De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

[p. 225]

[Nummer 29]

De tocht naar Damiate.
(Anno domini MCCXIX)
door J.R. van der Lans.

XI.

Inmiddels was sinds Okko's laatste bezoek op heer Wigers stinze de linde op het binnenplein al tweemaal groen geworden; tweemaal had ze zich met geurige blanke bloesems getooid, die bij het uitvallen de heele klapbank met een licht beroosde sneeuw hadden overdekt. Voor de tweede maal wierp het loover met elken dag een dichter schaduw over het gezellige plekje; het groen kleurde zich allengs met een gelige tint en weldra prijkten de twijgen met dikke gouden trossen. Spoedig echter taande die luister; het goud werd brons en het geel grauw; de najaarsstormen kwamen en rukten de van kou ineenschrompelende blaadjes af. Nu was de lindeboom haast weer even kaal, als toen hij voor het eerst den sneeuwmantel had afgeworpen.

Uit het venster van haar slaapvertrek had jonkvrouw Mabelia elken morgen die trapsgewijze verandering aangezien, maar wat daarbuiten ook met het jaargetij verwisselde, voor haar bleef alles hetzelfde.

tusschen rozengeur en maneschijn, naar de schilderij van j. von wodzinski.

Sinds Okko zonder afscheid van haar was heengegaan, scheen uit haar wereld de zon weggenomen. Alles leek haar even somber en geen lieflijke lentemorgen, geen heerlijke zomerdag vermocht de wolk te verdrijven die gestadig over haar voorhoofd hing. Haar vroeger zoo helder oog stond mat en kwijnend; de blijde blos was van haar wangen geweken, de opgewekte levenslust van weleer verdwenen.

Droef peinzend sloop de jonkvrouw als een geest door de ruime hallen en gangen van den burcht, als had ze geen deel meer in het bedrijvige leven van het volkrijke huis. Zij vermeed het luidruchtig spel der kleinen en den gezelligen omgang der grooten, kweet zich in stilte van haar huiselijke bezigheden, bezocht gelijk vroeger haar armen en zieken, maar trok zich het liefst terug in de eenzaamheid van haar salet.

Daar kon zij dan uren lang zitten aan het open venster, dat op de voorpoort uitzag, als

[p. 226]

was haar de taak opgelegd, te waken over wie daar uit- en inging. Dan ontglipte vaak de naald aan haar vingeren en het borduurwerk gleed haar van den schoot, omdat al haar aandacht op den toegang tot de huizing gevestigd bleef. En menigmaal welde in haar starende oogen een traan op, die als een groote parel langs haar wangen rolde.

Door die voorpoort was Okko verdwenen bij het laatste bezoek, dat hij aan de stinze bracht. Met haar vader en het heele burchtgezin had ze hem tot op de brug uitgeleide gedaan. En sinds had ze nooit meer het geluid zijner stem mogen vernemen; nimmer had ze hem meer aanschouwd, ja toch eenmaal, in den zwarten rouwdos, te Dokkum, bij de kruisprediking, maar toen reeds behoorde hij haar niet meer. Hij had zich als strijder des Heeren aan Christus gewijd. Met welk recht dacht zij dan nog aan hem? Was het niet zondig hem aan God te willen betwisten? O gaarne wilde ze den Heer het offer brengen, dat Hij van haar vorderde, als ze maar wist dat ten minste Okko's hart haar nog toebehoorde, dat hij niet heengegaan was met wrok tegen haar. Wat had ze hem misdreven, dat hij tegenover haar scheen omgekeerd als een blad op den boom? Zou hij haar nooit dat pijnigend raadsel oplossen? Wat moest zij denken van die grievende scheiding, die wreeder was dan de dood?

En tevergeefs pijnde de jonkvrouw zich het hoofd af, tot een blik op den zonnewijzer tegenover het venster haar herinnerde aan haar huiselijke plichten. Het was de tijd voor het noenmaal: zwijgend hervatte zij haar bezigheden in keuken en kelder, gaf in korte maar vriendelijke woorden haar bevelen aan de dienstmaagden en zorgde voor de orde van den dagelijkschen disch.

Heel het burchtgezin met de dienstlieden, die op de stins hun verblijf hadden, kwamen zich om de groote tafel van glad gewreven eikenhout in de burchtzaal neerzetten om na gezamenlijk gebed het middagmaal te nuttigen.

Op zekeren keer nadat de maaltijd afgeloopen en het dankgebed gesproken was, gaf de burchtheer den dienstlieden een wenk zich te verwijderen.

‘En gij kinderen,’ dus wendde hij zich tot de knapen en meisjes, ‘gaat gij wat onder de linde spelen. Ik heb met uw vrouw moeder en Mabelia iets te bespreken.’

Mabelia zag verrast en ongerust eerst haar vader en daarna haar moeder aan, die als verlegen voor zich in haar schoot staarde.

‘Mabelia,’ dus begon Wiger, met een teug uit zijn drinkschaal, ‘het wordt tijd dat het pruilen over den kruisvaarder een einde neme. Ik heb u gezegd hem te vergeten en heer Elter te beschouwen als den u bestemden gemaal: hem heb ik mijn woord gegeven.’

De jonkvrouw trilde op het hooren van den naam, maar onmiddellijk vermande zij zich en sprak op den toon van eerbiedig verwijt:

‘Hoe kondt ge hem uw woord geven, heer vader, terwijl het verpand was aan Okko Garvema! Heugt het u niet meer hoe gij zelf hem hier in de zaal den dronk toebracht op onze spoedige vereeniging?’

‘Dat heugt mij zeer goed, evenals dat hij een paar dagen later zijn besluit bekend maakte om ter kruisvaart te trekken; zóó hield hij zich aan het gegeven woord.’

‘Het was ter vervulling van den laatsten wensch zijns stervenden vaders, en schoon daardoor onze vereeniging uitstel moest lijden, onze verloving behoefde er niet om verbroken te worden. Ik kan niet gelooven dat dit zijn wensch was of dat hij zijn gegeven woord ingetrokken zou hebben.’

‘Ei, ei! zijt ge dan wellicht door hem zelven beter ingelicht?’ vroeg Wiger spotlachend. Mabelia boog het hoofd en wist op deze vraag niet te antwoorden. Wat kon zij zeggen? Geen taal of teeken had zij meer van Okko mogen vernemen. Hoe kon zij volhouden dat hij te haren opzichte niet veranderd was?

‘Mij dunkt,’ kwam ditmaal de moeder tusschenbeide, behoedzaam om het gevoel harer dochter niet te kwetsen en haar gemaal niet te doen opstuiven; ‘mij dunkt dat Okko door zijn wegblijven duidelijk genoeg getoond heeft, dat het huwelijk hem geen ernst was. Meer dan een jaar is er heengegaan eer de kruisvloot uitzeilde, en al dien tijd is hij geen enkele maal op de stins verschenen. In trouwe, ik begrijp niet, Mabelia, hoe ge uw zinnen kunt blijven zetten op iemand, die zich zoo weinig om u bekommert.’

Mabelia staarde in sombere gedachten voor zich. Inderdaad wèl moest zij zich dwaas vinden, den jonkman niet te kunnen vergeten, die haar geen woord van afscheid waardig gekeurd had. Maar neen, zóó kon hij niet omgeslagen zijn. Er moest iets tusschen gekomen zijn, een hoog en heilig beletsel, een vrome belofte, een boete misschien. Als hij weerkeerde, zou hij haar met één woord het raadsel kunnen ophelderen, en dan.... o! nooit zou zij het zich zelve vergeven hebben, hem ontrouw te zijn geworden. Nimmer zou zij den verwijtenden blik kunnen verdragen, waarmee hij vragen zou: hoe kondet gij twijfelen aan mijn trouw?

Al die gedachten verdrongen elkander in haar afgepijnd hoofd en vastberaden sprak zij, meer tot zich zelve dan tot haar ouders:

‘Zoolang hij mij zelf mijn woord niet teruggeeft, acht ik mij aan hem gebonden.’

Driftig vloog Wiger in zijn zetel overeind; zijn gelaat was hoogrood van toorn en zijn oogen fonkelden onder de dichte wenkbrauwen.

‘Hoor eens, Mabelia,’ zei hij, ‘gij kunt u gebonden achten aan wien ge verkiest, maar ik heb mij verbonden tegenover Elter in den Oert. Lang genoeg heb ik u tijd gelaten om tot verstandige gedachten te komen. Van den eersten dag af aan heb ik u te verstaan gegeven, dat ge u den jongen Garvema uit het hoofd hadt te zetten. Zag hij naar u om, toen hij zich door den abt van Bloemhof liet bepraten, zijn erfgoed verpandde en belastte om een schip te kunnen uitrusten in de kruisvloot en met een dollen kop naar de Saracenen trok? Zoo gij dwaas genoeg zijt om bedaard af te wachten tot hij gelieft terug te keeren, ik als vader moet wijzer zijn. En nu geen woord meer over deze geschiedenis, waarmee te veel tijd al is verspild. Morgen of overmorgen komt Elter hier om de schikkingen te maken voor de bruiloft. De bruidsgave heeft hij al vooruit gezonden. Uw vrouw moeder zal u de geschenken toonen en u wel zeggen hoe gij hem te ontvangen hebt. Ik bemoei er mij niet meer mee.’

En toornig opstaande, zoodat hij een slip van het ammelaken meesleurde en al het vaatwerk deed rinkelen, liep hij de zaal uit, wier zware deur hij met een nijdigen ruk achter zich in het slot wierp.

Mahelia sidderde; doodsbleek zag zij haar moeder aan, die een wijle luisterde naar de wegstervende voetstappen, terwijl zij behoedzaam het tafellaken rechttrok.

‘Ik zag het aankomen,’ zei ze fluisterend, als vreesde zij dat de geduchte man haar beluisteren en terugkeeren zou. ‘Op dit punt mag hij nu eenmaal geen tegenspraak hooren, en ik zou u raden, u in vredesnaam goedschiks aan zijn wil te onderwerpen, wilt gij niet dat hij er u kwaadschiks toe dwingt. En wat kunt ge er eigenlijk tegen hebben, heer Elters vrouw te worden? Is hij niet rijk in goed en hoog in aanzien? Menige jonkvrouw van hoogeren huize zou u dit huwelijk benijden. Zie eens wat hij u tot bruidsgave zendt,’ ging de goede vrouw voort en opende een groote gebeeldhouwde cederhouten kist of trezoor met koperen sloten en hengsels, die in een hoek der zaal stond.

Zij haalde er mantels en pronkgewaden uit van donzig fulp en glanzig satijn, rijk met gouden boordsels en spangen bezet, een bruidskleed van melkwitte zijde met gouden bloemen doorwerkt, een bruidskroontje van zacht blinkende paarlen, een flonkerend gouden borstsieraad, een gordel, rijk met glinsterende steenen versierd, gespen, spangen en haarnaalden, die zij met vrouwelijk behagen voor de blikken van het jonge meisje uitspreidde.

Maar Mabelia's starende oogen zagen op al dien pronk neer zonder er iets van op te merken. Zij zag niets dan het vreeselijk vooruitzicht, weldra met al die sieraden getooid als een offerdier te worden weggevoerd door den man, die haar een onverklaarbaren afkeer inboezemde. Zij zag niets dan de strenge gestalte haars vaders, die haar gebood dien man te volgen en haar aan hem overleverde, en op den achtergrond van dat tooneel rees in zwarte kleedij, met bleek gelaat de verwijtende klagende verschijning van Okko voor haar op die haar toevoegde: Kondt gij dan niet een paar jaar geduld oefenen? Wist ge niet dat een heilige gelofte mij weerhield, aan onze vereeniging te denken? Kondt ge maar een oogenblik meenen, dat ik u ontrouw geworden was?

En terwijl deze beelden het geestesoog der jonkvrouw voorbij trokken, liet haar moeder het goud en brocaat voor haar blikken glinsteren en glanzen.

‘Ik zie u al voor mij in hoogtijdos als burchtvrouw tronend in de opperzaal van het hooge huis te Middelstum,’ sprak zij vleiend.

‘Moeder, ik bid u, zwijg daarvan,’ riep Mabelia als uit een droom opschrikkend. ‘Berg die dingen weg: nooit zal ik ze dragen.’

‘Maar, kindlief, hoe kunt ge aldus den wil uws vaders weerstreven, die niets dan uw eigen bestwil beoogt! Wat blijft ge toch den ijdelen waan voeden, dat Okko Garvema alleen u kan gelukkig maken, terwijl hij niet eens meer naar u omziet? Nu is het uw beurt om te toonen dat gij ook hem versmaden kunt. Elter in den Oert, schoon niet van zoo edele geboorte, kan u, wat rijkdom en aanzien betreft, veel meer aanbieden dan Okko Garvema ooit durfde denken, ook voor hij zijn vaderlijk erfgoed in den kruistocht gestoken had.’

‘Ik ben aan Okko verloofd,’ herhaalde Mabelia met toonlooze stem.

‘Kind, ge weet niet wat gij zegt,’ barstte angstig haar moeder uit. ‘Morgen komt Elter om u tot zijn bruid te maken. Het is de wil uws vaders dat hij uw gemaal wordt, en daaraan is niets meer te veranderen. Om Gods wil, weerstreef hem niet! Wat zal ik nog moeten beleven, als gij den strengen man tot het uiterste drijft! Ik ken hem sinds lang: in zijn gramschap ontziet hij niets. Wat heb ik in de twintig jaren van ons huwelijk mij al moeten voegen en plooien naar zijn luimen om den lieven vrede in huis te bewaren, en nu waagt gij het, hem roekeloos te tarten, en dat om een meisjesgril!’

Bij dit laatste woord rees de jonkvrouw verontwaardigd overeind.

‘Wat! een meisjesgril! en dat zegt gij, moeder, terwijl gij wilt, dat ik mijn trouw, mijn eer, mijn geluk, mijn toekomst en die van Okko aan de wreedste gril zal opofferen! Wie is grillig: die heden zijn woord aan den een verpandt om het morgen aan een ander te schenken, of die trouw blijft aan de eens gegeven belofte?’

‘Kindlief, ge kunt gelijk hebben, maar om de liefde die ge mij toedraagt, spreek niet aldus tot uw heer vader. Ach! als gij wist wat ik al heb uitgestaan om uw onverzettelijkheid! Heb medelijden met uw arme moeder, die tot elken prijs vrede wil houden en de schrikkelijkste tooneelen voorziet, als gij halsstarrig blijft. Ik bid u, zeg dat gij Elter als bruidegom ontvangen zult. Toe, ik smeek het u, doe het om mij,’ vleide de arme vrouw en zonk schreiend haar dochter te voet.

Mabelia drukte de goedhartige, maar te zwakke vrouw onstuimig aan de borst, richtte haar op en liet haar naast zich plaats nemen op de kussens van het breede, overhuifde gestoelte, dat tegen den wand was aangebracht. Een wijle weende ook zij in stilte, maar het eerst droogde zij haar tranen af en sprak, terwijl ze de hand der burchtvrouw in de hare vatte:

‘Moeder, ween niet aldus. Zoo iets mij tot wankelen kon brengen, dan zouden het uw

[p. 227]

tranen zijn. Gij weet dat ik voor niets ter wereld u verdriet zou aandoen. Maar in deze zaak mag ik niet wijken, ten minste niet op dit oogenblik nu de liefde tot u mij er toe brengen zou, ja te zeggen, terwijl al wat in mij is luide neen blijft roepen. Laat mij gaan, dat ik in de eenzaamheid overwege wat mij te doen staat. Laat mij den goeden God om voorlichting bidden, en morgen zult gij mijn besluit weten.’

En na de burchtvrouw met kinderlijken eerbied een kus van innige liefde op de hand gedrukt te hebben, ijlde zij de zaal uit naar haar salet. Daar wierp zij zich op de bidschabel voor het elpenbeenen crucifix en bad met betraande oogen en zwoegende borst, dat God haar verstand mocht verlichten.

Lang bleef zij op de knielbank gebogen en de korte najaarsdag neigde reeds ten einde, toen zij opstond. De laatste stralen der roodgouden herfstzon verlichtten haar bleek gelaat, dat den kalmen weerschijn droeg van een vast besluit.

Zij wond zich een fijn wollen holdoek om het hoofd, hing haar huik om en begaf zich eerst naar de keuken, waar zij een korfje met spijs en drank liet vullen.

‘Zal ik Machteld roepen om u te vergezellen?’ vroeg een der dienstmaagden.

‘Neen, ik kan het zelf wel dragen,’ zei Mabelia kortaf, maar op haar gewonen vriendelijken toon.

‘Maar de jonkvrouw zal toch niet alleen gaan! Het wordt al zoo donker.’

‘Ik ken den weg,’ hernam zij en verliet met het korfje aan den arm den burcht.

In haar mantel gehuld, sloop zij omzichtig, als vreesde zij bespied en teruggehouden te worden, naar buiten. Zij vond de eerste poort nog open en de valbrug neergelaten, maar toen ze aan de tweede brug kwam, meende juist de poortwachter ze op te halen.

‘Nog zoo laat en alleen het pad op, mejonkvrouw?’ vroeg de oude man met de gemeenzaamheid van een dienaar, die zijn jonge meesteres heeft zien opgroeien. ‘Wel mogen de zieken u hun goeden engel noemen, want welke edelvrouw zou zooveel voor hen overhebben? Ik zal de brug maar neerlaten tot de jonkvrouw weer binnen is.’

‘Neen, doe dat niet; de meier mocht er u om beknorren.’

En voort ijlde zij in de schemering, die snel neerdaalde als om haar vlucht te begunstigen. Met vluggen voet sloeg zij het eerste het beste donkere zijpad in en was weldra een groep leemen hutten genaderd. Een daarvan trad zij binnen en reikte daar het korfje over voor de zieke dochter, maar zonder zich als gewoonlijk aan de sponde der lijderes neer te zetten, bepaalde zij zich ditmaal tot enkele belangstellende vragen en verliet onder voorwensel van den ingevallen avond haastig de dankbare hutbewoners. Buiten gekomen sloeg zij echter niet weer den weg naar het slot in, maar ijlde voort, sneller nog dan straks, langs den eenzamen zandweg.

De avondnevelen weefden een dichten sluier om haar heen, waardoor de vormen van boomen en struikgewas zich voordeden als onbestemde spookgedaanten. Die spoken, door den avondwind bewogen, schenen te buigen en te knikken, ja haar geheimzinnig toe te fluisteren. Maar zij sloeg nergens acht op en schoot voort als een schichtige hinde tot zij ver, ver weg was van den ouderlijken burcht.

Daar klepte haar uit de verte een klokje tegen, welks heldere tonen, door den afstand verzacht tot een zoet zilverig gegalm, haar in de ooren klonken als de vriendelijke uitnoodiging van een welbekende stem.

Een wijle bleef zij staan om naar den klank te luisteren en haar lippen prevelden een kort gebed. Maar daarop zette zij met versnelde schreden haar weg voort, langs verlaten voetpaden, door wei- en bouwlanden, onder knotwilgen en langs slooten, tot ze eindelijk eensklaps stilhield. Met de handen in het duister rondtastend, schuifelde zij met den voet behoedzaam over den grond, om zich te vergewissen waar zij was. Zij betrad een houten brug en zich met de hand aan de leuning vasthoudend, bereikte zij de overzijde van een smalle, pikdonkere gracht. Hier tastte haar hand opnieuw in de duisternis en bracht den trekker eener klok of schel in beweging, die uit haar roestige metalen keel een langgerekt doffen klank liet hooren.

Een oogenblik bleef alles stil achter de poort, maar weldra vernam de late bezoekster een gestommel en geschuifel en in de zware deur ging een getralied vierkant gat open, waardoor een golf geel licht naar buiten drong in de zwarte duisternis.

Dat licht wierp een warmen gloed op het gebaard gelaat van een ouden monnik, die door de traliën glurend, op wantrouwigen toon vroeg:

‘Wie dáár op den laten avond?’

‘Ik ben Mabelia heer Wigers dochter en wenschte den hoogwaardigen abt te spreken.’

‘Jonkvrouw Mabelia!’ klonk het verrast, ‘geheel onverzeld en dat op zoo laat een uur! Ik hoop dat geen ongeval u herwaarts drijft. Treed binnen.’

De zware grendels werden van de poort weggeschoven, de groote sleutel draaide knersend in het slot en de breede deur ging open. Mabelia volgde den monnik, die haar met een lantaren in de eene en zijn rammelenden sleutelbos in de andere hand, als een wit spook voorging, over het binnenplein tusschen de sombere kloostergebouwen met hun zwak verlichte kleine vensters, die als groote vurige oogen in het donker staarden. Uit de lage kloosterkerk, wier smalle boogramen lange strepen van licht op het plaveisel wierpen, klonken de statige galmen van het psalmgezang der monniken.

Mabelia werd door haar geleider in een groot, hol vertrek gebracht, waar hij een der toortsen ontstak, die in ijzeren ringen aan den wand staken. Bij dat spaarzaam licht, dat de schaduwen rondom haar verdreef, maar die des te dichter naar de hoeken drong, liet hij de bezoekster alleen.

‘De hoogwaardige vader abt,’ zei hij, ‘is met de broeders in het koor om de vespers te zingen, maar het officie zal spoedig afgeloopen zijn. Gelief u zoolang neer te zetten, dan zal ik den abt van uw komst verwittigen.’

De jonkvrouw viel vermoeid op een zetel neer en liet de handen rusten op de eiken ballen, waarin de leuning uitliep. In gedachten verzonken staarde zij op de deur en vloog overeind, zoodra die openging en de lange witte gedaante van abt Emo op den drempel verscheen. Een monnik, die hem volgde, ontstak een tweede toorts tegenover de eerste, en verliet het vertrek, dat nu helder verlicht was.

Nauwelijks had hij de deur achter zich dicht getrokken of Mabelia wierp zich voor de voeten van den eerbiedwaardigen kloostervoogd met de woorden:

‘Vader, ik kom tot u om raad. Ik ben het ouderlijk huis ontvlucht, zeg gij mij of ik daar wèl aan gehandeld heb.’

En als was door die woorden haar verkropt gemoed geopend, stortte het zich nu opeens in een stroom van tranen uit.

Minzaam als een vader richtte Emo de jonkvrouw op, deed haar tegenover zich plaats nemen en toen zij eenigermate tot kalmte gekomen was, noodigde hij met vriendelijke stem:

‘Spreek nu, mijn dochter, wat voert u herwaarts op dit ongewone uur en wat is de reden van uw bekommering?’

Met door snikken afgebroken stem verhaalde Mabelia nu de heele geschiedenis van haar verloving met Okko af: zijn heengaan zonder afscheid, de plotselinge verandering haars vaders te zijnen opzichte, zijn aandringen op haar huwelijk met Elter en eindelijk zijn laatste gebiedende woorden, die haar geen hoop meer overlieten, zijn wil te kunnen trotseeren.

Met vaderlijke belangstelling en deelneming hoorde Emo haar aan, en toen zij uitgesproken had, vroeg hij:

‘Heer Wiger heeft u dan nimmer den ring ter hand gesteld, dien Okko hem als onderpand der verloving voor u had overhandigd?’

Een straal van licht verhelderde eensklaps het betrokken, bleek gelaat der jonkvrouw.

‘Heeft hij vader zulk een pand gegeven?’ riep zij: ‘o ik wist het wel, dat hij niet veranderd was!... Neen, vader heeft daar nooit van gesproken, veel minder den ring gegeven. Maar ik had ook geen pand noodig, om van Okko's trouw zeker te zijn.... En nu, mijn vader, zeg mij, heb ik wèl gedaan met hier te komen?’

Hijgend van angstig ongeduld zag zij met haar roodgeweende oogen den abt in het kalm en goedhartig gelaat.

‘Gij hebt wel gedaan met hier te komen om raad,’ sprak hij ernstig. ‘Meer wil ik u voor het oogenblik niet zeggen. Gij zijt niet in de stemming om het bedaard te aanbooren, en bovendien de tijd dringt. Dezen avond kunt gij niet meer naar de stins terugkeeren en ik mag u hier geen gastvrijheid aanbieden. Gij zult dus bij de zusteren op Rozeveld moeten overnachten. Ik zal u daarheen brengen en zend onmiddellijk een bode naar uw heer vader, om hem te verwittigen dat gij hier zijt en dat ik hem morgen in persoon zal komen spreken.’

‘Dank mijn vader, dank,’ stamelde Mabelia.

‘Wees bedaard, mijn dochter, en volg mij.’

‘Nog één woord, mijn vader,’ bad het meisje, met bevende hand den abt bij zijn kleed terughoudende. ‘Morgen, zegt gij, zult gij u naar onze stinze begeven om met mijn heer vader te spreken. Ik weet wat hij zeggen zal. Hij zal u niet aanhooren, maar eischen dat ik onmiddellijk terugkeer. O lever mij dan niet aan hem over om mij tot Elters vrouw te maken. Laat mij bij de zusters van Rozeveld blijven tot Okko terugkeert. Gaarne zal ik de witte wijle dragen en mij in alles naar den regel voegen; ik wil de minste zijn onder de dienende zusteren, als ik maar veilig binnen de kloostermuren schuilen mag tot Okko mij komt opeischen als zijn beloofde bruid. Keert hij niet terug, dan zal ik den sluier dragen tot aan mijn dood, opdat gelijk Okko zich den Heer gewijd heeft, ook zijn bruid niemand anders meer moge toebehooren dan God!’

‘Dat is een ernstig besluit, mijn kind,’ hernam Emo haar vorschend in het ontsteld gelaat ziende, ‘dat rijp beraad eischt en niet in overijling mag genomen worden. Morgen als gij bedaard zult zijn, zullen wij daar nader over spreken. Stel u voor het oogenblik gerust: het kloosterdak is een veilige schuilplaats, en wie daar de wijk genomen heeft, behoeft niet te vreezen, dat hij uitgestooten zal worden in de woelige wreede wereld.... Volg mij nu, het is tijd dat ge u ter ruste begeeft.’

Door een kloosterbroeder met een lantaren in de hand voorafgegaan, leidde nu de abt van Bloemhof zijn beschermelinge naar de naburige abdij Rozeveld, waar hij de priorissa met een enkel woord inlichtte en de jonkvrouw in haar hoede achterliet.

(Wordt vervolgd.)