De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Bij de Platen.

Een oud lied. -

Wie heeft nooit ondervonden, welk een reeks van herinneringen uit lang vervlogen dagen soms eensklaps kunnen opgewekt worden enkel door de toevallig opgevangen tonen van een lang vergeten lied? De oude dame op ons tafereel ondergaat dien geheimzinnigen invloed der muziek. Het spel harer jeugdige kleindochter voert haar in den geest terug naar den gelukkigen tijd, toen zij zelf aan het clavecimbel diezelfde melodie speelde. Die tijd is lang voorbij; toen was ze jong en bevallig, gelijk het meisje, dat nu vóór haar aan het speeltuig zit, en nu is ze oud en gerimpeld. Maar haar hart toch is nog niet verouderd; zij kan nog in behaaglijke overpeinzing van het heerlijk verleden glimlachen zonder een zweem van bitterheid. Zij heeft haar tijd gehad; zij benijdt het jonge meisje haar frissche jonkheid niet. Zij kan zich, in dankbaar herdenken van het eenmaal genotene, gulhartig verheugen in het geluk harer kleindochter, zonder spijt dat het voor haar lang vervlogen is.

Een dronk na het spel. -

Ook hier is een lied gespeeld en kennelijk van vroolijker, luchtiger aard dan de weemoedige tonen, die straks de oude dame tot het verleden terugvoerden. Te oordeelen ten minste naar het voorkomen der beide luitspelers, mag men wel aannemen dat zij een lustig deuntje hebben gevedeld. En het lied zelf zullen ze er wel bij gezongen hebben; want nu schijnen hun kelen droog en voelen zij hehoefte aan een verfrisschenden dronk.

Het tafereeltje verplaatst ons in den opgewekten, levenslustigen tijd der Renaissance, op de een of andere schitterende en weelderige adellijke huizing. Dat bewijst ons de rijkdom der costumes en de kwistige pracht van huisraad en tafelgerei.

Bracht de vorige gravure ons de achttiende eeuw met haar sentimenteele droomerijen te binnen, uit dit kloek schilderij waait ons de frissche geest tegen van een mannelijker tijd en een krachtiger geslacht.

Het dochtertje van den jager. -

De honden kennen haar zoo goed als haar vader, en hoe vurig ze ook opspringen als de jager zelf zich vertoont en zijn helpers tot het lustige weispel roept, nòg vroolijker gaan ze te keer als het meisje hun den lang verbeiden schotel brengt, waarop ze straks als wolven zullen aanvallen. Ze zouden het kind in hun begeerigheid haast omverloopen; maar een enkel zacht vermanend woord uit den vriendelijken mond is voldoende om de onstuimige beesten tot de orde te roepen, zoodat zij nederig de portie afwachten, die de kleine meesteres hun zal toebedeelen.