De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

[p. 96]

Bij de Platen.

In mijnheers atelier. -

Het dienstmeisje komt mijnheers atelier eens uitstoffen. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, eer zij dat heiligdom mocht binnendringen, want de schilder heeft een onverwinbaren schrik voor dat opruimen, en alvorens hij er haar de vrijheid toe liet, heeft zij bij al wat hem dierbaar was moeten beloven, nergens aan te komen en niets van zijn plaats te zetten. Toch kan zij niet nalaten, alvorens met haar arbeid te beginnen, eerst eens op haar gemak rond te zien; dat kan toch zeker geen kwaad, en stoffer en blik neerzettend, begint zij met de inspectie van de schilderij op den ezel. Wat het doek wel mag voorstellen? Wij weten het niet, maar in elk geval draagt het kennelijk haar goedkeuring weg, want met zichtbare voldoening blijft zij in de beschouwing verdiept. Het gebeurt niet alle dag dat een kunstenaar zooveel waardeering bij zijn dienstmeisje mag vinden. Hopen wij dat dit gevoel voor zijn arbeid haar tot wat minder hardhandigheid stemmen moge, als zij straks met stoffer en blik in zijn boeltje gaat roezemoezen ter verdelging der spinnewebben, die natuurlijk haar reentmatige ergernis moeten gaande maken.

Een drama in het bosch.

- De spinnen in het bosch hebben echter nog gevaarlijker vervolgers dan dienstmeisjes met handvegers gewapend. Dat zien we aan de twee aardige teekeningen op blz. 93, welke ons in twee tafereelen een verschrikkelijk drama te aanschouwen geven. Het eerste vertoont ons de spin, die na honderden arme vliegjes in haar vreeselijk web gevangen en opgepeuzeld te hebben, eindelijk met de wrekende Nemesis kennis maakt in de gedaante van een paar spitsgebekte, gevederde boschbewoners, in haar oogen even huiveringwekkende monsters, als zij zelf dit voor de onnoozele vliegjes was. Zonder erg heeft ze zich, verzadigd van buit, langs haar draad laten afglijden, om ergens een behaaglijk rustplaatsje te zoeken of misschien om, op nieuwe moordplannen bedacht, elders haar web te spannen. Helaas, ze heeft ondanks de tienduizenden oogen, waarmee ze gewapend moet zijn, niet opgemerkt, dat haar weg ze langs een vogelnest, den schuilhoek harer onverzoenlijkste vijanden voerde. En nu hangt haar leven letterlijk aan een draadje!

Hap! zegt het vogeltje, op den vetten buit belust, en het drama heeft zijn ontknooping gevonden!

De kies van verstand. -

Ofschoon nu juist geen drama, is het tafereeltje onzer laatste bladzijde toch allerminst een klucht te noemen, hoe kluchtig het zich bij den eersten blik laat aanzien. Wie, die ooit met sidderen en beven zijn van kiespijn verscheurd gebit aan den tandmeester heeft overgeleverd, beseft niet wat er omgaat in het gemoed van het juffertje, nu zij voor den strengen, onverbiddelijken man staat, die haar met meedoogenlooze kalmte het gebit inspecteert? Vol angstig voorgevoel grijpt ze reeds zijn linkerhand vast, maar merkt niet hoe de rechter achter 's mans rug reeds het vervaarlijke werktuig omklemt, dat haar straks onverhoeds het kakement zal uiteenrukken.

de kies van verstand, naar de schilderij van l. vezzo.