De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

Bij de Platen.

Poesjes in de kooi. -

Men hoeft niet te vragen naar den meester van dit aardig schilderijtje. Op het eerste gezicht herkent men de poesjes van Mevrouw Henriette Ronner-Kuip, de onovertrefbare kattenschilderes en het levend bewijs voor de waarheid, dat kunst door oefening wordt verkregen. Hoeveel oefening toch heeft de begaafde kunstenares zich niet getroost om het tot die hoogte te brengen in haar eigenaardige genre. Katten, katten en nog eens katten is sinds jaar en dag haar onveranderlijk onderwerp. Zij schildert er ons van alle mogelijke soort, groote en kleine, langharige Angora's en gladde gestreepte Cypersche; nu eens spelend met een pendule, dan met een globe, dezen keer met een kooi, gelukkig een leege!

En altijd is zij even gelukkig in het weergeven der bevallige rondingen, vlugge bewegingen en soms comische houdingen van het aardige, schilderachtige huisdier, door Rollinat bezongen als:

.... la plastique beauté en robe de velours,
Femme, serpent, colombe et singe par la grâce.

Op H. Sacramentsdag. -

Hier zien wij een groot en plechtig hoogtij verzinnelijkt, den dag, waarop de processie met het H. Sacrament rondtrekt door de straten, opdat de God van hemel en aarde, onder nederige broodgedaante verborgen, de woningen der geloovigen met al wat zij bevatten, hun gezinnen, hun neringen en handwerken, heel het leven en bedrijf der vrome bevolking moge zegenen.

Treffend gebruik, dat alleen nog maar in echt katholieke streken is behouden gebleven, waar de moderne onchristelijke geest den godsdienst nog niet streng binnen de wanden der kerkgebouwen heeft teruggedrongen. Het tafereel onzer gravure verplaatst ons in een oud-Duitsche stad, waarin men het schilderachtige Neurenberg meent te herkennen. Van de spitsen der puntige gevels waait de vlag. Kleurige vanen steken uit boven de menigte, die zich verdringt op het ruime marktplein, en tusschen die vanen onderscheiden wij den troonhemel, waaronder het Allerheiligste gedragen wordt, omgeven door de breede schaar der priesters in de blanke albe. Langzaam trekt de stoet verder te midden der geloovige schare, die zich biddend op de knieën werpt.

Uit het open venster ziet de dame onzer gravure dat treffend schouwspel aan. Zoo gaarne had zij in de kerk den plechtigen dienst bijgewoond, maar blijkbaar is zij door krankheid aan haar stoel gekluisterd, en nu sluit zij zich in den geest aan bij de hulde, door het vrome volk den Verlosser in Zijn aanbiddelijk geheim gebracht. Zij vouwt de handen eerbiedig samen en volgt de gebeden, die een jongere zuster haar uit een boek voorleest. Kan zij den H. Sacramentsdag ditmaal niet meevieren gelijk de anderen, door zich aan te sluiten bij de processie, in haar kamer is toch een versiering voor het Lieve-Vrouwe-beeld aan gebracht ter eere van den feestdag; en gelijk de kaars, die daar in stilte brandt, een zelfde hulde beoogt als de fakkels, die het H. Sacrament vergezellen, zoo deelen deze twee vrome zielen, schoon afgezonderd van de menigte, toch met hart en ziel in haar godsdienstige vervoering.

Avond in het Schwarzwald. -

Heel passend sluit zich dit tafereel bij het vorige aan. Wij zijn in het Schwarzwald, een dier bevoorrechte afgelegen streken, waar de vrome gebruiken der katholieke middeleeuwen nog zijn bewaard. Men vindt er nog die kapelletjes aan den weg, waar een kruis- of Mariabeeld den voorbijganger herinnert aan den Verlosser of Zijn heilige Moeder en hem onwillekeurig noopt neer te knielen en een gebed te storten alvorens hy verder gaat. Die kapelletjes worden des avonds bezocht door heele groepjes dorpelingen, die er hun avondgebed gaan verrichten en zich niet ter ruste begeven, vóór zij hun groet hebben gebracht aan de heilige beeltenis.

Onze gravure stelt zulk een biddende groep voor; het zijn meest jonge meisjes, die, de eene geknield, de andere staande, deze met een gebedenboekje in de hand, gene met de handen eerbiedig saamgevouwen, allen haar avondhulde komen brengen aan de Moedermaagd, tronend in het eenvoudig kapelletje.

Een paar stramme oudjes zitten op de steenen bank tegenover het beeld en vouwen op hun beurt eerbiedig de handen. Op den achtergrond zien wij een paar mansfiguren, blijkbaar een vader en zoon, die ook aan het kapelletje komen bidden. En het wijde landschap in het rond schijnt zich aan te sluiten bij die vrome hulde der landlieden; het stille water en de kalme bergen, de zachtgetinte hemel en de zilveren sikkel der maan, alles ademt een stemming van gebed.

De avond voor den feestdag. -

Na volbrachten arbeid is 't zoet rusten, zoo denkt er ook onze krullejongen over en strekt zich, nu baas en knechts naar huis gegaan zijn, lang uit op de houten tafel om een sigaar te rooken en op zijn doode gemak het spel aan te zien van een paar muisjes, die blijkbaar ook den Zaterdagavond in het hoofd hebben. Het is nu stil in de werkplaats, waar anders het onophoudelijk geklop en gehamer de schuwe diertjes wel op een afstand houdt, en zelfs de krullejongen, die anders niet van de stilsten is, houdt zich doodkalm om de beestjes niet te storen in hun zalige overtuiging dat zij het rijk alleen hebben.

Misschien echter wordt hij straks zelf op allesbehalve vriendelijke wijze gestoord door den baas of de juffrouw, met de verwijtende woorden: ‘Weergasche jongen, heb je den winkel nog niet opgeruimd? Weet je niet dat het morgen heiligdag is!’