De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 4

Mijne zuinige vrouw.
Huishoudkundige studie van een jonggehuwde.

Het hielp niets of ik al tegenstribbelde; mijne vrouw mompelde zoo iets van ‘stijfkop,’ zag mij nu eens nijdig en dan weer fleemend aan, zoodat ik er op het laatst niet meer tegen bestand was en mij in vredesnaam maar klaar maakte om met haar.... naar de markt te gaan.

‘Nu zult ge eens zien, ventje,’ zei ze, haren hoed opzettende, ‘hoe goed en voordeelig ik koop. En al ziet ge er nu erg tegen op om met me mee te gaan, ik ben zeker dat het eten er u van middag eens zoo lekker om zal smaken.’

‘We zullen eens zien,’ zei ik droogjes, eene sigaar opstekende.

Weldra waren we op de markt aangekomen en gingen op de eerste rij uitstallingen de beste af. Het was fruit, dat hier te koop geboden werd. Mijne vrouw trad op een der kramen toe en vroeg wat eene maat pruimen kostte.

‘Deze zijn tien centen de maat,’ luidde het bescheid, ‘en die geef ik de twee maten voor vijftien centen.’

‘Tien centen zoo'n maatje pruimen!’ hernam mijne vrouw verontwaardigd. ‘Wat mankeert u, mensch? En dat terwijl er van 't jaar zooveel fruit is!’

‘Ja maar 't eene fruit is 't andere niet. Proef er maar eens eene van.’

En mijne vrouw stak eene pruim in den mond, terwijl zij er mij ook eene te proeven gaf.

‘Hoe smaakt die, baasje?’ vroeg zij.

‘Heel goed! me dunkt daar moest ge maar een paar van die maten van nemen.’

‘Ja, maar niet voor tien centen de maat! Da's veel te veel. - Zeg, vrouw, wilt ge me drie maten voor een halven frank laten?’

‘Ik kan 't onmogelijk doen, al waart ge mijne eigene zuster. Ze kosten me zelf meer.’

‘Kom, ik ben toch ook alle menschen niet.’

‘Ja, dat zeggen ze allemaal, en als een mensch zich aan die praatjes wou storen, viel er geen cent meer te verdienen.’

‘Maar ik koop altijd bij u; ge moet uwe menschen toch eens aanzien. Daar hebt ge een halven frank, en ge schudt drie maten in mijn korfje, maar royaal meten, hoor.’

De zaak was beklonken.

‘Ziet ge nu, ventje, hoe goed en voordeelig ik koop!’ zei mijne vrouw triomfantelijk, terwijl we verderop kuierden. ‘Nu zullen we eens kijken of we goedkoop een kieken kunnen krijgen. Hier zijn we er al. - Wat kost zoo'n beestje, baas?’

‘Twee franks, naaste prijs.’

‘Wat, twee franks!’ riep mijne vrouw, als ontzet over zooveel onbeschaamdheid, ‘Eergisteren heb ik nog zoo'n kieken voor zestien en halven gehad.’

‘Dat kan wel wezen, maar dees kieken kan ik in elk geval niet minder geven. Zoek dan een kleiner uit, als ge niet meer besteden wilt.’

‘Neen, ik wil dees hebben.’

‘Nu, ik heb u den naasten prijs gezegd.

Ik kan er geen cent afdoen, al sloegt ge me dood.’

‘Kom, maak er een end aan,’ zei ik een beetje ongeduldig: ‘ge ziet toch dat ge met al dat loven en bieden niet verder komt.’

‘Nu, dat zullen we dan toch eens zien,’ hernam zij. ‘Zeg, baas, ik zal een frank en drie kwartjes geven. Is dat goed? Anders ga ik.’

‘Ik kan er niets aan doen, het spijt me wel.’

‘Laat ik er dan nog tien centiemen bij doen. Hier hebt ge het geld, net gepast.’

‘Nu enfin, maar ik verdien er geen rooien cent aan.’

Mijne vrouw deed nog enkele andere inkoopen, waarbij niets viel af te dingen, en kocht eindelijk een schoonen bloemtuil, dien de koopvrouw met groote moeite voor tien cents gaf, nadat zij eerst twintig cents gevraagd had.

‘Zie zoo, nu heb ik wat ik hebben moest en kunnen we naar huis gaan,’ zei mijn vrouwtje. Ik liep zwijgend naast haar en dacht na over eenige beginselen der practische wijsbegeerte.

‘Koop ik nu niet goed en voordeelig?’ vroeg mijn vrouwtje mij op den terugweg.

‘O zeker, heel voordeelig,’ bemerkte ik, eene rookwolk uitblazende.

‘Mijne moeder zaliger heeft mij sparen geleerd. Pas op de kleintjes, zei die altijd, en die woorden heb ik altijd in toepassing gebracht.’

*_**

We hadden juist koffij gedronken; ik rookte mijne sigaar en trachtte mij in eene aangename stemming te brengen. Het kieken had mij van daag niet gesmaakt. Of dat aan het beest zelf dan wel aan het klaarmaken lag? Ik veroorloofde mij geene opmerkingen daaromtrent. Mijn vrouw zat tegenover mij en zag me een beetje verlegen aan.

‘Ventje,’ begon zij eindelijk, ‘ge hebt me beloofd vandaag het een en ander met

[p. 295]

mij te gaan koopen voor mijne wintergarderobe.’

‘O zoo!’ zuchtte ik. ‘Ja, da's waar ook. Nu, willen we dan maar gaan?’

Het was een nette parapluwinkel, waar we het eerst binnentraden, en weldra werden een dozijn paraplu's voor ons opgestoken.

‘Wat kost deze?’ vroeg mijne vrouw aan de winkeljuffrouw, nadat zij de haar voorgelegde regenschermen een voor een bekeken en er een uitgezocht had.

‘Die is naar den laatsten smaak,’ zei de juffrouw. ‘Let u maar eens op den stok, madame; die is van het allernieuwste Parijsche model, ofschoon bij ons toch heel billijk in prijs. Wij kunnen onze artikelen altijd iets minder geven dan een ander, omdat we alles rechtstreeks van de grootste fabrikanten krijgen.’

‘Nu, wat kost hij?’ vroeg ik eindelijk kortaf, want ik was bij die lange voorrede al een beetje ongerust geworden.

‘Twintig franks.’

Ik verschrikte er van.

‘En wat kost die dan?’ vroeg ik, naar een andere wijzend.

‘Die kost zestien franks.’

‘Hé, waarom is die nu vier franks goedkooper? Me dunkt, de stoffage, de knop, de bewerking, alles is evengoed als die van den vorigen.’

‘O ja wel, mijnheer, de qualiteit staat volkomen gelijk. Maar het fatsoen is heel anders; deze is naar den allerlaatsten smaak. Let u maar eens op den stok; deze is overal even dik, maar die daar, de dure, loopt naar onderen dikker toe. En dan het kettinkje, dat is ook heel anders.’

‘Ja, maar daarom nog niet sterker,’ bracht ik in het midden.

‘Het is niet beter van qualiteit, daar heeft u gelijk in, maar het is naar den laatsten smaak’

‘Zeg, vrouw,’ zei ik tot mijne ega, ‘mij dunkt dat een paraplu eenvoudig dient om tegen regen en sneeuw te beschutten, en het zal er dus wel niet op aan komen, van welk fatsoen hij is, als hij er overigens maar net en elegant uitziet.’

‘Hoe kunt ge nu zoo spreken! Wat niet naar den laatsten smaak is, kan immers niet elegant zijn?’ hernam mijne vrouw geraakt. Ze weende bijna.

Wat zou ik doen? Ik haalde een goudstuk uit mijn porte-monnaie, wierp het op de toonbank, en zij nam met een glimlach op het gezicht bezit van den paraplu ‘naar den allerlaatsten smaak.’

Nu gingen wij naar een laarzenwinkel, en het spreekt van zelf dat mijne vrouw nu ook weer bottinen naar den allerlaatsten smaak moest hebben. Dat grapje kostte mij alweer vier franks meer dan de prijs van een paar nette, stevige maar juist niet naar het ‘laatste model’ vervaardigde bottinen bedroeg. Ze had ook een hoed noodig en het laatste model moest natuurlijk weer met eenige franks meer betaald worden.

Eindelijk was ze van alles voorzien en gingen we naar huis terug.

‘Nu kan ik me van den winter laten zien,’ riep mijne vrouw jubelend uit.

‘Ja wel,’ hernam ik, ‘maar dat laten zien kost alleen vandaag - want later moet er nog een mantel, eene moffel en wie weet wat al meer naar den laatsten smaak bijkomen - twaalf franks meer dan de even goede, hoewel niet zoo nieuwmodische dingen, die ik eigenlijk wilde koopen.’

‘Nu, maar daar spaar ik ook voor, beste man.’

‘Zeker, zoo hebt ge van morgen weer twee en twintig en een halve cent gespaard,’ antwoordde ik. Meer mocht ik niet zeggen, want mijne vrouw wordt gauw zenuwachtig, en ik ben nog geen jaar getrouwd.