De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 8

Bij de Platen.

Op haar gemak. -

Op haar doode gemak, mogen we wel zeggen. Met de armpjes over elkaar geslagen en het hoofdje behaaglijk over zij, kijkt het kleine boerinnetje ons met de heldere guitige oogen aan of ze wou zeggen: Ik trek me nergens wat van aan!

Menig rijkeluiskind, dat àl heeft wat zijn hartje begeert, zal dat het eenvoudig boerenmeisje niet nazeggen. Voor de telgen onzer deftige stedelingen komt tegenwoordig wat kijken! Dat moet leeren van den ochtend tot den avond; drie, vier talen tegelijk, ongerekend al de vakken van het ‘meer uitgebreid’ en telkens weer uitgedijd ‘lager onderwijs’, mitsgaders handwerken, piano, teekenen en wie weet, waar de jeugdige hersenen al meer mee geplaagd worden. Neen, dan duizendwerf benijdenswaardig het eenvoudige Tirolerkind - want het is een Tiroler dirndl in den trant der tafereeltjes van Defregger, wat we hier voor ons hebben. Op het eerste gezicht zouden we het schalke kopje zelfs voor een Defregger verslijten. Het is evenwel een schilderijtje van Paul Wagner, die daardoor toont, den grooten Beierschen meester in het weergeven der Tiroolsche boerentypen loffelijk op zijde te streven.

Processie te Venetië. -

Naar een heel andere wereldstreek verplaatst ons het schilderachtig tafereel van J. Callegos, dat de beide binnenzijden van dit nummer in beslag neemt: naar het romantisch Venetië namelijk, op het oogenblik dat daar een plechtige processie rondtrekt. Echt Italiaansch, dat levendig schouwspel met de kleurig geborduurde vanen, de weelderig met bloemen omstrikte kaarsen, de vergulde engelen en flikkerende lantarens, alles afstekend tegen de helder blauwe lucht, waarin blanke duiven om de zwierende kwasten en wuivende bloemen rondfladderen. En echt Venetiaansch, dien bonten stoet te zien voorttrekken over de lange, smalle brug, dwars over het breede kanaal, bezaaid met gondels vol vrome toeschouwers.

Misschien komt de vroomheid dier toeschouschouwers den ernstigen Hollander wel een beetje verdacht voor, als hij ze gadeslaat in hun losse manieren en levendige bewegingen, die hem allesbehalve stichtelijk moeten schijnen. Hij bedenke echter dat onder den zonnigen Italiaanschen hemel alles, ook de vroomheid een lachender aanzien aanneemt. Hij ergere zich dus niet aan het gewaaier der hupsche senorita's in den gondel onder de brug; want in Italië nemen de dames, zelfs als zij te biechten gaan, den waaier mee, die haar dan ook aan de open biechtstoelen goed te pas komt bij wijze van schermpje. En zelfs de rinkelbom, die een der dames hanteert, behoeft den beschouwer niet in den waan te brengen, dat zij daarmee ontstichtende bedoelingen zou hebben. Veeleer is het aan te nemen, dat zij op dat, in ons oog kermisachtig instrument de godvruchtige gezangen der processie begeleidt en op haar manier dus haar vroomheid uit. Het komt ons mal voor, maar wat zal men er aan doen? 's Lands wijs, 's lands eer. Koning David danste wel voor de Ark, en aan de heilige bedoelingen van den koninklijken profeet valt toch wel niet te twijfelen. Ergeren wij ons dus niet aan de min of meer luidruchtige vroomheid der goede Venetianen, maar bewonderen wij liever de ruime opvatting der Kerk, die als een verstandige moeder met den uiteenloopenden aard van al haar millioenen kinderen weet rekening te houden, die zich in haar uiterlijke gebruiken naar allerlei landaard en leeftijd schikt, en daardoor juist toont de katholieke, de waarlijk algemeene te zijn, die alle volken en alle tijden omvat.