De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

[p. 397]

[Nummer 34]

Onze gravures.

Oude strafoefening tegen slechte betalers te Munchen.

oude strafoefening tegen slechte betalers te munchen.

Een jaar of twaalf geleden kon men nog voor het oude raadhuis te Munchen, bij den toegang tot de ververschingskamer, iederen Zondagavond eene uur lang voorhet luiden der avondklok een ouderwetschen, eenvoudigen houten stoel zien staan, die door een stadsdienaar bewaakt werd.

Het was de zoogenaamde Gantstuhl, die hoewel sinds lang in onbruik, daar nog altijd als een overblijfsel uit een vroeger tijdperk van rechtspleging figureerde, tot ook die gewoonte met de inwijding van het prachtige nieuwe raadhuis kwam te vervallen.

Onze afbeelding verplaatst den lezer in den tijd, toen de Gantstuhl nog druk gebruikt werd en zijn aanblik eene waarschuwing was voor iederen lichtzinnig speculeerenden koopman. Want wie door eigen schuld in gebreke van betalen was gebleven of, zooals de gebruikelijke uitdrukking luidde, in de Gant geraakt was, moest op Zaterdag avond voor het luiden der klok eene uur lang op dezen stoel voor het raadhuis te pronk zitten, zooals onze gravure dit te zien geeft. In de armleuningen van den stoel waren gaatjes aangebracht, waarin aan stokken de documenten bevestigd werden, die op de zaak betrekking hadden en den gaanden en komenden man daaromtrent konden inlichten.

De eerste brief.

Met welk vurig verlangen, met welke mengeling van hoop en vrees hadden de twee bejaarde lieden op onze gravure uitgezien naar een brief van den beminden zoon, die voor de eerste maal de groote reis aanvaard had over den oceaan! Hoe bang en bekneld was hun het hart bij het afscheid geweest, en wat moeite had het den wakkeren jongen niet gekost, hen gerust te stellen! Men liet hem echter niet gaan, voor hij herhaaldelijk beloofd had, hun onmiddellijk te zullen schrijven, als hij in het verre land zou aangekomen zijn.

Met welke spanning werd naar tijding uitgezien, reeds dagen en weken voor de vurig verbeide brief er zijn kon. Moeder vooral had rust noch duur, en hoe meer dagen en weken er verliepen, des te gejaagder, des te onrustiger werd zij, en reeds begon haar vreezend moederhart angst te koesteren voor den afwezige, en te duchten, dat hem eenig ongeluk zou wedervaren zijn.

De eindeloos groote plas, het vreemde land, die onbekende bevolking, dat alles was niet geschikt, haar meerdere gerustheid in te storten.

Eindelijk echter heeft de brievenbesteller een brief voor haar, welken hij met een lachend gelaat overhandigt. ‘'t Is van

[p. 398]

uw jongen, moedertje,’ zegt de man, maar de gelukkige vrouw voelde, wist het, zonder dat hij het zei. Haar hart klopt sneller, hare bevende handen verbreken de enveloppe, één oogopslag slechts, en zij heeft gezien, dat haar zoon in goeden welstand is aangekomen. Meer heeft zij niet noodig, zij snelt het vertrek binnen, om haar man de heuglijke tijding te brengen en hem deelgenoot te maken van haar geluk. Deze onderbreekt aanstonds zijn maaltijd en leest met de meeste aandacht de goede tijding, terwijl zijn verweerd en rimpelig gezicht genoegzaam aanduidt, hoe verheugd hij is en tevens hoe verwonderd, zooveel dingen te lezen, waarvan hij vroeger nooit gehoord, zelfs niet gedroomd had. De moeder, met haar kalm en effen gelaat, dat van vreugde en moederweelde getuigt, leest en herleest die letteren, en men kan er van overtuigd zijn, dat haar hart verwijlt bij den geliefden zoon in het verre land.

Kozakken op de wolvenjacht.

De hoofdvijand der Kozakken, die in de woeste steppen van Zuid-Rusland rondzwerven, is de wolf. De bloeddorstige roover heeft het namelijk gemunt op de kudden van paarden, welke den grootsten rijkdom der ruwe nomaden uitmaken. Ongelukkig, wanneer een jong paard te ver van de kudde afgedwaald en zoodoende van allen bijstand beroofd is! Onherroepelijk wordt het arme dier de prooi der hongerige wolven. Somtijds ook, doch zeer zelden, scharen deze roovers zich in hoopen en doen een nachtelijken aanval op eene geheele kudde. Zelfs vallen zij in den winter, als de kudde van honger uitgeput of door een sneeuwstorm schuw geworden is, deze op klaarlichten dag aan.

Dergelijke veldslagen zijn altijd zeer bloedig. Bij het eerste gevaar sluit de kudde zich tot eene dichte colonne aaneen, en neemt de veulens en jonge paarden in haar midden. Zoo snelt zij den arglistigen vijand snuivend en woest hinnikend te gemoet en stampt en slaat hem neder. De hengsten versmaden fier de veiligheid der geslotene schaar en storten zich afzonderlijk op de grimmig huilende wolven. De wolf kan niet meer ontkomen, want reeds heeft de kudde hem omsingeld, om haar bloedig spel te beginnen. Door honderd hoeven verpletterd, in honderd flarden gescheurd, sterft hij in het opstuivende zand of in de met bloed bevlekte sneeuw. Kan evenwel de wolf de keel van zijn tegenstander grijpen, dan rijt hij die met de tanden open. Maar wanneer de heele kudde in slagorde op de wolven aanrent, dan vluchten zij toch meestal, al zijn ze nog zoo talrijk, terwijl enkele van de stoutste aanvallers als slachtoffers van hunne moordzucht op het slagveld achterblijven.

Met het oog op de verwoestingen, die de wolven telkens in de kudden der Kozakken aanrichten, is het niet meer dan natuurlijk dat de wakkere nomaden hun een oorlog op leven en dood aandoen. De wolvenjacht is eene hunner voornaamste uitspanningen, en zoodra de roofdieren zich in den omtrek vertoonen, maken de Kozakken zich gereed om ze op hunne vlugge paarden en met hunne lange speren te achtervolgen. Onze gravure kan eenigermate een denkbeeld geven van zulk eene verwoede jacht. De paarden, die instinctmatig in de roofdieren hunne doodvijanden herkennen, deelen den hartstocht van hunne berijders en voeren die, snel als de wind, over de besneeuwde steppen, de wolven achterna, die reeds door een kogel getroffen, weldra met de lange speer doorboord en aan den bodem vastgestoken worden.

De sluwheid van het roofdier maakt deze jacht tot een hoogst prikkelend genot voor den Kozak. De wolf toch waagt zich maar zelden in de nabijheid van gewapende mannen, en neemt alle listen te baat om hun het spoor bijster te maken. Maar is hij eindelijk ingehaald, dan wordt hij door vrees voor het gevaar overmand; zijne woestheid verandert in angst en huilend legt hij zich dikwijls op zijde neer om den genadestoot te ontvangen.

Eene gewonde ree door raven besprongen.

De grootste en sterkste der Europeesche raven is de corvus corax der natuurvorschers, in Duitschland bekend onder den naam van Kolkrabe. Bij voorkeur houdt zij zich op in bergachtige streken en uitgestrekte wouden, waar zij op zeer hooge boomen of in rotskloven nestelt en dat wel altijd bij paren of gezinnen; nooit komen ze zooals de kraaien in groote zwermen voor. Deze raaf is een der fraaiste vogels van haar geslacht, bijzonder kenbaar aan hare grootte, aan den langen staart die bijna door de vleugelspitsen bedekt wordt en haren glanzend zwarten vederdos.

Des zomers vindt men de zwarte raaf bijna uitsluitend in het woud, maar bij winterdag vertoont zij zich ook op het veld en vereert zelfs steden en dorpen met een bezoek, waarbij zij zich echter altijd schuwer en voorzichtiger toont dan de kraaien. Het is een echte veelvraat, die zich vooral aan jonge vogels, jonge hazen, muizen, eekhorentjes, slakken, eieren, en aas te goed doet. Het jonge broedsel van het gevederd wild maakt vooral zijne begeerlijkheid gaande en daarom wordt de raaf zelf door de jagers geducht nagezeten, maar is moeilijk te pakken.

Al zij honger heeft, valt de raaf ook oude hazen en jonge reeën aan en achtervolgt alle gewond of gebrekkig wild met eene hardnekkigheid, die aan het ongeloofelijke grenst. Het is merkwaardig, hoe gauw de raven er bij zijn, wanneer ergens een haas of jonge ree gewond is geraakt en hun zoodoende als een gemakkelijke buit voorkomt. Nauwelijks heeft de eene raaf bij wijze van signaal haar gekras doen hooren, of dadelijk komt eene tweede en derde aangevlogen en allen beginnen nu met vereende krachten 't gewonde of zieke dier aan te vallen en op te jagen, tot het afgemat en uitgeput neerzinkt en zijne belagers ten prooi valt. Wilddieven, die alle wild zonder onderscheid van soort of leeftijd neerschieten zonder altijd den tijd te hebben de aangeschoten dieren op te zoeken, en jagers, die uit gemakzucht of gebrek aan ervaring het gewonde wild niet achtervolgen om het door een genadeschot uit zijn lijden te helpen en op te vangen, zorgen het best voor het onderhoud der raven, vooral in den winter, en bereiden het aangeschoten wild een jammerlijk einde onder de klauwen en snavels der roofgierige vogels. Eene dergelijke afmaking, waarvan eene jonge ree het slachtoffer is, wordt ons door den voortreffelijken dierschilder F. Specht op aangrijpende wijze voor oogen gesteld.