De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

De Voogd en zijne Pupil.
Tafereelen uit het verhaal van Mrs. Lovett-Cameron.
(Vervolg).

III.
De familie Travers.

Ongeveer drie mijlen van Sotherne Court staat Bradley House, de residencie van mijnheer, mevrouw, den jonge heer en de jonge juffrouwen Travers. 't Is een laag, onregelmatig gebouw, dat er tamelijk vervallen uitziet. De kalk is hier en daar uit de voegen gevallen, de vensters en deuren zijn sinds jaren niet geschilderd, de tuin is verwilderd, en hoenders en honden loopen naar hartelust door de vroeger zoo goed verzorgde bloembedden. In éen woord, alles heeft een verarmd en verwaarloosd aanzien. En toch is squire Travers volstrekt niet arm; hij heeft een aanzienlijk vermogen en bovendien trekt zijne echtgenoote jaarlijks eenige duizenden ponden rente van haar eigen kapitaal, 't geen toereikend is om zijne dochters eene goede opvoeding en, als 't zoo ver komt, een huwlijksuitzet te geven. Er is alzoo geene geldende reden waarom de steenen niet weder gevoegd worden, het huis niet geschilderd, het versleten Turksche tapijt in de eetzaal door geen ander vervangen, en aan de gebrekkige ouderwetsche mahoniehouten meubelen niets hersteld wordt.

Geene geldende reden, zeide ik, maar er was toch eene reden, en deze werd door menigeen, mistress Travers, haar zoon Cecil en hare dochter Mary daaronder begrepen, als eene recht dwaze reden beschouwd.

Want squire Travers hield veel van wedrennen, jagen, paarden en honden. En in plaats van zijn geld te besteden, om zijn huis goed te laten onderhouden en de kamers netjes te versieren, gaf hij het uit voor honden en paarden en betaalde er zijne jagers en jockeys mee. Dat vonden zijne huisgenooten niet zooals 't behoorde, en 't ergerde hen; maar de oude heer zeide, dat hij liever zich zelven en zijn gezin op water en brood zou stellen dan van zijne honden en paarden afstand doen.

En als men de achter het huis staande stallen bezocht, kreeg men werkelijk een geheel anderen indruk dan bij 't beschouwen van huis en kamers.

Daar, op de met roode steentjes geplaveide plaats, die zoo schoon gehouden wordt als het dek van eene plezierjacht, zijn eene menigte grooms en stalknechts druk in de weer en draven van den eenen stal naar den anderen. Die stallen zijn licht en luchtig, goed onderhouden en netjes geschilderd, de paarden zijn geroskamd en geschuierd en zien er prachtig uit; alles is er in de beste orde, - en Mr. Davis, de stalmeester, loopt bevelen gevend en op alles lettend rond, de handen in de broekzakken, een stroohalm in den mond en door een grooten buldog op de hielen gevolgd. ‘Precies als een vorst,’ is de werkmeid, die zeer met hem dweept, gewoon bewonderend uit te roepen.

Met de een honderd schreden verder gelegen hondenstallen is 't eveneens gesteld. De nieuwste verbeteringen zijn er ingevoerd, en de stallen, de woningen voor de jagers, zelfs de hondenhokken zijn volmaakt in orde - terwijl de vrouw van den squire met haren voet in de gaten van het tapijt blijft haken telkens als zij hare slaapkamer binnentreedt.

Jachtbenoodigdheden, sporen, paarden-tuigen, zadels en koppen van herten, vossen en ander wild bedekken de wanden van het portaal van 't jachthuis, en de werkkamer van den squire prijkt met voorstellingen van jachten en wedrennen; die kamer is overigens de ruimste en gemakkelijkst ingerichte van 't geheele huis.

Daarheen begeeft zich de squire, als hij rustig en op zijn gemak wil zitten, als hij Mary's oefeningen op den piano, het schreeuwen en tieren der kinderen op een regenachtigen dag of het stijve ceremonieel der bezoeken wil ontvluchten. Hier zijn gemakkelijke stoelen waarop hij, zonder vrees daarover berispt te worden, zijne beenen kan uitstrekken; hier kan hij bedaard eene pijp rooken en een glas rum met sodawater drinken, zonder dat iemand 't hem kwalijk zal nemen; hier kan hij des Zondagsmiddags zitten peinzen of met genoegen eene nieuwe novelle in het jacht-blad lezen.

Squire Travers' werkkamer is werkelijk eene veilige haven. Ontelbare uren heeft hij met zijne oudste dochter in die behaaglijke wijkplaats doorgebracht, hij met smaak zijne pijp rookende en zich met alles wat de jacht en zijne paarden en honden betreft bezighoudende, Georgie in haars vaders naam brieven schrijvende aan de pachters, naar eigen goeddunken voor de volgende maand bepalende op welke dagen zij op de jacht zullen gaan, óf met genoegen aan de jachtpartijen van 't afgeloopen seizoen denkende òf de officieele aankondigingen betreffende de jacht nalezende.

Want Georgie Travers is een kind, dat naar haar vader aardt; zij is een slank, niet groot, levendig meisje met blonde haren en een kinderlijk uitzicht; niettemin zit zij vast in den zadel, heeft eene krachtige hand en een ontembaren moed; zij is de vlugste onder de vrouwen en meisjes, die medegaan op de jacht. En vermetel! Geene woorden zijn in staat hare stoutmoedigheid bij het edele jachtvermaak te schetsen. Wind noch regen, 't vroege morgenuur noch de nachtelijke duisternis kan haar weerhouden; vaak is zij des winters reeds lang uitgereden vóordat hare moeder de oogen opent of als hare zuster zich huiverend in haar bed omkeert, ten einde om eene kop koffie te schellen.

Er was geene jachtpartij, 't zij in de nabijheid of in eene ver afgelegen plaats, bij zonneschijn of bij regen, zonder Georgie Travers, die vlug op hare slanke, vurige bruine merrie zat of op een van haars vaders Isabelkleurigen, en altijd aan haars vaders zijde zoodra de jacht begon.

Georgie is zijn sekretaris en zijne rechterhand, zeer tot ergernis harer moeder, die haar gedrag onvrouwelijk en ongepast vindt en zegt dat 't beter zou zijn, als zij op hare twee jongere zusters paste en over haar waakte.

‘Laat haar begaan,’ bromt de squire, ‘laat haar begaan, mevrouw, ik heb het meisje noodig.’ En Mrs. Travers zwijgt, en Georgie gaat weer naar haars vaders werkkamer, alsof 't zoo behoorde.

Vader en dochter zijn daar op 't oogenblik druk bezig, de squire in zijne rijbroek en rijlaarzen, welke teekenen van zijne liefhebberij hij 's zomers en 's winters altijd draagt, uitgezonderd des Zondags, wanneer hij in zijn zwarten frak en dito broek eene treurige figuur maakt.

Hij leunt met beide armen op de tafel en dikteert aan zijne dochter, die haastig zit te schrijven, brieven voor. De jacht begint in de volgende week, en alle pachters moeten daartoe aangeschreven worden.

't Was eene pijnlijke gedachte voor squire Travers, dat zijn zoon zwak en tot krachtige lichaamsoefeningen onbekwaam was. Hij kon er geen vrede mee hebben, ja, hij kon 't niet gelooven en was door niets af te brengen van de meening, dat Cecil een huichelaar was, die zich eigenlijk maar aanstelde alsof hij zwak was.

Hij werd niet moe, zeide hij altijd; hij was nooit ziek; en gevoelde hij zich soms des morgens een weinig onbehaaglijk, welnu, dan brachten eene pint zelf gebrouwde ale en een fiksche galop door de velden hem binnen een half uur weer op streek. En als Cecil hoofdschuddend opmerkte, dat zulke krachtige middelen hem niet veel zouden baten, dan werd de oude heer kwaad, keerde hem den rug toe en noemde hem een flauwen jongen en een gek.

De goedhartige Georgie trok altijd partij voor haar broeder en nam hem tegen haar vader in bescherming, maar was zelve niet geheel vrij van eene zekere minachting voor zijne flauwheid en traagheid. Evenals de squire meende zij dat de Voorzienigheid eene misgreep had gedaan, en zij een jongen, Cecil echter een meisje had moeten zijn.

Op het norsch bevel haars vaders ging

[p. 143]

Georgie thans haren broeder roepen.

‘Cis, papa zegt dat ge bij hem in de werkkamer moet komen.’

Cis lag in de kamer zijner moeder op den sofa, met een boek op zijne knieën, half gesloten oogen en de handen achter het hoofd saamgevouwen.

Mrs. Travers, eene bleeke, schrale vrouw, zat in zijne nabijheid en dikteerde de twaalfjarige Flora eene Fransche geschiedenis, terwijl in de aangrenzende kamer de tweede dochter Mary, met eene novelle in de hand, in een leuningstoel zat te kijken naar de muzikale vingeroefeningen van Amy, de jongste der meisjes.

Juist op dat oogenblik kwam Georgie met hare verontrustende boodschap.

‘Uw broer heeft hoofd pijn, Georgie,’ zegt Mrs. Travers op smeekenden toon.

‘Nu, dan heeft hij 't daar in allen gevalle rustiger dan hier onder al die lessen.’

‘Wat is er aan de hand, Georgie? Is vader boos op mij?’ vraagt Cis.

‘Niet meer dan anders,’ geeft Georgie lachend ten antwoord, terwijl zij te zamen de kamer verlaten. ‘Ge moet u wat moediger en kloeker aanstellen, dan zal vader beter voor u te spreken zijn. Waarom zijt ge er heden-ochtend niet naar gaan zien hoe hij de nieuwe merrie dresseerde? Hij had het toch gewild. In plaats daarvan ligt ge op den sofa en leest allerlei gekke dingen.’

‘Gedichten zijn geene gekke dingen!’ zegt Cis een beetje geraakt. ‘En wat geef ik om nieuwe merries!’

‘Natuurlijk!’ mompelt Georgië, wendt zich zuchtend van hem af en slaat zoodra zij aan de tuindeur zijn den weg naar de hondenhokken in.

Cis stond een oogenblik besluiteloos aan de deur der werkkamer, vóordat hij den moed had de kruk om te draaien.

Hij had groote vrees voor zijn vader, hun omgang was gewoonlijk niet zeer vriendschappelijk, soms kon de oude heer hem duchtig doorhalen.

Maar de eerste woorden van den squire waren heden niet onvriendelijk.

‘Wel, Cis, mijn jongen, hebt ge de nieuwe merrie al gezien?’

‘Nog niet, papa,’ antwoordde Cis moedig.

‘Dat heb ik wel gedacht. Maar dat is de zaak niet, waarover ik met u spreken wil. Steek eene pijp op; och, 't is ook waar, ge rookt niet. Ge wordt er misselijk van, is 't niet? Nu dan, wat ik zeggen wou, hoe staat 't met miss Blair?’

‘Met miss Blair, vader?’ stamelde Cis hoog blozend.

‘Ja! Ge kent toch mijne wenschen daaromtrent. 't Wordt hoog tijd, dat ge daar de jacht opent. Ze is een schoon meisje en een goed meisje; ze heeft een prachtig bosch en zit verduiveld vast in den zadel - hoewel toch niet zoo vast als uwe zuster. En hare landerijen zijn ook niet te versmaden. Eene schoone bezitting en een schoon meisje - wat kunt ge meer verlangen, Cis?’

‘Ik verzeker u, vader, dat mijn vurigste wensch zou vervuld zijn, als Julia er in wilde toestemmen, mijne vrouw te worden. 't Zou mijne grootste vreugde zijn, want ik bemin haar meer dan mijn leven.’

‘Ho ho ho!’ viel de squire met een spotten den lach hem in de rede, ‘ge behoeft voor mij geene liefdesverklaringen op te zeggen, mijn jongen! Wat babbelt ge daar van haar meer dan het leven te beminnen. Allemaal gekke praat! Wat beteekent dat? 't Meisje heeft een aanzienlijk vermogen en kostelijke landgoederen - en dat is alles wat er noodig is. Zorg dat ge haar krijgt, maar doe 't zoo gauw mogelijk. Ik hoop dat ge wat voor 't oude huis zult doen, Cis, als ik er niet meer ben. De honden zult ge niet houden, denk ik. Hoe jammer, dat Georgie geen jongen is! Maar als ge Julia Blair trouwt, zult ge op Sotherne gaan wonen, en dan hebt ge gelegenheid om 't oude huis wat te laten opknappen voor uwe moeder en de meisjes. 't Is eene goede partij voor u, mijn jongen!’

‘Daar denk ik in 't geheel niet aan, vader,’ zei Cis warm en met gevoel.

‘Daar moet ge aan denken, Cis! Waarom meent ge wel dat ik uwe moeder getrouwd heb?’

‘Uit liefde, hoop ik,’ antwoordt Cis ernstig en gemoedelijk.

‘'t Lijkt er niets naar! 't Was om den aardigen lap grond, die om Corbyfarm ligt. Ik had er reeds lang het oog op gehad, en daarbij had uwe moeder een aardig sommetje geld. Ik kan niet zeggen, dat ik niet van haar hield en haar niet achtte, want ze was een zeer goed meisje. Maar zonder dien lap grond en het geld zou ik haar toch met genomen hebben. Wat donder! een oudste zoon moet aan zoo iets denken; uit liefde trouwen, dat gaat niet. Na tien of twaalf jaar is 't toch hetzelfde waarom men getrouwd is, alleen met dit onderscheid, dat een huwelijk om geld het leven altijd aangenamer maakt.’

Cis was ernstig geworden bij 't vernemen van deze filosofische stellingen zijns vaders en herhaalde nadrukkelijk, dat hij vurig verlangde miss Blair te huwen, doch alleen om haar zelve, en niet om haar geld en goed.

‘Maar,’ voegde hij er treurig bij, ‘er is eene omstandigheid, die de zaak twijfelachtig maakt; ik vrees dat ze mij niet zal willen hebben.’

‘Nu, 't zou me waarachtig niet verwonderen, als dat het geval was!’ riep de oude heer driftig. ‘Waarom rijdt ge niet en jaagt niet en gedraagt u niet als andere mannen? Waarom handelt ge niet zóo dat eene knappe meid trotsch op u kan zijn, in plaats van uw leven zoo te verdroomen?’

‘Ik heb toch goed gestudeerd, vader,’ merkte Cis op. ‘En dat ik niet sterk genoeg ben om te jagen, daar kan ik niets tegen doen. Ge vergeet dat ik een loflijk getuigschrift meebracht.’

‘Een getuigschrift over Grieksch en Latijn en dergelijken onzin! 'k Wou liever dat ge uw sleutelbeen gebroken hadt bij 't springen over een fermen boomstronk. Maar daar zijt ge niet sterk genoeg voor, hé? Geen wonder dat ge niet sterk genoeg zijt - ge zit altijd bij het vuur te braden met een boek in de hand en verzet uwe zinnen niet door een fikschen galop over hekken en slooten. 'k Heb u naar de universiteit gezonden, opdat er een man van u zou worden, en niet om er een hoop Latijn en dergelijke malligheid te leeren.’

Over deze nieuwe beschouwingswijze van het doel der universiteit moest Cis luid lachen.

‘Ja, lach maar, ge zult echter spoedig een zuur gezicht zetten, als miss Blair u niet hebben wil. Ik wed dat Wattie Ellison en een half dozijn anderen u de loef zullen afsteken.’

‘Hoe? Wattie Ellison is immers Georgies min....?’ begon Cis.

‘Niets daarvan,’ riep de squire met eene donderende stem. ‘Waag het niet weer, den naam uwer zuster tegelijk te noemen met dien van een armen duivel zooals hij, ofschoon 't een ferme jongen is. Georgie weet wel beter. Maar als ge de zaak niet fiksch aanpakt, glijdt Julia Blair u door de vingers. Houd u goed, jongen, en wees verstandig. Meisjes worden altijd handelbaar, als de jongens er flink op losgaan. Maak haar gedwee als een koppig paard vóor eene heining: wil het de eerste maal er niet over, wend het om en druk het voor de tweede maal de sporen in de zijden.’

De oude heer zei dit alles op vriendelijken toon.

‘Och God! ik zou niets liever willen dan haar trouwen; maar ze heeft mij reeds verscheidene malen afgewezen,’ sprak Cis, terwijl hij zeer rood werd en er recht beklagenswaard uitzag.

‘Zoo? Heeft ze dat gedaan?’ riep de squire en hij lachte luid. ‘Nu, dat verwondert me ook niet. Maar toen waart ge nog een jongen, nu zijt ge voorgoed naar huis gekomen als een man - zooveel althans als ge 't zijn kunt. En daarom moet ge zoo dikwijls mogelijk naar Sotherne gaan en uwe stoute schoenen aantrekken. Verstaat ge me, Cis?’

‘Ja, vader,’ antwoordde de jongeling een weinig opgebeurd, en hij ging naar des squires stoel en legde zijne hand op die zijns vaders. ‘Ik wilde dat ik beter rijden kon, vader, maar als ik Julia tot vrouw krijg, zult ge mij dat wellicht vergeven.’

‘Nu, 't is goed, jongen! Doe u best, God zegene u!’ En de oude gaf zijn zoon een hartelijken handdruk; hij was onwillekeurig zelf een weinig aangedaan. En toen Cis hem verlaten had, zag hij hem door het venster na, terwijl Cis langzaam voortslenterde, en hij mompelde:

‘Ach, ik geloof, we begrijpen elkander niet goed; hij is eigenlijk toch een goede, gewillige jongen, en Julia Blair zal wel iets van hem weten te maken. Als hij maar niet zoo'n vreeselijke druiloor was. Och hemel! wat is 't jammer dat Georgie niet een jongen is!’

IV.
Georgies geliefde.

Georgie Travers, door de honden gevolgd, was intusschen bij de stallen gekomen. Zij stond daar bij iedereen hoog in achting. De koetsier sloeg de hand aan zijne oude pelsmuts, toen hij kwam aanloopen om voor haar het hek te openen, en daarbij lag een vergenoegde lach op zijn door de zon gebruind gelaat. Ricketts, de jager, snelde haar insgelijks tegemoet, om hare bevelen te vragen, en riep hare lieflingshonden, opdat hunne meesteres ze streelen en liefkoozen zou. Daarna verzocht hij haar, met hem naar de stallen te gaan.

Daar stond ook de nieuwe merrie, die Cis dien morgen, zooals zijn vader had gewild, had moeten gaan zien en bewonderen.

‘Ik kom eens naar de merrie zien,’ zei Georgie, en het paard werd dadelijk uit den stal gehaald.

Zij bekeek nauwkeurig de gestalte van het paard en liet het voor haar draven; zij streelde het dier op den hals, bukte en betastte met hare kleine hand opmerkzaam zijne pooten en deed dit alles met den blik en op de manier van een goed kenner.

‘Ik denk dat ik haar dezen winter zal berijden, Nicketts,’ sprak zij; ‘zij zal me statig dragen.’

‘Zoo licht als een vogel, miss. Ze is wel een beetje koppig en grillig, maar mijn hemel! wat kunt gij niet africhten!’

‘Nu, laat haar heden namiddag maar eens optuigen en breng me haar morgen - dan zal ik zien hoe ze mij bevalt.’

Zij verliet de beide mannen, die haar eerbiedig en bewonderend nastaarden, en

[p. 144]

ging, altijd door de twee honden gevolgd, naar een nauwen hollen weg, die tusschen twee hoog gelegen velden liep.

Nauwlijks was zij op dien weg, toen zij aan hare rechterzijde den hoefslag van een paard vernam, terwijl tegelijkertijd de jonge hond luide begon te blaffen. Kort daarna werden boven het hek kop en borst van een paard zichtbaar, en in 't zelfde oogenblik sprong een grauwe ponnie met zijn berijder er over heen. In een oogwenk was de ruiter uit den zadel en ijlde naar haar toe.

‘Wattie!’ riep zij.

‘Wel, kleine liefling, hoe lief van u dat ge gekomen zijt!’

‘Ik kwam niet met opzet, neen, werkelijk niet. Ik was in de stallen en dacht.... en dacht....’

‘Kleine leugenares! Ge dacht: ge wildet dezen omweg maken, om mij te zien, niet waar, Georgie?’

En Wattie Ellison nam het niet in 't minst tegenstrevende meisje in zijne armen en kuste haar hartelijk op beide wangen, terwijl de hond, onraad vreezende, met zijne smerige pooten tegen zijn rug opsprong en kwaadaardig blafte, maar dadelijk zweeg als begreep hij dat de jongeling een goede bekende van zijne meesteres was.

Walter of - zooals hij gewoonlijk genoemd werd - Wattie Ellison was een neef van George Ellison, wiens landgoederen aan de andere zijde van Sotherne Court lagen. Hij had gewoonlijk bij zijn oom zijn verblijf, daar hij noch eene betrekking, noch eenig inkomen had; en de baronet, die veel van hem hield, liet hem volle vrijheid over zijne paarden en honden en over het leven van zijn wild. Meer kon sir George niet voor hem doen, want hij was zelf niet rijk en had een groot gezin; zijn oudste zoon was gehuwd en had eene ziekelijke vrouw met vier kinderen. Die familie woonde insgelijks bij den ouden heer; Wattie met de jongere zonen had een kamertje onder het dak en mocht het bewonen zoo dikwijls en zoo lang hij wilde. En daar hij een arme wees was, die geene andere bloedverwanten had, maakte Wattie van de hem toegestane vrijheid vaak gebruik, vooral in den jachttijd en bij wedrennen. Nu en dan verdiende hij eene banknoot van vijf pond voor eene teekening in waterverf, maar hij werkte niet vlijtig genoeg, om met zijn schoon talent zooveel te verdienen, dat hij in zijne levensbehoeften kon voorzien.

Zoo lang hem het huis, de tafel, de paarden en honden zijns ooms ter beschikking stonden, scheen hem de lust te ontbreken om iets te verdienen, 't zij met schilderen of in de eene of andere betrekking.

een hollandsch landschap, naar de schilderij van ferd. j. du chattel.

Iedereen hield veel van den vroolijken jongeling met zijne sierlijke gestalte, zijn bruin krullend haar en zijn schoon gelaat, vooral de vrouwen en meisjes. Maar ook bij de mannen was hij zeer gezien. Hij was een goed ruiter, een voortreflijk schutter, een sterk biljartspeler en bovendien zoo geestig en aangenaam in den omgang, dat hij bij alle familiën hoogst welkom was. Doch hij was zoo geheel zonder vooruitzichten, dat moeders met huwbare dochters voor al zijne voortreflijkheden de oogen moesten sluiten; hij was immers slechts een arme doeniet. En evenwel was de betooverende jongeling dwaas en vermetel genoeg om op de lieflingsdochter van squire Travers verliefd te worden, en, wat nog erger was, Georgie was niet minder verliefd op hem.

De squire wist er echter niets van. De geliefden waren gewoon elkander in 't geheim of toevallig te ontmoeten op hunne wandelingen en rij toertjes en zoo gelukkig in hunne wederzijdsche genegenheid, dat zij geen tijd hadden, aan de toekomst en ernstig over hun toestand na te denken. Maar meisjes zijn gewoonlijk op dat punt meer nadenkend dan jongelingen, en zoo was 't Georgie, die het eerst uit de opgewondenheid ontwaakte. Heden wilde zij met Wattie eens ernstig over de toekomst spreken.

(Wordt voortgezet.)