De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Donkere wolken
Naar het Duitsch van F.L. Reimar.
(Vervolg en slot.)

Toen Brunold haar verliet, was hij overtuigd, dat hij Melitta overwonnen had en nu moest hij de verdooving, waarin zijn verhaal haar gebracht had, tot zijn voordeel aanwenden, om niet langer met den beslissenden stap te dralen. Hij schreef zijn aanzoek om de hand van Isabella, waarop hij den brief aan den president zond.

Melitta zat, na een slapeloozen nacht, vermoeid in hare kamer, met het hoofd op de hand geleund, toen Ostheim binnentrad.

‘Een brief van Brunold, zooals wij verwacht hebben; 't is dus geen nieuws wat er in staat. Later bespreken wij hem nader, lees hem nu eerst en bereid Isabella voor, want van hare beslissing moet toch hoofdzakelijk het antwoord, dat wij geven zullen, afhangen.’

Met deze woorden verliet hij haar en Melitta bleef achter met een gevoel, alsof zij haar doodvonnis in de hand hield. - De brief was in een eerbiedigen vorm en bevatte eerst de verklaring, dat Isabella reeds bij de eerste ontmoeting een diepen indruk op hem gemaakt had, die meer en meer toegenomen en allengs tot eene innige liefde overgegaan was; voorts een nauwkeurig verslag van zijne familie en vooruitzichten, dat in elk geval bevredigend kon genoemd worden. Men kon er dus geenszins iets verkeerds in ontdekken, als hij ten slotte zijne hoop te kennen gaf, dat noch de president, noch mevrouw zijne gemalin, die hem nog gisteren een langdurig gesprek had toegestaan, zijn aanzoek om de hand van Isabella vrijpostig zoude vinden.

Een pijnlijke glimlach vloog over Melitta's gelaat. - Nog eene enkele hoop bleef haar over: Isabella's beslissing, waarvan ook haar antwoord aan Brunold zou afhangen, en met een kloppend hart ging zij naar 't vertrek van haar stiefkind.

Isabella ontving liefdevol, als altijd, hare jeugdige moeder, maar het ontging den scherpen blik van Melitta niet, dat zich eene zekere spanning, ja verwarring in haar wezen verried, waardoor zij op het denkbeeld kwam, dat Isabella reeds een voorgevoel had van hetgeen haar wachtte, en daar zij zelve smachtte naar het eind harer benauwende onzekerheid, kwam zij spoedig met het doel harer komst voor den dag.

‘Isabella,’ sprak zij, ‘uw vader heeft een brief van den assessor Brunold, die u betreft; kunt ge den inhoud ook raden?’

Als eene bliksemstraal vloog er een glans van verrukking over het gelaat van het kind. ‘Ja, Melitta, ik raad 't, ik weet 't, want ik voel, dat Brunold mij liefheeft.’

‘En gij zelve, Isabella?’ vroeg Melitta in schier ademlooze spanning, ‘wat is uw gevoel, hoe denkt gij over Brunold?’

In plaats van te antwoorden, legde Isabella haar gloeiend gezichtje tegen den schouder harer stiefmoeder en fluisterde: ‘Weet Melitta dan zelve niet, dat de ijskoning mijn hart gesmolten heeft?’

Had zij gehoopt, dat de armen der moederlijke vriendin haar zouden omvatten, zooals zij vaak door Melitta aan 't hart werd gedrukt, dan had zij gedwaald; Melitta bleef stom en onbewegelijk en uitte slechts fluisterend de woorden:

‘Isabella, ik kan mij niet voorstellen, dat gij hem liefhebt.’

Verbaasd, schier gekrenkt, richtte Isabella zich op en zag in het doodsbleek gelaat van Melitta, wier oogen bijna dof waren. ‘Melitta!’ riep zij verschrikt, ‘wat beduidt dat?’

‘Niets, Isabella, niets, ik kan mij maar niet voorstellen, dat gij Brunold liefhebt,’ antwoordde Melitta sidderend.

‘En waarom niet? Is hij niet schoon, edel?’ - Melitta kromp ineen - ‘beminnelijk, geestig en beschaafd? En toch, Melitta, al vond dat ook geen sterveling,’

[p. 123]

ging zij hartstochtelijker voort, ‘in mijne oogen zou hij nochtans de schoonste en beste zijn en nooit zou ik een ander in mijn leven kunnen liefhebben.’

‘En als ik u zeide,’ antwoordde Melitta, krampachtig de beide handen van het meisje grijpend, ‘Isabella, gij moogt Brunold niet liefhebben!’

Isabella trad eene schrede achteruit. ‘Ik mag niet? - hoe, en wie zegt mij dat?’

‘Ik, Isabella!’ en de jonge vrouw liet het hoofd op de borst zinken. Plotseling de armen uitstrekkend en zich hartstochtelijk aan Isabella's borst werpend, riep zij uit: ‘Vraag niet! onderzoek niet! maar om Godswil, laat dien Brunold!’

Isabella trad terug en plotseling namen hare trekken eene andere uitdrukking aan; een vreeselijk licht ging er op in hare ziel. ‘Melitta,’ sprak zij op koelen, strengen toon, ‘gij zelve bemint Brunold!’

Schier woest was de kreet, die zich uit Melitta's borst drong. ‘Brunold en ik?’ riep zij buiten zichzelve.

‘Loochen 't niet, zoek u niet te verdedigen!’ ging Isabella voort, steeds op denzelfden toon; ‘ik ben uw rechter niet en wil de maat uwer schulden niet kennen - mij is 't genoeg te weten, dat Brunold rein is!’

‘Isabella, gij kent hem niet!’ riep Melitta.

‘O ja, ik ken hem en ook zijne geschiedenis. Hij is met uwe zuster verloofd geweest....’

‘En dat heeft hij u gezegd, daarvan heeft hij gewaagd u te spreken?’ viel Melitta in.

‘Ja, dat heeft hij mij gezegd, omdat hij 't zich jegens mij verplicht achtte, maar hij verbood mij er met u over te spreken, omdat de herinnering u pijnlijk zou kunnen aandoen. O, nu is veel - alles mij duidelijk! Vreemde bemoeiingen en schuld hadden de verbintenis vernietigd, zei hij, en nu weet ik waar ik die schuld te zoeken heb, schoon hij ook uit kieschheid al het andere verzwegen heeft.’

‘Isabella, uwe dwaling is vreeselijk,’ kermde de ongelukkige vrouw.

‘Wij zullen daarover niet twisten, maar ook niet langer spreken, Melitta! Mijn besluit is vast en onherroepelijk: ik zal Brunold toebehooren zooals hij mij behoort, en u moge God helpen om met uw hart en uw geweten in 't effen te komen! Laat dit het laatste tusschen ons geweest zijn! Ik wil trachten te vergeten, dat gij... gij 't waart, die mijn geluk wildet storen.’

‘Ja, God moge mij helpen en genadig zijn!’ mompelde Melitta, nu zij met bevende knieën de kamer harer dochter verliet.

Een uur later werd de deur van het vertrek, waarin de president aan zijne schrijftafel zat te werken, geopend, en Melitta trad binnen. Toen hij haar gewaar werd, legde hij de pen neder en vroeg vriendelijk: ‘Nu, hebt ge den brief gelezen en is uw gevoelen omtrent Brunold eenigszins veranderd, sedert ons gesprek van gisteren?’

Zij ging naar hem toe, lei de hand op zijn schouder en zeide: ‘Ja, lieve Ferdinand, den brief heb ik gelezen. Eer ik echter spreek over Brunold en Isabella, wilt gij toch zeker wel, dat ik u spreek over eene zaak, die ons beiden nog nader betreft?’

De ernst, waarmeê zij sprak, bevreemdde hem! Hij nam hare hand en zeide: ‘Spreek en vertrouw mij alles, mijn kind!’

‘Ja, ik heb u veel te vertrouwen, Ferdinand, en gij moogt niet ongeduldig worden en - ook niet heftig,’ voegde zij er fluisterend bij.

‘Ik beloof u zooveel geduld en zachtmoedigheid als ge wilt; stel dus mijne verwachting niet langer op de proef!’ zei hij nog altijd opgeruimd.

‘Zeg mij dan eerst, of gij u nog herinnert, dat wij beiden eens deelnamen aan een gesprek, over eene zaak die de eer van een ons onbekend geslacht, waarvan een lid zich aan een schandelijk vergrijp schuldig had gemaakt, sterk compromitteerde?’

‘Ja wel,’ antwoordde Ostheim.

‘Gij zeidet toen, dat een enkel lid niet in staat was, om de eer van een geslacht te vernietigen als dit slechts den moed had, het lid met een feilen ruk van zich af te scheiden, zoodra het zich onwaardig toonde, daaraan met de heiligste banden verbonden te zijn. Herinnert gij u deze woorden nog goed, Ferdinand?’

‘Gewis,’ antwoordde Ostheim, ‘en daarbij doelde ik op zekere betrekkingen, maar toch ook sprak ik in 't algemeen.’

Men kon niet onderscheiden, of de zucht die Melitta slaakte, haar verlichtte. ‘Gij zult spoedig - nog heden in 't geval komen, die woorden te beoefenen. Ferdinand! kent gij de schuld en schande mijner zuster?’

Hij zag haar aan met een kal men blik.

‘Ja, Melitta, ik weet alles, zoowel van gerucht, als door uw vader, en als gij u mijne woorden zoo nauwkeurig herinnert, kan ik u zeggen, op welke wijze zij hier moeten worden toegepast. Adelheid was door hare daad voor de familie gestorven en moest zoo mogelijk geheel uit hare herinnering worden uitgewischt. Daarom heb ik ook nooit met u gesproken over de zaak; dat gij haar nu weder ophaalt is eigenlijk meer dan mij lief is.’

‘Zij hangt te veel samen met het tegenwoordige, Ferdinand, en daarom moet ik er nog even bij stilstaan.’

‘Ik heb nooit naar bijzonderheden gevraagd in die treurige geschiedenis.’

En toch moet gij ze nu leeren kennen. - Adelheid was schoon als een engel en met de liefde van onzen ouden vader, wiens afgod zij was, viel haar de hulde van alle menschen ten deel. Haar jeugdig hart echter had nog geene keuze gedaan; nooit nog werd 't geboeid door eene bijzondere liefde. Daar kwam prins Alexander, de schoonste man uit zijn tijd, zoo geestvol als beminnelijk, en leerde Adelheid kennen op de vele partijen, die te zijner eere gegeven werden. Hare schoonheid boeide hem en zij voelde weldra de zwakheid haars harten en merkte met schrik dat zij den prins liefhad. Toch stond haar besluit om aan de eer getrouw te blijven, vast, en om zijne verzoekingen en de verzoeking in haar eigen hart te ontvlieden, gaf zij gehoor aan de stem van een jonkman, die secretaris bij den prins was, en dien zij vroeger had afgewezen. Die man was Brunold, Ferdinand. Hij wist van 't begin af, dat zij hem niet liefhad; zij zelve had hem den toestand haars harten verraden en hem gevraagd of hij onder deze omstandigheden bij zijn aanzoek blijven kon? Toen hij haar dit bevestigd had, stelde zij zich en hare eer onder zijne bescherming, en schandelijk heeft hij haar daarin bedrogen! Hij zelf leverde haar aan den prins over.

‘Slechts kort liet haar geweten haar met rust en zoo kreeg zij de kwaal, die haar weldra naar 't graf sleepte.

‘Toen zij den dood naderde, kreeg ik een bericht, dat mij naar de plaats opriep, waarheen zij gevlucht was, en eerst daar op haar sterfbed heb ik mijne arme schoone Adelheid weêrgezien. Zij verhaalde mij de gansche droevige geschiedenis van eigene zwakheid en de schuld van Brunold, en in mijne liefde heeft zij ook wel de vergiffenis van onzen vader gevonden, die ik haar niet brengen kon, want ook hij lag zwaar ziek en toen hij herstelde, was Adelheid gestorven.’

Ostheim had met groote belangstelling geluisterd naar het verhaal van Melitta en toen zij geëindigd had, zei hij: ‘Ik had uwe zuster voor schuldiger gehouden. Wij willen gelooven, dat zij met den dood haar leven geboet heeft en haar in vrede gedenken. - Nu echter begrijp ik uw afkeer van Brunold, dien ik mij tot nu toe niet verklaren kon.’

‘Niet waar, Ferdinand, nooit wordt dat wezen de man van Isabella?’ vroeg Melitta.

‘Nooit!’ riep hij woedend.

Zij haalde diep adem. ‘Ik wist het!’ hernam zij, ‘maar hoor nu, wat ik u nog te zeggen heb.’

‘Betreft dit ook Brunold?’

‘Gedeeltelijk - deels ook mij zelve. Ferdinand, weet gij, dat uwe vrouw de dochter van een man is, die de wet overtreden heeft?’

De president sprong op. ‘Melitta! om Godswil, wat zegt gij daar?’

Zacht legde zij de hand op zijn arm en zeide: ‘Gij hebt mij beloofd, dat gij kalm zoudt blijven, Ferdinand - hoor nu!’

Kort, eenvoudig en duidelijk verhaalde zij hem nu de geschiedenis van den diefstal, het vermoeden op haar vader en den brief, zoo als zij dit alles uit den mond van Brunold gehoord had. ‘Na al wat ik u nu gezegd heb, weet gij wat hij doen zal met den brief,’ besloot zij.

‘Schurk!’ zei hij tusschen de tanden. ‘Maar er zijn nog wel middelen...’

‘Neen, Ferdinand, neen! Ik zelve heb mij suf gedacht, dien langen slapeloozen nacht, om er een te vinden, maar, geloof mij, er is geen middel om het gevaar af te wenden! Daarom wil ik nu doen wat geschieden moet, om ons allen te redden! Gij, echter, Ferdinand, denk aan hetgeen gij gezegd hebt en doe den stap, die u van mij - van ons losrukt, uwe eer van de onze scheidt!’

‘Melitta!’ riep hij haar verschrikt aanziende.

‘Ik weet, dat 't zoo zijn moet en ik waag ook geene klacht, ja, ik bid u zelfs hier op mijne knieën, Ferdinand, laat mij van u weggaan naar mijn ouden vader, om hem te steunen! Ik weet, dat gij niets doen kunt of doen moogt, om hem aan de wet te ontrukken, maar ik, die zijn kind ben, ik moet hem redden. Ferdinand! ik kan er niet aan denken, hoe 't zijn zal als 't vonnis over zijne grijsheid wordt uitgesproken!’

Bij de laatste woorden wrong zij wanhopig de handen, maar nu hij haar troostend wilde naderen, herstelde zij zich plotseling, weerde hem zachtkens af en ging voort: ‘Zie, in mijne smart heb ik reeds alles beschikt, zooals 't wezen moet. In Engeland woont nog eene jongere zuster mijns vaders; bij haar wil ik hem brengen, schielijk, in 't geheim - en als dan de slag valt, wordt hij niet meer getroffen. Ik weet, gij zijt grootmoedig, en ik ben niet te trotsch om van u aan te nemen wat uwe liefde mij schenken wil, ja, ik rekende op uwe ondersteuning, toen ik mijn plan ontwierp, want gij weet, ik ben arm.’

‘En gij wildet mij verlaten, Melitta? Kunt ge dat doen?’ vroeg hij, pijnlijk geroerd.

‘Ik heb nooit uw hart kunnen voldoen,’ was haar antwoord, en voor

[p. 124]

't eerst onder dit gesprek vloeiden hare tranen over de wangen, ‘en geloof mij, van al mijne smarten heb ik deze wellicht het bitterst gevoeld. - Vergeef het mij, en laat mij gaan naar mijn vader. Bij hem, dit weet en voel ik, is de plaats die ik vervullen kan; dezelfde plicht, die mij tot hem voert, gebiedt mij, om van u te scheiden. Maar, zoo 't u mogelijk is, Ferdinand, denk aan mij, aan ons, zonder wrevel.’

Zij hief de gevouwen handen naar hem op en daar stond hij, geschokt door den aanblik van die smeekende vrouw. ‘Melitta,’ sprak hij, ‘in uwe bede ligt een verwijt, dat ik mij zelven nooit zwaarder had kunnen doen.’

‘Een verwijt, ik - aan u?’ vroeg zij verbaasd, wanhopig. ‘O Ferdinand, kan het u zoo grieven, dat ik u om vergeving bid?’

‘Moet ik u vergeven, mijn arm kind, nu ik 't mij zelven niet vergeven kan, dat ik u in wanhoop liet strijden, waar ik u had moeten leiden en beschermen. Melitta, kunt gij - kunt gij mij vergeven, dat ik door mijne hardheid het vertrouwen in uw hart gedood heb en durf ik hopen, dat ook niet de liefde daarin gestorven is?’

‘O, mijn God, Ferdinand!’ was alles wat zij uiten kon.

‘Nu eerst zie ik, wie en wat gij zijt, Melitta. Maar ook doe ik de bittere ontdekking, dat ik uwe liefde niet meer waard ben, en ook dat ik zonder u niet meer leven kan. En nu vraag ik u: Is 't mogelijk, dat mijne vrouw mij verlaten wil?’

Zij lag aan zijne borst, aan zijn hart. ‘Ferdinand! God is mijn getuige, ik ken geen hooger, geen reiner geluk dan aan uwe zijde, maar...’

‘Er is geen maar, Melitta, als uw hart nog voor mij spreekt. En nu zeg ik u: ik voor mij kan slechts van u scheiden door den dood.’

Hij boog zich en kuste haar, en toen zij hem warm en innig in dit pijnlijke uur aan haar hart drukte, zeide hij: ‘Ik wil alles goed maken, Melitta.’

‘En nu, laat ons over uw vader spreken,’ ging hij voort, met vaste stem, na een oogenblik zwijgens.

‘Kan Brunold met zijne aanklacht geen ongelijk hebben? Gelooft gij waarlijk, dat die brief echt is?’

‘Ik zou er graag aan willen twijfelen, maar vruchteloos. Hoe die ook in zijne handen gekomen is - dat hij door Horn geschreven is, hiervan ben ik overtuigd. Ik heb menigen brief van hem gelezen, dien hij aan mijn vader schreef en op 't eerste gezicht herkende ik zijne hand.’

‘En zou de inhoud niet op iets anders dan op de schuld uws vaders kunnen doelen?’

‘Hoe zou ik dit weten?’ vroeg zij treurig.

Een oogenblik dacht hij na en zeide: ‘'t Is mij nog altijd, als stonden wij vóór een raadsel dat zich moet oplossen, want, zooals ik uw vader ken, schijnt 't mij eene onmogelijkheid, dat hij ook maar een oogenblik zijn plicht heeft kunnen verzuimen. Nochtans - zoo ik gisteren, vóór een uur zelfs, dit alles vernomen had, zou ik mij wellicht hardvochtig hebben afgewend, uit vrees om mijne eigene eer te bezoedelen, als ik niet terstond alle betrekking met hem ophief. In dit ééne uur echter is alles veranderd, en daarom zeg ik u, Melitta, 't is onmogelijk het gevaar te ontwijken, en al moest ook het ergste geschieden, ik zal nimmer vergeten, dat het de vader mijner vrouw is, die gefeild heeft en gaarne met hem en u dragen, wat gedragen moet worden, zoo onze eer de zijne niet dekken kan.’

Weêr trok hij haar tot zich en nu zag zij met onbeschrijfelijke dankbaarheid naar hem op. Maar dit gelukkig gevoel mocht slechts een oogenblik duren, want een bediende, die binnenkwam, stoorde het samenzijn der echtgenooten, met eene boodschap van den ritmeester, of mevrouw spoedig komen wilde, daar hij plotseling ziek was geworden. Met bleeke lippen hoorde Melitta het bericht en met den uitroep: ‘Ferdinand, hij sterft!’ zonk zij schier in onmacht aan Ostheims boezem.

Toen beiden, een oogenblik later, in het stille, kleine huis traden, waarvan Melitta zoolang de eenige lichtstraal geweest was, zagen zij datgene bevestigd wat Melitta zoo angstig vermoed had. De ritmeester was getroffen door eene beroerte en nog niet weêr tot zijn bewustzijn gekomen. Hij lag op de sponde, waarvóór Melitta knielde, die hem met de teederste woorden bij den naam riep en in 't gebroken oog zag, dat elk oogenblik door den dood kon worden toegedrukt. Nochtans scheen 't zoover niet gekomen; de schielijke hulp van een arts deed wat er te doen was en na uren vol bange verwachting en vrees, vertoonden er zich weêr sporen van bewustzijn. De arts verklaarde, dat er nog hoop was en nu kon Melitta een kreet van vreugde schier niet inhouden, schoon zij zich bedwong. Langzaam kreeg de zieke zijn bewustzijn terug; hij herkende zijne omgeving en lachte Melitta vriendelijk toe, maar nog altijd viel het spreken hem moeielijk. Melitta week geen oogenblik van 't ziekbed, terwijl haar man, die zich slechts even verwijderd had, nu weêr terugkwam. De gedachte aan Brunold, naar wien zij hem vragen wilde, bad hij haar, zich geheel uit het hoofd te werpen en hem alleen in die zaak te laten handelen.

‘En Isabella?’ vroeg zij.

‘Weet alles en draagt het, zoo als zij moet,’ was zijn antwoord.

Schoon hij haar de rust niet kon weêrgeven, zoo week toch de zorg voor Isabella voor het oogenblik ten minste op den achtergrond, en al haar denken en gevoelen vereenigde zich nu op den dierbaren kranke, die spoedig weêr insluimerde en wiens hand zij in de hare hield, terwijl zij angstig zijne ademhaling waarnam.

Tegen den avond sloeg hij eindelijk de oogen weder op. ‘Melitta, mijn kind,’ zei hij, ‘weldra zal 't mij zoo goed zijn, als 't mij straks was in den droom. Ik heb Adelheid weêrgezien - zij was schoon en liefelijk als vroeger...’

Melitta sidderde. 't Was voor 't eerst, sedert die vreeselijke ramp, dat hij den naam zijner dochter in hare tegenwoordigheid over de lippen bracht, zoodat zij tot op dit oogenblik niet had kunnen weten, of hij haar den smaad, dien zij over hem gebracht had, vergeven had of niet.

‘Ik hield haar weêr in mijne armen,’ ging hij voort, ‘en zij zeide mij, dat mijn kus haar voor altijd den vrede teruggaf en dat zij mij nu ook vrede zou brengen.’

‘Dus vader, gij hebt haar vergeven?’ vroeg Melitta.

Een glimlach vloog over zijn gelaat. ‘Vergeven? - ja! Ik heb haar onuitsprekelijk lief gehad en liefde vergeeft alles - niet waar, Melitta?’

‘Alles, vader!’ sprak zij en terwijl zij de hand op zijn voorhoofd legde, sloeg zij de oogen op en bad in hare ziel: ‘Vergeef ons onze schulden, zoo als wij vergeven aan onze schuldenaren!’

De adem van den zieke werd zwaar en afgebroken; zijne lippen bewogen zich, alsof hij nog iets zeggen wilde, maar geen klank werd er meer gehoord.

Melitta werd door een vreeselijken schrik bevangen, zij boog zich over hem heen - daar vloog nog een glimlach vol verrukking over zijn gelaat, de oogen sloten zich en het hoofd zonk achterover. - Met een kreet van smart zonk Melitta op het lijk haars vaders ineen.

Een kwartier mocht er verloopen zijn, toen de deur met eene zekere heftigheid geopend werd en Ostheim met een brief in de hand op den drempel verscheen. Zijn gelaat getuigde van de grootste opgewondenheid, een glans van vreugde blonk uit zijne oogen. Nu echter zag hij wat er geschied was - dat de dood hier verschenen was, en verschrikt riep hij tot Melitta: ‘Te laat - ik ben te laat gekomen.’

Terstond daarop greep hij Melitta in zijne armen en drukte haar aan het hart. Daar liet hij haar een oogenblik uitweenen en sprak, met diepe aandoening in zijne stem:

‘Melitta, de overledene ziet op ons neêr dit oogenblik zegenend, vergevend, dat wij hem, in den nevel die ons omringde, niet zoo erkenden als hij verdiende. Laat ons hem daarom in zijn stervensuur een zoenoffer brengen, zoo als de wereld ook doen zal, die hem miskend en belasterd heeft.’

Door hare tranen heen zag zij vragend naar hem op, terwijl hij voortging:

‘Voor weinige oogenblikken kreeg ik dezen brief van een vriend uit W.... die de volkomene rechtvaardiging uws vaders bevat; wilt gij dien hooren?’ Slechts een hoofdknik was haar antwoord en hij begon te lezen:

‘Sedert een dag of wat maakt hier eene geschiedenis veel opgang, die wij vóór alle dingen aan u moeten bekend maken, daar zij in verband staat met iets anders, dat vóór jaren uw schoonvader zoo gegriefd heeft. De klerk Schneider hier, die vroeger op 't kantoor van uw schoonvader werkte, is namelijk onlangs wegens grove sluikerijen in hechtenis genomen, en bij het onderzoek kwamen ook vroegere zaken te berde, die den beschuldigde tot eene veelomvattende bekentenis drongen. Nu is er dan eindelijk een licht opgegaan over den diefstal uit de krijgskas, want Schneider heeft bekend, de lang gezochte dader te zijn. Nadat hij met de overige klerken, door zijn chef ontslagen en reeds op straat was, bedacht hij zich, dat hij vergeten had, hem zijn oordeel te vragen in eene of andere zaak. Zijn weg leidde hem langs het huis aan de achterzijde en nu hij omkeerde, bemerkte hij, dat er een achterdeurtje, dat gewoonlijk gesloten was, open stond. Om tijd te winnen, ging hij daardoor, kwam langs een bijzonderen trap in de klerkenkamer en vond den ingang tot 't bureel nog niet gesloten, schoon de betaalmeester reeds weg was. Een blik op de kas bewees hem, dat hier gelegenheid was tot een grooten diefstal en - met voorbedachten rade of niet - hij waagde het! Hij ontkwam gelukkig met zijn buit in de zijkamer, waarvan de deur, zoo als hij zich herinnerde, achter hem in 't slot viel, en sloop daarop onbemerkt ook het huis uit.

‘Ziedaar het feit, dat zeker zoo spoedig mogelijk door de dagbladen zal worden publiek gemaakt, maar ik kon niet laten 't u terstond te doen weten.’

Met klimmende spanning, de handen op de borst gedrukt, had Melitta geluisterd naar de woorden van Ferdinand en allengs verspreidde zich een glans van verrukking over haar gelaat. ‘Mijn God! ik dank u!’ mompelde zij. - Toen echter

[p. 125]

was 't alsof er nog plotseling eene schaduw op haar hart viel en niet zonder angst vroeg zij:

‘Maar wat beduidt dan die brief van Horn, Ferdinand?’

Hij trok haar tot zich en zeide: ‘Melitta, in oogen blikken als deze ziet men scherper en kan men veel ophelderen, wat eertijds zoo duister was, en zoo is nu ook die brief voor mij nauwelijks meer een raadsel. Sedert ik het volle geloof in de eerlijkheid uws vaders terug heb, zie ik in, dat hij 't zich reeds als eene schuld toerekende, den vriend, die volgens hem uit zijn vaderland niet had mogen vluchten, zooals ik uit zijn eigen mond gehoord heb, - herinner ik mij thans - in de vlucht behulpzaam geweest te zijn. In zijne nauwgezetheid van geweten kan hij dit ‘roof aan den staat’ genoemd hebben. Zijn vriend heeft hem wellicht over die nauwgezetheid bespot, en nog in den brief dien spot uitgedrukt, die zulk een noodlottig misverstand teweeg bracht. Thans, Melitta, is dit misverstand verdwenen en, schoon ook eerst bij zijn doodbed, mogen wij, zijne kinderen, zeggen: ‘Eer en vrede zij zijne nagedachtenis!’

Dankbaar zag Melitta naar hem op en boog zich toen weêr over den gestorvene, wiens kille handen zij aan de borst drukte.

Een oogenblik later vroeg Ostheim haar fluisterend: ‘Mag Isabella bij u komen? Zij snakt om u te zien.’

‘Hare plaats is aan mijne borst,’ was haar antwoord.

Hij verwijderde zich, maar keerde spoedig daarop met zijne dochter terug. Melitta wilde opstaan en haar tegemoet treden, maar op hetzelfde oogenblik lag reeds het meisje aan hare voeten, omhelsde ze hartstochtelijk, en riep:

‘Melitta, lieve moeder, o, vergeef mij!’

Melitta sloeg de armen om haar heen en fluisterde: ‘Wij zullen samen treuren!’

Den dag daarop had Ostheim nog een afzonderlijk gesprek met Brunold, waarin ernstige zaken werden verhandeld. Wat er tusschen hen voorviel, dit kwam Melitta niet te weten, maar toen hij terugkwam, zeî Ostheim tot haar:

‘Wees verzekerd, Melitta, dat Brunold onze wegen niet meer kruisen zal!’ en toen zij vragend naar hem opzag, ging hij voort: ‘hij heeft verlof gevraagd voor eene lange reis, en als hij terug komt, krijgt hij, op eigen verlangen, een post bij eene afgelegen rechtbank in ons land!’

Melitta's gedachten waren bij Isabella en onwillekeurig fluisterde zij haren naam. ‘Zal zij genezen worden en rust vinden?’ vroeg zij bewogen.

‘Zeker,’ antwoordde Ostheim, ‘en spoedig genoeg. Zij heeft een kostbaar medicijn in hare jeugd en een steun in uw hart, Melitta!’