De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

[p. 481]

[Nummer 41]

Onze gravures.

Aan de buitenherberg.

aan de buitenherberg naar de schilderij van wilhelm ritter.

Nu de schoone dagen weer in het land komen, verlangt ieder naar buiten, en wie daar geene gelegenheid toe heeft, zal toch zeker met welgevallen den blik laten rusten op het landelijk tafereeltje van den Duitschen kunstenaar Ritter, in dit nummer weergegeven. Dat schilderijtje verplaatst ons geheel naar buiten, aan een dier ouderwetsche ‘uitspanningen,’ welke met den dag zeldzamer worden, daar het toenemend aantal staties en tramhaltes dergelijke aartsvaderlijke inrichtingen meer en meer overbodig maakt. Eene boerenkar houdt voor den hoogen stoep stil en terwijl de voerliê in de schaduw van eene oude linde hun pot bier drinken, zorgt de kastelein dat ook de paarden een verkwikkenden teug krijgen. De zonnige lucht, het frissche uitzicht over veld en wei, het koele lommer dat zich beschermend over het oude huis uitbreidt, de schilderachtige wanorde op de werf, de gemoedelijke kalmte, die dit heele tafereeltje ademt, - dat alles is wel geschikt ons te doen verlangen naar eene even rustige zitplaats aan eene dergelijke buitenherberg, waar wij onder het behaaglijk inzwelgen der frissche lucht, bij den aanblik der vrije natuur, de muffe stad met al hare zorgen en drukten vergeten.

In de meimaand.

't Is Meimaand - de schoonste aller maanden. Schoon niet alleen, omdat de natuur zich in lentedos gehuld en met bloemen en planten gesierd heeft, maar schoon vooral voor het katholiek gemoed, omdat zij is toegewijd aan de Moeder des Heeren.

In deze maand vooral legt de geloovige katholiek getuigenis af, hoezeer hij die Moeder, welke ook zijne Moeder is, vereert en liefheeft, niet enkel door den ijver, welken hij aan den dag legt, om haar altaar en beeltenis rijk met keur van heerlijke en uitgelezene bloemen te tooien, maar ook en meer nog door het gebed, dat hij voor haar komt storten als blijk van hulde en kinderlijk betrouwen.

Aangrijpend en treffend is het tafereel, dat de Italiaansche schilder met forsche trekken op het doek heeft weten te tooveren.

Roerend is de aanblik dier eenvoudige maar vrome kloosterzuster, die, omstuwd door eene schaar van ingetogene schoolkinderen, haar cijns van vereering en geloof komt neerleggen aan de voeten der zoete Moedermaagd.

Met de oogen smeekend maar hoopvol naar het beeld gericht, dat den Verlosser

[p. 482]

der wereld in hare armen houdt, bidt zij sterkte en volharding af voor zich zelve, vraagt zij om genade voor de zondaars en verdwaalden.

De kinderen achter haar, met hunne donkere oogen en ravenzwart haar, de zuivere typen van het zuidelijk ras, zien met nieuwsgierigheid, door schroom getemperd, op tot de gezegende Vrouwe en stamelen een innig gebed. Het geheel is een beeld van het kinderlijk maar verheven geloof, waarop eenvoud en ongekunsteldheid den schoonsten stempel gedrukt hebben.

Praalgraf der heeren van Yselstein, in de groote kerk te Yselstein.

Alhoewel de beeldstormerij door geheel Nederland erg huis heeft gehouden, en vele katholieke kerken van hunne oorspronkelijke bestemming ontvreemd en tot protestantsche tempels ingericht werden, zoo zijn toch nog betrekkelijk veel gewrochten van oud katholieke kunst daar bewaard gebleven. Inzonderheid is echter zulks het geval geweest met praalgraven, die ter wille van hunne eerbiedwaardige bestemming, veelal van heiligschendende vernieling bewaard gebleven zijn. Weinige specimen van middeleeuwsch beeldhouwwerk worden nochtans aangetroffen, die met het praalgraf, door onze gravure voorgesteld, onder opzicht van kunst en karakter kunnen wedijveren, weshalve het onzen lezers niet ongevallig zal zijn met dit keurig gothisch beitelwerk door eene afbeelding kennis te maken.