De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 11

Bij de Platen.

De nieuwe Tower-brug te Londen. -

De voor eenige maanden voltooide nieuwe brug over de Theems te Londen moet zoowel uit het oogpunt van constructie als om de architectuur tot de belangrijkste staaltjes van bruggenbouw uit den nieuweren tijd gerekend worden. Met het bouwen daarvan zijn niet minder dan acht volle jaren heengegaan en met de beraadslagingen, die voorafgingen, is een bijna gelijk tijdsverloop gemoeid geweest.

De nieuwe brug verbindt de beide oevers der Theems even boven den Tower, de bekende oude citadel van Londen, en heeft ten doel het oostelijk deel der stad een gemakkelijken uitweg over de rivier te bezorgen en tegelijk de schrikkelijk drukke Londen-brug eenigermate van het overstelpend gedrang te ontlasten.

Een lollig mopje,
naar de schilderij van A. Eckardt.

In de bepalingen voor de uitvoering was opgenomen dat zij de vrijheid van het verkeer te water niet belemmeren mocht, waarom men den vorm van een dubbele ophaalbrug koos. Wanneer de beide vleugels dier ophaalbrug opgetrokken zijn, kunnen de grootste schepen ongehinderd passeeren, terwijl het voetgangersverkeer zich over een tweede, hooger gelegen brug beweegt, die langs trappen en lifts in de beide torens aan weerskanten te bereiken is

Zijn de vleugels neergelaten, dan kunnen toch altijd kleine schepen er nog onder door. Alsdan dient de onderste brug voor het verkeer zoowel met rij- en voertuigen als te voet.

De beide brugtorens hebben den bouwmeester een welkome geleger heid verschaft om aan zijn werk fraaie vormen en een monumentaal karakter te geven. De stijl, waarin zij gehouden zijn, is die uit den tijd van koningin Elisabeth. In de onderste ruimten der torens zijn de hydraulische toestellen aangebracht tot het optrekken en neerlaten der vleugels van de ophaalbrug en tot het in beweging brengen der lifts.

De beweegkracht is, gelijk te begrijpen valt, vrij aanmerkelijk, daar de beide vleugels een wijdte van niet minder dan zestig meter overspannen. Dit belet niet dat het ophalen en neerlaten telkens in vijf minuten tijds geschiedt. De brug is tusschen de torens vijftien meter breed, maar de toegangen links en rechts zijn wat breeder gehouden (18,20 meter.)

De nieuwe Towerbrug is waarschijnlijk de grootste tot dusver, waarbij het ophaalbrugysteem is toegepast, een stelsel, waartoe men bij nieuwere werken van dien aard meer en meer zijn toevlucht neemt.

De paleiswachter. -

Uit het hartje van het drukke Londen zien we ons bier opeens verplaatst aan de poort van het een of ander oostersch serail, het paleis van een pasja of grootvizier. Aan den ingang houdt een oude Moor, in zijn rijk geborduurd costuum en met het lange Arabische geweer het onderstboven over den schouder, vol van de kalme waardigheid, den Oosterling eigen, trouw de wacht.

Wee, wie het wagen mocht, ongenood den drempel te overschrijden; de onverbiddelijke wachter zou zich niet lang bedenken, het geweer op hem af te vuren, en dat met dezelfde koelbloedigheid als waarmee hij een hond van de deur zou jagen

Ook ons heeft de schilder geen blik gegund in het binnenste van het paleis, welks rijkversierde poort de verbeelding prikkelt tot geheimzinnige droomen omtrent de weelderige Oostersche pracht, die daarachter wel mag verscholen zijn.

De voorbede der Zuster. -

Een dergelijken, nog sterker prikkel voor de verbeelding van den beschouwer heeft de schilder van dit tafereel in zijn schilderij weten te leggen en daardoor bewerkt, dat ze ons onweerstaanbaar boeit

Wat stelt ze ons voor? 't Is geen episode uit een bekende historie. De kunstenaar heeft het aan ons zelf overgelaten, de geschiedenis te raden Aan gegevens daartoe heeft hij het evenwel niet laten ontbreken. Al aanstonds valt ons oog op het blijkbaar met geweld opengerukte koffertje, dat midden op den vloer staat en waaruit papieren zijn te voorschijn gebracht. De oude ridder heeft een dier papieren driftig aan stukken gescheurd en houdt een afgescheurd brok nog verfrommeld in de toegeknepen vuist gekneld.

Wat dat papier behelzen mag? Voor hem getuigt het blijkbaar van de schuld zijner dochter, die, verplet onder het wicht der vaderlijke gramschap, op de knieën voor een stoel is neergezegen, welks eenen poot zij radeloos met de hand omklemt.

Is zij werkelijk schuldig? Door den lelietak, het zinnebeeld der onschuld, in een vaas op de tafel geplaatst, schijnt de kunstenaar ons den indruk te willen geven, dat hier niet aan eigenlijke schuld moet gedacht worden en de vermeende schuldige veeleer het slachtoffer is van misverstand of vooroordeel.

Haar zuster, die de partij voor haar opneemt tegenover den vertoornden vader, poogt dit den ouden edelman behoedzaam aan het verstand te brengen. En te oordeelen naar de ernstig bedenkende, schoon nog toornige uitdrukking zijner trekken, schijnt zij er in te zullen slagen, de gramschap van den krachtigen, strengen man te verbidden.

Een lollig mopje. -

Een vroolijk tafereeltje tot besluit van dit nummer. De krullejongen maakt van de afwezigheid van den baas gebruik om op de schaafbank te springen en op de harmonica het deuntje te spelen, dat hij op de kermis aan den mallemolen heeft opgevangen. Dat schijnt hij een verduiveld lollig mopje te vinden; want in zijn eentje verkneukelt hij er zich zoodanig in, dat de teenen van zijn bloote voeten van plezier opkrullen.

Laat de baas straks maar mopperen; dat zal den deugniet het genoegen niet vergallen in zijn grappig deuntje.