De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

[p. 352]

Bij de Platen.

De eerste lentedag. -

Eindelijk is het lente; het geboomte prijkt in het eerste groen en vriendelijk blikt de zon door het open venster naar binnen. Het vogeltje in zijn kooi springt er vroolijk van op, maar niet minder opwekkend werkt de mooie dag op de jonge moeder niet baar spelend kind. Kraaiend zit de kleine te springen op den vloer, waar de moeder hem met zijn speelgoed heelt neergezet om des te beter met haar naaiwerk te kunnen vorderen. Maar als zij haar lieveling zoo lustig ziet spelen, kan zij toch niet nalaten, den arbeid een oogenblik te staken en zich in den aanblik van het kind te vermeien. Wat al droomen van geluk dringen met de zonnestralen het eenvoudige, ouderwetsche, maar gezellige vertrek niet binnen en tooveren om het ronde kinderkopje als een aureool van liefde en moederzorgen!

Anna Maria van Oostenrijk.

Onmiddellijk herkent men den koning der Vlaamsche renaissancekunst in deze meesterlijke beeltenis der aartshertogin Anna Maria van Oostenrijk, de gemalin van den Spaanschen koning Philips II. Inlerdaad, dat is Rubens, de hovelmgumstenaar, de geboren schilder van prinsessen en vorstinnen. Niemand als hij weet aldus de vorsteijke hoogheid weer te geven in al haar fierheid en gratie, in al de praal van kant en goudborduursel en schitterende kleinoodiën. Alleen een grand seigneur als Rubens, weelderig en prachtlievend van nature, op en top man van de wereld en man van zijn tijd, kon aldus de gloriën van dat schitterend tijdvak schilderen.

Het rijke portret, waarvan wij hier een afbeelding geven, door de meesterlijke stilt van Baude in hout gegraveerd, is een der kostbaarste sieraden van de Pinakotheek te Munchen.

Naar aanleiding van dit portret brengen wij onzen lezers de schilderij van Van der Ouderaa te binnen, op blz. 29 van den 22n Jaargang weergegeven, en voorstellende den intocht van Anna Maria van Oostenrijk als bruid aan de zijde van haar toekomstigen gemaal koning Philips II, binnen Antwerpen gehouden ten jare 1570.

De oude muziekmeester.

‘Stilte!’ gebiedt hij; meester zal den toon aangeven, en met al het besef van zijn hooge roeping om het opgroeiend geslacht in de geheimen der muziek in te wijden, aanschouwt hij de woelige schaar der kleine bengels, die maar niets geen eerbied toonen voor de edele kunst. Op ons tafereeltje zijn de deugnieten onzichtbaar, maar in het oog des meesters leest men voldoende de ergernis, met verontwaardiging en medelijden gemengd, die hem de onverschilligheid van het jonge volkje inboezemt.

Alvorens hij den strijkstok over de snaren laat glijden, wacht hij tot het laatste rumoer in de klas is weggestorven; er moet stilte en ingetogenheid zijn, waar de tonen hun wondere macht zullen uitoefenen. En hoe armzalig die oude, magere schoolmeester er ook uitziet, uit zijn oog blinkt de heilige vonk van het kunstgevoel; op zijn trekken ligt iets gespreid van die geheimzinnige weelde en hoogheid, waarmee de kunst ook haar meest bescheiden dienaars voor hun trouwe toewijding loont.