De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 4

De pastoor van Boulogne.

Ziehier eene geschiedenis, die bij de Fransche marine van algemeene bekendheid is, doch die ik zoo aardig en merkwaardig vind, dat ik brand van verlangen, om haar ook aan de landratten te vertellen.

Gij zult mij later zeggen, of het verhaal niet de moeite overwaardig is.

*_**

Op den 14ⁿ November van het jaar 1766 reed eene open calèche, komende van de barrière de l'Etoile en de avenue de Saint-Cloud volgende, door het bois de Boulogne.

In die calèche zaten drie officieren van de Fransche marine. Op de voorbank zaten twee van hen, en de derde had de achterbank alleen voor zich; waaruit men de gevolgtrekking kon maken, dat hij een veel hoogeren rang bekleedde dan zij, die tegenover hem hadden plaats genomen.

Ter hoogte van het kasteel la Muette gekomen, reed het rijtuig voorbij eene kleine zijlaan, waarin een geestelijk heer wandelde, die aandachtig in zijn gebedenboek las.

‘Hé! koetsier,’ riep de officier, die achter in de kussens van het rijtuig zat gedoken, eensklaps uit, ‘houd eens even op als ge wilt.’

De calèche stond stil.

Het spreekt van zelf, dat het plotseling roe-

[p. 171]

pen en het inhouden der paarden de aandacht van den geestelijke, aan zijne overpeinzing geschonken, afleidde en deed vestigen op het rijtuig en hen, die daarin waren.

‘Ha! ha! ik dacht wel, dat ik mij niet vergiste,’ riep hij, die had laten stilhouden. ‘Gij zijt wel degelijk mijn beste Remy!’

De priester zag hem verwonderd aan; weldra echter, t[o]en zijne herinnering hem te hulp scheen te komen, veranderde de uitdrukking van verwondering op zijn gelaat in een vroolijk glimlachen.

‘Wel!’ zeide hij eindelijk, ‘admiraal, zijt gij het!?’

‘Wat? admiraal?’

‘Neen.... gij zijt het, mijn oude Antoine!’

‘Ja, juist, ik ben het, zooals altijd, uw Antoine de Bougainville.’

‘Mijn God,’ vervolgde de pastoor, de oogen ten hemel slaande, ‘waar zijt gij toch geweest gedurende de vijf en twintig jaren, waarin wij elkander niet zagen?’

‘Waar ik geweest ben, mijn waarde vriend?’ zeide Bougainville..... ‘kom een oogenblik naast mij in het rijtuig zitten, dan zal ik u dat eens vertellen.’

‘Maar....’

De geestelijke zag eenigszins onrustig om zich heen, alsof hij vreesde zich van zijne woonplaats te verwijderen.

Bougainville begreep dit, en vervolgde: ‘Maak u niet ongerust, wij zullen zeer langzaam rijden.’

Een lakei steeg af, opende het portier en sloeg de trede omlaag.

‘Het is thans kwart over elven,’ merkte de pastoor Remy op, ‘en Marianne wacht mij met het middageten.’

‘Zeg mij dan maar waar gij woont? Doch ga toch een oogenblik zitten!’ En Bougainville, den priester aan zijne soutane trekkende, noodzaakte hem als het ware om op de achterbank van de calèche plaats te nemen.

‘Mijnheer Rosa en mijnheer Fortuné - mijn oude vriend en speelkameraad, de pastoor Rémy.’ De heeren groetten elkander bij deze voorstelling en kennismaking.

‘En waar woont gij nu eigenlijk?’ vroeg de admiraal.

‘In Bolougne.... Ik ben pastoor te Boulogne, mijn vriend.’

‘Ah! zoo! Ik maak u mijn compliment; trouwens, met het oog op mijne herinnering van u, verwondert mij uwe gewichtige standplaats niet. Gij hebt altijd roeping gevoeld voor den stand, waarin gij thans zijt, niet waar?’

‘Altijd. Ruim vijf en twintig jaren bekleed ik thans daarin eene, moge het zijn, waardige plaats.’

‘En gelukkig en tevreden?’