De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

[p. 345]

[Nummer 44]

DE EERSTE LENTEDAG, NAAR DE SCHILDERIJ VAN ERNST BRACE

[p. 346]

Gered,
Door J.J.F. van Zeijl.
(Vervolg.)

Als gewoonlijk nam mijnheer Van Kralingen de courant ter hand, vouwde die open en begon te lezen. Tevergeefs zocht hij naar een y bericht, geschikt om zijn vrouw te kunnen voorlezen.

‘Ha!’ riep hij eensklaps verheugd uit.

‘Wat is er?’ vroeg mevrouw angstig.

‘Luister slechts, vrouwtje! De Neptunus....’ Mijnheer kon niet verder lezen, de woorden bleven hem in de keel steken, schrik en ontsteltenis waren op zijn gelaat te lezen. Hij beefde over geheel zijn lichaam.

‘Wat is er dan?’ vroeg andermaal zijn vrouw, die ontstelde door het zwijgen van haar man.

En daar mijnheer niet antwoordde, ontrukte zij hem de courant.

Met een benauwde stem las zij: ‘Ue Nepiunus is met man en muis vergaan. Daar valt niet meer aan te twijfelen. Men weet niets omtrent het lot, dat de bemanning heeft getroffen....’ Zij las niet verder. De smart, welke haar overmeesterde, maakte haar razend, zij vloog naar haar man, greep hem woest vast en riep uit:

‘Rampzalige.... rampzalige.... om een handvol geld hebt gij mijn kind vermoord.’

Van Kralingen was zoo ontsteld, dat hij niet wist wat er met hem gebeurde; werktuiglijk herhaalde hij:

‘Om een handvol geld....’

Zijn vrouw barstte in tranen uit, zij het hem los en viel in een stoel neer.

‘Mijn zoon.... mijn kind.... Men weet niets omtrent de bemanning.... Wij zullen Henri niet terugzien....’

En eensklaps zich weer woedend tot haar man wendende, ging zij dreigend voor hem staan.

‘En dit alles,’ zeide zij, ‘heb jij gedaan omdat je rijk wilde zijn!.... Welnu,.... je zal rijk worden... schatrijk... ]e zal meer dan millionnair worden... De assurantie heelt de polis niet willen vernietigen... Heb je het wel eens voorgesteld?’

‘Waarachtig, daar kan ik een eed op doen,’ stamelde Van’ Kralingen.

‘Doe maar geen eed... Ik geloof je toch met... Wat baat het mij... Wat kan mij ook de assurantie en je millioenen schelen?... Mijn zoon... mijn kind... zie ik niet terug. Henri zou nog leven had jij hem niet opgeofferd om dat elendige geld...’

Mevrouw Van Kralingen werd meer en meer opgewonden. De smart maakte haar niet alleen bitter, maar ook woedend. De verwijten, welke zij tot haar man richtte, waren- vreeselijk. Weldra hield zij op met het doen van verwijten en ging zij dreigen:

‘Meen je,’ zeide zij, ‘dat ik mij dit alles maar zoo zoetsappig zal laten welgevallen?... Dat ik je mooi weer zal laten spelen met het geld, dat je ten koste van het leven van Henri verkregen hebt? Denk je dat?... Zou je denken, dat ik er een cent van zal aanraken?... Ik kan je aan de galg brengen .. en ik zal het doen. Henri heb je vermoord... welnu je zal je straf niet ontloopen.... je naam zal geschandvlekt worden...’

‘Wat wil je dan doen?’ waagde van Kralingen te vragen.

‘Wat ik doen wil? Wal ik doen wil?... Ik zal aan de heele wereld vertellen dat je de moordenaar ben van mijn kind... je bent een rampzalige moordenaar en dief... Ik zal een aanklacht indienen bij de rechtbank. ik zal tegen de rechters zeggen, dat je gestolen en gemoord heb... dat je in de gevangenis thuis hoort.’

‘Ja, dat heb ik verdiend,’ zuchtte Van Kralingen.

De ongelukkige man weende bitter; zijn droefheid was ongekunsteld, en mogelijk was zij nog oprechter, dan die van zijn vrouw. Hij dacht niet aan zich zelven, hij dacht slechts aan Henri. Het dreigen zijner vrouw had hem het beeld van Henri voor de oogen getooverd. Hij zag zijn zoon bleek en met verglaasde oogen hem aanstaren. In zijn verbeelding hoorde hij hem zeggen: ‘Gij hebt mij vermoord.’

Mevrouw Van Kralingen was niet in staat, in het minste te beseffen, hetgeen er in de ziel van haar man moest omgaan. Zij kon zich geen denkbeekl vormen van de verschrikkelijke verwijten, welke zijn ontwaakt geweien hem deed. In allerijl had zij een hoed opgezet en een sjaal omgeslagen. In zijn verzuchting: ‘Ja, dat heb ik verdiend,’ had zij een goedkeuring gezien van haar voornemen om hem aan te klagen...

In haar eerste opwelling meende zij, dat zij zich moest begeven tot den heer Van Hertum, omdat zij met dezen bekend was. Naar zijn huis richtte zij haar schreden. Wellicht had de frissche buitenlucht en een wandeling haar kalmte doen terugkeeren en haar het gewicht doen inzien van den stap, welken zij voornemens was te doen, maar de heer mr. Van Hertum bewoonde een huis niet ver van dat der familie Van Kralingen. Nauwelijks vijf minuten behoefde zij te loopen, toen zij op de stoep daarvan stond en aanbelde.

De heer Van Hertum, die geheel gekleed was om uit te gaan, deed zelf open.

‘Hé, mevrouw, ik was juist van plan naar u toe te komen,’ zei hij.

‘Zeker om mijn man te arresteeren?’ vroeg zij op een toon, waaruit wraakgenot sprak.

‘Neen, mevrouw,’ antwoordde de rechter, verbaasd over dien toon, ‘nog niet.’

‘Wanneer dan?.... Wanneer laat u den gevangenwagen halen.... Morgen?.... overmorgen? .. over een dag of acht?.... O! u wil hem den tijd laten te ontvluchten.... Is het niet?....’

‘Maar, mevrouw.... doch laat ons dit gesprek hier niet voortzetten, kom u eerst binnen.... Men kan ons hier hooren....’

‘O, dat is niets, de heele wereld mag het weten.’

Mijnheer Van Hertum, die volstrekt aan geen arrestatie van den heer Van Kralingen dacht, werd meer en meer door de vreemde woorden van diens vrouw in de war gebracht. Hij vatte haar zacht bij den arm en wist haar bijna ongemerkt uit de gang in een kamer te brengen, waarvan hij de deur onmiddellijk sloot. Na haar op een stoel te hebben doen plaats nemen vroeg hij haar, nu eens meer op haar gemak de reden mede te deelen van haar onverwachte komst en van haar ontsteltenis.

‘Waarom ik gekomen ben... Vraag u dat mij nog?.... Ik ben gekomen om de hulp der rechtbank in te roepen.... Ik wil een vonnis...’

‘O, ik begrijp u.... U wil dat de rechtbank een onderzoek zal instellen, om een einde te maken aan de lasterlijke praatjes, waarvan....’

‘Wat lasterlijke praatjes!... Neen, er wordt niet gelasterd... Er is, alleen sprake van een schandelijke misdaad en die moet gestiaft worden...’

Mijnheer Van Hertum wist niet meer hoe hij het had. Zijn verbazing steeg ten top. Hij hoorde alzoo uit den mond der echtgenoote van den verdachte, dat er geen sprake was van laster, maar van een vreeselijke waarheid. Toch meende hij dit niet te kunnen gelooven. Een echtgenoote, die haar man aanklaagt, scheen hem onmogelijk, vooral waar die echtgenoote een vrouw was van het kaiaktei van mevrouw Van Kralingen.

‘Bedenk, mevrouw.’ zoo merkte hij op, ‘dat uw getuigenis voor de rechtbank een zeer overwegenden invloed in deze treurige zaak kan nebben. Het is waar. de beschuldiging is I zwaai, maar wanneer gij uw man beschuldigt, wordt die nog zwaarder.’

‘Hij heeft mijn zoon.... mijn eenig kind... mijn Henn vermoord!....’

‘Wat zegt u daar?’ riep mijnheer Van Hertum uit.

‘Henri was aan boord van de Neptunus.... Het schip is met man en muis vergaan.... Men weet niets omtrent de bemanning.... Begrijpt u nu alles?’

‘Ik begtijp, mevrouw, dat de slag, welke u getroffen heeft, u naar een schuldige doet zoeken. Maar ik geloof, dat juist het zoeken naar een schuldige u van den rechten weg afleidt. Ik geloof, mevrouw, dat een noodlottige samenloop van omstandigheden u op een dwaalspoor brengt. Ik denk dat de slag, die u treft, u onrechtvaardig doet oordeelen. Ik geloof, dat mijnheer Van Kralingen niet een schip zou hebben kunnen opofteren, waarop zich Henri bevond. Naar ik meen te hebben opgemerkt, hield hij daarvoor te veel van Henri. Ik zie de schuld van mijnheer Van Kralingen nog niet in. Naar mijn oordeel is hij onschuldig aan den slag, welke u beiden heeft getroffen.’

‘Onschuldig....’ riep mevrouw Van Kralingen verontwaardigd uit, ‘hij onschuldig!... En dit zegt iemand, wiens taak het is misdadigers op te sporen.... Neen, hij is niet onschuldig... Hij is honderd,.... duizend maal meer schuldig dan alle misdadigers te zamen, die u ooit veroordeeld hebt.... U zoekt hem te verontschuldigen.... Hij is dit niet waardig... Ik, mevrouw Van Kralingen, zijn wettige echtgenoote, verzoek thans mijnheer van Hertum, rechter bij de rechtbank te Rotterdam, deze aanklacht aan te hooren en bij de rechtbank in te dienen. Ik verklaar dat mijn man Eduard van Kralingen, met voorbedachten rade en in overleg met zijn bootsman Piet Blom, het driemastschip de Neptunus in volle zee heeft doen vergaan, ten einde zich met meer dan een millioen, waarvoor het schip geassureerd was, le verrijken. Verder verklaar ik, dat door deze misdaad de dood van mijn eenigen zoon Henri is veroorzaakt.... Als u van deze beschuldiging een akte wil opmaken en die bij de rechtbank indienen,’ ben ik bereid die te onderteekenen.

Deze beschuldiging kwam den heer Van Hertum te ernstig voor, dan dat hij die niet behoorlijk moest indienen. Toch vond hij in de geheele houding van die vrouw, welke haar man vin een zoo ernstige misdaad kwam beschuldigen, iets vreemds, iets onverklaarbaars. Zijn plicht gebood hemde beschuldiging, door mevrouw van Kralingen geuit, op papier te brengen en haar die te doen onderteekenen.

In weinige minuten had hij de beschuldiging opgeschreven. Hij hoopte nog altijd, dat zij aarzelen zou de pen op te nemen om er haar naam onder te plaatsen. Hij hoopte, dat, wanneer zij zwart op wit verlof zou moeten geven om haar man te beschuldigen, zij haar verklaring geheel of gedeeltelijk zou terugtrekken. Maar niets van dit alles. Vastberaden nam mevrouw Van Kralingen de pen op, en onderteekende het stuk, waardoor zij een bijna stellige veroordeeling van haar man uitlokte. Besefte zij dit? Na geteekend te hebben, verliet zij den heer Van Hertum zonder hem zelfs te groeten.

Deze onbeleefdheid, welke de heer Van Hertum van mevrouw Van Kralingen niet gewoon was, en daarom ook niet verwacht had, kwam hem al vrij zonderling voor.

Was de beschuldiging waar, welke zij hem had geopenbaard, dan was er - zoo dacht de de rechter - voor mevrouw geen reden om hem minachtend te behandelen. Hij had haar aangehoord en aan haar verlangen om een akte van beschuldiging tegen haar man op te maken, gevolg geven. Wilde mevrouw Van Kralingen zich op haar man wreken, omdat haar zoon in de golven was omgekomen, dan kon zij tevreden zijn, want zij had dan aan haar wraakzucht voldaan. Wdlde zij zich niet wreken, wat dreef haar dan, haar man in staat van beschuldiging te stellen?

De heer Van Hertum meende mevrouw Van Kralingen al te goed te kennen als te godsdienstig om wraak te koesteren. Hij kon de meening niet van zich afzetten, dat mevrouw Van Kralingen door de ramp, welke haar getroffen had, niet wel bij het hoofd was gewor-

[p. 347]

den. Dat zij volkomen bewust was van hetgeen zij deed, kon hij niet gelooven.

Nauwelijks was mevrouw Van Krakngen buiten gekomen, of zij was vergeten, hetgeen zij in het huis van den rechter had gedaan.

Henri was haar eenige gedachte. Zij had met haar gang naar het huis van den heer Van Hertum geen bepaald wraakzuchtige plannen gekoesterd. Zij meende alleen, dat zij, ter wille van de rechtvaardigheid, haar man zijn gerechte straf niet mocht doen ontloopen. Zij zag niet in, dat zij door hem aan het gerecht over te leveren hare vroegere, hem geschonken vergiffenis introk. Was zij overgelukkig gewenst met de bekeering van haar man, dien zij meende dat weder een goed Christen zou worden, de slag was zoo onverwacht gekomen, dat zij alle vergiffenis vergat, dat zij zich niets meer herinnerde van het berouw, dat haar man had betoond.

De ongegronde hoop, dat de ramp zou zijn verijdeld, welke zij meer en meer had gekoesterd, had haar reeds plan doen maken voor de toekomst. Zij had al de weken, de dagen geteld, dat Henri nog kon wegblijven, en op eens was die hoop op geweldige wijze de bodem ingeslagen. Het ontwaken uit haar begoocheling was verschrikkelijk. Het ging de krachten van de arme vrouw te boven.

Allerzonderlingste gedachten doorkruisten haar verwarde hersenen.

‘Was alles wel waar?’ begon zij zich af te vragen.’ Het was toch nog maar een courantenbericht.... Hoeveel waarde heeft een courantenbericht?... Hoe dikwijls wrordt het niet reeds den volgenden dag tegengesproken?.... Al was de Neptunus vergaan, waarom zou de bemanning niet gered zijn.... Men wist toch immers niets omtrent het lot der bemanning.... Henri kon immers nog leven.... Zou haar bidden onverhoord zijn gebleven?.... Neen, dat kon niet. Henri komt terug!.... Henri is gered....!’

Deze gedachten deden haar werktuiglijk naar de Boompjes gaan.

Er kwam juist een schip binnen. Het was een der stoombooten, welke in geregelde vaait het verkeer tusschen ons land en Engeland onderhouden. De passagiers stapten aan land. Mevrouw Van Kralingen ijlde naar de aanlegplaats van de boot. Zij wilde de eerste zijn om Henri te verwelkomen, want volgens haar was Henri onder de passagiers.

Welk een gedachte!

Nabij de brug, die van uit het schip op den wal was gelegd, bleef zij staan; angstig nam zij elkeen, die het schip verliet, op. Telkens teleurgesteld, omdat zij in ieder nieuw aankomende niet Henri erkende. Reeds lang hadden de passagiers de boot verlaten, nog altijd stond mevrouw op de komst van haar zoon te wachten. Tevergeefs! -

Men begon aan de lossing der goederen. Kisten en balen werden ontscheept. Mevrouw bleef nog immer wachten. Eindelijk vroeg zij aan een der schepelingen, die de boot verliet, of er nog meer passagiers aan boord waren en waarom men deze niet aan den wal liet komen. De zeeman verzekerde haar, dat allen reeds aan wal waren, maar mevrouw Van Kralingen wilde het niet gelooven. Henri moest aan boord zijn.

Nog geruimen tijd bleef zij wachten. Eindelijk moest de boot worden verhaald. Dit was voor mevrouw Van Kralingen de treurige zekerheid, dat Henri niet aan boord was. Toen uitte zij een doordringenden gil en viel, haar gelaat met de handen bedekkend, snikkend op de straatsteenen neer.

Haar gil had de aandacht van eenige voorbijgangers getroffen. Toen deze haar zagen vallen, ijlden zij naar haar toe, om haar bij te staan. Men beurde haar op en droeg haar een naastbijzijnden winkel in. Liefderijk wilde men haar verplegen. Nauwelijks had zij de oogen weer geopend en verzocht men haar om haar adres op te geven, ten einde haar naar haar huis te geleiden, of zij stond op en ijlde het huis uit en de straat op.

‘Die vrouw is gek,’ zeide een der omstan ders, luid genoeg dat mevrouw [...]ngen het kon hooren.

Dit was een nieuwe marteling voor haar. Zij werd voor gek aangezien.

‘Ik ben niet gek.... maar weten die menschen dan niet, dat ik mijn zoon, mijn eenig kind verwacht?... Hij had op die boot moeten zijn.... Waarom is hij niet meegekomen?... Zou Frans hem ophouden?... Neen, dat kan niet.... Henri verlangt even goed naar mij als ik naar hem ...’

Mevrouw liep, of beter holde nog maar immer voort. Eindelijk keerde zij moe en afgetobd naar haar huis terug. Zij bemerkte niet, dat in de nabijheid van haar woning hier en daar kleine groepen menschen stonden te praten. Evenmin viel het haar op, dat dien avond meer dan gewoonlijk politie op de Wijnhaven was geposteerd. Voor haar huis stond een vigelant.

Onverschillig, alsof zij een wandeling gedaan had, of een bezoek had afgelegd, trad zij het huis binnen. In de vestibule stond een agent van politie, die, na te hebben geïnformeerd wie zij was, haar liet binnentreden. De tegenwoordigheid der politie scheen haar niet te verrassen. Het was alsof de aanwezigheid der politie haar als iets zeer gewoons voorkwam. Zij liep de vestibule door en wilde de trap opgaan, die naar haar kamer geleidde. Juist op dit oogenblik kwam Van Kralingen, door een inspecteur van politie begeleid, de trap af. Hij zag er bleek en ontsteld uit. Zijn vrouw bemerkende, trad hij naar haar toe, zijn handen naar haar uitstrekkend. Het scheen als wilde hij afscheid nemen, maar mevrouw Van Kralingen verroerde zich niet. Onbeweeglijk en ernstig staarde zij hem aan. Haar koude blik deed hem terugschrikken. Hij boog het hoofd en volgde den inspecteur van politie, met wien hij in het voor de deur wachtende rijtuig stapte en wegreed. Onmiddellijk na hem vertrokken ook de overige politiedienaren. De menschen stonden nog eenige oogenblikken voor het huis te praten. Daarna werd alles stil, ook in huis.

Mevrouw Van Kralingen had haar hoed en mantel afgedaan en trad de huiskamer binnen. Deze was ledig; zij belde en gelastte de daarop binnentredende dienstbode, dat het souper moest worden klaargezet. Aan haar verlangen werd voldaan. Reeds geruimen tijd stond het souper op tafel, en nog immer zat zij bijna gedachteloos daarbij. De pendule op den marmeren schoorsteen sloeg elf uur. Eerst toen bemerkte zij de afwezigheid van haar echtgenoote.

Zij stond op en begaf zich naar de kamer van haar man. Ook deze was ledig. De lamp brandde er nog. De schrijftafel stond open. Hieruit maakte zij op, dat Van Kralingen zich voor een oogenblik naar een ander vertrek had begeven. Zij besloot op zijn terugkomst te wachten. Ruim een uur zat zij daar. Van Kralingen kwam niet. Zij keerde naar de huiskamer terug. Na nog eenigen tijd hier te hebben gezeten, belde zij opnieuw. De binnenkomende dienstbode vroeg zij:

‘Waar is mijnheer?’

Deze vraag deed de dienstbode ontstellen. Welk antwoord moet zij daarop geven? Zij kende de reden niet, waarom mijnheer door de politie was gehaald. Alleen had zij met de overige dienstboden uit het gebeurde kunnen opmaken, dat mijnheer Van Kralingen was gearresteerd. Dit aan mevrouw te zeggen scheen haar echter niet raadzaam. Toen mevrouw geen antwoord kreeg, herhaalde zij haar vraag:

‘Waar is mijnheer?’

‘Dat zal mevrouw wel weten,’ gaf daarop de dienstbode ten antwooid.

‘Neen, ik weet het niet, en daarom vraag ik het.’

De dienstbode had den moed niet de geheele waarheid te zeggen.

‘Om acht uur,’ zoo besloot zij te antwoorden, ‘was er een heer met een rijtuig gekomen en die heer had mijnheer te spreken gevraagd. Na een kort onderhoud had mijnheer in gezelschap van dien vreemde - dien zij niet kende - het huis verlaten, juist op hetzelfde oogenblik, dat mevrouw thuis kwam. Mevrouw moest mijnheer bepaald hebben zien uitgaan.’

‘Ik weet er niets van, hoegenaamd niet. Ik zal maar gaan soupeeren. Dan zal mijnheer wel thuis komen.’

De dienstbode vertrok. Deze begreep niet, hoe mevrouw ontkennen durfde, mijnheer Van Kralingen te hebben zien vertrekken. Zij geloofde dat mevrouw onbekendheid met het gebeurde voorwendde.

Mevrouw Van Kralingen besloot daarop alleen te soupeeren. Zoolang als zij gehuwd was had zij dit nog nooit gedaan. Dit viel haar echter dien avond niet zwaar. Zij verkeerde in een staat van volkomen onverschilligheid. Na het souper begaf zij zich naar haar slaapkamer en legde zich te ruste. Sedert het vertrek van Henri had zij nog niet zoo rustig geslapen als dezen nacht.

Het was reeds tamelijk laat, eer zij den volgenden morgen ontwaakte. Na opgestaan te zijn, kleedde zij zich zeer zorgvuldig en koos een zeer fraai toilet. De afwezigheid van haar man scheen haar nog niet vreemd.

Nadat Van Kralingen den vorigen avond was weggereden, had men hem naar het huis van bewaring op de Korte Hoogstraat gebracht. Daar bracht hij den nacht door. Maar welk een nacht! Berouw en zelfverwijt verdreven den slaap uit zijn oogen. Den geheelen nacht bracht hij schreiende door.

Bij zijn arrestatie had de justitie alle papieren, welke men vinden kon, in beslag genomen. Ook op het kantoor was hetzelfde geschied. De arrestatie van Van Kralingen ging van mond tot mond. De geheele stad was er vol van.

Reeds vroegtijdig was de heer Van Hertum in het huis van bewaring, om er den verdachte een voorloopig verhoor te doen ondergaan. Den geheelen nacht had de rechter van instructie zich met het onderzoek der boeken en papieren van Van Kralingen beziggehouden, maar hij had geen enkel spoor kunnen ontdekken, waardoor hij een zweem van bewijs tegen hem verkreeg. Wat moest hij denken van de beschuldiging der vrouw van den verdachte? Waarop grondde zij die? Zij had hem niet het minste bewijs van schuld gegeven. Het gedrag dier vrouw was hem zoo vreemd voorgekomen. Nog altijd klonken hem de woorden van mevrouw Van Kralingen in de ooien:

‘Henri was aan boord van de Neptunnus.... Het schip is met man en muis vergaan.... Men weet niets omtrent de bemanning... Begrijpt u nu alles?’

De heer Van Hertum begreep juist door deze woorden de beschuldiging nog minder. Indien Van Kralingen redenen had gehad om de Neptunus te doen vergaan, dan zou hij toch bij die ramp het leven van Henri niet in de waagschaal hebben gesteld. De tegenwoordigheid van Henri aan boord der Neptunus sprak naar zijn meening Van Kralingen van alle schuld vrij. Aan het courantenbericht hechtte hij niet veel waarde. De couranten zijn dikwijls even vlug met haar beschuldigingen als de menschen en zeer dikwijls weten zij, evenmin als deze, een grond, waarop zij haar beschuldigingen kunnen bouwen, aan te wijzen. Maar de beschuldiging van mevrouw Van Kralingen kwam geheel overeen met het courantenbericht. Zij vulde dit zelfs aan door een medeplichtige te noemen. Hoe wist zij dien naam? Had Van Kralingen zich zoo ver vergeten, dat hij een medeplichtige had gezocht bij een man van het allerlaagste allooi? Ook dit wilde de rechter niet gelooven. In Van Kralingen meende hij iemand te zien, die te trotsch, te hooghartig was om zich zoo ver te verlagen.

De rechter van instructie besloot eindelijk het verhoor van den verdachte een aanvang te doen nemen. Hij gelastte, dat men hem zou binnenbrengen. De heer Van Hertum ontstelde, toen hij Van Kralingen zag.

Neen dit was niet meer de fiere koopman van gisteren. Dit was een afgeleefde grijsaard. Eén nacht had de haren van Van Kralingen vergrijsd. Deze waggelde bij het loopen.

Na de gewone vragen omtrent geboorte, naam, beroep enz. nam het verhoor een aanvang. De antwoorden, welke Van Kralingen

[p. 348]

ANNA MARIA VAN OOSTENRIJK, GEMALIN VAN KONING PHILIPS II VAN SPANJE, NAAR DE SCHILDERIJ VAN RUBENS, IN DE PINAKOTHEEK TE MUNCHEN. (Gravure van Baude).

[p. 349]

FATHER DE RUYTER TE MIDDEN ZIJNER NEGERKINDEREN, NAAR EEN PHOTOGRAPHIE.

[p. 350]

gaf, waren alle even verward. Hij scheen niet te beseffen, dat hij beschuldigd werd, het vergaan der Neptunus te hebben veroorzaakt of te doen veroorzaken. Hij meende, dat hij gearresteerd was, omdat hij beschuldigd werd de oorzaak te zijn geweest van den dood van Henri. Al zijn antwoorden kwamen op hetzelfde neer.

De heer Van Hertum deed hem de beschul- diging zijner vrouw voorlezen en vroeg hem wat hij daarop kon antwoorden.

(Wordt vervolgd.)