De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Bij de Platen.

De veldslag aan de Jaloe-rivier.

- De oorlog in het uiterste Oosten duurt nu reeds maanden en maanden en nog altijd schijnt geen der beide strijdende partijen ernstig aan den vrede te denken: Japan niet, omdat elke nieuwe overwinning het zal veroorloven, zijn tegenstander hardere voorwaarden te stellen en voor zich zelf grootere voordeelen te bedingen; China niet, omdat het tegen alle hoop in nog steeds op een gunstigen keer in de krijgskans blijft hopen.

Dit laatste is evenwel niet waarschijnlijk, daar de Japansche krijgsmacht, goed geoefend, door uitstekende aanvoerders gecommandeerd en door de behaalde zegepralen in haar gevoel van onoverwinbaarheid versterkt, langzaam maar zeker voortschrijdt naar het beslissende punt: de inneming der hoofdstad van het Hemelsche Rijk. Het Chineesche leger, ontmoedigd en gedemoraliseerd door zijn nederlagen, maar meer nog door de lafheid en onbekwaamheid van zijn generaals, zal den zegevierenden vijand niet veel ernstige hinderpalen meer in den weg kunnen leggen.

Door de lezers, die in hun dagblad de peripetieën hebben gevolgd van de geweldige worsteling in het Oosten, tusschen het jeugdige Japan vol levenskracht en moed, en het oude vermolmde Rijk van het Midden, zal ongetwijfeld met belangstelling de afbeelding beschouwd worden van een der gewichtigste episodes uit dien strijd om de hegemonie in Azië.

Nadat de Japanners de Chineezen bij Pingjang verslagen en meer dan 14.000 vijanden hadden krijgsgevangen gemaakt, was geheel Korea in hun macht. Thans besloten zij de Jaloe, de grensrivier tusschen dit land en Mantsjoerije, over te trekken, om de Chineezen in hun eigen land te gaan bestoken. Maar die overtocht zou hun door den vijand betwist worden.

Met zijn gewone omzichtigheid wachtte maarschalk Jamagata, de opperbevelhebber van het Japansche leger, aan den Koreaanschen oever der rivier, totdat zijn geheele strijdmacht zich verzameld had. De Chineezen hadden nu tijd in overvloed, om aan den noordelijken oever versterkingen op te werpen, wat zij dan ook deden. Een zwak punt was evenwel overgebleven te Suckotsjin, dat door een aarden wal en 700 soldaten met twee kanonnen slechts onvoldoende beschermd was.

In den vroegen morgen van den 23en October sloegen Japansche ingenieurs pontons over de Jaloe, en stak de voorhoede van het Japansche leger, bestaande uit 1600 met geweren gewapende infanteristen, de rivier over, om de Chineesche stelling aan te tasten. Nadat door de Japanners, aangevoerd door kolonel Sato, eenige salvo's waren gelost, sloegen de Chineezen reeds op de vlucht, wierpen hun wapenen weg, en werden hun versterkingen door den vijand stormenderhand overmeesterd.

Dit oogenblik wordt door onze gravure met pakkende realiteit weergegeven.

De landing der hoofdmacht van het Japansche leger kon nu ongestoord geschieden, en den volgenden dag behaalde maarschalk Jamagata na een gevecht van drie uren een schitterende overwinning te Kosan. Den 26n October zou Kioeren, een der voornaamste sterkten aan de Chineesche grens, worden aangevallen, maar toen men tot den aanval zou overgaan, bleek ze verlaten. Het Chineesche garnizoen, tellende 16 000 man, on der bevel der generaals Song en Lin, had het hazenpad gekozen, en de Japanners namen bezit van de vesting, terwijl een aanzienlijke buit in hun handen viel.

Félix Faure,
de nieuwe president der Fransche Republiek.

Félix Faure, de nieuwe president der Fransche republiek. -

Weinig hadden wij kunnen denken, dat wij in één jaargang onzer Illustratie de portretten van drie presidenten der Fransche republiek zouden hebben op te nemen. Bij het aanvaarden zijner hooge waardigheid in Juni van het afgeloopen jaar betuigde de heer Casimir Périer met zooveel warmte en overtuiging, dat hij al zijn krachten zou wijden aan de welvaart en grootheid van Frankrijk, dat niemand kon vermoeden, dat zijn presidentschap van zóó korten duur zou zijn.

Maar niemand - en de heer Périer wel het allerminst - had toen ook slechts een_flauw vermoeden van de aanvallen en beleedigingen, de verdachtmaking en laster, waarvan hij reeds den eersten dag den besten het mikpunt werd. Na een half jaar lang schijnbaar ongevoelig alles verdragen te hebben, was zijn geduld uitgeput, en verbaasde hij Frankrijk en geheel Europa door zijn onverwacht heengaan.

Twee dagen later reeds had de republiek weer een nieuw hoofd in den beer Félix Faure, tot op zekere hoogte een homo novus, daar hij, hoewel op staatkundig gebied zijn sporen al verdiend hebbende, toch nooit in den vinnigen politieken strijd op den voorgrond was getreden. Aan zijn naam zijn geen hatelijke wetten verbonden, zijn naam heeft ook nooit een program van anti-kerkelijke politiek vertegenwoordigd, en daarom ook brachten de katholieke afgevaardigden ter Nationale Vergadering op hem hun stem uit.

Een homo novus is de heer Faure ook in dien zin, dat hij de eerste is, die dien naam heeft beroemd gemaakt. Terwijl de naam Périer reeds vóór den gewezen president der republiek een goeden klank had - zijn grootvader was de bekende eerste minister onder Lodewijk Filips - is de heer Faure van zeer bescheiden afkomst en heeft hij zich door zijn energie en talenten tot de hoogste waardigheid des lands opgewerkt.

Zijn vader was stoelenfabrikant, en als leerling in een leerlooierij begon de tegenwoordige president der republiek, die den 30en Januari 1841 te Parijs geboren werd, zijn loopbaan.

Na in Engeland de grootindustrie en den groothandel practisch geleerd te hebben, vestigde de heer Faure zich te Havre, waar hij weldra een leerlooierij oprichtte en in die hoedanigheid ook met sommige onzer landgenooten in aanraking kwam. Als chef eener reedersfirma verdiende de heer Faure een aanzienlijk fortuin en verkreeg bovendien een grondige kennis van koloniale en marine-zaken, welke hem later bij zijn staatkundige loopbaan zeer ter stade zou komen.

In den Fransch-Duitschen oorlog onderscheidde hij zich als chef der mobiele garden, en werd daarvoor met het Legioen van Eer gedecoreerd.

Geruimen tijd consul van Griekenland te Havre, verwierf hij zich in die mate de achting zijner medeburgers, dat hij spoedig adjunct van den maire en rechter in de handelsrechtbank werd. Hij was juist veertig jaar oud, toen hij in 1881, ter vervanging van een conservatief, voor de eerste maal tot afgevaardigde gekozen werd.

Toen Gambetta in hetzelfde jaar zijn groot ministerie vormde, werd de heer Faure onder-secretaris voor Handel en Koloniën, maar verliet reeds het volgende jaar zijn post, toen het kabinet tot aftreden gedwongen werd. Doch reeds in 1883 werd Faure nogmaals onder-secretaris voor Koloniën in het ministerie Jules Ferry, maar trad opnieuw in 1885 af, toen het Kabinet na de noodlottige expeditie in Tonkin tot heengaan gedwongen werd. Nog twee maal werd de heer Faure tot hetzelfde ambt geroepen in de ministeries Carnot en Tirard, tot hij tot ondervoorzitter der Kamer werd verkozen.

De laatste halte voor het presidentschap was de portefeuille voor Marine in het kabinet Dupuy, en tevergeefs stelde men pogingen in het werk, om hem in het begin van Januari candidaat te stellen voor het voorzitterschap der Kamer tegenover den radicaal Brisson.

Met de overige leden van het ministerie had de heer Faure zijn ontslag in handen van den president der republiek gesteld, toen deze zelf één dag later zijn hooge waardigheid neerlegde, waartoe de meerderheid van het congres den minister van Marine bij tweede stemming verhief.

Of de heer Faure, gelukkiger dan zijn voorgangers, zijn septennaat zal ten einde brengen, of het hem zal gelukken den strijd der partijen het zwijgen op te leggen, of hij de ware verdraagzaamheid zal betrachten, dan wel de man van één partij zal zijn, zijn vragen, waarop eerst de toekomst kan antwoord geven. Moge dit antwoord voor hem en voor Frankrijk gunstig zijn!