De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 9

[p. 1]

verwachting, naar de schilderij van e. mock.

[p. 2]

't Was maar een muziekmeester
Door
H.A. Banning.

Het schijnt dat het bovenhuis van den bakker hierover eindelijk verhuurd is,’ zei op zekeren dag de gepensioneerde kolonel Verbreggen tot zijn huishoudster Barbara, toen deze binnen gekomen was om de tafel af te nemen.

Barbara schoof even het gordijn ter zijde, om er zich van te overtuigen, dat de kolonel waarheid had gesproken.

‘Helaas, ja!’ zuchtte zij.

‘Waarom helaas?’ vroeg de grijze snorbaard.

‘Wel, 't is dat mijnheer hier nog niet lang woont, anders zou hij zoo goed als ik en iedereen weten, dat het daar boven niet pluis is, dat al de menschen, die daar gewoond hebben, diep ongelukkig zijn geworden.’

‘Niet pluis?... Waarom niet?’

Barbara haalde heel hoog de schouders op, maar gaf geen antwoord.

‘Is dat bovenhuis ongezond... vochtig misschien?’

‘Al was het zoo droog als kurk, mijnheer, ik zou er toch voor geen geld van de wereld willen wonen,’ antwoordde de meid-huishoudster, terwijl blijkbaar een huivering door haar leden gleed.

‘En waarom dan niet?’

Zij haalde nogmaals de schouders op, vouwde de handen en zette daarbij een erbarmelijk gezicht.

‘Welnu?’

‘Mijnheer wil waarschijnlijk van zoo iets niet hooren,’ antwoordde zij schoorvoetend, ‘maar 't is wel zeker, dat een kwaje hand over dat bovenhuis is gegaan.’

‘Een kwade hand... een kwade hand!’ bromde de kolonel wrevelig. Hij stond op en ging naar een der vensters, middelerwijl hij binnensmonds allerlei onverstaanbare woorden mompelde.

Barbara dacht waarschijnlijk dat hij wilde zien wat die kwade hand eigenlijk had uitgevoerd en zei daarom vrij haastig:

‘Zoek maar niet, mijnheer, want er is toch niets van te zien, evenmin als na het beheksen van een kind.’

‘Wat malle praatjes!’ riep de kolonel, nu niet brommende, maar zoo luid, dat 't door het geheele huis weerklonk en de papegaai, die in een hoek der kamer een mooie koperen kooi bewoonde, in zijn schommelstoel opschrikte. ‘Behekst... behekst!’ bromde hij, ‘ik geloof dat jij behekst ben.’

‘Ik, mijnheer? God bewaar me daarvoor,’ riep de meid-huishoudster onthutst. ‘Foei, mijnheer, met dergelijke bezoekingen valt niet te spotten. Als u eens wist wat ik weet.....’

‘En wat weet jij dan?

‘Ik weet, dat in de laatste jaren niemand op dat bovenhuis heeft kunnen wonen, zonder zich later diep te beklagen. Driemaal is er brand geweest, zonder dat iemand de oorzaak er van heeft kunnen vinden. Eens zijn er vier kinderen tegelijk aan de mazelen gestorven. De volgende bewoner verloor binnen zes weken zijn vrouw en hij kwijnde kort daarna weg als sneeuw voor de zon. De lijkkoets was haast altijd voor de deur en die er niet stierven gingen ten gronde, zooals bij voorbeeld de knappe weduwnaar, die met mij wou trouwen, maar ongelukkig 's avonds laat in het water geloopen en verdronken is, en...’

‘Dat liedje heb ik al zoo dikwijls hooren zingen,’ viel de kolonel hem knorrig in de rede.

Hij was blijkbaar erg uit zijn humeur geraakt, bleef vlak voor zijn huishoudster staan, streek vinnig zijn grijzen knevel op en beet haar vrij norsch toe:

‘Ik heb daar maar al te veel van gehoord. Die vent was een dronkaard, een verloopen sujet, een echte doordraaier; ik weet er alles van; maar voor zoo'n kwade hand was jij niet erg bang.’

Toen keerde hij zich om; het scheen wel dat die invallende gedachte hem eensklaps in een geheel andere stemming had gebracht, want er weerklonk een gulle schaterlach, die door den papegaai hartelijk werd herhaald.

‘Heer in den hemel, mijnheer,’ riep Barbara onthutst uit, ‘maak toch zoo'n bombarie niet.’

Zij was een oogenblik uit het veld geslagen, doch de toorn overwon de oogenblikkelijke schaamte en zij liet er al zeer spoedig op volgen:

‘Het zijn lastertongen die zoo iets hebben uitgestrooid, want ik zeg en blijf zeggen, dat die arme man op dat ellendige bovenhuis ongelukkig is geworden. Waar de kwaje hand eenmaal heerscht, wordt niemand met rust gelaten; die niet sterven vallen in handen van den drankduivel, van den geldduivel, van den speelduivel, of nog andere duivels. De drankduivel heeft dien armen weduwnaar op dat bovenhuis ongelukkig gemaakt, en dat de menschen, die daar nu nog wonen, dag en nacht door den speelduivel beheerscht worden, zal wel niemand durven ontkennen.’

De kolonel zag haar verwonderd aan.

‘Speelt die man hierover?’ vroeg hij verwonderd.

‘Wel mijnheer, nu vraagt u naar den bekenden weg,’ antwoordde de huishoudster met een sarcastischen glimlach rondom den mond, waarin men duidelijk las: ‘Wat ben je toch een uilskuiken!’

‘Is Hoevermans een speler?’ herhaalde hij... ‘Waar speelt hij dan?’

‘Wel op dat gevloekte bovenhuis, waar de speelduivel hem te pakken heeft.’

‘En met wie speelt hij daar?’

‘Met z'n vrouw en ook wel heel alleen.’

‘Met zijn vrouw... en anders heel alleen?’ herhaalde de kolonel. Hij was stom van verbazing en scheen een oogenblik te gelooven, dat zijn huishoudster krankzinnig was geworden.

‘Maar, mijnheer,’ zoo begon Barbara weder, ‘hoort u 't dan ook niet hoe de madam, die ook al danig door den speelduivel gekweld wordt, 's avonds nog laat bij de piano zit te gillen als een bezetene en hoe haar man tot in het holle van den nacht als een razende op de viool krast? Hij wil zeker den boozen geest uit dat ding verjagen, maar dat zal hem niet gelukken, want de speelduivel zal hem toch niet loslaten; ieder die daar woont moet er onder, al naarmate de kwaje hand hem het beste beet kan krijgen.’

‘Wat kletspraatjes!’ riep de kolonel, die nu werkelijk ernstig boos geworden was. ‘Als men van den speelduivel hoort spreken, denkt men natuurlijk aan een ellendeling, die met dobbelsteenen of kaarten zijn fortuin verkwist en vrouw en kinderen in het ongeluk brengt, en jij weet toch heel goed, dat mijnheer Hoevermans, die boven den bakker woont, muziekmeester is.’

‘Dan zal het de muziekduivel zijn, die hem beheerscht,’ begon de huishoudster opnieuw, ‘want het is alsof er heksen over de snaren van zijn viool springen, zulke akelige geluiden...’

‘Ik wil die malle praatjes niet langer aanhooren,’ sprak de kolonel toornig ‘Mijnheer Hoevermans is een talentvol man; hij heeft ambitie voor zijn vak, en zoo'n domme eend als jij ben, wil nu doen gelooven..’

‘Ik zeg niets kwaads van dien man,’ viel de huishoudster hem vinnig in de rede, ‘maar 't is het bovenhuis...’

‘Genoeg, meer dan genoeg,’ bulderde de oud-krijgsman, driftig met de hand wenkende. ‘Ga heen, en laat mij met rust.’

Hij liep langen tijd wrevelig in de kamer heen en weer, telkens luid herhalende: ‘Zoo'n domme eend met haar kletspraatjes,’ zoodat de papegaai er recht veel plezier in scheen te krijgen en blijkbaar met alle aandacht luisterde om die nieuwe kwinkslagen in het geheugen te prenten.

De meid-huishoudster had inmiddels de kamer verlaten met een gezicht zoo rood als een gekookte kreeft. Zij liep driftig naar de keuken, smeet daar alles door elkander, brak een paar borden, gaf de kat, die, in afwachting van een lekker brokje, langs haar japon streek, een schop en ging toen met een gezicht als een oorworm met de beide ellebogen op de tafel zitten, vol vage gedachten over de wijze waarop zij al die beleedigingen haren heer en meester eens geducht zou inpeperen. Er werd een paar keeren, drie-viermaal achter elkander, gebeld, zonder dat zij een vin verroerde, en toen zij, na langen tijd, eindelijk de deur eens opende en den slagersknecht zag, die kwam vragen wat de kolonel den volgenden dag verlangde, wierp zij hem de deur voor den neus dicht met de lieftallige opmerking:

‘Dat weet ik niet en ik ga het ook niet vragen, want met mijnheer is vandaag geen land te bezeilen; hij heeft de bokkepruik op.’

Eenigen tijd later scheen in de buurt iets buitengewoons plaats te grijpen. De meid van den apotheker had met niet weinig gedruisch boven een raam opengeschoven, blijkbaar met het doel om in woordenwisseling te komen met een juffrouw aan de overzijde van de straat, die buitengewoon haastig naar huis liep, terwijl de meid-huishoudster van den gepensioneerden kolonel er kennelijk over bezig was met den melkboer, dien zij buitengewoon lang aan de praat hield.

Wat zou er toch gaande zijn?

Het was vroeg in den morgen en er waren dus nog maar weinig menschen op de straat, doch twee bejaarde vrome zielen, die toen reeds naar de kerk gingen, hadden waarschijnlijk heel hard het venster bij den apotheker hooren openschuiven en gezien hoe driftig de juffrouw van de overzijde haar stoep opliep. Zij bleven een oogenblik staan in een houding, die opgewekte nieuwsgierigheid ofbelangstelling te kennen gaf - iets wat men wel eens ziet gebeuren wanneer er een pistoolschot, een zware bons, of een verontrustende kreet gehoord is - en stapten toen dwars de straat over, om, zoo mogelijk, van Barbara te vernemen wat er toch aan de hand mocht zijn. Het was waarschijnlijk niet zeer stichtend of opbeurend, wat die oude juffers van haar mochten hooren toen de melkboer glimlachend zijn weg ging, want zij schudden herhaalde malen bedenkelijk het hoofd, zagen met zekere zure belangstelling naar het bovenhuis van den bakker en vervolgden toen haar weg.

Barbara bleef een poosje met de melkkan bij de half geopende deur staan en zou nog graag een praatje aangeknoopt hebben met een vriendin, die zij in de verte zag aankomen, doch er werd nu voor de vierde-, misschien wel voor de vijfde maal erg onstuimig in huis gebeld en zij ging haastig naar binnen, ofschoon niet zonder blijkbare teleurstelling en binnensmonds mompelende: ‘Ja, ja, 't hangen heeft geen haast, morgen komt er nog een dag.’

In de huiskamer van den oud-kolonel stond alles zeer netjes voor het ontbijt gereed; de melk alleen ontbrak nog. Een scheutje melk is slechts een kleinigheid te noemen, maar wat baatte het den grijzen gastronoom of de thee ook al heerlijk uit de tuit van den trekpot geurde, of het broodje met ossetong hem verleidelijk toelonkte en de roode en witte radijsjes hunne kopjes coquet en uitlokkend boven den rand van een schoteltje uitstaken. Men behoeft er zich daarom niet over te verwonderen, dat de ex-krijgsman bij die Tantalus kwelling hoogst ontevreden was over het wegblijven van de onontbeerlijke melk. Bij het luiden der alarmklok bulderde dan ook onder den zwaren, grijzen knevel een geducht kaszerne-onweder, dat ik maar niet nader zal om-

[p. 3]

schrijven, doch waarin schier elk oogenblik de weinig geciviliseerde uitdrukking: ‘die ber.. de meid’ voorkwam, tot kennelijk vermaak van de papegaai, die door de tralies van zijn koperen paleis gluurde, en uit belangstelling voor de uitbreiding van zijn repertoire, aandachtig naar zijn meester luisterde.

Hoe dreigend echter ook de gevolgen van dit onweder schenen te zullen worden, het bleek al spoedig, dat zelfs een oud-kolonel het niet licht waagt met den stormpas op een keukenbatterij los te gaan, die door een amazone als zijn goed betaalde huishoudster werd aangevoerd. Zoo iets zou in dit geval ook niet staatkundig zijn geweest. De kolonel was een oud man, zeer gehecht aan zijn gewoonten en hebbelijkheden; hij kon daarin niet de minste stoornis verdragen en gevoelde zich daarenboven in het voor- en najaar, als het pootje hem kwelde, zeer hulpbehoevend. Nu was Barbara wel wat ruw in haar manieren, erg babbelachtig en ook humeurziek, doch zij kon zich, wat de edele kookkunst betreft, met den besten kok meten, wist de heerlijkste puddingen te bereiden, en niemand had ooit zijn bed zoo goed kunnen opmaken als zij. Toen dus de meid-huishoudster de kamer binnen trad, rommelde en bromde het nog wel erg in zijn knevel, maar het onweder sloeg niet in, zooals men eenige oogenblikken te voren moest vreezen. Hij vergenoegde zich met haar norsch aan te zien en te vragen of zij niet wist, dat hij herhaaldelijk had gebeld.

‘Zeker weet ik dat, en de geheele buurt zal het wel gehoord hebben, maar ik kan niet overal te gelijk zijn en één mensch heeft maar één gang,’ klonk het antwoord.

Die woorden borrelden even onstuimig over haar lippen als de versche room uit de groote groene kan in het porseleinen kannetje van het thee-servies.

‘Kletspraatjes!’ riep eensklaps de papegaai uit volle borst.

‘Stil lorretje!’ zei de oude heer onthutst en verlegen.

‘Nog al mooier... nu begint dat ellendige beest mij ook al uit te jouwen,’ hernam de verontwaardigde huishoudster. ‘Ik bedank er voor om hier langer als een hond behandeld te worden... Mijnheer heeft tegenwoordig zoo veel noten op zijn zang, dat het de spuigaten uitloopt. 't Is schande om over zulk een kleinigheid zoo'n spektakel te maken. Ik heb veel te veel diensten achter mijn rug om voor de heele buurt zoo gekoejeneerd te worden. Als dat niet verandert moet mijnheer zich tegen November maar van een andere huishoudster voorzien... of nog liever met de zes weken.’

De kolonel zette groote oogen op over de losbranding van dat keukengeschut, maar meende zich te moeten bepalen tot de opmerking, dat Barbara geruimen tijd met den melkboer had staan praten, zonder er zich aan te storen dat hij herhaaldelijk gebeld had.

‘Als ik mij aan alles moest storen had ik wel dagwerk,’ klonk het weinig heusche antwoord. ‘De heele straat is in opschudding over dat geval aan de overzij...’

‘Welk geval?’ vroeg de kolonel, die een wolkje melk in zijn thee en heel wat water in den wijn zijner onstuimigheid goot.

‘Wel, natuurlijk bij den muzikant, en dat was te voorzien.’

‘Wat is daar dan aan de hand?’

‘Had mijnheer niet zoo'n bombarie gemaakt ik zou al lang alles haarfijn vernomen hebben; nu weet ik alleen, dat de vrouw van dien muziekmeester in de grootste alteratie weggeloopen is, waarschijnlijk haar man achterna, die al een dag of wat weg is, en dat zij haar kind van bijna drie jaar achtergelaten heeft.’

‘En waarom is zij weggeloopen?’ vroeg de kolonel, die met welbehagen zijn eerste kopje thee slurpte.

‘Ja, waarom?’ herhaalde Barbara, hare schouders optrekkende ‘Als de buren dat wisten zouden zij de hoofden nu niet zoo bij elkaar steken, om te vernemen of uit te visschen wat er gaande is. Ik wist wel dat er zoo iets van moest komen, want op dat bovenhuis kan immers geen christenmensch ongemoeid blijven, laat staan zulke kermislui, die van den nacht een dag maken en maar toesjoer kraaien en lollen, dat de buren er schande over spreken. Aan zulk een leventje van vroolijken Frans moest toch eens een einde komen.’

De kolonel schoof onrustig op zijn stoel heen en weer, doch wist zich ter wille van den lieven vrede te beheerschen.

‘Een leventje van vroolijken Frans?’ herhaalde hij op vragenden toon. ‘Zoo ver ik weet, valt op die menschen niets te zeggen. Mijnheer Hoevermans staat niet alleen bekend als een goed musicus, maar ook als een zeer ontwikkeld mensch, en ik meen dat hij ook een brave huisvader is. Zijn vrouw treedt ook vrij bescheiden op; zij is, naar het mij toeschijnt, huiselijk en zuinig.’

‘Dat geloof ik wel,’ hernam Barbara minachtend, ‘waar niet veel is om van te teren, valt ook niet veel te smeren, doch ik zou wel eens willen weten hoe die brave huisvader en die zuinige huisvrouw het in hun hoofd kunnen halen om halve nachten lang te lollen en te viedelen. Niemand zal mij wijs maken, dat zoo iets gebeurt zonder dat er bij gepimpeld wordt.’

‘Maar, Barbara, je vergeet - ik heb onlangs nog al eens die opmerking gemaakt - dat die menschen van de muziek leven, en...’

‘Allemaal gekheid, mijnheer,’ viel de huishoudster hem in de rede, ‘de kruidenier op den hoek leeft ook van zijn affaire; hij heeft den geheelen dag de handen vol, maar hij gaat toch voor zijn pleizier 's nachts geen koffieboonen branden of suiker raspen! Zoo iets doet niemand; iedereen is blij, dat hij wat kan rusten als het werk afgeloopen is, en die muziekmeester zal 's avonds ook zijn buik wel vol hebben van het les geven en muziek maken. Allemaal gekheid! De speelduivel, die daar boven huist, heeft er een dronkemansboel van gemaakt. Dat blijf ik volhouden, al moest ik ook op staanden voet mijn dienst verlaten.’

De laatste opmerking scheen op den kolonel ongeveer de uitwerking te hebben van een waterstraal in een brandenden haard, want het begon inwendig bij hem reeds weder geweldig te sissen en te bruisen. Zijn groote knevel maakte echter wel eenige sprongen, die van veel gemoedsbeweging getuigden, maar daar bleef het bij, en om zich des te beter te kunnen beheerschen stak hij het laatste halve broodje met ossetong in eens in den mond; ongetwijfeld het beste middel, dat hem ten dienste kon staan om zich voor overijling te vrijwaren.

‘Mijnheer schijnt in den laatsten tijd wat doof te zijn geworden, of erg vast te slapen,’ begon Barbara opnieuw, nu zij eenige oogenblikken het veld vrij zag van hindernissen, ‘anders zou hij bij voorbeeld gisteravond laat ook wel gehoord hebben hoe die vrouw van den muziekmeester gilde: ‘Mijn vader, mijn vader!’ Ik lag te beven in mijn bed en kroop van angst onder de dekens. En dezelfde muziekmadam, die zoo wanhopig om haar vader riep, ofschoon zij een paar uren vroeger nog onstuimig lachte en dolde met haar kind, loopt van morgen vroeg met een doek voor de oogen en maar half goed gekleed, als een waanzinnige de deur uit naar het station. Ik vraag nu maar: kan men zoo iets van een ordelijke, huiselijke vrouw verwachten?’

‘'t Is vreemd, heel vreemd,’ sprak de kolonel na eenige oogenblikken, al kauwende ‘Wat zou er toch aan de hand zijn?’

‘Daar zal ik wel gauw achterkomen, als mijnheer me maar een beetje met rust laat. Ik voor mij geloof, dat die muziekmeester op den loop is gegaan en zijn zanglustige vrouw voor de gebakken peren heeft laten zitten.’

‘Maar het kind dan.... het kind?’

‘Och mijnheer, wat geven zulke kermislui om hun kinderen zoo lang zij nog niet kunnen zingen of springen om geld te verd[i]enen? Als mijnheer er soms meer van wil weten, zal ik wel eens bij mijn nicht informeeren.’

‘Bij je nicht?’

‘Ja, mijnheer... u weet wel, die bij mijnheer en mevrouw Van Slochteren Hoekema dient.’

‘Wacht eens,’ zei de kolonel, middelerwijl hij een geurige roode radijs met fijn tafelzout suikerde.... ‘Hoekema, Hoekema?...’

‘Ja, mijnheer, Van Slochteren Hoekema; heele deftige lui, maar mijnheer is wat simpel, geloof ik. Zij hebben een halflammen jongen, die ook al zoo raar doet en de twee jongsten moeten evenmin recht gaar zijn. Mevrouw is anders een heele deftige dame; wel erg stuursch en trotsch, maar dat mag zij ook gerust zijn, want die menschen bulken van het geld. Welnu, mijnheer, daar aan huis geeft die muziekmeester les, en de jonge juffrouw komt nu en dan hierover, ik geloof om bij die madam zangles te nemen.’

‘Hoekema, Hoekema!’ herhaalde de kolonel, de wenkbrauwen fronsende. ‘Ja nu herinner ik mij het schandaal, dat de familie Van Slochteren heeft moeten beleven. Heb jij die deftige mevrouw wel eens gezien en gesproken?’

‘O jé, zoo dikwijls, mijnheer, want zij komt om een haverklap in de keuken en dan kan 't er geducht langs gaan, dat beloof ik u.’

‘Heeft zij niet een pareltje op het linker oog?’

‘Wat voor een ding, mijnheer?’

‘Zoo iets dat op een druppeltje vuil water gelijkt?’

‘Ja, mijnheer, en dat is jammer genoeg, want zij is anders een heele mooie dame.’

‘En kan zij de letter R wel uitspreken?’

‘Dat durf ik niet te zeggen, want zoo geleerd ben ik niet, maar ik weet toch wel, dat er iets aan haar spraak hapert.’

‘Dan zal ik je eens wat vertellen,’ hernam de kolonel, terwijl hij opstond om een sigaar te gaan rooken. ‘Die zelfde deftige, trotsche mevrouw mocht wel eens aan de dagen van haar jeugd denken, alvorens zulk een hooge borst te zetten.’

‘Heere mijn tijd!’ riep de huishoudster verbaasd en ook opgetogen, dewijl zulk een nieuwtje voor haar tong zeer winstgevend zou kunnen worden, ‘is zij van geringe afkomst?’

‘Dat zeg ik niet en daar zou ook niets insteken,’ hernam de kolonel, den damp van zijn geurige havanna opsnuivende, ‘maar zij heeft door allerlei manieren en middelen, waarover ik liever zwijg, dien steenrijken Van Slochteren weten in te pakken, ofschoon zij zeer goed wist, dat hij een idioot en half verlamd was.’

‘Ja, mijnheer... maar het geld... het geld.’

‘Luister eens even Ik weet zeer goed, dat van het huwelijk maar al te veel een geldzaak gemaakt wordt; dat is reeds ergerlijk genoeg, maar hier komt nog heel wat anders bij. De tegenwoordige mevrouw Van Slochteren heeft niet alleen - zooals jij dat noemt - willens en wetens met den geldduivel gespeeld, maar daarenboven haar nakomelingen een erfelijke ziekte op den hals geschoven. Aan zulk een kwade hand schijnt niet te worden gedacht. 't Is schande!’

De kolonel zei niets meer, al kon men ook zeer goed zien, dat er iets inwendig in hem kookte en bruiste, waaraan hij, door het uitblazen van zware rookwolken, lucht scheen te willen geven. Wat de huishoudster betreft, zij stelde al te veel belang in alles wat haar na dit gesprek op het hart lag, om den vrede opnieuw te verstoren. ‘Is het dan goed, mijnheer,’ vroeg zij op een toon, die, na het huiselijk onweder van daar even, bij een zacht ruischend westewindje kon worden vergeleken, ‘is het dan goed, dat ik over een half uur eens in de buurt en bij mijn nicht ga informeeren wat eigenlijk hierover aan de hand is?’

De kolonel knikte toestemmend.

‘Ik zal het dochtertje van de strijkster even gaan roepen om zoo lang op de bel te letten en de boodschappen aan te nemen. Is dat goed?’

De kolonel knikte nogmaals toestemmend, en toen nu Barbara vlugger dan ooit het ontbijt weggeruimd en het huis verlaten had, ging hij voor het venster staan en keek onwillekeurig naar het beruchte bovenhuis. Daar zat een jeugdige, ordelijk gekleede dienstbode voor

[p. 4]

te laat, naar de schilderij van a.g. brown.

[p. 5]

gereed voor de jacht.

[p. 6]

het geopende venster niet een allerliefst knaapje op den schoot. Zij had een polichinel in de handen, die door het trekken aan een touwtje allerlei malle capriolen maakte; en als dan het jongske van pret luid lachte en schaterde, dan nam zij het vol vreugde in de armen, zooals men dit anders alleen van moeders gewoon is en kuste het dat het klapte.

Wellicht zullen er een aantal zeer verstandige menschen gevonden worden, die zich niet kunnen begrijpen hoe een volwassen dienstbode zoo kinderachtig kan zijn, doch de kolonel scheen er anders over te denken. Hij keek met kennelijk welbehagen naar dat kinderspel, hij bleef pal aan het venster staan, en toen dit eindelijk de aandacht van de dienstbode trok, nam zij een der mollige armpjes van het kind en liet het kushandjes maken, die door den ouden snorbaard herhaaldelijk beantwoord werden. Zijn oogen werden vochtig van aandoening bij de gedachte, dat zulk een onschuldige engel een lot zou moeten ondergaan, als door Barbara voorspeld was. Hij ging naar de keuken en verzocht het meisje, dat daar post had gevat, bij den kruidenier een paar ons beste chocoladeflikjes te halen - ‘in een mooi zakje,’ zei hij - en uit zijn naam bij den muziekmeester te bezorgen. En toen hij nu eenige oogenblikken later zag, hoe het kind opgetogen het mooie zakje in de hoogte hield en hem met een van vreugde stralend gelaat een menigte kushandjes toewierp, schudde hij het hoofd en men hoorde hem met trillende lippen fluisteren: ‘Neen, neen, het is niet mogelijk... het kan niet zijn.’

(Wordt vervolgd.)