De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Vineta.^*)

Uit der waatren diepe, diepe gronden

Klinken avondklokken dof en mat,

Om ons wondre sagen te verkonden

Van de aloude en schoone wonderstad.

In den schoot der Oostzee neergezonken,

Bleef haar puinhoop op den bodem staan;

Hare tinnen laten gouden vonken

Soms weerkaatsend langs de golven gaan.

En de visscher, die in stil gepeize

Eens dat toovren zag van 't flonkrend goud,

Richt zijn hulkje er henen reis op reize,

Schoon een klip er dreigend nederschouwt.

Uit des harten diepe, diepe gronden

Stijgen dikwijls tonen dof en mat,

Die, als wondre sagen, mij verkonden

Wat dat hart weleer heeft liefgehad.

Van een schoone wereld daar verzonken

Bleef de puinhoop op den bodem staan,

En herinring laat haar hemelvonken

Soms weerkaatsend door mijn droomen gaan.

O, dan drijft me een machtig, zoet verlangen

Naar hetgeen mijn hart heeft liefgehad,

En het is als roepen englenzangen

Mij terug in de oude wonderstad.

A.C. van Roermond.

Naar Wilhelm Müller.

*) Aan de Noordoostelijke kust van het eiland Usedom ziet men, bij rustig weder, op den bodem der zee uitgestrekte, blanke steenhoopen schemeren, die het volksgeloof meent te moeten houden voor de puinen van Vineta. Vóór meer dan duizend jaren - zoo meldt de sage - riep deze stad, toenmaals de grootste en rijkste van alle Europeesche steden, door hare misdaden en haar ongeloof Gods wraak over zich af en verzork in de golven der zee. Veel van dit alles heeft men lang voor waarheid gehouden; latere ravorschingen brachten evenwel aan het licht, dat al wat men van het vroeger bestaan der stad verhaalt, even gefingeerd is als de legenden, die de volkspoëzie in den loop der eeuwen om Vineta's denkbeeldige puinen geslingerd heeft.