De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

[p. 253]

[Nummer 22]

Onze gravures.

Rust der H. Familie op de vlucht naar Egypte.

rust der h. familie op de vlucht naar egypte, naar de schilderij van severin benz.

Kalme rust en stille berusting, ziedaar wel de stemming, die er uitgaat van het vredig tafereel, door onze gravure op de eerste bladzijde van dit nummer weergegeven. Al zijn Jozef en Maria vluchtelingen, al weten zij welke gruwelen er achter hen woeden in de stad, die zij met het goddelijk Kind zijn ontvlucht, zij gevoelen zich gerust en getroost door de tegenwoordigheid van het hun toevertrouwde Kind, wetende dat al deze dingen moesten geschieden, opdat de schriften zouden vervuld worden.

Schoon dan ook, overeenkomstig het pijnlijke van den toestand en het gewicht der gebeurtenissen, diepe ernst spreekt uit hun gelaat, toch lezen wij daarop geen zweem van angst of gewoon menschelijke bekommering. De schilder heeft begrepen dat hij hier niet enkel een vluchtend ouderpaar te schilderen had; hij heeft getracht zich te doordringen van de gevoelens, die Maria en Jozef moeten bezield hebben op dien droeven tocht, bij de gedachte hoe dat Kind, tot heil der wereld geboren, reeds van zijn eersten ademtocht door die wereld werd uitgestooten en vervolgd.

Van het oude in het nieuwe jaar.

De overgang van het oude in het nieuwe jaar is van ouds een gewichtig tijdstip in den huiselijken kring. De gezellige feestviering ‘van het oude in het nieuwe jaar’ is een oud-vaderlandsch gebruik, dat in onzen tijd van toenemende uithuizigheid en openbare vermakelijkheden meer dan ooit in eere verdient ge-

[p. 254]

houden te worden. De huiselijke haard is het aangewezen altaar, waarop het heilig vuur der eerbiedwaardige oude overleveringen, van christenzin en burgerdeugd, te midden der stormen van dwaling, welke onze maatschappij beroerene veilig onderhouden wordt. Geene beter, kweekplaats voor degelijke burgers dan het huisgezin. En om dat gezin aantrekkelijk te houden voor al zijne leden is het goed, dat er bij wijlen huiselijke feesten worden gegeven, - geene schitterende soirées om te pronken tegenover bekenden, maar gezellige bijeenkomsten van familie en vrienden alleen met het doel, den band van vrede en vriendschap nauwer toe te halen.

De blijde dagen van Kerstmis, de genoeglijke Oudejaarsavond leenen zich bij uitstek tot die patriarchale feestvieringen.

Als buiten de sneeuwjacht giert of een ijzige wind de straten kaal veegt, is het een genot warm bijeen te scholen onder de vriendelijke lamp, rondom den knappenden haard, zich te verlustigen door aangenamen kout of den tijd te korten door een vroolijk lied. Op onze eerste gravure zien wij het jonge volkje zich verdringen rondom de piano, waarop de oudste dochter des huizes een geliefkoosd wijsje tokkelt, terwijl de broertjes en zusterkens haar met hunne zilveren stemmekens begeleiden.

Maar het glanspunt der feestviering ‘van het oude in het nieuwe jaar’ is de gewichtige klokslag van middernacht, het beteekenisvolle keerpunt in den jaarkring, als ouders en kinderen, broeders en zusters elkaar, naar oud-vaderlansch gebruik met klinkende glazen, het welkom toeroepen in het nieuw ingetreden jaar.

Al onzen lezers wenschen wij zulk een feestelijken overgang van het oude in het nieuwe jaar toe, als onze tweede gravure ons te aanschouwen geeft, en van ganscher harte voegen wij bij den heilwensch, dien de feestelingen op dat gezellig tafereel elkander toebrengen, ook van onzen kant aan den lezer, een welgemeend ‘Zalig Nieuwjaar!’

Twee tegen een.

Bij de lange winteravonden is het kaartspel zeker een genoeglijk tijdverdrijf; maar soms kan het den speler toch in eene alles behalve benijdenswaardige positie brengen. Men lette slechts op de verlegenheid van den eenen, en de zegevierende gezichten der beide andere spelers op ons gravuurtje, en men zal onmiddellijk begrijpen dat eerstbedoelde zich volstrekt niet op zijn gemak gevoelt. Hij heeft dan ook blijkbaar twee echte liefhebbers voor zich, tegen wier sluw berekend spel hij niet is opgewassen en die in zijne onbeholpenheid plezier hebben. Dat is trouwens de rechte aardigheid van het spel: niet de zucht om te winnen, maar het prikkelend genot, elkaar beet te nemen houdt de spelers uren lang in spanning of er de hemel weet wat mee gemoeid is. Wie daar onverschillig voor is, kan nooit een goed kaartspeler zijn, en de magerste der spelers van ons tafereeltje komt ons voor, wel eenigszins tot die soort van menschen te behooren. De tegenstelling, die hij vormt met zijne hartstochtelijke medespelers geeft geest en leven aan het tafereeltje.