De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

Bloemoffer voor Maria. -

Bloemen te offeren aan de voeten van Maria, is er iets meer in overeenstemming met het kinderlijk gemoed, dat geleerd heeft in de Koningin des Hemels ons aller goede Moeder lief te hebben en te vereeren? De kunstenaar heeft ons die gulle naïeve devotie van het schuldelooze kind in al haar aantrekkelijke poëzie geschilderd. Hoe liefdevol, hoe vertrouwelijk ziet de kleine tot de Moedermaagd op, terwijl de poezele handjes de weelderige rozen rondom den voet van het beeld schikken! En bedriegen wij ons niet, dan schuilt er een papiertje tusschen de bloemen, een brief aan de Lieve Vrouw, zooals wij in katholieke streken, vooral in Zuid-Duitschland zoo vaak aan den voet van geliefkoosde genadebeelden zien neergelegd, een brief, waarin de schrijfster haar hemelsche Beschermvrouw een hartewensch blootlegt, voor welks vervulling zij haar voorspraak bij den Lieven Heer inroept. Het kinderlijk vertrouwen, waarmee de kleine op het gelaat der minnelijke Moeder de verhooring van haar gebed schijnt te lezen, versterkt ons in het vermoeden, dat zij een bijzondere gunst heeft te vragen.

Wie voelt zich niet getroffen door dit aantrekkelijk tafereel van jeugdige vroomheid!

Aanhouding van een anarchist. -

Een geheel ander tooneel voert ons de Belgische schilder Evariste Carpentier voor oogen. Hier hebben we als een tegenhanger van'het idyllische beeld der biddende kleine. Het bidden heeft de zoon der brave weduwe sinds lang verleerd. Al sieren kruis en Mariabeeld nog de schamele woning, de jonge werkman knielt er niet meer voor. Hij heeft het geloof zijner kinderjaren en daarmee eiken zedelijken band afgeschud. Wilde hartstocht staat op zijn ruw en barsch gezicht te lezen. Hij heeft zich laten meesleepen door slechte makkers, die hem afkeerig maakten van den eerzamen arbeid; hij heeft de vergaderingen der ontevreden werklieden bezocht en daar geluisterd naar de stem der volksmisleiders. En zoo is hij tot de misdaad gekomen, waarvoor hij thans door de menschelijke gerechtigheid wordt achtervolgd. Bij zijn oude moeder zocht en vond de misdadiger toevlucht; maar politie en gendarmen zitten hem op de hielen, en terwijl hij, een oogenblik uitrustend van het woeste oproermakersleven in moeders stille woning zich aan een stuk brood met een kom warme geurige koffie versterkt, wordt plotseling de deur opengestooten, geweerkolven dreunen op den vloer: de patrouille komt den anarchist inrekenen.

Met één sprong vliegt hij op, grijpt met zijn forsche hand den biezen stoel, waarop hij straks nog rustig zat, en staat onmiddellijk tot tegenweer bereid. Met van woede vlammenden blik ziet hij den aanvoerder der patrouille aan en zou hem den stoel reeds in het gezicht geslingerd hebben, had de oude ziekelijke moeder hem niet met smeekend opgeheven hand van dien nieuwen aanslag teruggehouden.

De hond blaft de binnentredenden aan, als om voor zijn meester op te komen. Diens zuster heft achter moeders stoel van schrik de hand omhoog. Zij zullen den misdadiger niet aan de gerechte straf kunnen ontrekken.

Eilandje in de Vecht. -

Aan zulke hartstochtelijk bewogen tafereelen als de boven beschreven schilderij van den Belgischen kunstenaar ons te zien geeft, waagt over 't algemeen de Hollandsche kunst zich niet. Het vreedzame vaderlandsche landschap is meestal haar geliefkoosd thema, en inzonderheid onze jeugdige kunstenaar Adolf van Dijk schept er behagen in, de aardigste Hollandsche gezichtjes in zijn portefeuille te verzamelen. Ditmaal vertoont hij ons een eilandje in de Vecht, als wij ons niet vergissen, ergens tusschen Zuilen en Breukelen gelegen. Diegenen onder onze lezer, welke beter in de genoemde streek thuis zijn, mogen met juistheid uitmaken, welke plek de teekenaar voor oogen heeftgehad, maar allen zullen ons toestemmen dat hij de bekoorlijke rust van het kalme riviergezicht, met hier en daar een stil liggend schuitje, het rustige geboomte met de droomerig daartusschen verscholen huisjes en het spitse kerktorentje met fijn gevoel heeft weergegeven.