De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De Gevolgen van eene Gril.
Tafereelen uit het verhaal
van Herbert Frey.
(Vervolg.)

Toen hij op het punt stond de kamer te verlaten, wendde mevrouw Harders zich tot hare nicht.

‘Hedwig,’ sprak zij, ‘zoudt ge niet met Bertram gaan en zorgen dat hij de zoo noodige ververschingen bekomt!’

Het lieve meisje gehoorzaamde zwijgend.

Zoodra de deur van de kamer, waarheen zij zich begeven hadden, gesloten was achter deze twee, die in gelukkige uren hadden beloofd, voor altijd elkander te zullen toebehooren, stonden zij daar als door hunne smart verpletterd; zij zagen elkaar aan met een blik waarin het hevigste zielelijden was te lezen; zij dachten aan den vreeselijken afgrond, die hen voortaan zou scheiden.

‘O Hedwig, gij hebt het gewild!’ stamelde Bertram met heesche stem. ‘Eene ontzettendere ramp, dan wij ooit hadden kunnen vermoeden, heeft ons getroffen. God weet dat ik de arme Leontine van harte alle goed toewensch, - maar wat zal er van ons worden?’

III.

Bertram en Leontine waren dan werkelijk gehuwd?

Hier was dan geene spraak van een edelmoedig bedrog, met gemeenzaam overleg begaan, om de laatste stonden eener beminde stervende niet te verbitteren of haar zoo mogelijk tot het leven terug te voeren?

Neen, in dien vreeselijken nacht, wijl het meisje tusschen dood en leven hing, was hare echtverbintenis, op een oogenblik dat zij hare volle helderheid van geest had, door de wet besloten en kerkelijk ingezegend.

De arme Hedwig had zelfs voor de plechtige handeling den eenigen ring, dien zij droeg, den trouwiing van hare moeder, edelmoedig afgestaan, daar men niet eens aan een trouwring gedacht had.

‘Tot dat de dood u scheidt,’ had de priester gezegd, en Bertram en Leontine waren nu man en vrouw tot dat de dood den band ontsnoeren zou.

Maar de zon was opgestaan in volle majesteit en pracht, en de verbintenis, slechts van luttel stonden gewaand, bleek hechter te wezen dan iemand hunner ooit hadde kunnen voorzien.

Beklagenswaardige Hedwig, arme Bertram; maar ook, ongelukkige Leontine.

De twee zoo wreed gescheiden geliefden behoorden reeds lang tot de huisgenoo[t]en der familie Harders. Leontine was als een[i]g kind geheel afzonderlijk opgevoed, en daardoor had het eigenaardige van haar karakter zich nog sterker ontwikkeld; zij had immers geen voorbeeld aan anderen. Eerst toen zij zestien jaar was, kreeg zij eene vriendin. Mevrouw Harders had een broeder, die zijne gade vroeg verloor. Majoor Kroon was een officier zonder vermogen, die zijn leven uitsluitend aan twee zaken wijdde: de nauwgezette vervulling zijner dienstplichten en de teedere verzorging en op[v]oeding van zijne dochter Hedwig. Hij stierf toen zij zeventien jaar was. Zijne zuster, mevrouw Harders, nam dadelijk het beminlijke en verstandige meisje tot zich. De nalatenschap haars vaders was niet groot, 't was dus voor Hedwig als een geluk te beschouwen, dat hare tante een rijken echtgenoot had. Zij werd ten huize van den bankier met de meeste liefde en hartelijkheid behandeld, en Leontine vond in haar, tot hare grootste vreugde, wat haar tot nu toe ontbroken had, eene getrouwe vriendin. De twee meisjes leefden altijd in de beste harmonie en konden ten laatste niet meer buiten elkander.

Tot welke opoffering Hedwig in staat was, hebben we reeds gezien.

LÉON SOMZÉE,
Voorzitter der wereldtentoonstelling van Brussel.

Leontine was zeventien jaar, toen nog een ander persoon het huisgezin van haar vader kwam vermeerderen. Een zeer vertrouwd vriend haars vaders, de voorname koopman Otto Seewald, was gestorven. Zijn eenige zoon Bertram was gedurende zijne ziekte op eene handelsreis in Engeland, en hoewel dezen daarvan dadelijk was bericht gezonden, vond hij bij zijne terugkomst zijn vader niet meer in leven. De bankier Harders was tot voogd over den minderjarigen Bertram Seewald benoemd. Bij het onderzoek der boeken bleek dat in de zaken van den overledene eene goede regeling noodig was, waarmede geruime tijd zou verloopen. Om den jongeling de droefheid over zijn smartelijk verlies en zijne verlatenheid minder te doen gevoelen, noodigde de bankier hem uit, bij hem zijn intrek te nemen. De jonge Seewald voldeed aan die uitnoodiging. De bankier behandelde hem als zijn zoon, en Bertram werd voor zijn voogd een getrouw, hulpvaardig vriend, die hem met zijne bekwaamheden en zijne jeugdige krachten belangrijke diensten bewees.

Reeds na verloop van enkele dagen gevoelde Bertram in den omgang met de twee schoone meisjes zich levendig aangetrokken door de zachtzinnige, bedaarde Hedwig Kroon, terwijl de dartele, levendige Leontine Harders hem innig lief kreeg. Maar zij betoonde die genegenheid zoo vrijmoedig, zoo openhartig en kinderlijk, dat niemand daarin de ernstige liefde der jonkvrouw zag. Zij vond genoegen in zijn gezelschap en zocht het steeds; zij stoeide, babbelde, maakte muziek met hem en koos hem vaak tot het voorwerp van hare onuitputtelijke scherts. Hare ouders zagen met het grootste genoegen deze genegenheid en dien schijnbaar kinderlijken omgang van hun afgod met den zoon van hun vriend, en vermoedden niet 't minste van den hartstocht, dien hunne dochter voor allen verborgen hield; evenmin hadden zij iets opgemerkt van de liefde van Bertram voor Hedwig. Hedwig gedroeg zich altijd bedaard en ingetogen. Alleen een nauwlettend en ervaren opmerker zou misschien ontdekt hebben, dat zij hem beminde, dat zij in zijn bijzijn altijd opgeruimder en tevredener was en alleen aan hem dacht.

Ongeveer eene week vóórdat Leontine zoo gevaarlijk ziek werd hadden Bertram en Hedwig elkander zonder getuigen ontmoet; de liefdesverklaring die de jongeling deed, vond een genegen oor; Hedwig bekende dat zij hem reeds lang had bemind, en - zij beloofden elkander eeuwige liefde en trouw. De ziekte van Leontine was oorzaak dat de verhouding tusschen de twee geliefden voor iedereen een geheim bleef, daar zij in die treurige omstandigheden er niet over spreken wilden.

De bankier kon gedurende Leontines ziekte Bertram minder dan ooit missen, daar deze nu grootendeels de zaken moest besturen. De geliefden zagen elkander dus zelden, en als dit gebeurde, was het slechts vluchtig, en geen van beiden dacht er aan, bij de heerschende droefheid woorden van liefde te wisselen. Nu evenwel aan Leontines hartewensch was voldaan en Bertram haar echtgenoot was geworden, erkenden beiden met ontzetting welke noodlottige gevolgen het voor hen had gehad, dat Bertram niet dadelijk den bankier had medegedeeld welke gevoelens hij voor Hedwig koesterde.

Mevrouw Harders had aan Leontines bed de plaats van Bertram ingenomen, en Hedwig en Bertram waren, zooals we reeds vermeld hebben, alleen in eene andere kamer.

Hedwig had geene woorden kunnen vinden, om Bertram iets vertroostends toe te voegen op de betuiging van diepe smart, die hij niet had kunnen weerhouden.

Eindelijk vatte zij weer zooveel moed, dat zij hem met aandrang kon verzoeken, iets versterkends te gebruiken.

‘Iets versterkends!’ riep Bertram schamper lachend. ‘De eenige versterking die ik behoef, is troost voor mijn hart. Kunt ge mij dien geven, Hedwig?’

Op Hedwigs gelaat kwam eene uitdrukking van wanhoop en vertwijfeling.

‘We moeten ons lot geduldig dragen, Bertram,’ zeide zij. ‘Er is niets aan te veranderen. Ach, ik heb er u toe overgehaald. En toch mogen we niet klagen, want we hebben haar het leven gered.’

‘En het onze rampzalig gemaakt!’ riep hij op bitteren toon.

Hedwig drukte de hand op haar hevig kloppend hart, alsof zij het tot zwijgen wilde brengen.

‘Laat ons er over zwijgen,’ mompelde zij, ‘totdat ge zijt uitgerust, Bertram! Ik bid u er om. Ge hebt rust noodig, anders zoudt ge ook ziek worden. Kom mede naar de ontbijtkamer.’

Half onwillig volgde hij haar.

Zij waren ook daar alleen, en Bertram kon zich niet weerhouden, weder over hun droevig lot te spreken; hij roerde spijs noch drank aan.

‘Ik ben niet in staat ons ongeluk volkomen te beseffen,’ sprak hij. ‘Nauwelijks vier en twintig uur geleden dacht ik aan geen ander vrouwelijk wezen op de geheele wereld dan aan u, Hedwig, en thans ben ik met eene andere gehuwd. Is dat niet verschrikkelijk? Er moet toch nog uitkomst zijn - ik meende immers niet ernstig wat ik deed. Ik kan geen ander meisje beminnen dan u.’

‘We konden niet anders, Bertram, we deden onzen plicht tegenover eene stervende en moeten het overige aan God overlaten. Beproef het mij te vergeten.’

Zij kon niet verder. Bertram zag hoe een tranenstroom over hare wangen vloeide. Door droefheid overweldigd, viel zij op een stoel en bedekte haar gelaat met de handen.

IV.

't Was een heerlijke dag in Augustus, en helder scheen de zon, toen Leontine voor 't eerst na hare zware ziekte in staat was op te staan en een weinig beweging te nemen. Licht en warmte drongen het vertrek binnen, en de boomen verspreidden eene liefelijke schaduw.

[p. 40]

Hare moeder waakte met eene liefdevolle en bezorgde uitdrukking op het nog altijd schoone gelaat over elke beweging van de teedere gestalte in 't lichte morgenkleedje.

‘Hoe vreemd komt het me voor, weer op mijne eigen beenen te kunnen staan, mama,’ zei Leontine. ‘Alles schijnt om me heen te draaien. Ik ben nieuwsgierig of ik alleen door de kamer kan loopen.’

Zij beproefde het, doch waggelde daarbij zoo heen en weer, dat zij zou gevallen zijn, als hare moeder haar niet in de uitgestrekte armen had opgevangen.

‘'t Is of ik een klein kind ben, dat nog niet loopen kan,’ zei Leontine mismoedig.

‘Ge moet nog zeer voorzichtig zijn, lief kind,’ vermaande de moeder.

‘Zeker wil ik dat, mama, zoo voorzichtig als e ne verstandige vrouw maar wezen kan. Ge schijnt te vergeten, mama, dat ik reeds eene gehuwde vrouw ben.’

Mevrouw Harders lachte om die opmerking van hare dochter.

‘Ben ik schoon genoeg, om Bertram te kunnen bevallen, mama?’ vroeg Leontine plotseling.

Hare moeder beantwoordde die vraag toestemmend. ‘Schoon, dat drukt te weinig uit,’ dacht zij daarbij, toen zij op het lieve bekoorlijke gelaat met den zachten blos van wederkeerende gezondheid en in de helderblauwe oogen staarde, die op van den dauw vochtige viooltjes geleken.

Het ‘kind’ had een nieuwen wensch, die, zooals van zelf spreekt, vervuld moest worden: zij verklaarde namelijk dat haar man heur haar nog niet in zijne volle schoonheid had gezien en 't dus heden zien moest. Zij wilde het niet met naalden vaststeken of met linten opbinden en met geenerlei sieraad tooien, 't moest los over hals en schouders golven.

Hare moeder en de oude Geertruida lieten een kreet van bewondering over het prachtige haar hooren; 't was zoo lang, zoo schoon van kleur, zoo dik en zoo glanzend, dat men zich er bijna in spiegelen kon.

't Was eene gewichtige gebeurtenis voor al de huisgenooten, dat Leontine heden weder naar de benedenkamer zou gebracht worden. Men had die kamer schoon in orde gemaakt, goed laten luchten en er welriekende bloemen in geplaatst. Een zacht rustbed stond voor de jonge vrouw gereed; op de tafel prijkte de heerlijkste vruchten en de prachtigste boekwerken over kunst en letterkunde.

Niemand dan Bertram mocht haar den trap afdragen. Wel meende haar vader dat hij daartoe de meest geschikte persoon was, maar Leontine zei lachend dat de sterke arm, die haar had teruggehouden toen de dood zoo fel om haar streed, haar nu ook dragen moest, en geen andere. En daarom stond zij op hem te wachten, als een lieflijk beeld van teedere, jeugdige vrouwelijke schoonheid.

‘Hier zijn uwe ringen,’ zei Geertruida. ‘Wilt ge ze niet aandoen, juffrouw Leontine?’

Leontine hield hare linkerhand terug.

‘Alle ringen,’ zeide zij, ‘moeten nu aan mijne rechterhand gestoken worden; aan de linker wil ik alleen mijn trouwring dragen.’

Aan hare linkerhand glansde dan ook de breede gouden ring.

Er werd geklopt, en Bertram Seewald trad binnen. Mevrouw Harders had hem laten verzoeken te komen. Leontine bloosde hevig zoodra zij hem zag, en hare oogen schitterden van trots en vreugde. Men kon het haar aanzien hoe innig zij hem beminde en dat zij waande, ook door hem bemind te worden.

‘Ik wacht reeds lang op u, Bertram,’ sprak zij, beide handen naar hem uitstrekkend.

‘Wees vooral voorzichtig, lieve Bertram,’ smeekte mevrouw Harders; ‘vergeet niet dat ge een schat in de armen hebt, die ons boven alles dierbaar is.’

‘O, ik zal hoogst voorzichtig zijn,’ antwoordde Bertram.

Met zijne sterke armen tilde hij de slanke gestalte op. Leontine lachte vergenoegd en tevreden; 't schonk haar een zalig genot, zich door zijne armen omstrengeld te voelen.

‘Nu ben ik volkomen gelukkig, mama,’ sprak zij met een betooverend lachje. ‘Maar wilt ge wel gelooven dat 't me moeilijk valt, deze lieve kamer te verlaten, waar ik zooveel geleden heb en bijna gestorven was, en waar ik ben gehuwd en weer gezond geworden.’

Zij had de armen om Bertrams hals geslagen; met kinderlijk vertrouwen vlijde zij haar hoofd tegen zijn schouder.

echte deugenieten slapen nooit.

‘Zie zoo, nu dank ik u, lieve man’ zeide zij, toen hij haar den trap afgedragen en in de benedenkamer op den sofa gelegd had. ‘Ben ik niet een zware last voor u geweest?’

‘O neen,’ gaf hij ten antwoord, ‘hoe zoudt ge voor mij een last kunnen zijn?’

Als een spelend kind vatte zij zijn hoofd tusschen hare handen en draaide zijn gelaat naar het hare.

‘Zeg: Ge waart mij een lieve last!’ smeekte zij.

Hij lachte gedwongen, doch zij begreep de beteekenis van dien lach niet.

‘Zeg het, ik bid er u om,’ hernam zij met de eigenzinnigheid van een kind.

‘Ge waart mij een lieve last!’ bracht de jonge man met moeite uit.

‘Nu ben ik volkomen tevreden gesteld,’ mompelde zij. ‘Waar is Hedwig? Lieve Bertram, bel toch eens en laat haar verzoeken, dadelijk hier te komen.’

‘Ik zal haar zelf gaan roepen,’ antwoordde hij. Hij besefte hoe pijnlijk het voor Hedwig zou zijn, hem in zoo onmiddellijke nabijheid van Leontine te zien. Hij verwijderde zich, en een poosje later kwam Hedwig. Zij begroette hare nicht met eene hartelijke omhelzing.

‘Bertram heeft me de trappen afgedragen,’ juichte Leontine. ‘O Hedwig, ge moest eens weten hoe goed hij voor me is!’

Ach, hoe wreed troffen die woorden de arme Hedwig; met verbrijzeld hart wendde zij het gelaat af, om hare tranen te verbergen.

Leontine speelde met de ringen aan hare rechterhand; daarna wees zij Bertram op den ring aan hare linkerhand.

‘Zie eens,’ zeide zij, ‘aan deze hand wil ik geen anderen ring dragen. Maar ik moet u toch iets omtrent mijn trouwring vragen. Hij is anders dan die van mama, er zijn kleine kruisjes in gegraveerd. Is 't wel inderdaad een trouwring, Bertram?’

Haar vader beantwoordde voor Bertram de vraag.

‘Ge liet ons geen tijd om een geschikten ring te koopen, mijn kind,’ zeide hij: ‘we waren dus genoodzaakt dien te nemen, welken we krijgen konden. Hedwig gaf mij den ring.’ ‘Gaf Hedwig den trouwring?’ riep Leontine.

‘Dan is hij mij nog dierbaarder. Hoe kwaamt ge aan den ring, lieve Hedwig?’

‘'t Is de trouwring van mijne moeder,’ zei Hedwig met bewogen stem en zonder op te zien.

Bertram begreep hoeveel harteleed zij moest gevoelen, en meende haar eenigszins te moeten bemoedigen.

‘Ge moet dien ring eens aan Hedwig teruggeven, lieve Leontine,’ zeide hij. Hij wist dat Hedwig den zin zijner woorden zou begrijpen.

‘Neen, neen,’ antwoordde Leontine, met een lachje tot hem opziende, ‘ik kan er geen afstand van doen. Hedwig moet hem mij laten. Evenwel wil ik ook een trouwring hebben, die net zoo als de gewone is. Zoodra ik geheel hersteld ben en mijne vingers weer zoo dik als vroeger zijn, moet ge mij een gladden ring koopen zooals mama er een heeft, en dan zult ge uw naam er in laten graveeren, niet waar, lieve Bertram?’

Hij mompelde een ontwijkend antwoord, zonder zelf te weten wat hij zeide. Eenige minuten later stond Hedwig op en verliet de kamer. Als Bertram intusschen zijne gade beschouwde, die hem zoo innig beminde en hem op alle wijzen hare genegenheid betoonde, dan moest hij telkens opnieuw tot zich zelven zeggen, hoe jammer het was dat dit lieve, bekoorlijke wezen voor hare hartstochtelijke liefde geene wederliefde vond.

V.

Zwaar leden Bertram en Hedwig onder de gevolgen van hunne opoffering. 't Was hartroerend, te hooren hoe zij elkander trachtten op te beuren en te bemoedigen met de hoop dat alles zich weldra ten beste zou wenden, hoewel zij zelf eigenlijk die hoop niet koesterden. Terwijl Bertrams gade met kinderlijk vertrouwen zich meer en meer aan hem hechtte en zich in zijn bijzijn zoo gelukkig gevoelde, dat zij met het grootste verlangen zijne komst te gemoet zag, had hij hoogst zelden gelegenheid tot een afzonderlijk onderhoud met Hedwig en kon hij haar geen enkel vertroostend of bemoedigend woord toespreken. Hij was echter te edel van karakter en gevoelde te veel medelijden voor Leontine dan dat hij haar norsch of terugstootend zou hebben kunnen bejegenen. Hij trachtte haar te verstrooien zoo goed hij kon, en dit kostte hem vaak moeite genoeg.

(Wordt voortgezet.)