De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

Drijfjacht op hazen in de nabijheid van Berlijn.

- Wat voor vorstelijks er steken kan in het wreede vermaak, de onnoozele haasjes op een hoop in de engte te drijven en ze dan in massa meedoogenloos neer te schieten, is voor ons gewone stervelingen niet zoo licht te vatten; maar zeker is, dat dergelijke drijfjachten een liefhebberij zijn, waaraan bij voorkeur het keizerlijke hof van Berlijn het hart ophaalt.

Hoe zulk een jacht in het werk gaat behoeft voor den oplettenden beschouwer van ons plaatje geen verklaring. Over een uitgestrektheid van een paar uren in het rond vormen de jagers met hun helpers een soort van cordon, dat telkens nauwer wordt toegetrokken. Aldus van alle zijden door geschreeuw opgejaagd, worden de arme haasjes ten slotte op een hoop bijeengedreven, en stuiven radeloos van het eene eind naar het andere, zonder ergens een uitweg te vinden. Daar voor de jacht gewoonlijk een dag wordt uitgekozen, dat het veld met sneeuw bedekt is, waarop de vluchtende dieren zich scherp afteekenen, worden zij een gemakkelijke prooi van de jagers, die ze van alle kanten te gelijk hun kogels te gemoet zenden.

Onze gravure geeft een goed denkbeeld van zulk een slachting, die den vorstelijken jagers een uitgelezen genot moet opleveren, doch ons maar een dorper vermaak lijkt in den trant van het stuitende katknuppelen, haansabelen of palingtrekken.

Wedren in een romeinschen circus. -

Hoe groot en schitterend komen ons, daarbij vergeleken, de feesten voor, waarin het oude Rome zich verlustigde, al waren die dan ook veel wreeder en bloediger overeenkomstig de barbaarschheid van het Heidendom.

Zooals men weet, was de circus der ouden heel wat anders dan wat wij tegenwoordig onder dien naam verstaan. Het was een inrichting, waar op staatskosten, tot vermaak van het heele volk, wedrennen, dieren- en menschemworstelingen gegeven werden. Zulk een circus was dan ook een monumentaal, ontzaglijk gebouw, bestaande uit een open, langwerpig ronde renbaan, omringd met een amphitheater van zuilenrijen, dat soms over de 50.000 zitplaatsen voor de toeschouwers aanbood. Ja, de geschiedschrijvers spreken van een circus, die 150 000 toeschouwers bevatten kon en waaraan men later nog 5000 zitplaatsen toevoegde. Onder de zuilenrijen aan de buitenzijde was daarenboven nog ruimschoots plaats voor tenten en kramen, waar goochelaars, waarzeggers en kleine kooplui hun bedrijf uitoefenden. Met bewondering aanschouwen wij nog heden de puinhoopen dier trotsche gehouwen.

abbas pasja, de nieuwe khedive van egypte.

In plechtigen optocht, met de priesters en hooge staatsambtenaren aan het hoofd, trok men op om dergelijke kampspelen bij te wonen, die dikwijls in gruwzame bloedtooneelen ontaardden. Vuist- en zwaardvechters, worstelaars en loopers streden daar om den prijs en meestal was dat een strijd op leven en dood. Misdadigers en later helaas, ook de Christenen, die als vijanden van den staat werden vervolgd, liet men worstelen met wilde dieren, tijgers en leeuwen, die uit getraliede kooien in de renbaan konden losgelaten worden. Op onze gravure is zulk een getraliede opening zichtbaar.

Het veelvuldigst waren de wedrennen met wagens, waarbij de rijders in vier groepen werden verdeeld. De wedren bestond uit vier en twintig ritten en elke rit uit zeven omloopen om een zuil, aan het eene einde der baan, die te zamen ongeveer anderhalve geographische mijl bedroegen. Elke groep maakte zes ritten, drie des voormiddags en drie des namiddags. De tweeraderige wagens waren zeer licht en stevig en gewoonlijk met twee of drie, soms ook met vier paarden naast elkaar bespannen.

Door een zeil waren de toeschouwers tegen de zon beschut en een steenen muur ter hoogte van vijftien voet scheidde hen van de renbaan, wat wel noodig was ter voorkoming van ongelukken. Want in woeste teugellooze vaart snorden de paarden en wagens de renbaan rond, en de wedren liep nooit ten einde zonder dat er aan menschen of paarden dooden vielen. Nog veel bloediger ging het natuurlijk toe bij de worstelingen met wilde dieren.

Zulk een wedren met de hartstochtelijke deelneming van het bloeddorstige volk wordt ons voorgesteld door het tafereel in dit nummer, dat het schilderachtig, maar vreeselijk schouwspel met aangrijpende kracht weergeeft. De schilder van dit belangwekkend historiestuk is Alexander Wagner, een historieschilder uit Hongarije, die sedert 1866 als leeraar in het schilderen werkzaam is aan de Munchener academie.

De gelukzalige Louis-Marie Grignon de Montfort

- De fraaie beeltenis, welke de voorlaatste bladzijde van dit nummer siert, stelt ons voor den eerbiedwaardigen dienaar Gods Louis-Marie Grignon de Montfort, den heiligen priester-missionaris die kort geleaen door onzen H. Vader plechtig in de rij der gelukzaligen is opgenomen. Hij was de stichter der inissionnarissen-congregatie van het Gezelschap van Maria en der congregatie van de Dochteren der Wijsheid, waardoor hij ontzaglijk veel heeft bijgedragen tot de verbreiding des geloofs. Bovendien is hij de schrijver van een aantal godsdienstige geschriften, waarom hij door Leo XIII op ééne lijn geplaatst werd met den grooten kerkvader Bernardus.

Liever dan hier enkele beknopte levensbijzonderheden van den gelukzaligen priester aan te stippen, verwijzen wij den belangstellenden lezer naar het werkje Levensschets van den gelukzaligen Louis-Marie Grignon de Mont-fort, verschenen bij M. Alberts te Gulpen.

De schrijver schetste ons daarin het apostolaat van den gelukzalige in de bisdommen Saint-Malo, Saint-Brieux, Nantes, Luçon en La Rochelle, en men bewondert den apostolischen heldenmoed van den ijverigen missionnaris, den invloed door hem op het volk uitgeoefend, de bekeering der zondaren door hem bewerkt. Al die feiten, volkomen historisch, levendig verhaald en in overvloed meegedeeld, maken de levensschets bijzonder belangwekkend. Bovendien bevat het werkje uitmuntende vertalingen uit Grignon's geschriften.

De nieuwe Khedive van Egypte.

- Ten slotte biedt dit nummer den lezer gelegenheid kennis te maken met den nieuwen khedive van Egypte, den jeugdigen Abbas Pasja, die door den plotselingen dood zijns vaders eensklaps tot den troon geroepen is, terwijl hij nog bezig was door reizen en het bezoeken der voornaamste Europeesche steden zich die algemeene vorming eigen te maken, welke een vorst onmisbaar is. De zestienjarige kroonprins bevond zich te Weenen, toen het bericht kwam dat zijn vader als een slachtoffer der influenza bezweken was.