De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

Aan grootvaders knie. -

Ziedaar weer een van die tafereeltjes, waarvoor de vereerders der ‘groote kunst’ de schouders ophalen, maar die den leek onweerstaanbaar trekken omdat ze zoo vertrouwelijk tot het gemoed spreken in een taal, door ieder, die er een gemoed op na houdt, te verstaan. Wie komt bij de beschouwing van dat gemoedelijk oud mannetje te midden van zijn kleinkinderen niet de eigen jeugd voor den geest, toen hij zelf aan grootvaders knie stond en begeerig luisterde naar diens aardige vertelseltjes? Het genot, in die gelukkige kinderjaren gesmaakt, schiet ons weer levendig te binnen, als we de oogjes van het meisje zien stralen van belangstelling en genoegen, terwijl haar broertje den schalken verteller de woorden uit den mond kijkt. Grootvader zelf heeft er niet minder schik in en als hij met het kleine volkje bezig is, is hij in staat er zijn geliefkoosd pijpje om te vergeten. Grootmoeder van haar kant deelt ook al in de pret, en al betoont de jongste kleinzoon nog weinig waardeering voor grootvaders fantaseertalent, hij voelt zich toch behaaglijk op 's mans knieën. Er straalt van dit schilderijtje een glans van algemeen genoegen, waarin de beschouwer onwillekeurig deelt.

Frederik de Groote en de Pandoer. -

Deze plaat vertelt ons een anekdote uit het leven van den Pruisischen koning Frederik II, en wel een, die een aardig denkbeeld geeft van de tegenwoordigheid van geest, die de vorst in hachelijke oogenblikken wist aan den dag te leggen. Het geval, door onze teekening voorgesteld, is het volgende:

De hoogovens.

In het jaar 1758, het derde van den zevenjarigen oorlog, moest Frederik na de vruchtelooze belegering van Olmütz in Bohemen naar Silezië terugwijken, terwijl de vijanden hem op den voet volgden. Toen hij nu op een keer in gezelschap van maar een klein gevolg uitreed, om zich met eigen oogen van de stelling der Oostenrijkers te overtuigen, werd er uit een boschje door Pandoeren op hem gevuurd, hetgeen hij in den aanvang volstrekt niet opmerkte. Plotseling echter riep een jager hem toe, dat achter een boom langs den weg een Pandoer het geweer op hem aanlei. Frederik zag op, - het ging om zijn hachje, want de vijandelijke soldaat had zijn doel blijkbaar zeker in het oog en was op het punt den haan over te halen. Hulp van anderen kon hier niet baten. Daar hief Frederik, aan een plotselinge ingeving gevolg gevend, zijn stok, dien hij zelfs te paard altijd bij zich had, omhoog en riep dreigend: ‘Du! du!’ terwijl hij den vermetele een blik toewierp, die hem als een bliksemstraal verlamde. De soldaat verschrok zoo geweldig, dat het geweer hem uit de hand viel en hij in eerbiedige houding staan bleef tot de koning voorbijgereden was.