De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 12

[p. 66]

De idioot,
door J. Vesters Jr.
(Vervolg.)

‘Mama, we waren zoo goed op weg,’ zei Johanna. ‘Het was een lust den jongen bezig te zien, zoo opgewekt en met zooveel ambitie.’ Daarna zich tot den idioot wendende, zei ze met haar zachte stem, de hand van den knaap in de hare nemend: ‘Meneer Vermeer had toch zóó mooi verteld, niet waar, Hugo? Vertel jij het nu eens. Pa en ma en tante zijn er zoo benieuwd naar.’

Maar Hugo verroerde zich niet. Met zijn groote, glanslooze oogen bleef hij haar aankijken, of ze onverstaanbare taal had gesproken.

‘Toe, Hugo,’ herhaalde Johanna met zachten aandrang, ‘vertel het nu eens. Je weet wel, van de kleine Greta met den boozen wolf.’

‘Ik weet niets meer,’ zei de arme jongen eindelijk, huilende, ‘ik ben alles vergeten. Stoute pa, stoute Alice.’

Johanna keek hen smeekend aan, dat zij tòch maar niets zouden zeggen. Daarna nam ze den knaap bij de hand. ‘Kom, Hugo, we zullen in de veranda gaan zitten. Dan zal ik het je nog eens oververtellen. Vind je het goed?’

De idioot knikte en liet zich gewillig mee uit de kamer voeren.

‘Het wordt hoe langer hoe erger met dien jongen,’ zei Alice, ‘en dan dat gefemel van Jo....’

‘Je moest je schamen,’ viel mevrouw Van Dijl haar in de rede. ‘Je mocht willen dat je zoo was als Jo. Ze offert zich geheel voor Hugo op.’

‘Nu, u loopt anders ook niet met den jongen weg,’ antwoordde Alice brutaal.

‘O ik, ik kan er niet tegen,’ hernam haar moeder, onder dit verwijt min of meer verlegen, ‘mijn zwak hoofd....’

Er werd daar verder niet meer over gesproken, want elk voelde voor zich, zonder dat men het wilde bekennen, dat Johanna ver boven hen stond.

Het edele meisje stelde ondertusschen alles in het werk, om bij Hugo den verkeerden indruk weg te wisschen. Na veel moeite gelukte haar dit, Hugo kende het vertelsel weer, maar ze kon er hem toch niet toe brengen, het aan de overigen te vertellen. ‘Pa stout, Alice stout,’ was al wat de jongen antwoordde.

De heer Vermeer kwam geregeld les geven en dank zijn geduld en toewijding begon Hugo werkelijk vorderingen te maken. Hij had er schik in, als hij een vraag goed kon beantwoorden, en zelfs de letters, die hem vroeger als zwarte spookbeelden aangrijnsden, begonnen nu het afschrikwekkende voor hem te verliezen. Het ging voorspoediger dan de onderwijzer of Johanna hadden durven hopen, maar toch bleven daarom het bouwen, zagen en andere uitspanningen niet achterwege. Vooral op vertellen was Hugo verzot, en behalve dat zijn phantasie daarin voedsel vond, was het een uitstekende geheugenscherping.

Johanna woonde de lessen niet meer bij, ten einde den onderwijzer vrijer te doen zijn en Hugo er aan te wennen, met een vreemde alleen te wezen. Gewoonlijk kwam ze even tegen het einde der les, om naar de vorderingen te vernemen en met den heer Vermeer voor de volgende les het een en ander te regelen.

Zonderling was het echter, dat Hugo er niet toe te brengen was, van het geleerde aan zijn ouders ooit iets te laten blijken. Zijn andere kinderen gewoonlijk begeerig, hun ouders bewijzen te geven van hun vorderingen, met Hugo was dit niet het geval. Zorgvuldig hield hij alles voor hen verborgen, sprak nooit met hen over mijnheer Vermeer en vertrouwde alleen aan Johanna al zijn gedachten toe. Want, waarlijk, de arme idioot kreeg soms gedachten, was benieuwd naar dingen, waaraan hij vroeger nooit gedacht had en toonde belangstelling in hetgeen hem omringde. Alleen griefde het Johanna, dat Hugo zich als het ware hermetisch afsloot voor zijn ouders, maar ze hoopte, dat ook dit wel met den tijd zou slijten.

IV.

De verjaardag van den heer Van Dijl was met de gebruikelijke festiviteiten gevierd. Vrouw, kinderen en zwagerin hadden hem met mooie cadeau's bedacht, maar meer genoegen nog had hem een telegram van gelukwenschen verschaft, dat Willem Stassaart hem uit Stavanger, waar hij zich dien dag ophield, gezonden had. Johanna had daaruit begrepen, dat de uitverkorene haars harten behouden in Noorwegen was aangekomen, en was nu gerustgesteld. Maar mijnheer Van Dijl kon over die aardige attentie niet uitgeroepen komen, en de verdere familie deelde, zij het dan ook niet in zoo hooge mate, in de opgetogenheid van den heer des huizes.

‘Toch heel aardig van Willem, dat hij te midden van al zijn beslommeringen in dat verre land nog aan den verjaardag van mijn man gedacht heeft,’ verklaarde mevrouw Van Dijl, vast en innig overtuigd, dat haar man nooit te veel hulde kon bewezen worden.

‘Ja, wel attent,’ beaamde haar zuster, ‘en een bewijs, dat hij een uitstekend geëduqueerd jongmensch is. Van het eerste oogenblik af heeft hij een zeer gunstigen indruk op mij gemaakt,’ voegde mevrouw Zeeman er bij, die zich op haar menschenkennis nogal wat liet voorstaan.

Thans was het Woensdag, de gedenkwaardige dag, waarop baron Van Sichtelaar, volgens zijn belofte, het zoo vurig verbeide bezoek zou afleggen. Behalve Johanna, wie die visite koel liet, en Hugo, die dien dag gesequestreerd zou worden, waren alle huisgenooten er erg op gespitst.

Mijnheer Van Dijl, anders nooit voor tien uren bij de hand, was thans, tot groote verbazing van zijn vrouw, vroeg uit de veeren, als vreesde hij, dat de baron hem in zijn bed zou verrassen. Den geheelen voormiddag dribbelde hij door het huis, met een gewichtig gezicht luide bevelen gevend aan het dienstpersoneel, of hij den koning in hoogsteigen persoon verwachtte.

‘Maar, Van Dijl, wat maak je het je toch druk,’ zei zijn vrouw, toen ze hem op zijn inspectie in de gang tegenkwam.

‘Druk! wat druk!’ antwoordde hij, ‘ik wil, dat alles in orde is. Zoo'n baron is alles zoo piekfijn gewend en die lui letten op kleinigheden. Voor dien enkelen keer, dat hij hier komt, wil ik hem laten zien, dat wij, al zijn we maar burgermenschen, in niets bij den adel hoeven achter te staan.’

Er was inderdaad bij den heer Van Dijl een groote dosis ijdelheid in het spel. Daar hij bij de aristocratie geen toegang had, wilde hij, nu een lid van den adel zijn drempel zou overschrijden, tegenover hem uitpakken, hem overbluffen. Zoo'n baron verbeeldde zich misschien dat hij hem een groote eer bewees, maar hij zou hem toonen, dat hij voor niemand uit den weg hoefde te gaan.

Na het dejeuner zaten allen in afwachting in den grooten salon bijeen, behalve Johanna, die er de voorkeur aan had gegeven, den armen Hugo gezelschap te houden, wien door het onverbiddelijk consigne zijns vaders voor den geheelen dag de toegang tot den familiekring was ontzegd.

Alice had een crême kleedje aan, dat haar allerliefst stond, en was met een borduurpatroontje bezig. Haar gedachten waren evenwel niet bij haar werk, maar bij den bezoeker, die verwacht werd. Wie weet! had haar tante gezegd, en bij het jonge meisje, dat de ijdelheid haars vaders scheen geërfd te hebben, waren soms gedachten opgekomen, waarop ze heele luchtkasteelen optrok. Hoe streelend zou het niet zijn, haar vriendinnetjes, die met een dokter, een advocaat, een koopman, in allen geval een burgerman, waren geëngageerd, of dit eenmaal hoopten te worden, de oogen uit te steken met een baron als aanstaande. En dan, mevrouw de barones had toch wel een goeden klank; die titel zou tevens de sleutel zijn om voor haar kringen te ontsluiten, die anders steeds voor haar gesloten zouden blijven. Als de dochter van Van Dijl, den parvenu, werd ze vaak over den schouder aangezien, maar als barones Van Sichtelaar zou ze overal welkom zijn. In de wereld te schitteren, dit was het hoogste ideaal, dat Alice voor den geest zweefde, en in die opvatting hadden haar ouders en haar tante haar altijd gestijfd. Zoodoende hadden ze bij het jonge meisje niets dan egoïsme aangekweekt, en een der uitspruitsels van dat egoïsme was de onbarmhartigheid en liefdeloosheid, waarvan ze jegens haar ongelukkig broertje blijk gaf.

Mijnheer Van Dijl, in een onberispelijk zwart pak, waarop de Nederlandsche Leeuw in vol ornaat straalde, las zijn dagblad, maar de diepzinnige politieke beschouwingen, die hij anders met een vuur volgde, of er zijn zaligheid mee gemoeid was, vermochten hem ditmaal niet te boeien. Zijn echtgenoote en zwagerin hielden een nabetrachting over een partijtje, waarop ze den avond te voren geweest waren, doch haar gesprek bleef telkens steken, omdat mevrouw Zeeman begon te vreezen, dat haar baron ook thans weer verhinderd zou zijn.

‘Ik denk dat hij niet meer komt, Van Dijl,’ zei zijn vrouw, toen er weer een hiaat was gekomen in het onderhoud met haar zuster. ‘'t Is al over drieën.’

‘Wie?’ vroeg haar man, van zijn krant opkijkend, met een gezicht, of hij verstoord was, in zijn lectuur gehinderd te worden.

‘Wel, baron Van Sichtelaar.’

‘Dan moet hij maar wegblijven, ik zit niet op hem te wachten,’ antwoordde Van Dijl koeltjes.

‘Wij wel,’ had Alice reeds op de tong te antwoorden, maar ze was bang, dat haar stem haar ongeduld zou verraden en daarom zweeg ze.

‘Hij is wellicht opgehouden,’ bracht mevrouw Zeeman nog in het midden, doch mijnheer Van Dijl had zich intusschen weer achter zijn krant als een barricade verscholen, inwendig fier, dat hij zijn ongeduld zoo meesterlijk achter een voorname onverschilligheid had weten te verbergen.

Toen er kort hierop gebeld werd, hield hij zich als had hij het niet gehoord, maar achter zijn beschuttend schild spitste hij zijn ooren, om alles goed te verstaan, als de meid zou opendoen. Alice boog zich diep over haar patroontje en de naald ging bijster vlug door haar werkje. Alleen mevrouw Zeeman toonde openlijk haar belangstelling. ‘Hij is het,’ zei ze zacht, toen ze een mannestem in de gang hoorde vragen, of de familie geen belet had.

Een oogenblik later kwam de meid met een visitekaartje binnen.

‘Laat mijnheer den baron hier komen,’ gelastte mijnheer Van Dijl met een imponeerend handgebaar aan de dienstbare, overtuigd, dat de faam het groote nieuws wel onmiddellijk zou rondbazuinen.

Toen baron Van Sichtelaar onder diepe strijkages binnenkwam, stonden allen op, mijnheer Van Dijl de borst vooruit en zijn eene oog op het Leeuwtje, zijn vrouw en schoonzuster met een innemend lachje en Alice met een bekoorlijk blosje.

Mevrouw Zeeman stelde haar zuster en zwager den baron voor, die zich gecharmeerd verklaarde over de kennismaking en aller toegevendheid inriep, dat hij eerst zoo laat gekomen was. Hij arriveerde rechtstreeks van Den Haag, maar zijn woord was hem heilig en bovendien had hij zoo naar de kennismaking verlangd, dat hij deze geen oogenblik langer wilde vertragen.

Allen vonden het natuurlijk heel lief van den baron, dat hij te midden van al zijn beslommeringen aan hen gedacht had en achtten zich met de kennismaking ten hoogste vereerd. Na deze gewone plichtplegingen werd een gesprek aangeknoopt, een hoogst onbeduidend gesprek, maar waarbij de baron spoedig de zwakke zijde van den heer Van Dijl en de zijnen ontdekt had en daar zijn voordeel meedeed, zoodat hij weldra bij den gastheer en diens vrouw in even hooge gunst stond als bij mevrouw Zeeman, wier gunstige meening omtrent den baron nu nog versterkt was. Ook Alice vond hem heel aardig en gedistingeerd

[p. 67]

en voelde haar ijdelheid gestreeld door de complimentjes, die hij tot haar richtte.

Baron Van Sichtelaar begon van heengaan te spreken; hij vreesde, hoe aangenaam het onderhoud hem ook was, de familie op te houden, toen mijnheer Van Dijl hem verzocht, hun de eer te doen, te blijven dineeren. Het was maar een eenvoudig diner, men had er niet op gerekend, en de baron zou het voor lief moeten nemen, zooals het viel, maar nu hij er toch eenmaal was, zou het hun zeer aangenaam zijn.

Wat tot het doen dezer invitatie aanleiding gaf, was, behalve de ijdelheid van mijnheer Van Dijl, die tegenover den baron met zijn tafel en vooral met zijn wijnkelder wilde geuren, de omstandigheid, dat Van Sichtelaar omtrent zijn conferenties met graaf d'Ursel en den hertog De Grammont nog niets had uitgelaten. Misschien dat de wijn de tong van den baron op dit punt losser zou maken en aldus zijn nieuwsgierigheid, en die der overigen, zou bevredigen. Maar inwendig waardeerde mijnheer Van Dijl zijn bescheidenheid en vond het in het jonge mensch lofwaardig, dat hij met geen enkel woord over zich zelf sprak, integendeel met de meeste belangstelling naar alles wat hem betrof informeerde, doch ook weer met zooveel discretie, dat de gedachte aan louter nieuwsgierigheid geheel was buitengesloten.

De baron toonde zich voor de uitnoodiging zeer gevoelig, maar maakte toch bezwaar ze aan te nemen, doch Van Dijl, zijn vrouw en schoonzuster drongen zoo lang aan, tot Van Sichtelaar zich eindelijk gewonnen gaf. ‘Ik vrees alleen maar, dat ik u veel overlast veroorzaak, en had ik kunnen denken, dat uw welwillendheid zich zoover zou uitstrekken, dan geloof ik bijna, dat ik niet gekomen zou zijn, ondanks mijn verlangen om met u kennis te maken.’

‘Kom, dat meent u niet, mijnheer de baron,’ antwoordde mevrouw Van Dijl. ‘Wij zouden het niet aardig van u gevonden hebben, indien u de uitnoodiging had afgeslagen.’

‘Hartelijkheid boven alles,’ voegde haar man er bij. ‘Ik ben nergens grooter vijand van dan van stijfheid.’

De baron antwoordde hierop met een complimentje, dat den ijdelen heer Van Dijl als de vorige weldadig aandeed.

Even voor het diner begaf de heer Van Dijl zich naar de kamer, waar Johanna met Hugo een partijtje zat te dammen, waarin de knaap in den laatsten tijd veel schik had gekregen.

‘Johanna, kom je dineeren?’ vroeg Van Dijl, zonder een woord tegen zijn zoontje te zeggen.

‘Is de baron weg, papa?’ vroeg Johanna, die niet gewoon was, dat haar vader zelf haar kwam roepen.

‘Neen, hij blijft dineeren, en daarom kom ik vragen, of je ook komt. Je moet maar zeggen, dat je uit ben geweest, want je begrijpt....’

‘Mag Hugo dan ook mee komen, pa?’ vroeg het meisje weer. ‘Je zal heel zoet zijn aan tafel, niet waar Hugo?’

‘Ja, ik heb honger, graag aan tafel komen,’ gaf de knaap ten antwoord.

Mijnheer Van Dijl schudde onwillig het hoofd. ‘Maar Johanna, wees nu toch eens verstandig. Wat zou de baron er wel van denken, als je zoo'n onwijzen jongen naast hem aan tafel plaatste.’

‘Je hoeft hem niet naast hem te zetten, pa, hij kan immers naast mij zitten, en dan zal ik wel het oog op hem houden. En al deed hij nu eens een beetje vreemd, dan was dat toch nog zoo erg niet. Wanneer de baron een verstandig man is, dan zal hij het niet kwalijk nemen, en als hij dat niet is....’

‘Schei maar uit met je geredeneer,’ zei Van Dijl ongeduldig. ‘Kom je of kom je niet?’

‘Bij me blijven, Jo,’ zei de arme idioot, ‘baron boos, mij kwaad doen.’

‘Nu?’ herhaalde Van Dijl, met den knop van de deur al in de hand.

‘Als Hugo niet mee mag komen, kom ik ook niet,’ gaf het meisje beslist ten antwoord.

‘Stijfkop,’ mompelde Van Dijl, ‘je legt het er op toe, mij in moeilijkheden te brengen. De baron heeft je natuurlijk al lang gemist, en wat moet ik zeggen?’

‘Wel, zeg maar dat ik uit ben.’ Doch als had ze berouw over deze op spijtigen toon geuite woorden, trad ze op haar vader toe, legde haar hand op zijn arm en zei fluisterend, zoodat Hugo het niet verstond: ‘Als ik hem nu alleen laat, pa, gaat hij den heelen avond zitten huilen. Toe, laat me maar bij hem blijven, u is beneden toch met volk genoeg, en Hugo voelt zich dan zoo verlaten.’

‘Nu, zooals je verkiest,’ zei Van Dijl, doch eenigszins zachter, want de toewijding van zijn dochter trof hem toch, al was zijn gemoed anders weinig voor edele indrukken vatbaar.

‘Die Johanna heeft een goed hart,’ mompelde hij, de trap afgaande, ‘was Hugo nu maar niet idioot....’ Lang verwijlde hij hier evenwel niet bij, want hij dacht weer aan den baron. Hier was alles licht, ginds donker, en van het donkere, van al wat toewijding, opoffering vorderde, had mijnheer Van Dijl een af keer.

Aan tafel heerschte een gezellige toon. De baron, die tusschen mevrouw Van Dijl en Alice geplaatst was, was allergeestigst en onderhoudend. Voor de gastvrouw was hij vol attenties en roemde haar keuken, welke zelfs die van graaf d'Ursel in de schaduw stelde. Mevrouw was met dit complimentje zeer ingenomen, maar mijnheer Van Dijl zette een borst op, alsof de verdiensten van zijn keukenmeid aan hem moesten worden toegeschreven. Tegelijker tijd vond hij in het noemen van dien naam een gereede aanleiding, om het gesprek te brengen daar waar hij het wenschte.

‘A propos, meneer de baron, is die graaf d'Ursel geen lid der Belgische Kamer?’

‘Juist, meneer Van Dijl, een der eminentste leden van het Parlement. Maar bovendien is hij president van een der grootste kolenmijnmaatschappijen, en in die qualiteit heb ik nogal eens met hem te doen, daar ik een van de voornaamste aandeelhouders ben.’

Mijnheer Van Dijl spitste de ooren, hij was nu eindelijk waar hij wilde zijn.

‘Kijk, zit u in de Belgische kolenmijnen? En rendeeren ze nogal?’ vroeg Van Dijl met de meeste belangstelling.

‘Prachtig; het afgeloopen jaar gaven ze acht percent dividend, en van het jaar zal het stellig niet minder zijn.’

‘Acht percent!’ riep Van Dijl verbaasd uit, ‘kolossaal, dat maken ze tegenwoordig bijna nergens meer. Maar is er niet veel risico bij?’

‘Risico! Wat zal ik u zeggen, mijn waarde heer. Bij alles is risico, bij effecten even goed, misschien nog meer. Wij staan natuurlijk bloot aan werkstakingen, aan mijngasontploffingen, maar zelfs in de slechtste jaren hebben we nog altijd zes percent gemaakt. Dezer dagen is er een buitengewone vergadering van aandeelhouders gehouden, waartoe ze mij hadden opgeroepen. Nu de zaken zoo mooi marcheeren, wilde het bestuur voorstellen, een pensioenfonds op te richten, waartoe door de maatschappij voor twee derden zou worden bijgedragen.’

‘Dat was een mooi idee,’ zei mevrouw Zeeman, ‘de arme mijnwerkers hebben het zwaar te verantwoorden, en als er zulke groote winsten gemaakt worden, hebben zij wel recht op een onbekommerden ouden dag.’

‘Zoo denk ik er ook over, mevrouw,’ antwoordde de baron, ‘en daar ik over een goede honderd aandeelen beschik, is het mij ook gelukt, dat punt in beginsel te doen aannemen. Er was anders heel wat oppositie, doch de graaf d'Ursel, de hertog De Grammont en verscheidene anderen waren van mijn gevoelen.’

‘Maar zal dat geen groot financieel nadeel voor de aandeelhouders ten gevolge hebben?’ vroeg de heer Van Dijl, die enkel de geldelijke zijde van het vraagstuk beschouwde.

‘Onze wiskundige adviseur heeft uitgerekend, dat we bij een minimum pensioen van 500 frank nog altijd op minstens zeven percent kunnen rekenen.’

‘Dan kan het er wel af,’ meende Van Dijl. ‘En welke mijnen exploiteert uw maatschappij, als ik zoo vrij mag zijn te vragen?’

‘Het bekken van Charleroi. Maar wacht, ik geloof, dat ik een paar aandeelen bij me heb. Ik was toevallig in de gelegenheid, er enkele over te nemen, en u begrijpt, dat ik me die kans niet liet ontglippen.’

De baron haalde uit zijn portefeuille een papier te voorschijn met verschillende zegels voorzien en waarop met groote letters gedrukt stond: Houillières. Bassin de Charleroi. Het stuk ging van hand tot hand en mijnheer Van Dijl wijdde bijzondere aandacht aan de handteekeningen der heeren d'Ursel en De Grammont, voorzitter en secretaris van het bestuur. Tevens zag hij, dat het een aandeel van duizend franks was, en maakte aanstonds de berekening, dat de baron jaarlijks minstens vier duizend gulden uit de kolenmijnen trok.

‘Ik ken niets mooiers, dan industrieele ondernemingen te steunen,’ zei de baron, nadat hij het stuk weer had weggeborgen, ‘en tevens is het een goede geldbelegging. U en een ander hebt waarschijnlijk uw kapitaal in effecten zitten, maar is dat iets anders dan dood kapitaal, mijn waarde heer? Men knipt op tijd zijn couponnetjes, maar de maatschappij heeft er in het minst geen voordeel van, gaat er geen stap door vooruit. Door industrieele ondernemingen daarentegen helpt men honderden menschen aan werk en brood, bevordert men de welvaart en werkt men mede tot de algemeene ontwikkeling. En laat het risico soms wat grooter zijn, weegt daar het verheffend bewustzijn niet tegen op, dat men aan den vooruitgang der maatschappij werkzaam is?’

Mijnheer Van Dijl voelde voor dit verheffend bewustzijn niet veel, maar als die industrieele ondernemingen zoo groote dividenden opleverden, konden zij niet anders dan zijn volle goedkeuring wegdragen.

‘Ik ben dan ook een groot voorstander van heide-ontginning,’ vervolgde de baron, ‘en heb eenige duizenden hectaren van de Veluwe gekocht. In onze tegenwoordige tijden van werkeloosheid kan men zich, naar mijn bescheiden meening, jegens het algemeen niet verdienstelijker maken dan door werkverschaffing. Ten einde dit denkbeeld meer algemeen ingang te doen vinden, heb ik een brochure onderhanden, waarin ik het groote nut der heide-ontginning zal trachten aan te toonen.’

‘U?’ vroeg mijnheer Van Dijl ten hoogste verbaasd. ‘U? Een brochure over heide-ontginning?’

‘Wel ja,’ gaf de baron lachend ten antwoord. ‘U wil zeggen, dat dit geen werk is voor een baron. Mijn waarde heer, tempora mutantur et ros mutamus cum illis, de tijden veranderen en wij veranderen met hen. Mijn voorvaderen voerden het zwaard, ik leg mij toe op de werken des vredes. Zoo vervullen wij elk onze taak. Maar laten wij over iets anders spreken, want ik ben overtuigd, dat wij de dames met deze droge onderwerpen gruwelijk vervelen.’

‘Integendeel mijnheer,’ verzekerde mevrouw Zeeman,’ ‘wij hebben u met belangstelling gevolgd, en ik moet zeggen, dat ik uw denkbeeld van werkverschaffing zeer toejuich.’

‘Mevrouw, ik blijf u dankbaar voor uw goede woorden. Als wij den steun der vrouwen hebben, is het pleit gewonnen. De mannen komen van zelf. Merkwaardig niet waar, dat het zwakke geslacht in den regel meer sympathie toont voor nieuwe denkbeelden en vaak doortastender is, dan zij die zich de heeren der maatschappij noemen.’

‘U wil ons bepaald een complimentje maken,’ hernam mevrouw Zeeman.

‘Ik ben blij, dat ik een complimentje kan maken,’ betuigde de baron. ‘Maar wat zegt u er van, mijnheer Van Dijl, geven de vrouwen niet dikwijls van groote energie blijk, als het op de verwezenlijking van nieuwe ideeën aankomt?’

‘Ik zal mij wel wachten u tegen te spreken, want ik zou hier veruit in de minderheid zijn: één man tegen drie vrouwen en nog een man, die het zoo warm voor de vrouwen opneemt, dat zijn er dus vier.’

Nog lang en breed werd er over heide-ontginning gesproken, en mijnheer Van Dijl kwam tot de zeer bevredigende slotsom, dat baron Van Sichtelaar niet alleen een vermogend, maar ook een bij uitstek practisch en ondernemend man was, die het ver zou brengen. Hij had zich den baron voorgesteld als iemand, die veel van paarden en sport hield, een elegant

[p. 68]

saletjonker, en nu bleek het een man te zijn van energie, met helder hoofd en scherpen blik, die zich op zijn adel niet alleen niets liet voorslaan, maar zelfs meende, dat deze hem bijzondere verplichtingen oplegde. De tweede was Van Dijl nog liever dan de eerste.

Het was al laat geworden, toen de baron aanstalten maakte om heen te gaan. De gastheer had zijn beste merken uit den kelder laten halen, en de baron, zoo terughoudend als hij eerst was omtrent zijn eigen persoon, vertelde nu met de meeste openhartigheid zijn levenswijs, zijn bezigheden, zijn plannen voor de toekomst. Dringend verzocht de heer Van Dijl hem, zijn bezoek nog eens te komen hervatten: hij zou altijd zeer welkom zijn, en de dames ondersteunden de uitnoodiging van den heer des huizes.

parcival vertoont den heiligen graal, naar de schilderij van pixis.

Baron Van Sichtelaar beloofde het, op voorwaarde dat mijnheer Van Dijl en al wie er verder lust in mocht hebben, hem op zijn villa bij Vorden zou komen opzoeken. Het was wel een heele reis, maar het natuurschoon vergoedde die ruimschoots. Mijnheer Van Dijl verklaarde, dat het hem een groote eer zou zijn; mevrouw Zeeman betoonde er zich hoog mee ingenomen en Alice wilde dolgraag eens een stukje van de schilderachtige graafschap Zutfen zien.

‘Dat is dus afgesproken,’ zei de baron, ‘ik reken er stellig op, stel mij nu niet te leur.’

‘Ik zal er pa wel aan helpen herinneren,’ zei Alice.

Mijnheer Van Dijl geleidde den baron tot aan de deur, en zag hoe deze de meid, die hem uitliet, een rijksdaalder in de hand stopte.