De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

‘Twee herten!’

Wees barmhartig.
Een Kerstvertelling uit het Bergland,
door J.R. van der Lans.

I.

Zwaar lag de witte sneeuwmantel gespreid over het dichte bosch, zoodat de krachtige takken bogen onder het wicht, en de dorre twijgen nu en dan afbraken, waarna zij ritselend met de neersuizelende vlokken naar beneden kwamen. Dit geritsel was het eenige wat de doodsche stilte stoorde. Slechts nu en dan liet een verkleumd meesje, dat de bruine boschbessen van onder de sneeuw wegpikte, een klagend gesjirp hooren, maar dan werd alles weer stil.

Het kronkelende beekje was stijf bevroren, zoodat het daarover geworpen bruggetje, dat naar de hut van Tony den jager leidde, nu vrij overbodig was en met zich zelf verlegen scheen.

De hut leek onder het laag afhangende besneeuwde rieten dak een reusachtige doodkist met een smetteloos witte wade overdekt. Daarbinnen was het echter allesbehalve doodsch. Daar zat het heele gezin, vader, moeder en vier kinderen om den warmen oven en de kleinen maakten drukte genoeg.

[p. 194]

De zesjarige Tony, vaders naamgenoot, had bijzonder veel plezier in de denkbeeldige handreiking, die hij den jager leende bij het nazien en poetsen van zijn buks, waarvan hij de verschillende losse stukken uit elkaar genomen en op de steenen ovenbank gelegd had.

‘Kijk eens, vader,’ zei hij opeens, met het kleine ronde knuistje door het vensterglas naar buiten wijzend. ‘Twee herten!’

‘Waarachtig!’ zei de jager en zijn oogen fonkelden, terwijl hij de fraaie dieren in hun schuchtere bewegingen gadesloeg.

‘Hoe is 't mogelijk, dat die beesten zich zoo ver uit het bosch wagen,’ zei zijn vrouw, die, met een kind op den schoot, ook in de richting keek, door den schranderen dreumes aangewezen.

‘Da's de honger, vrouw, die ze drijft. De stomme dieren hebben niets meer te eten.’

‘Dan slachten ze ons wat. Ten minste wij zullen met dezen barren winter ook heel wat te scharrelen hebben om den mond open te houden.’

‘Verduiveld, ik heb ze hier precies onder schot,’ ging de jager voort, die in hartstochtelijken beroepsijver al de buks op hen gericht hield.

‘'t Was zeker een kostelijk Kerstmaal,’ zei de jonge huismoeder watertandend, ‘maar ik zou het toch maar laten.’

‘Wees maar niet bang, vrouw,’ hernam de jager, ontmoedigd het wapen latende zinken. ‘De nieuwe heer zou het mij leelijk inpeperen, als ik zoo maar onder zijn wild schoot.’

‘Ja hij is niet gemakkelijk,’ hervatte de vrouw. ‘Nu heeft hij gisteren toch alweer om de achterstallige huur gestuurd. Is 't niet God geklaagd van zoo'n schatrijken kerel, dat hij niet een beetje geduld wil hebben met ons arme tobbers? We hebben toch altijd trouw betaald...’

‘Dat weet hij niet,’ zei Tony vergoelijkend en nog altijd met de oogen op de rondhuppelende herten gericht, ‘hij heeft het goed gekocht en moet het duur betaald hebben ook. Nu wil hij er alles van trekken wat er van te halen is. Geen wonder dat hij de achterstallige huurders laat narijden. Als hij mij maar eens vrijheid liet, met mijn buks het bosch af te loopen, zou ik hem gauw mijn heele schuld afbetaald hebben; maar daar zou hij niet toe te vinden zijn.’

‘Neen, liever laat hij de arme stakkers honger lijden, dan hun een onnoozel haasje te gunnen; dat hebben we aan Fritzl hiernaast gezien, die de hut uitgezet is omdat hij in het bosch een strik had durven zetten. Ik had zielsmedelijden met den armen man: hij had het alleen gedaan om zijn huishouden een maal eten te bezorgen. Maar daar vraagt zoo'n groote meneer niet naar.’

‘Jongen, jongen,’ zei Tony, nog altijd met glinsterende oogen naar buiten ziende, ‘de buks brandt mij in de hand.’

‘Pas maar op!’ zei zijn vrouw waarschuwend, en nauwelijks was het woord haar uit den mond, of wip! daar sprongen de herten schichtig op en verdwenen vliegensvlug in het houtgewas, terwijl een dichte vlaag van afgeschudde vlokken hun vlucht dekte.

‘Wat zou dat zijn!’ vroeg Tony, verrast uitziende naar de oorzaak van den plotselingen schrik der straks nog zoo rustige dieren.

‘Jesus Maria!’ riep zijn vrouw en zij verbleekte. ‘Daar is de nieuwe heer zelf. Wat een zegen van onzen Lieven Heer, dat je niet geschoten hebt! Want dan was je het kot ingegaan en zaten we allemaal op straat. Hè, ik huiver er van als ik er aan denk.’

‘Wat zou die hier komen jagen?’ vroeg Tony zich verwonderd af. ‘Kijk, hij heeft zijn dochter bij zich.’

Het heele huishouden, dat op de verschijning der herten al zoo nieuwsgierig naar buiten gekeken had, verdubbelde nu zijn oplettendheid. De nieuwe heer! - dat was voor de kleinen als een geheimzinnige spookgestalte, waarvoor zij een instinctmatigen schrik gevoelden. En ook de man en de vrouw zagen hem lang niet met onverdeeld genoegen naderen.

‘Ik geloof waarachtig dat ze hierheen komen,’ zei Tony. ‘Jongens, gaat een eindje van het raam af; hij zou wel denken dat wij hem beloerden als een wild dier.’

Stommelend in hun vreesachtige bewegingen krabbelden de kleuters achteruit.

‘Ja, hij komt hier op af,’ zei de vrouw, haar kleeren, die door het spelen met de kleine een beetje in wanorde waren geraakt, recht trekkend. ‘De Hemel geve dat hij niets kwaads met ons voor heeft.’

En angstig keek zij naar buiten, naar het wandelend tweetal, dat, scherp tegen den wit besneeuwden grond afstekend, nu in zijn nadering duidelijk zichtbaar werd. De nieuwe heer was in een wijde pelsjas gehuld en sloeg met zijn goudbeknopten stok links en rechts de kluiten sneeuw weg, die hem voor de voeten kwamen. Hij zag op zijn gemak voortwandelend om zich heen, als zocht hij iets met den blik.

Zijn dochter trippelde behoedzaam langs hem voort. Zij was in een langen, nauw om het lichaam sluitenden zwart fluweelen mantel gedost, waarover een lange lichtgrijze boa geslagen was. Zij had een klein donker hoedje op, waarvan de lichte voile strak voor haar gezicht was gespannen.

Met de fijn geganteerde hand wees ze nu hier- dan daarheen, als om haar vader op de schoonheden van het winterlandschap opmerkzaam te maken, terwijl een groote fraaie hond, door haar bewegingen misleid, naar alle kanten om haar heen dribbelde en snuffelend den gladden kop in de mulle sneeuw stak.

‘We dwalen te ver af, vader,’ zei de jonge dame, een beetje ongerust om zich heen ziende, ‘ik zou wezenlijk den weg terug alleen niet meer kunnen vinden.’

‘Om de waarheid te zeggen, ben ik daar zelf ook zoo heel zeker niet van. Het goed is zoo verduiveld uitgestrekt. Maar we zullen daar aan die jagershut eens vragen, hoe we het gemakkelijkst naar huis komen.’

‘Ik vind de wandeling anders verrukkelijk bij dit stille weer.’

‘Ja, maar als we niet op den weg letten, zou het wel eens een wandeling van den Wandelenden Jood kunnen worden. 't Is vroeg donker tegen Kerstmis en ik zou niet graag in een winterschen nacht door dit bosch rondzwerven.’

‘Nu, zoo'n vaart zou het wel niet loopen,’ merkte de jonge dame glimlachend op, ‘we zouden allicht hier of daar een woning vinden, waar we konden aankloppen.’

‘Ja, maar op zulke familiariteiten met dat volk ben ik niet gesteld. Het is zaak, ze op een afstand te houden, anders meenen ze zich alles tegenover hun heer te kunnen permitteeren.’

En dit zeggende, zette de oude heer een hooge borst en liet de pelsjas wijd uithangen, als om zich in zijn volle majesteit te vertoonen tegenover den bewoner der hut, die anders misschien den eerbied, aan zijn landheer verschuldigd, mocht uit het oog verliezen.

Juist maakte deze zich gereed om met zijn stok op de deur der hut te kloppen, die zij inmiddels gegenaderd waren, toen die deur van zelf openging en Tony op den drempel verscheen. Hij nam den slappen, met een veer versierden jagershoed, dien hij ook in huis droeg, af, groette eerbiedig en bleef in afwachtende houding staan.

‘Zeg eens, jagersman,’ vroeg de heer, hem over den schouder aankijkend, ‘kan je mij ook zeggen hoe we op de kortste manier het kasteel weer kunnen bereiken? Ik ben nog niet te best thuis op ons goed.’

Tony gaf voorkomend de gewenschte inlichtingen, met de hand, waarin hij den hoed vasthield, de richting aanduidende.

‘Zoo, zoo,’ was het eenige wat de heer, als teeken van erkentelijkheid, daarop ten antwoord gaf en daarop eensklaps over iets anders beginnend, vroeg hij:

‘Hoe is je naam, jagersman?’

‘Tony Ritz, mijnheer de baron.’

De neusvleugels van den nieuwen heer openden zich wijd op het hooren dier betiteling, als snoof hij met welgevallen den wierookgeur op, dien het woord voor hem scheen te hebben Hij had er wegens zijn afkomst evenveel recht op als Tony of zijn hond; want hij was van zeer burgerlijken oorsprong, maar had het door een voordeelig huwelijk en gelukkige beursspeculaties zoover gebracht dat hij het adellijk goed had kunnen koopen en meende daarom recht te hebben ook den daaraan verbonden titel te voeren.

‘Zoo,’ zei hij, ‘dan ben jij de huurder, die nog een half jaar ten achter is; is 't niet?’

‘Om u te dienen, mijnheer de baron.’ antwoordde Tony, verlegen aan zijn hoed plukkend.

‘Ja, maar daar ben ik om den duivel niet mee gediend,’ viel de baron uit op volstrekt niet landsheerlijken toon: ‘Ik heb je al een paar maal laten waarschuwen; dus je weet wat je te wachten staat.’

‘Mijnheer de baron zal toch zoo onbarmhartig niet wezen, mij midden in den winter met vrouw en kinderen de hut uit te zetten?’

‘Hoor eens, ik ben gewoon korte metten te maken,’ zei de nieuwe heer, ongeduldig met zijn stok in de sneeuw wroetend. ‘Ik heb je een behoorlijken termijn gesteld; laat je dien verstrijken, dan moet je maar zien wat er van komt.’

Tony zuchtte en schudde moedeloos het hoofd. Daarop beproefde hij nog eens een poging om den meedoogenlooze te vermurwen.

‘Mijnheer de baron moet toch in aanmerking nemen, dat er op het oogenblik niets te verdienen valt. Ik kan met die sneeuw onmogelijk het gebergte in...’

‘Waarom niet?’ sneed de ander hem bits het woord af. ‘Ik hoor dat je als een stout jager te boek staat. Zie, dat je mij tegen Kerstmis een mooie gems schiet, en ik zal het goed met je maken.’

Des jagers oogen glinsterden even, maar na een onderzoekenden blik in de lucht betrok zijn gezicht weer.

‘Dat kan ik niet aannemen, mijnheer de baron; als huisvader mag ik dat niet; mijn leven hoort niet aan mij, maar aan mijn vrouw en kinderen.’

‘Kom kom, wat kan daar voor gevaar in steken, bij zulk stil weer!’

‘Stil weer!’ hernam de weerkundige jager met een bitter lachje en liet het oog nog eens rondweiden door de grauwwitte lucht. ‘Ik zie heel goed wat er hangt,’ liet hij er op volgen. ‘Vóór Kerstmis hebben we een leelijken sneeuwstorm te wachten en ik verzeker u dat het er spoken kan, hoog in het gebergte.’

‘Nu, dat gaat mij niet aan; jij moet natuurlijk weten wat je doet. Maar ik krijg met Kerstmis gasten en zou graag een gems op tafel hebben. Kan je mij die bezorgen, dan zal ik rekenen dat we quitte zijn, daar! Neem je 't aan?’

De jonge dame omklemde smeekend haars vaders pols.

‘Drijf den man niet tot het uiterste, vader,’ fluisterde zij hem in het oor.

Tony stond nog een oogenblik besluiteloos, maar zei toen kort en koel:

‘Ja.’.

‘Nu, ik reken er op,’ en met den stok bij wijze van groet naar zijn hoed wijzend, stapte hij er haastig van door, als verstoord op zich zelf dat hij zich zoolang in de kou had opgehouden.

Zijn dochter aarzelde nog een oogenblik en zag Tony aan met een blik, die om verontschuldiging voor haars vaders hardheid bad en tegelijk den jager bezwoer, aan de afspraak geen gevolg te geven. Zij durfde niets zeggen en groette alleen nog minzaam de jonge vrouw, die, met een kind aan de hand, achter haar man in de deuropening verscheen. Daarop trippelde zij. door het tweetal nageoogd en door den hond vooruitgesprongen, door de krakende sneeuw, haar vader na, die norsch mompelde:

‘Ik dacht dat je trek had daar te blijven.’

‘Vader,’ zei het meisje, ‘dat had u van den man niet moeten vergen; u zag, hoe hij er tegen opzag; zijn leven is er misschien mee gemoeid.’

‘Gekheid, die vent weet wel wat hij doet.’

[p. 195]

‘Dat weet hij niet, inden angst, die u hem heeft aangejaagd. Denk eens aan, als hem nu een ongeluk overkwam!’

‘Nu, wat gaat mij dat aan? Dan heeft hij het aan zich zelven te wijten Als hij denkt het niet te kunnen klaarspelen, kan hij het immers altijd nog laten.’

‘Foei vader, hoe kan u daar zoo luchthartig over spreken,’ ging het meisje op zacht verwijtenden toon voort. ‘Ik huiver als ik er aan denk, dat misschien door uw toedoen een heel huishouden ongelukkig kan worden.’

‘Kom, hou toch op met die sentimenteele praatjes. 't Is of er aan dat volk heel wat gelegen is! Help liever eens opletten dat wij den weg niet kwijt raken; want ik begin nu naar huis te verlangen. En Caesar ook, niet waar beste jongen I’ dus wendde hij zich, om het gesprek af te breken, tot den hond, die dartel vooruitsprong.

Zwijgend stapte het meisje naast haar vader voort en sprak geen woord meer over het geval, maar de gedachte dat de arme huisvader wellicht om een gril van zijn heer te bevredigen het leven zou wagen, ging haar niet uit de gedachten.

II.

Den volgenden morgen gebruikten de baron en zijn dochter het ontbijt in de serre, achter tegen het kasteel aangebouwd. Een behaaglijke warmte, door twee porseleinen kachels uitgestraald, vulde de lichte, aan drie zijden door glazen wanden ingesloten ruimte en zette zich in witten damp af tegen de groote spiegelruiten, die nu en dan door een bediende werden afgezeemd, om het uitzicht vrij te laten op het besneeuwde park. Daarbuiten was het winter en staken de dorre boomen mager als skeletten scherp tegen de sneeuw af.

Hierbinnen was het lente, en weelderig breidden uitheemsche sierplanten, kamerpalmen, varens en agaven er hun waaiers en pluimen uit. Bloeiende chrysanthemums in de rijkste gamma van tinten, van hoog purper tot zacht smeltend rose, vulden de jardinières, en guirlandes van slingerplanten daalden uit bloemhangers van mos wiegelend tot bijna over de tafel af.

Op het smetteloos witte tafellaken, naar Duitschen trant met een blauwen ornamentrand doorweven, stonden op de schalen en borden van een Saksisch blauw servies de overblijfselen van het ontbijt, dat enkel de heer des huizes behoorlijk eer scheen aangedaan te hebben.

‘Je eet vandaag niet, Emma,’ had de baron al gezegd. ‘Scheelt er soms wat aan?’

‘Och neen,’ had het meisje daarop droomerig geantwoord en staarde zwijgend naar buiten in het stille witte park.

‘Het zal de verveling wezen,’ hernam de baron, terwijl hij zich behaaglijk in zijn rieten armstoel uitstrekte en, volgens zijn oude burgerlijke gewoonte, een lange Duitsche pijp stopte uit een zilveren tabakspot in den vorm van een fijn gevlochten sluitmandje. ‘Op jouw jaren is het leven 's winters buiten wel wat eentonig. Maar met de Kerstdagen zal je wel opfleuren; ik wacht minstens een half dozijn gasten. Mijn vriend Werner brengt zijn vrouw en Schultze waarschijnlijk zijn dochter mee. Dus dan kan je weer eens over toiletten en modes praten, terwijl ik met de heeren mijn hart nog eens aan beurszaken ophaal. 's Avonds spelen de jongelui een quatre-mains en leggen de ouden een kaartje. ...Ik stel me veel genoegen van die dagen voor,’ vervolgde de oude heer, terwijl hij zijn pijp aantrok en dichte blauwe rookwolken omhoog blies. ‘Jammer, dat je broer Eduard er niet bij kan wezen.’

‘Hè ja, die moest met de Kerstdagen hier kunnen zijn,’ zei Emma, door den naam van den beminden broer plotseling uit haar sombere droomerijen wakker geroepen. ‘Als die kwam, konden voor mijn part al de anderen best wegblijven.’

‘Ta, om de waarheid te zeggen, zou mij dat ook wèl zoo lief zijn. Ik geloof dat we ons met ons drieën niet zouden vervelen. Hij is hier op Hohensitz nog niet geweest en we zouden hem dus heel wat kunnen laten zien. Wat bleek hij in zijn laatsten brief niet benieuwd naar het kasteel, en het park, en het bosch en de bergen...’

‘En wat zou hij ons veel te vertellen hebben van zijn verre tochten op de Prinz Heinrich,’ hernam het meisje met vuur. ‘Ik hoor hem zoo graag over den dienst praten. Als hij over zijn manoeuvres, zijn pantserfregatten, kanonneerbooten, torpedo's, weet ik wat al meer bezig is, dan zet hij een borst en draait zijn knevels op alsof hij al commandant van een heel eskader was.. Ik vind toch dat de uniform van adelborst hem zoo kranig kleedt!’

Dit zeggende, sprong Emma van haar vouwstoeltje op en wipte even door de glazen deur de huiskamer binnen, waar zij een photographie van een tafeltje haalde. Met kinderlijke ingenomenheid hield zij het kaartje, waarop een knap jongmensch in marine-uniform stond afgetrokken, haar vader onder de oogen, terwijl zij den linkerarm op de leuning van zijn stoel deed rusten. De oude heer kwam in zijn zetel overeind en beschouwde de photographie met een belangstellend welbehagen als zag hij ze voor den eersten keer.

‘Ja, het is een juweel van een jongen. Ik beleef plezier van hem, en het zou me wat waard zijn, als ik hem met de Kerstdagen hier had om hem aan de vrienden te presenteeren.’

‘Als mama zaliger hem zoo eens had mogen zien!’ zei Emma, zonder op haars vaders woorden te letten, in gedachten voor zich heen, en zij verviel weer in haar gepeinzen van straks. ‘Wie had, toen wij vroeger zoo gelukkig en tevreden gezamenlijk in het oude huis Kerstavond vierden, kunnen denken dat wij zoo ver uit elkander verstrooid zouden raken: u en ik op een kasteel ver in het gebergte, Eduard op een oorlogschip, en... moeder in den hemel!’

Een traan welde in de oogen van het meisje op, terwijl zij zich dat heerlijke beeld uit het verleden voor den geest riep en naar buiten staarde in het doode eenzame park, dat haar vreemd was en waar niets haar sprak van de onvergefelijke dagen, als kind gesleten, in veel eenvoudiger omgeving, ja, maar in een sfeer van hartelijke liefde en huiselijk geluk, waarbij de koude pracht, die haar nu omringde, niet halen kon.

Het gemoedelijke, eenvoudige kind, met haar gul, liefhebbend hart, voelde zich niet thuis in de wereld van trotsche hoogheid, waartoe haar vader zich wilde opwerken.

Met een ontevreden uitdrukking zag de baron naar haar op.

‘Kom, word je weer sentimenteel?’ zei hij. ‘Je weet dat ik daar niet van houd. Wat heb je er aan, te kniezen over dingen, waar nu eenmaal niets aan te veranderen is? 't Is goed dat we met de Kerstdagen wat afleiding krijgen. Ik ben benieuwd wat de vrienden zeggen zullen, als de gems op tafel komt.’

‘O pa, spreek daar in vredesnaam niet van; ik kan er niet aan denken,’ riep Emma, zich met een gebaar van afkeer omwendende.

‘Waaraan niet?’

‘Dat die arme man zijn leven gaat wagen om ons een onnoozelen schotel meer op tafel te bezorgen.’

De oude heer lachte; en die lach klonk hard, droog en koud door de schelle weerkaatsing van de glazen wanden en den marmeren vloer, onder de tafel alleen met een Smyrnaasch karpet bedekt.

Emma voelde er zich pijnlijk door aangedaan, en het deed haar zeer aan het hart, toen haar vader er met hartelooze onverschilligheid op liet volgen:

‘Kom, zeur je nog altijd over dien vent? Laat hij voor mijn part naar den duivel loopen! Ik weet niet waar je je om bekommert: kijk eens, wat een prachtig stil weer het is; hij kon het nooit beter treffen.’

‘Gaat u vandaag nog wandelen?’ vroeg Emma opeens, als had zij bij zichzelve een besluit genomen.

‘Neen, de wandeling is mij gisteren minder goed bekomen,’ zei de oude heer, een knorrig gezicht zettende en plotseling behoefte gevoelend aan kuchen en hoesten. ‘Ik denk dat ik een kou gevat heb door bij dat volk aan de hut te staan praten. Vandaag blijf ik er eens in; ik ga aanstonds naar mijn kamer en kom er den heelen dag niet, meer vandaan; dan heb ik goede gelegenheid om nog eens aan de vrienden te schrijven.’

‘Zooals u wil, vader. Dan denk ik straks nog eens even het park in te gaan, u weet wel om mijn arme vogeltjes wat eten te brengen; de beestjes zullen wel honger hebben met die kou, want onder de dikke sneeuwlaag kunnen ze niets uitpikken. En als het me buiten bevalt, kan het wel gebeuren dat ik nog een uurtje in het bosch omdwaal. Ik neem Caesar maar mee, dan heb ik gezelschap.’

‘Wel zeker, doe dat, da's frisch voor je en verzet je zinnen.’

Emma antwoordde niet, maar brokkelde een paar sneden brood tot kruimels en schudde die in een groot peperhuis, dat zij van een oude krant gemaakt had. Daarop trippelde zij weg en kwam na een oogenblik terug in wandelcostuum. In den zwart fluweelen mantel, die nauw haar taille omsloot, en waaraan de lichtgrijze boa en mof alle somberheid ontnam, scheen ze veel slanker dan straks. Haar goedig rond gezichtje stak bij het diepe zwart van mantel en hoed gedistingeerd blank af en had een uitdrukking van ernst en vastberadenheid, die aan haar heele verschijning iets fiers en aristocratisch gaf.

Haar vader constateerde het met welgevallen, en zei met den dubbelen trots van parvenu en vader:

‘Je wordt een echte grande dame, Emma.’

Zij glimlachte en riep den hond, die voor een der porseleinen kachels lag te soezen.

‘Caesar, ga je mee met de vrouw?’

Het prachtige dier rekte zich uit, geeuwde en sprong met kwispelenden staart en fonkelende oogen naar zijn meesteres op.

‘Nu vader, dan ga ik maar,’ zei Emma, het papier met de kruimels opnemend. ‘Amuseer u in uw eentje en maak u niet ongerust, ik soms wat lang wegblijf.’

‘Geen nood, plezierige wandeling!’

Terwijl een dienstbode de ontbijttafel kwam afnemen, verliet de jonge dame het kasteel en sloeg de breede laan in, die door het park slingerde. Vroolijk blaffend stoof Caesar haar vooruit door de mulle sneeuw en keerde dan weer uitgelaten terug, dartel om haar heen springend. Ditmaal had zij echter weinig oog voor de lustige sprongen en de hartelijkheid van het trouwe beest, evenals voor het teekenachtige winterlandschap, dat haar omringde. Scherp als de lijnen van een Japansche teekening stak elk twijgje van het dorre kreupelgewas tegen den witten sneeuwgrond af en hooger op doezelde het verwikkeld netwerk van getakte zacht weg tegen de fijngrijze lucht. Alles was stil en eenzaam om haar heen. Niets stoorde de kalmte van het bosch dan het geblaf van den hond, of het gekrijsch van de kraaien, die hij voor zich opjoeg van den weg of het rasterwerk daarlangs, waarvan ieder paaltje door de sneeuw met een wit kopje was afgezet.

De jonge dame ontmoette op de lange kronkelende laan maar een enkel arbeider, die zich naar het kasteel begaf, en bereikte zonder eenige stoornis het doel van haar wandeling: een eigenaardig gevormd denneboompje, waarvan de groene kroon koepelvormig geschoren was, zoodat ze een soort loofdak vormde boven een platte schijf, als een rondloopend tafeltje rond om den stam aangebracht en door steunsels van ruw ineengetimmerde takken gedragen. Die inrichting was bedoeld als een toevluchtsoord voor de arme vogeltjes, die onder het groene koepeltje voor de koude sneeuwjacht konden schuilen en op het tafeltje steeds een verschen voorraad kruimels en zaadjes vonden, gestadig door de goede zorgen van Emma vernieuwd.

De beestjes kenden hun vriendelijke weldoenster, en zoodra zij verscheen, was het in de dorre takken een gesjilp en gefluit, een geflad-

[p. 196-197]

DE HEILIGE FAMILIE, NAAR DE SCHILDERIJ VAN FRITZ ROEBER.
(photographie van de Photographische Vereeniging te Berlijn).

[p. 198]

der en geklapwiek alsof allen om strijd de milddadige bezoekster wilden welkom heeten.

‘Ja, ik hoor jullie wel,’ zei Emma, door het vroolijk schouwspel van de opgetogen beestjes uit haar sombere gedachten gewekt, en met een glimlach van onschuldig kinderlijk genoegen zag zij naar haar gevleugelde beschermelingen op. Daarop opende zij den meegebrachten papieren zak en legde den inhoud op de rondloopende houten schijf, die met een rand van boomschors omringd was om het verstuiven van het gestrooide voêr te beletten. Jaloersch zag de hond die vriendelijke zorg van zijn meesteres voor het zingende en springende goedje aan.

‘Komt nu maar gauw naar beneden en aan het eten,’ dus noodigde Emma haar kleine gasten: ‘de vrouw heeft vandaag geen tijd om je lang gezelschap te houden.’

Zij wendde zich om in de richting, waarlangs de arbeider, dien ze straks was tegengekomen, zich had verwijderd, als was zij bevreesd dat hij haar kon bespieden. Maar de man stapte zonder omzien, met hoog opgetrokken schouders, door de sneeuw voort. Nu frommelde Emma den papieren zak ineen en wierp hem ver in het kreupelhout, stak de handen in den mof, en zette met een flinken stap, als iemand, die op een bepaald doel afgaat, haar weg voort. Caesar sprong haar weer vroolijk vooruit, maar het trouwe dier vond op den tocht maar weinig toespraak van zijn anders zoo hartelijke meesteres. Zonder op zijn dartel heen-en-weergeloop of kwispelstaartend opspringen acht te slaan, stapte zij onverpoosd door, met strakken blik voor zich uitziende, geheel verslonden in haar gedachten.

Na een half uur voortgewandeld te hebben, was zij buiten het park, en verloor zich in het ongebaande bosch. Hier moest zij nu en dan omzien om zich van den weg te vergewissen, maar hield zich toch niet op om de fantastische teekening van het besneeuwde geboomte te bewonderen. Haar geest was blijkbaar met te ernstige dingen bezig om zich in de beschouwing te vermeien van het heerlijk tafereel, dat het woud in zijn blanke winterpraal aanbood. Het was nog hetzelfde mooie stille weer van den vorigen dag; wel vervroolijkte geen zonnestraal den bleeken hemel; maar het verblindende wit gaf toch aan alles een opgeruimde helderheid.

Eindelijk stond Emma stil; zij was aan het bevroren beekje gekomen en zocht nu naar het bruggetje, dat zij gisteren met haar vader was overgegaan. Het was een minuut of tien verderop en nu kreeg zij ook gauw de hut van Tony in het oog.

Weldra klopte zij daar aan en hoefde niet lang in de sneeuw te wachten tot haar opengedaan werd want bijna op hetzelfde oogenblik ging de deur open en stond zij voor de jagersvrouw, die blijkbaar benieuwd was wat de jonge dame voor een boodschap kon hebben.

‘Je zal wel denken, wat kom ik nu hier doen?’ zei Emma met iets gejaagds in haar stem, na de vrouw eerst minzaam gegroet te hebben. ‘Ik wou je maar even in 't voorbijgaan wat zeggen. Gisteren heeft mijn vader uw man opgedragen een gems voor hem te schieten...’

‘Ja, Tony is daar al op uit,’ viel de vrouw haar in de rede, met iets verwijtends in den toon van haar stem, waaruit geen groote ingenomenheid met de opdracht bleek.

‘Er al op uit!’ riep Emma verschrikt, en de blosjes, door de frissche wandeling en de inwendige preoccupatie op haar wangen geteekend, verdwenen onmiddellijk. ‘O God! dan kom ik te laat!’ riep zij, als tot zich zelve sprekend, en bracht in verslagenheid de rechterhand, waarin zij den mof vasthield, tegen den mond. ‘Ik had uw man willen zeggen,’ dus ging ze tot de vrouw voort, ‘dat hij die gril van mijn vader niet zoo ernstig moest opnemen, en dat hij zich volstrekt niet in gevaar moest begeven. Is er gevaar bij?’ vroeg zij angstig.

‘God gaf, dat ik kon zeggen van neen,’ hernam de vrouw somber.

‘Waarom heb je hem dan niet teruggehouden?’

‘Ik hem terughouden, nadat mijnheer de baron hem er om zoo te zeggen toe geprest had!.. En dan een man als Tony, die geen gevaar kent!... Geloof mij, freule, ik heb moeite genoeg gedaan om hem van zijn plan af te brengen. Ik heb hem gebeden en gesmeekt, en hem gewezen op onze kinderen. Maar hij zei: juist om de kinderen moet ik het probeeren. Of moet ik soms afwachten, vroeg hij, tot zij uit de hut worden gezet zooals die arme stumpers van Fritzl? Als het mij gelukt, een mooie gems te schieten, zijn wij in eens uit den brand; dan is onze rekening vereffend en kunnen we zonder zorg dezen winter te gemoet zien. 't Is dus een uitkomst, die onze Lieve Heer ons aanbiedt en die ik niet mag laten voorbijgaan. Komaan, vrouw, zei hij op 't laatst: ik ga met God, laat de kinderen voor mij bidden, en als ik een gelukkig schot heb, zullen we vroolijk Kerstmis vieren. Daarmee toog hij er op uit; de Hemel geve dat ik hem behouden mag terugzien.’

Emma stond verslagen. Bleek onder haar voile zag zij de vrouw met groote angstige oogen aan.

‘En wanneer kan hij terug zijn?’ vroeg ze gejaagd.

‘Ja, dat kan er van afhangen. Hij hoopte weer thuis te zijn vóór den sneeuwstorm, die in de lucht hangt. Daarom ging hij maar zoo vroeg mogelijk het gebergte in. Met de strenge kou willen de gemzen nog wel eens tot laag in de bosschen afdalen en bij dag zoeken zij meerendeels de hellingen, waar nog wat gras en mos te vinden is. Daarom hoopte hij, als het weer stil bleef, er allicht een onder schot te krijgen. Maar het ergste was de sneeuw, zei bij: men weet niet of men den voet op vasten bodem zet, of in een oversneeuwden afgrond. De goede God moog zijn gids zijn,’ besloot de vrouw met een diepen zucht en vouwde als in gebed de handen.

‘Dat zal Hij zeker,’ sprak Emma met vuur, en haar fijne vingers omklemden bevend de ruwe handen der jagersvrouw.

‘Bid met de kinderen voor hem, en ik zal met u bidden.’ Een traan glinsterde in haar donker oog, en om dien te verbergen wendde zij zich schichtig om.

‘Daar, ontvang dit alvast op afrekening,’ zei ze en duwde de vrouw een goudstuk in de hand.

Deze stribbelde verlegen tegen en wilde dat de jonge dame een poosje in de hut zou uitrusten.

Maar onrustig onttrok Emma zich aan dankbetuiging en uitnoodiging.

‘Ik ben al veel te lang van huis. Vader zal niet weten, waar ik vandaan moet komen.’

En na nog een hartelijken, minzamen groet sloeg zij ijlings den terugweg in.

III.

Lustig stapte Tony, op zijn Alpenstok geleund, en met de buks over den schouder langs het ongebaande en besneeuwde bergpad voort, terwijl de hond met gespitste ooren en snuffelenden neus naast hem voorttrippelde. Het dier bleef in de onmiddellijke nabijheid van zijn meester, nu en dan met zijn schrandere trouwe oogen tot hem opkijkend en liefkoozend met den kop langs zijn beenen strijkend, als om hem te verstaan te geven dat hij bereid was alle gevaren met hem te deelen.

Nu en dan beloonde de meester die bewijzen van gehechtheid en trouw met een vriendelijk, aanmoedigend woord, en dan sprong het beest kwispelstaartend op, om zich daarna weer kalm naast zijn meester te voegen als een ernstig metgezel, die besefte dat het met de onderneming geen gekscheren was.

Slechts langzaam en met moeite ging de tocht langs het ongelijke pad bergop. Hier en daar had de wind de besneeuwde rotshellingen zoo glad geschuurd dat Tony haast geen voet verzetten kon zonder uit te glijden en moest hij met kracht de ijzeren punt van zijn stok in den steen planten om een steun te hebben. Elders weer lag de sneeuw zoo dik, dat hij er tot ver over de enkels in zakte, en vooral daar was het zaak eerst met den stok te peilen of hij wel vasten grond onder de voeten had, daar de witte wade, die overal in het rond lag uitgebreid, verraderlijk alle scheuren, kloven en gaten bedekte.

Hier en daar was de helling zoo steil, dat hij met handen en voeten naar boven moest klauteren, waarbij de vastgepakte sneeuw soms met heele brokken losliet, zoodat nu eens de hond en dan Tony zelf daarmee in een oogenblik veel verder terugzakte dan hij in een kwartier tijd met veel moeite had kunnen vooruit krabbelen.

Maar dat ontmoedigde den koenen jager niet. Als het weer zich maar goedhoudt, dacht hij, zal alles zich best schikken, en onderzoekend liet hij van tijd tot tijd den blik rondweiden langs den grauwwitten hemel, voor zoover die tusschen de hellingen, toppen en spitsen zichtbaar was.

Dat onderzoek scheen hem nogal te bevredigen; inderdaad scheen niets vooreerst een verandering te voorspellen in het mooie stille weer, en na zich eens flink met de handen tegen de schouders te hebben geslagen om de kou uit de vingers te verdrijven, stapte Tony maar weer onvermoeid voort. Hij had al verscheidene uren achter zich, en als hij den blik omwendde, kon hij het bosch, waarin zijn hut verscholen lag, als een zwartgrauwe massa diep onder zich zien liggen.

In het eerst had hij nog gemeend den blauwen rook te onderscheiden, die uit de lage schouw opkronkelde; doch nu was daar geen denken meer aan: maar heel flauwtjes zag hij ternauwernood het spitse hooge dak van het kasteel boven het geboomte van het park uitsteken.

Dat gezicht herinnerde hem aan het doel van zijn tocht, maar stemde hem geen oogenblik tot wrok tegen den hardvochtigen landheer, die er hem maar aan waagde, om een gril te bevredigen. In het fiere bewustzijn der zekerheid van zijn schot en het blijmoedig vertrouwen op God, dat den koenen gemsjager kenmerkt, dacht hij alleen aan zijn gezin. Schreiend had hij vrouw en kinderen achtergelaten: wat een blijdschap zou het wezen als hij met een zwaren gemsbok op den schouder thuiskwam! En zijn jagershart klopte van trots bij de gedachte hoe kranig hij daarmee voor den baron zou treden, wiens opdracht half als een spottende uitdaging geklonken had. Met de aangeboren hooghartigheid van den kloeken Alpenjager voelde hij zich geneigd inwendig den draak te steken met den prutteligen ouden heer in zijn pelsjas, die gemeend had hem den schrik op het lijf te jagen.

En vol goeden moed zette hij maar weer den tocht voort. De aanhoudende inspanning van het klimmen en klauteren doorgloeide al zijn ledematen met een aangename warmte en de zuivere lichte berglucht bracht er het hare toe bij om hem in een opgewekte stemming te brengen. Nu en dan liet hij een jodelend refrein van een jagerslied hooren, dat de echo's der bergen verward nabauwden als half versufte papegaaien.

Naarmate hij honger steeg werd de kou vinniger, maar hij voelde daar niets van zoolang hij in beweging bleef. Alleen als hij een oogenblik stil stond om bijvoorbeeld een stuk brood of een hard gekookt ei uit zijn tasch te halen tot een versnapering op den uitputtenden tocht, dan voelde hij hoe de kou hem venijnig als in neus en ooren kneep. Wat hem meer zorg baarde, was dat hij nog maar geen spoor ontdekte van het vurig begeerde wild, ofschoon hij zoo zachtjes aan op de hoogte kwam, waar althans in den winter de schuwe dieren verwacht konden worden.

‘Kom, Spits, je mag je neus wel eens den kost geven,’ dus moedigde hij den hond aan, dien hij de laatste kruimels van een opgepeuzeld stuk brood toewierp.

Maar tevergeefs snuffelde de hond al langs den besneeuwden bodem; de dikke witte sprei, die alles overdekte, maakte hem alle sporen

[p. 199]

bijster, en mistroostig zag het beest naar zijn meester op.

‘Geef je nou den moed al verloren?’ vroeg deze; ‘dan zullen we er wel komen. Als het maar niet zoo verduiveld gauw donker werd,’ mompelde hij bij zich zelven, met onrustig oog de schaduwen metend, die de hooge toppen tegen de witte hellingen wierpen, en die zachtjes aan langer werden.

Met de vallende duisternis nam de opgewekte stemming van den lustigen jager ongemerkt af. Hij zong en floot niet meer en had ternauwernood een aanmoedigend woord voor den hond, die met de tong uit den bek en ijskegels aan ooren en staart naast hem voorttrippelde. Bezorgd keek hij naar alle kanten om zich heen; in plaats van, zooals tot dusver, zooveel mogelijk recht bergop te stijgen, doolde hij nu zoekend rond tusschen de overhangende rotsen en de kloven, die zich plotseling wijd voor hem opsperden als de kaken van een zwart monster, gereed hem te verzwelgen. Nu en dan struikelde hij in de schemering en krabbelde maar langzaam op den tast vooruit, elke plek, waar hij den voet dacht te zetten, eerst zorgvuldig met zijn stok beproevend.

Terwijl het op de vlakke hellingen, door de weerkaatsing der sneeuw, nog vrij licht was, heerschte in de sombere schuilhoeken van het gebergte al een grauwe duisternis.

Onwillekeurig foeterend in zijn eigen scharrelde Tony in het halfdonker tusschen de rotsklompen en het struikgewas, dat hem met zijn hardbevroren dorre twijgen de handen en het gezicht schramde, en prevelde nu en dan, als een misstap hem noodlottig dreigde te worden, een schietgebedje.

‘Goddank! we zijn er,’ riep hij eindelijk met een zucht van verlichting.

Hij had een van die verlaten hutten bereikt, die des zomers tot verblijf dienen aan de Alpenherders, als zij met hun kudden hoog het gebergte ingaan om de dieren op de Alpenweiden te laten grazen.

Tony stiet de ruw ineengetimmerde deur open en ze achter zich openlatende om wat licht te hebben in de donkere ruimte, trad hij binnen. Zijn eerste werk was, uit een hoek, waar een hoop takken en gekloofd hout lag opgestapeld, wat lichte takjes bijeen te zoeken om die op de koude asch van den haard te strooien, waar hij ze door middel van een vuurslag deed ontvlammen. Hij wierp er wat grootere stukken hout bij en weldra knetterde een vroolijk vuur in de zwartberookte kale hut

Behaaglijk hurkte Tony voor den haard neer en spreidde de verkleumde handen voor den gloed uit, terwijl Spits zich vertrouwelijk tegen hem aanvlijde Een poosje koesterde de vermoeide jager zich in de prettige warmte, waarbij hij al de doorstane vermoeienissen en gevaren van den dag vergat en alweer nieuwe hoop opvatte voor morgen. Tot dusver was alles goed afgeloopen; het weer hield zich uitstekend: onze Lieve Heer was zichtbaar met hem.

Welgemoed haalde hij uit zijn weitasch een stuk brood te voorschijn, dat hij smakelijk oppeuzelde. Na dit sober avondmaal, door enkele teugen uit zijn veldflesch besproeid en broederlijk met den hond gedeeld, verrichtte hij zijn avondgebed, wierp nog een flink blok op het vuur en legde zich onbekommerd ter ruste op een bundel stroo, tegen den wand gespreid.

De baron op het kasteel kon in zijn donzen bed niet heerlijker rusten dan de vermoeide jager op het harde strooleger in de verlaten Alpenhut. Geen bange droomen verstoorden zijn gezonden vasten slaap, en toen hij vroeg in den morgen wakker werd, was het of hij pas de oogen had dichtgedaan. Hij was gewekt door een hevig geraas en geblaas, dat de heele hut deed rammelen, als zou ze uit haar voegen gerukt worden. Het was een onstuimige wind, die, gedurende den nacht opgestoken, door de dakopening, die als schoorsteen dienst deed, naar binnen gierde en het zacht smeulende vuur op den haard telkens opnieuw aanblies.

Tony's eerste werk was er gauw wat takken op te gooien, dm zich nog eens goed te warmen voor hij opnieuw ter jacht uittoog.

Hij stak het hoofd even buiten de deur, maar trok het gauw weer terug; een nijdige windvlaag dreef hem als met een fiksche oorveeg, door een koude onzichtbare hand in het donker toegediend, naar binnen. Het was nog volslagen nacht, maar of het sneeuwde had hij in de gauwigheid niet kunnen opmerken; want de vlokken, die hem in het gezicht stoven, konden wel door den wind zijn opgewoeld.

‘Jongen, Spits, dat is geen mooi begin; het kan er vandaag nog spannen,’ dus wendde hij zich tot zijn vierpootigen metgezel.

En daarop knielde hij op het stroo neer om zijn morgengebed te verrichten. Dat scheen hem weer met nieuwen moed te bezielen voor de gevaarlijke onderneming, die hem wachtte. Want rustig zette hij zich daarna voor het vuur en zag, terwijl hij zijn karig ontbijt nuttigde, op zijn gemak de buks eens na. Dat trouwe wapen had hem al zoo menigen dienst bewezen; het zou hem, met Gods hulp, vandag wel aan een mooie gems helpen, waarmee hij den lastigen heer bevredigen en zijn gezin een vroolijke Kerstmis bereiden kon.

Naarmate het dag werd, scheen de wind een beetje te gaan liggen; ten minste Tony verbeeldde zich in zijn ijver dat hij het nu best wagen kon en moedig toog hij er maar weer op uit.

Kreuzdividomine! wat striemde hem de sneeuwjacht in het gezicht! Het was of duizend fijne speldeprikken tegelijk hem diep in de huid drongen. Het waren geen vlokken, die rondom zijn hoofd stoven, maar een uiterst fijn verdeeld wit stof, dat overal binnendrong en hem de oogen verblindde als het stuifzand der woestijn.

Schielijk sloeg hij den- rand van zijn slappen hoed omlaag en trok zich het hoofddeksel als een muts over de ooren, waarin hij een gevoel kreeg of zij met vlijmend scherpe mesjes doorkorven werden.

Dat hielp, en zonder aarzeling zette hij maar weer den onderzoekingstocht voort. Helaas, waar hij den blik ook wendde, overal omgaf hem de dwarrelende, verblindend witte stofwolk Ternauwernood kon hij den hond naast zich onderscheiden, die anders glanzend zwart, nu van den kop tot den staart wit gepoeierd was. Hij zelf was wit bestoven als een molenaar en voelde de fijne stuifsneeuw door de naden van zijn kleeren tot op de huid doordringen. Maar toch, kou veroorzaakte hem dit aanvankelijk niet; integendeel was het hem een aangename verkoeling bij de warmte, die ten gevolge der inspanning al zijn leden doortintelde.

Toch begreep hij, al stond het zweet hem op den rug, dat als de tocht zoo nog lang moest duren, hij het te kwaad zou krijgen. En een oogenblik den moed latende zinken, vroeg hij zich af of hij niet wijzer deed, maar stilletjes terug te keeren. Was 't niet het onmogelijke beproeven, bij zulk weer een gems te willen schieten? Maar had hij dan voor niets al de vermoeienissen en gevaren getrotseerd? Moest hij onverrichter zake naar huis komen om uitgelachen te worden door den harteloozen ouden heer, die misschien blij zou wezen een voorwendsel te hebben om hem met vrouw en kinderen uit zijn hut te zetten? Had de goede God hem daartoe zoo ver geleid? Neen, Hij zou ook wel verder helpen.

Zie, daar dreef de bui al over. Het werd helderder om hem heen; hij kon weer voor zich uit zien, en ginds - vergiste hij zich niet? - daar teekende zich beweging af tegen de witte helling. Kon het waar zijn? Goddank ja! Gemzen! een heele troep, wel twaalf of vijftien; zijn scherp jagersoog onderscheidde duidelijk de vormen; de rechtopstaande, aan de spits omgebogen horens op de kleine koppen; de korte nekken, de ranke pooten, de bruingrauwe vacht. Zij stonden of lagen bijeengeschoold onder een overhangend rotsblok, tegen de steile helling, hoog boven hem, maar vlak onder zijn schot. Hem konden ze niet zien, als hij zich niet verder bewoog, maar schuil bleef achter het dichte houtgewas, dat hem voor hun scherpziend oog verborg.

En voorzichtig, ademloos van spanning, legde hij aan, tusschen de takken door, mikte op den grootsten uit den hoop, een prachtige gemsbok, die de aanvoerder scheen van den troep, haalde zacht den haan over.... Paf!

God in den hemel! wat gebeurde daar? Als brak de storm, in een der spelonken van het gebergte gekluisterd, opeens los uit zijn kerker om vernielend rond te gieren door zijn mateloos gebied, zoo stoof en dwarrelde opeens alles voor Tony's oog.

Hij zag de verschrikte dieren opspringen, maar dat was ook alles wat hij kon waarnemen. Want op hetzelfde oogenblik scheen rots en berg en boom en struik als dooreengeworpen te worden in een verbijsterende wieling, waarin hij niets meer zag dan een witte warreling, een toomelooze sneeuwjacht, een bulderende lawine, met donderend geweld rotsblokken afrukkend, boomen neerknakkend en meesleurend, dieren verpletterend, alles overstelpend, bedelvend, begravend onder een onmetelijk wit lijkkleed.

Het was of zijn schot het sein had gegeven tot den ondergang der heele wereld, en in zijn angst een kruis slaande, beval Tony zijn ziel, zijn vrouw en kinderen in Gods barmhartigheid. Hij voelde zich meegesleurd in de algemeene vernieling.

IV.

Op het kasteel Hohensitz stond Emma voor het breede balkonvenster van de groote zaal en staarde naar buiten in het park, waar de sneeuwjacht gierde door de bladerlooze takken, zwiepend en kreunend onder het geweld van den storm.

Met angstigen blik volgde zij de woeste vlagen, die met fluitend suizen het venster voorbijvlogen en huiverde onwillekeurig alsof de elementen, die daarbuiten woedden, haar binnen de muren van het kasteel deren konden.

‘Emma, kind,’ klonk het opeens achter haar, sta je daar je tijd te verbeuzelen met naar het weer te kijken, terwijl er nog zooveel te beschikken valt!’

Het was haar vader, die, in een warme chambercloak gehuld, met groote drukte het heele huis doorliep om te waken over de toebereidselen voor de ontvangst der gasten, die hij met de Kerstdagen wachtte. Want het was de eerste maal dat hij hun als baron op zijn kasteel de gastvrijheid bood en er mocht dus niets aan mankeeren.

‘Kijk toch eens aan wat een weer!’ zei Emma bekommerd het hoofd schuddend.

‘Ja, als dat de lui, die van ver moeten komen, maar niet afschrikt! Het zou me verduiveld spijten; want ik stel er me veel genoegen van voor, de oude vrinden weer eens om me heen te hebben en hun het kasteel te laten zien.’

‘Voor hen komt het er anders minder op aan,’ hernam Emma. ‘Als het weer hun te onstuimig is, kunnen ze thuis blijven. En daarbij reizen ze met den trein tot het station, waar ze met het rijtuig of de arreslee worden afgehaald. Maar ik denk daar aan dien armen Tony, die eenzaam en hulpeloos in het gebergte omzwerft! O, ik kan er niel aan denken!’ En huiverend sloeg zij de handen voor de oogen.

‘Maak je maar niet ongerust,’ zei de oude heer smalend. ‘Dat volk weet zich best te bergen. Ik wou anders dat hij er al was met zijn gems, want ik zou niet graag zien, dat hij me teleurstelde. Ik heb het den gasten al beloofd, dat ik ze op gemzenvleesch zou trakteeren.’

‘Nu ja, dat zou zoo'n verschrikkelijke teleurstelling niet wezen. Als de man zelf maar weer behouden thuiskomt!’

‘Als hij zonder gems komt, kan hij voor mijn part gerust weg blijven. Ik kan hem best missen.’

‘Hè vader, hoe kan u zoo spreken! Denk toch dat hij vrouw en kinderen heeft, die in duizend angsten op zijn thuiskomst wachten. Stel u eens in hun plaats. Of denk maar eens even aan Eduard, die misschien ook op het oogenblik met storm en noodweer te kampen heeft.’