdoeken, en strooi er kruiden tusschen, opdat de motten ze niet verteren; want het zal lang duren eer het zwarte veulen weer vrij door de blauwe lucht van Saksenland zal huppelen.’

Geva zuchtte en borg de vaan verlegen onder haar kleed.

Hasela trad nader om op haar beurt haar vader te begroeten. Zich vooroverbuigend, drukte de forsche krijger haar een kus op het voorhoofd.

‘Hoe! en gij komt mij met de harp tegemoet,’ sprak Widukind bitter, het speeltuig opmerkend, dat zij nog in de linkerhand hield geklemd. ‘Hang dat veilig daar aan den eik, opdat de winden er in mogen klagen over de vernedering van den edelen stam der Saksen; want het zal lang duren eer de harp weer getokkeld en het heldenlied kan gezongen worden. Saksenland heeft geen mannen meer, om den gewijden grond der vaderen te verdedigen tegen den Frankischen overweldiger.’

Hasela zag haar vader treurig aan en wendde zich daarop met vragenden blik tot haar broeder Wicbert, die juist uit het zaal gleed.

De jonkman drukte haar zwijgend, maar innig de hand.

‘Geen nieuws van Berno?’ vroeg zij fluisterend.

Schuw zag hij eerst naar zijn vader om, die van het paard was gestegen en naar de sala stapte, en zeide toen:

‘Wees getroost, zuster, en houd goeden moed. Berno heeft als een man gestreden tot het uiterste. Alleen Roeland, des keizers dapperste ridder, heeft hem kunnen ontwapenen....’

‘Maar hij is gevangen?’ vroeg Hasela, hijgend van bekommering.

‘Wij zullen hem bevrijden,’ hernam Wicbert kortaf om haar gerust te stellen.

‘Wanneer?’

‘Zoodra Wodan het gedoogt.’

Daarop zijn zuster bij de hand vattend, leidde hij haar op tot de hooge zaal, waar Widukind en Geva hun al waren voorgegaan en waar de heele stoet der mannen van wapenen hen volgden.

Met rinkelende sporen en zwaren tred stapten zij onder het afdak door en bestegen de treden der eerezaal, boven wier deur het krijgsteeken der Saksen, het zwarte veulen in het roode veld, was gebeiteld, ten teeken dat hier de aanvoerder huisde van het gansche Saksenvolk.

Widukind had al plaats genomen op den eerezetel bij de hooge schouw aan het oppereinde der zaal, en de andere mannen schaarden zich in het rond op de grillig gesneden en beschilderde eiken banken. De lange speren en de ronde schilden hadden zij aan den muur gehangen, tusschen de tropeeën van blinkende wapenen, de hertsgeweien en horens van den wilden oeros, die de eiken wanden sierden.

Geva had zich aan de zijde haars gemaals neergezet en staarde hem in het harde gelaat, stug en barsch als was het uit de rots gehouwen, maar edel en fier van trekken. In tegenstelling met de meerendeels blonde of rosse mannen van zijn stam, was hij bijna zwart van haren en baard en donker van oogopslag. Zijn trotsch opgeheven hoofd, zijn gebiedende blik, heel zijn houding van eigenmachtig heerscher kenmerkte hem als den koning in zijn kring.

Hasela fluisterde in stilte met haar broeder Wicbert, wiens forsche jonkmansvuist zij in haar blanke maagdevingeren gekneld hield.

Widukind wierp zich achterover in zijn zetel, dat zijn lange glanzend zwarte haarlokken hem als de manen van het zwarte Saksenveulen om de schouders fladderden. Hij ontgespte den wijden rooden mantel en liet dien over de leuning van zijn stoel glijden. Daarop gespte hij zich ook het zwaard van den geelleeren gordel en wierp dit met rinkelend gedruisch op de zware tafel, dat ze dreunde onder den schok

[p. 179]

‘Nu, bij Wodan,’ bulderde hij, ‘reik ons den schuimenden beker en richt een groot maal aan, opdat wij eten en drinken den laatsten dag, dien de goden mij vergunnen te toeven aan eigen haard. Want er is geen plaats meer voor Widukind in het land der Saksen. Ik vind er geen enkele bereid mij te volgen in den kamp voor de vrijheid en in de speren der Franken te rennen, moedig en lustig als het zwarte veulen in het bloedroode veld. Zie, ik ben het ganscheland afgereden, maar heb geen enkelen Saks meer aangetroffen. Allen zijn zij gedienstige knechten geworden van den Frank, gereed om naar Paderborn te trekken, waar koning Karel rijksdag houdt, daar nederig de treden te kussen van den troon en den nek te buigen onder het Christenwater, dat de Frankenpriester over hun onteerden kop zal uitgieten. Maar mogen ook allen als honden de voeten van koning Karel likken, mij zal hij te Paderborn niet zien. Licht dat hij mij nog wel elders ontmoet; is het niet in Saksens vertreden wouden, dan misschien waar hij 't het minst vermoedt, aan de kust der wilde zee. Want ik wil mij begeven tot Siegfried, uw broeder,’ dus wendde hij zich tot zijn gemalin, ‘der Denen koning en hem opwekken tot den heiligen kamp voor onze vrijheid en onze goden. Ik zal hem aandrijven, zijn drakenschepen uit te rusten en gezamenlijk zullen wij over de blauwe zee varen en de kusten bestoken van koning Karels rijk. Dan wee de kerk of het klooster, dat het kruis durft beuren in de lucht! Wij zullen ze neerbranden als wespennesten, en wee het volk dat onder hun muren beschutting zoekt; het zal onder de geblakerde puinen worden verplet; noch vrouw noch kind noch grijze zal worden gespaard; want de goden eischen een wraakoffer voor de oneer, die wij hun hebben aangedaan door laf te dulden dat de heilige Irminzuil smadelijk ligt omgeworpen en zegevierend het kruis van den Christengod verheven wordt in de Saksische gouwen...’

Met angstig starende oogen en half geopenden mond hoorde Hasela haar vader aan.

‘Dus zal er te Paderborn vrede worden gemaakt met den koning?’ vroeg zij fluisterend aan haar broeder Wicbert.

‘Gij hebt het gehoord,’ hernam hij kortaf; ‘al de aanvoerders zullen zich onderwerpen en gehoorzaamheid zweren.’

Er glinsterde een straal van blijde hoop in het blauw harer oogen.

‘Alzoo zal Berno uitgeleverd worden?’ vroeg zij aarzelend, schuchter opziende naar haar vader.

Maar deze had de vraag verstaan, en haar met zijn fellen blik doorborende, bulderde hij met striemenden spot;

‘Ja, waardige dochter van Widukind, als te Paderborn de Saksen koning Karels voetzolen kussen, dan zal uw wakkere Berno uit zijn gevangenschap bevrijd worden. Het zal mij benieuwen of dat lieve vogeltje ook de vleugels aan de tralies heeft geschonden. Men zal het u thuis brengen, opdat gij het een haampje aantrekt en op de kruk laat vliegen. Zulk speelgoed is Widukinds dochter waardig...’

‘Vader,’ sprak het meisje en een heftige blos kleurde haar wangen, terwijl zij verontwaardigd voor hem oprees, ‘spreekt gij aldus over den bruidegom uwer dochter, hem dien gij eenmaal den koensten jonkman roemdet van Saksenland!’

‘Uw bruidegom! Ha, ha, ha,’ en vreeselijk bulderde zijn lach, door de eiken wanden als een donder weerkaatst. ‘Liever zag ik hem hangen aan den hoogsten tak van gindschen eik dan dat ik hem de dochter van Widukind als vrouw zou laten huiswaarts voeren, den verrader...’

‘Zeg dat niet, heer vader,’ kwam nu Wicbert tusschenbeide en ook onder de overige mannen ging een afkeurend gemompel op. ‘Verrader is hij niet geworden; hij heeft zich met zijn Engeren geweerd tot het uiterste, maar voor de overmacht moet ook de koenste held bezwijken.’

‘De onverwinnelijke Roeland alleen, de dapperste der Franken, kon hem bedwingen,’ voegde Abbio, Widukinds vriend en sedert Berno's onderwerping het opperhoofd der Engeren, er bij.

‘De echte Saks laat zich nooit bedwingen, al staat een leger tegenover hem.’

‘Maar wat had hij dan moeten doen?’ vroeg Hasela met hijgende borst.

Widukind zag haar een wijle met doorbo- renden blik aan van onder zijn dichte zwarte wenkbrauwen:

‘Ei, vraagt gij dat nog, dochter van Widukind? Wat hij had moeten doen? Dat hij met ontbloote borst in Roelands speer geloopen ware, liever dan zich gevangen te geven! Dan had hij zich den held getoond, Widukinds dochter waardig.’

Het was Hasela op dat woord alsof haar zelf de bloedige speer vlijmend in het harte drong; doodsbleek liet zij het hoofd achterover zinken en zij moest zich aan den arm van haar broeder Wicbert vastgrijpen om niet bezwijmd van haar zetel neer te zijgen. Doch spoedig vermande zij zich, en opstaande, sprak zij:

‘O gij zijt wreed, vader, en wreed zijn de goden, die u dus doen spreken. Ik kan die taal niet aanhooren....’

En ijlings snelde zij de zaal uit, terwijl Widukind haar met minachtende verontwaardiging nazag, schamper mompelend:

‘Ga, dochter van Widukind, gij behoort niet in den kring der mannen van wapenen; uw plaats is bij de dienstmaagden aan het spinrokken.’

Met wankelenden tred en de hand voor de oogen geslagen, dwaalde Hasela over het voorplein, meewarig nagestaard door haar moeder, die haar evenwel uit vrees voor den toorn haars gemaals ditmaal niet durfde volgen.

Het meisje wankelde, met onzekere schreden, doelloos verder. Eer zij het zelve wist, stond zij aan den ingang van den stal, waar de dienstlieden bezig waren de paarden der straks teruggekeerde mannen zorgvuldig van stof en zweet te reinigen en overvloedig van haver en versch stroo te voorzien; want het paard was een den goden geheiligd wezen, dat bij den Saks in hooge eere stond en met bijgeloovigen eerbied werd verzorgd.

Brieschend en snuivend van welgevallen en fierheid stond daar te midden zijner gezellen Widukinds ros, de kleine glimmend zwarte hengst, om vlugheid en kracht door heel Saksenland beroemd, en plukte begeerig aan de ruif. Driftig trappelde en sloeg hij achteruit, toen de man, die met zijn verzorging belast was, hem te na kwam.

Het was Buddo, een krijgsgevangen Frank, die hier in Widukinds huis slavendiensten moest verrichten. Zijn kortgeknipte haren, zijn schamele kleeding, enkel bestaande uit een grof wollen buis en linnen hozen, maar vooral de ijzeren ketting, die, om de enkels vastgeklonken, de beide beenen verbond, bewezen dat hij een in den krijg gevangen vijand was.

Eerbiedig boog hij het hoofd, toen hij de dochter van zijn meester aan den deurstijl gewaar werd. Hasela nam den Frank met belangstellende nieuwsgierigheid van het hoofd tot de voeten op, als zag zij hem pas voor de eerste maal. Hij was een nog forsch man met fiere, rechtschapen trekken, doch blijkbaar onder het harde juk der dienstbaarheid neergebogen.

Hasela wenkte hem, naar buiten te komen, en verrast op het zien van haar ontsteld gelaat, haastte zich de Frank, dien wenk te volgen.

‘Wat verlangt jonkvrouw Hasela?’ vroeg hij.

‘Buddo,’ sprak zij, hem met schichtig gebaar noodend haar te volgen tot zij buiten het bereik van de ooren der stalknechten waren gekomen, ‘gij zijt een Frank en de gevangene mijns vaders. Zeg mij: wanneer een Saks in de handen der Franken valt, is hij dan ook hun slaaf, gelijk gij hier in dienstbaarheid zucht?’

‘Volgens oorlogsrecht heeft hij vrijheid en leven verbeurd, maar wanneer hij het geloof der Franken wil aannemen en den doop ontvangen heeft, dan is hij hun niet langer een vijand, maar een broeder, en hem zal geen leed geschieden.’

‘En wat denkt gij dat het lot is der gijzelaars, die de Saksen koning Karel hebben moeten uitleveren?’

‘Dat geen haar op hun hoofd gekrenkt zal worden.’

‘Ook wanneer hun stamgenooten de onderwerping weigeren, waarvoor zij met hun leven moeten borg staan?’

‘Ook dan kan ik niet gelooven, dat koning Karel die trouwbreuk op weerlooze gevangenen wreken zou.’

‘Gij weet dat Berno, het opperhoofd der Engeren, als gijzelaar in Karels handen is. Men zegt dat de koning te Paderborn zal komen om de huldiging der Saksische hoofden te ontvangen, maar als zij nu die hulde weigeren, zal dan 's konings gramschap niet over de gijzelaars neerkomen? Zal dan Berno niet moeten sterven?’ vroeg zij met sidderende stem.

‘Koning Karel is grootmoedig en edel,’ hernam de Frank met vuur. ‘Vreeselijk is zijn toorn, maar die keert zich niet tegen weerloozen. Vrees niet voor Berno, jonkvrouw Hasela, in koning Karels hoede is die veilig; maar vrees voor Saksenland, zoo het hardnekkig den koning blijft weerstaan.’

‘Maar als uw koning zoo edel is, waarom laat hij dan de Saksen niet met vrede?’

‘Wanneer de wolven de kudde bedreigen, zal dan de hoevenaar hen met vrede laten of zal hij met zijn mannen uitrukken om hen te verdelgen? De Saksen zijn de wreede wolven, die gestadig de kudde, dat is het vreedzame christenvolk bespringen, en daarom mag koning Karel niet rusten voor hij hen vernietigd of, wat hem oneindig liever zou zijn, tot vreedzame schapen zal hebben gemaakt?’

‘Gij wilt zeggen dat de Saksen de slaven der Franken zullen zijn?’

‘Neen, dat zij den vrede aannemen, dien de koning hun genadig biedt, dat zij de Evangelieboden ontvangen, die hij hun zendt en zich laten doopen tot Christenen, om als broeders en goede geburen naast de Franken te leven. Ik zeg u, dat het een zegen voor Saksenland zijn zou, als het zijn heil erkennen mocht, en dagelijks bid ik den Heer, onzen God, dat Hij uw edel volk de oogen moge doen opengaan.’

‘Hoe, gij bidt voor de Saksen, die uw vijanden zijn?’

‘Zoo wil het onze Heer Christus, die ons geboden heeft onze vijanden te beminnen en hun te vergeven, gelijk Hij dengenen vergaf, die hem wreedaardig aan het kruishout sloegen.’

De christen gevangene haalde een bronzen kruisje van onder zijn kleed te voorschijn en drukte het met vuur aan de lippen.

Hasela sloeg hem in diep nadenken gade.

‘Hij is de God van liefde en vrede,’ ging Buddo voort, ‘en uw afgodspriesters spreken slechts van haat en wraak. Hij is de almogende Heer van hemel en aarde, en uw goden zijn maar menschelijke verzinsels. Hij is barmhartig en zal zich over het arme Saksenland ontfermen, opdat het heil moge vinden in het kruis...’

‘O Buddo, leer mij uw Kruisgod kennen,’ sprak het meisje smeekend, ‘opdat ook ik Hem bidden moge, want de Saksengoden blijven door voor mijn smeeken.’

‘Hasela, waar zijt gij?’ klonk de stem van haar broeder Wicbert, die zijn zuster deelnemend kwam opzoeken. ‘Foei, zoudt gij ontbreken bij vaders afscheidsmaal?’

En zijn zuster bij de hand vattend, troonde hij haar mee naar de zaal, waar Widukind voor het laatst met de zijnen aanzat, alvorens den tocht naar Denemarken te ondernemen.

VI.
De rijksdag te Paderborn.

‘Gedoog, edele koninginne, dat ik een oogenblik oorlof kome nemen van mijn beminde Hildegonde, alvorens mij naar 's konings vergadering te begeven.’

Met deze woorden betrad Roeland de zaal, waar koningin Hildegarde zich met haar vrouwen onthield, terwijl haar koninklijke gemaal bij de vergaderingen voorzat van den Rijksdag, dien hij te Paderborn, in het land der Westfalen had bijeengeroepen.

‘Treed nader, beminde neef,’ sprak de koningin mi zaam en reikte hem de hand, die hij, op de knie gezonken, eerbiedig kuste. Aan haar zijde zat de jeugdige. Hildegonde op een ebben vouwstoel, in den vorm eener X, met een geel zijden kussen belegd. Zij had een lezenaar voor haar staan met een opgeslagen boek er op, waaruit zij de koningin voorlas op het oogenblik dat haar verloofde binnentrad.

Licht blozend stond zij op en reikte hemde

[p. 180]

hand, die hij levendig aan de lippen bracht.

De koningin noodde hem tegenover haar plaats te nemen aan het open venster, en de vrouwen trokken zich bescheiden terug naar het andere einde der ruime zaal, waar de kleine Karel en Pepijn met hun zusje Rotrude speelden.

‘Hoe dank ik u, hooge vrouwe, dat het u behaagd heeft, mijn Hildegonde onder uw paleisjufferen op te nemen en mij daardoor gelegen lijke jaren zijn voorbijgevloden zoo helder en kalm als de blauwe Rijn, die den rotsvoet van onzen burcht bespoelt. En het was mij een groote vreugde, hier in Paderborn ter gelegenheid van den Rijksdag mijn ouden vader weer te mogen ontmoeten.’

‘Dus gij zoudt, na afloop der vergadering, weer gaarne met graaf Heribert naar den Drakenburg terugkeeren?’ vroeg de koningin plaagziek.

‘Dat zeg ik niet,’ hernam de jonkvrouw heid te geven, gestadig in haar nabijheid te zijn,’ sprak Roeland met een teederen blik op zijn verloofde.

‘Het zou de toekomstige gemalin van grave Roeland kwalijk passen,’ hernam de koningin met een schalk lachje, ‘haar leven op den eenzamen burcht haars vaders te slijten. Haar plaats is aan het hof, gelijk Roeland tot 's konings trouwe genooten behoort. En Hildegonde blozend met een steelschen blik naar Roeland.

indianen op de visschenjacht.

‘Op den Drakenburg keert Hildegonde niet terug,’ sprak deze, ‘dan om er bruiloft te vieren, is 't zoo niet, liefste?’

De jonkvrouw sloeg de oogen neer en bepaalde zich er toe, ontwijkend te antwoorden.

‘Daarover staat aan mij de beslissing niet.’

‘En wanneer zou dat wezen, heer neve?’ vroeg de koningin.

‘Als het den koning behaagt, zoo spoedig kan zich best in onzen kring voegen, of,’ ging zij voort, zich tot de jonkvrouw wendende, ‘kunt gij den Drakenburg nog niet vergeten?’

‘Het zou weinig kinderlijke liefde verraden, als ik nu het ouderhuis al vergeten was,’ hernam Hildegonde glimlachend. ‘Hoe gelukkig ik mij ook ten hove gevoel in uw koninklijke gunst, toch denk ik nog menigmaal aan den Drakenburg terug, waar mijn kinder mogelijk, liefst onmiddellijk na den Rijksdag. Het is toch te verwachten dat die ons een lange pooze van rust zal verzekeren. De Saksische hoofden zijn allen opgekomen om den koning hun schatting te brengen en hulde te doen; we mogen dus hopen dat eindelijk de bloedige krijg ten einde zal zijn.’

‘God geve het,’ zuchtte de koningin met een blik op haar vroolijk spelende kinderen.

‘Het zal iaadzaam zijn, van die schoone gelegenheid gebruik te maken,’ hernam Roe-

[p. 181]

de ‘apercevance’ in bretagne, naar de schilderij van félix hippolyte lucas.
(Salon des Champs Elysées van 1895).

[p. 182]

land, ‘eer elders de oorlogsklaroen ons weer ten strijde roept.’

‘Hoe vrouwenminne een man toch veranderen kan!’ merkte de koningin schalks op. ‘Nooit heb ik Roeland aldus zijn verlangen naar den vrede hooren uitspreken.’

‘Het zou mij weinig baten als ik het ontveinsde,’ gaf Roeland lachend toe: ‘de oogen der koningin zien al te scherp. Ik wil dus wel bekennen dat, hoe lief anders mij de strijd is, voor het oogenblik niets mij liever zou zijn dan de vrede, die mij veroorloven zou, geheel aan mijn Hildegonde te behooren.’

Hij greep haar hand en zag zijn verloofde lang en innig in de oogen.

Plotseling schrikte zij op en trok sidderend haar hand terug.

Onder het venster vertoonde zich een woeste Saksenkop, die hen verraderlijk scheen te beloeren. Het was Berno, de Saksische gijzelaar, die koning Karel naar Paderborn had moeten volgen om daar van de onderwerping zijner stamge ooten getuige te zijn. Ditmaal mocht hij zich niet, als op het Valkhof te Nijmegen, vrijelijk door de vertrekken bewegen; maar sleepte als gevangene een keten achter zich, die, om de enkels vastgeklonken, de beide beenen verbond.

Roeland vergenoegde zich met den onbescheiden bespieder een minachtenden blik toe te werpen, en zei toen geruststellend tot Hildegonde:

‘Wat laat ge u schrik aanjagen door dien verwenschten heiden! Hij zal ons door zijn onbeschaamdheid niet lang meer hinderen; want heden zullen de Saksen den koning hun eerbiedenis hebben te doen, en dan zal hij evenals de anderen den trotschen kop wel moeten buigen, of het zou hem slecht bekomen.’

Een ongewoon gedruisch, dat van de straat tot binnen de zaal doordrong, deed het gezelschap verrast opzien en Roeland wendde zich nieuwsgierig naar het balkon aan de andere zijde der zaal, dat uitzicht in de straat gaf.

‘Wat moet dat beduiden?’ riep hij verbaasd, na een blik in de straat te hebben geworpen, waaruit een rumoerig gejoel tot de vensters van het paleis opsteeg. En aanstonds terugkeerende om de koningin zijn arm te bieden, leidde hij ook haar naar het balkon, gevolgd door de overige vrouwen met de kinderen aan de hand, die dartel vooruitsprongen.

‘Maar dat zijn toch geen Saksen!’ riep de koningin, op een schitterenden ruiterstoet wijzend, die, van een nieuwsgierige menigte omringd, juist voorbijtrok.

‘Bij mijn zwaard, neen, dat zijn Saracenen!’ zei Roeland even verrast als de koningin. ‘Maar wat komen die hier doen?’

‘Saracenen! Saracenen!’ riepen de knapen, opspringend en in de handen klappend van blijdschap.

Op vurige Arabische hengsten gezeten, reed daar inderdaad een schaar Muzelmannen, in rijk met goud doorwerkte mantels gedost, met blinkende ronde helmen op het hoofd en in glinsterende wapenrusting door de dichte menigte, die zich in de straat verdrong.

De rustige stedelingen, die aan hun deur stonden of uit de vensters lagen, en de woeste vlasblonde Saksen, waarvan de stad overstroomd was, keken zich de oogen uit naar die taankleurige ruiters met hun donkerfonkelende oogen en ravenzwarte haren, die zwierig van onder de vergulde helmen uitgolfden.

‘Saracenen hier te Paderborn!’ zei Roeland, met gretig oog de bewegingen der forsche ruiters volgend. ‘Er wachten ons nog verrassingen.’ ‘Dat schijnt zoo,’ kwam op eens de rustig mannelijke stem van Gerolf, den broeder der koningin tusschenbeide, zoodat Hildegonde en Roeland verrast omzagen; want zij hadden hem in de drukte niet hooren binnentreden.

‘Ik kwam eens zien, waar gij bleeft, Roeland,’ sprak de bejaarde krijger tot den jonkman; ‘want ik vreesde dat gij ook heden de koninklijke zitting zoudt verzuimen, gelijk wij u gisteren in de vergadering der hertogen en graven gemist hebben. Het schijnt wel dat de markgraaf van Brittannië tegenwoordig het liefst vergadert met de paleisjufferen.’

‘Markgrave Roeland kwam slechts even oorlof nemen, heer broeder,’ antwoordde de koningin verontschuldigend voor hem.

‘Zeg mij, heer Gerolf, zijn ook deze Saracenen tot den Rijksdag genoodigd?’ vroeg Roeland, op de ruiters wijzend.

‘Dat zou zeker de eerste maal wezen, sinds koning Karel Rijksdag houdt.’

‘Maar wat komen zij dan hier doen?’

Gerolf haalde de schouders op.

‘Volg mij maar naar de koninklijke zitting, dap zullen we het spoedig weten.... Het is al meer dan tijd, ik zocht u door het heele huis. Denk dat ge uw gevangene meevoert. Ik heb mijn schildknaap al last gegeven, dat hij den Saks beneden gereed houdt.’

Met deze woorden, op half wreveligen toon geuit, verwijderde zich Gerolf na een vluchtigen groet tot zijn zuster, de koningin. Roeland wendde zich nog even om naar zijn Hildegonde, nam met een handkus afscheid en volgde den bejaarden krijger de trappen af naar het binnenplein.

Beneden gekomen, vonden zij hun mannen druk bezig met den Saksischen gijzelaar, dien zij in hun midden hadden willen nemen, maar die ondanks zijn boeien, als een wild paard van zich afsloeg, zoodat twee, drie der schildknapen op den grond tuimelden.

Gerolf barstte op dit tooneel in een schaterend gelach uit en zag het woest gestommel en getier, ondanks de haast, die hem dreef, een oogenblik met genoegen aan.

’Ja, heertjes, zoo'n Saksisch veulentje is zoo mak niet,’ zei hij spottend tot de verhavende schildknapen.

Roeland trad met de hand aan het gevest van zijn degen tusschenbeide en wierp hun een verontwaardigden blik toe.

‘Weet gij niet dat de persoon eens gijzelaars heilig is?’ zei hij tot zijn edelknapen, die onthutst uiteenweken en Berno vrijlieten.

‘Gij volgt mij,’ gebood Roeland den Saks en besteeg zijn paard, dat een der knapen hem bij den teugel voorleidde. Ook Gerolf steeg op en Berno, ondanks zijn boeien alle hulp afwijzend, heesch zich met een forschen zwaai dwars op het ongezadelde paard, dat voor hem werd gereed gehouden.

De kleine stoet zette zich in beweging, nog door andere hertogen en graven, die zich naar den Rijksdag begaven, gevolgd. Nog eenmaal wendde Roeland het hoofd om naar het balkon, van waar Hildegonde hem vriendelijk toeknikte. Ook de koningin en haar vrouwen wuifden den vertrekkenden met de hand ten afscheid, en de kleine prinsen zwaaiden lustig met hun gevederde mutsen.

(Wordt vervolgd).