De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Bij de Platen.

Kerkhofbezoek. -

Weer is de weemoedig treffende dag aangebroken, gewijd aan de gedachtenis onzer dooden, de dag, waarop de katholieke Kerk, na gejubeld te hebben in de vreugde harer zegepralende leden in den hemel, haar lijdende kinderen in de plaats der zuivering gedenkt. Door haar offers en gebeden poogt zij Gods straffende gerechtigheid te verzoenen en de pijnen der zielen in het vagevuur te verzachten. De geloovigen stroomen naar de kerkhoven, waar het stoffelijk overschot hunner dierbaren rust, niet om nuttelooze tranen te plengen of vergankelijke bloemen te strooien op hun graf, maar om er te bidden dat de barmhartige God hen spoedig in het rijk zijner eeuwige zaligheid moge binnenlaten. Daar knielt de ontroostbare weduwe op het graf van den te vroeg van haar weggerukten echtvriend; daar bidt het rechtgeaarde kind op den zerk, die het gebeente dekt zijner onvergetelijke ouders. En met het troostend bewustzijn, dat hun gebeden en tranen niet nutteloos worden gestort, maar hun geliefden dooden tot verlichting en lafenis strekken, ja hun de poorten des paradijzes openen kunnen, bemoedigt de treurende achtergeblevenen het blijde vooruitzicht hen eenmaal weer te zien in den hemel.

Wees geworden. -

Een verpletterende slag heeft de oude vrouw getroffen, die den smartelijk en blik ten hemel heffend, het wees geworden kleinkind aan het hart drukt. Voor jaren reeds werd haar bloeiende schoondochter onder de groene zoden van het kerkhof ter ruste gelegd, en nu kwam uit het verre land een brief met zwarten rand, om haar ook het overlijden te melden van den eenigen, geliefden zoon, die bij het verlaten van het vaderland, zijn dierbaarste pand aan de handen zijner moeder had toevertrouwd. Zoo ziet zij, - zelf aan den rand des grafs staande - haar laatste aardsche hoop verdwijnen.

Zij zelf zal ongetwijfeld het leed niet lang meer te dragen hebben; haar schemert reeds het morgenrood tegen van den nieuwen schoonen dag, die wederzien en hereeniging belooft; maar als zij het moede hoofd tot den laatsten slaap zal hebben neergelegd, wie zal dan over het arme weesje waken, dat thans dubbel aan haar hoede is toevertrouwd?

Argeloos blikt het onschuldige kind de wereld in; het beseft nog niet, welk een schrikkelijk verlies het heeft geleden. Het kende ternauwernood zijn ouders, en grootmoeder liet het aan liefde en zorg nooit ontbreken. Als het meisje 's avonds haar avondgebed deed, gedacht

[p. 136]

zij daarin wel de moeder, van wie men haar verteld had dat ze in den hemel was, en ook den vader, die ver over de groote zee was heengevaren; maar geen smartelijk verlangen deed daarbij het jonge harte kloppen. Ook nu vermoedt ze niet, welke treurige beteekenis die brief met het groote zwarte lak voor haar heeft. Zij ziet naar buiten in den vroolijken dag en kan maar niet begrijpen, waarom grootmoeder haar zoo vast in den arm gekneld houdt. De oude vrouw bidt in stilte dat God haar zoolang in het leven sparen moge tot haar kleinkind haar niet meer noodig heeft.

general miribel.

Zusje is dood. -

Ook hier heeft de dood zich een offer gekozen en het veel belovende kind weggerukt, dat nog kort geleden met zijn helder stemmetje en vroolijke luidruchtigheid het heele huis vervulde. Nu ligt het koud en stijf, schoon nog met den lieven glimlach om de lipjes in het kistje; de vriendelijke oogjes zijn voor immer gesloten, het vroeger altijd lachende mondje zwijgt.

O, als haar trouwe speelgenoot, het oudere broertje, dat bedenkt, dan voelt hij zich het hart toegenepen; dan is het hem of met zusje al zijn genoegen en plezier voorgoed weg is, of de vroolijkheid voor altijd uit het huis en uit het leven is geweken. En snikkend verbergt de arme jongen zijn gezicht in de handen.

Compositie. -

Ziedaar, na de treurige tafereelen der vorige bladzijden eindelijk weer een vroolijker stukje. Voor de deugnieten zelf heeft anders de situatie weinig vroolijks.

compositie.

Het spant er vandaag; er wordt compositie gehouden, en van den uitslag daarvan zal het afhangen wie morgen tot een hoogere klasse bevorderd wordt. Allen hopen natuurlijk tot de uitverkorenen te mogen behooren; maar velen toch houden hun hart vast van angstige vreeze dat zij blijken zullen niet aan de gestelde vereischten te voldoen. Het middelste ventje op ons plaatje, die zoo ijverig de pen over zijn schrijfboek laat glijden, is blijkbaar vol goeden moed; zijn kameraad rechts, die over zijn schouder gluurt, geeft daardoor al van minder zelfvertrouwen blijk en de derde op den achtergrond zit letterlijk met de handen in het haar. Zoo begint op de schoolbanken al de struggle for life, waarvan onze snuiters, als ze groot worden, nog wel andere ondervinding zullen opdoen.