De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 10

Bij de Platen.

Een fazantenfamilie. -

Prachtige goud- en zilverfazanten in volières van rijke liefhebbers te bewonderen, - daartoe komt de gelegenheid nog wel eens voor. Maar een onafhankelijke fazanten familie in de vrije natuur bij het gezellig samenzijn te bespieden is een buitenkansje, dat wij ditmaal danken aan het penseel van den Duitschen kunstenaar Robie.

In den vorigen jaargang deelden wij, naar aanleiding van een paar fraaie tafereeltjes uit de fazantenjacht in Engeland, enkele wetenswaardigheden mede omtrent deze fraaie vogels. Ditmaal kunnen we er ons dus toe bepalen, den lezer bijgaand schilderijtje zonder meer ter bewondering aan te bieden. Het is een familie van zoogenaamde gewone fazanten, gelijk die bij troepen - gewoonlijk van eenige hennen met een haan - den zoom der wouden bewonen, meestal rustig met opgerichten nek rondstappend, insecten en slakken zoekend en maar zelden opvliegend.

Geen zuiver spul. -

Met valschspelers van beroep, kwartjesvinders of dergelijken hebben wij hier wel niet te doen: de gemoedelijke tronies van de winnende partijen nemen daaromtrent allen argwaan weg. Maar zuiver spul is het toch zeker niet geweest, althans niet in de oogen van den verliezer, die allesbehalve op zijn gemak, van de speeltafel opstaat, terwijl hij de anderen poogt te beduiden dat zij valsch gedaan hadden. Het kan echter best wezen dat de man onder het spel wat al te druk de borrelflesch heeft aangesproken en daardoor het fijne van de kaart hem een beetje is ontgaan. Zijn tong slaat blijkbaar dubbel, nu hij, half waggelend op zijn beenen, poogt uiteen te zetten hoe het spel geloopen is. De anderen hooren hem lachend aan; maar van boosaardig opzet valt bij hen niets te bespeuren. Als het gekibbel lang genoeg geduurd heeft, zullen ze den ongelukkigen speler waarschijnlijk heel gemoedelijk uitnoodigen, zijn glaasje, dat onder die bedrijven is omgevallen, nog maar eens te vullen en met hen de ruzie kalmpjes af te drinken.

Wallenstein dingt naar de hand van Isabella van Harrach. -

Het was in het jaar 1617, dat de Oostenrijksche keizerlijke veldoverste Wallenstein, na met lauweren gekroond uit den oorlog der Oostenrijkers tegen Venetië te zijn teruggekeerd, naar de hand dong van de schoone gravin Isabella van Harrach, de dochter van den machtigen gunsteling bij het keizerlijke hof. De wakkere generaal was al eenmaal getrouwd geweest en wel met een betrekkelijk bejaarde weduwe, Lucretia Nekyssowa van Landeck, die hem bij haar dood in 1614 groote bezittingen in Moravië achterliet. Daar hem toen ter tijd van den kant van een oom nog veertien landgoederen waren ten deel gevallen, kon hij voor een der rijkste grooten uit het Boheemsch-Moravische land doorgaan. Wat hem nog ontbrak, dat was de gunst van het hof en die nu zocht hij door zijn tweede huwelijk te verwerven. Inderdaad werd hij bij zijn huwelijk door den keizer in den gravenstand verheven.

Te oordeelen naar de verschijning der jonge dame op ons tafereel hoefde ditmaal Wallenstein aan zijn eerzuchtig streven geen pijnlijk offer te brengen. De gravin Isabella wordt inderdaad geroemd als een bekoorlijke jonkvrouw, en dat de moedige krijgsman ook haar hart gewonnen had, kan blijken uit verschillende brieven, die nog van haar over zijn en van haar teedere genegenheid voor den beminden gemaal getuigenis aflegg.en