De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

De Heksenmeester.
Vertelling van Heinrich Seidel.
(Slot.)

III.
Allerlei wonderbaarlijks.

Het kostte Wendelin groote moeite, zich aan al het vreemde, dat in dit huis voorviel, te gewennen. Zelfs in den tuin werd het hem menigmaal angstig te moede, vooral op het middaguur. Deze smalle ruimte werd van voren door het huis, van achteren door den stadsmuur en aan weerszijden insgelijks door hooge muren ingesloten. Op het middaguur verspreidde zich in den tuin een verdoovende geur, en dan scheen het Wendelin toe, dat het er niet pluis was, want onder de bloemen heerschte eene vreemde beweging. Somwijlen was het hem, alsof zij hem met grijnzende gezichten aankeken, daarna de hoofden bij elkander staken en hem dan uitlachten. Eens toen hij op een uitstekenden rank zat, hoorde hij duidelijk een zacht gekerm; een andermaal, toen hij een wortel uittrok, zuchtte en klaagde deze als een mensch, zoodat hij hem verschrikt liet vallen. Nog meer echter schrikte hij, toen de wortel dadelijk weder in het gat terugkroop en een duidelijk lachen hooren liet. Dergelijke merkwaardige dingen gebeurden hem herhaaldelijk, en daarom had hij niet gaarne op het middaguur iets in den tuin te verrichten.

In huis was het insgelijks niet veilig, want in alle hoeken hoorde hij een gefluister, vooral in het schemeruur. Dat dit altijd ratten en muizen waren, geloofde Wendelin niet, want hij had vaak kleine mannetjes met groote hoofden gezien, welke daar met bezem en schrobber aan 't werk waren; alles zag er dan altijd zindelijk uit, hoewel niemand anders daartoe ooit eene hand uitstak.

Somwijlen kreeg Zuckermahn een zonderling bezoek. De huisdeur opende zich en alle schellen waren in beweging, doch er was me mand te zien. Men hoorde het geschuifel van pantoffels in den gang en een kloppen op de deur der kamer. Zuckermahn opende haar, was zeer beleefd, ja kruipend tegen het ding, dat men niet zag, en liet het naar binnen. Als Wendelin tegenwoordig was, werd hij haastig de kamer uitgeschoven en dan hoorde hij, hoe de heksenmeester luid en met vuur sprak en eene krijschende stem hem antwoordde Na eene poos verliet het spook weder het huis op dezelfde wijze, waarop het was binnengekomen, en dan was Zuckermahn gewoonlijk zeer bleek en opgewonden en moest hij eene groote hoeveelheid wijn drinken, om tot bedaren te komen.

[p. 399]

Wendelin sliep op eene zolderkamer, alwaar allerlei gedroogde kruiden hingen en verscheidene oude zeldzame meubelstukken stonden. De wanden waren met een zeer oud gewerkt tapijt behangen, waarop de vaardige hand van den wever vele bontgekleurde, fantastische vogels had aan gebracht. Eens werd hij des middernachts door een liefelijk gezang uit zijn slaap gewekt. De maan bescheen helder het oude tapijt, en toen zag hij, dat het de vogels op het tapijt waren, die dit gezang voortbrachten; hij zag duidelijk, dat zij den snavel bewogen en den krop uitzetten. Eerst toen het van de torenklok één sloeg, hield het gezang op.

Langzamerhand echter geraakte Wendelin aan al deze wonderlijke dingen gewoon, en ten slotte lette hij er slechts weinig op. Daar hij bij zijn lichten arbeid goed gevoed werd en dagelijks in ruime mate het fijnste wildbraad en andere kostbare gerechten nuttigde, zoo groeide hij krachtig op, en zijne wangen werden rood en rond als een appel. Hij wist nu ook, op welke wijze Zuckermahn in zijne behoefte aan fijn wildbraad voorzag. Achter den grooten oven zette hij knippen op; dan opende hij een venster en maakte allerlei teekens in de lucht. Het duurde niet lang, of men hoorde beweging achter den oven, en zag men een haas, of vette patrijzen, snippen, kwartels, lijsters of dergelijke in de opgezette knippen. Was er in de provisiekast gebrek aan meel, of boter, of specerijen, dan werd er in het portaal eene schuiflade met zand gevuld en weldra was het benoodigde voorhanden. De heksenmeester had door den verkoop van die zoo gemakkelijk verkregen waren een rijk man kunnen worden, doch er was een ‘maar’ bij. Dit tooverwerk diende alleen voor de behoefte van zijn eigen huis. Verkocht hij er van, dan werd alles weder zand, wat het geweest was.

IV.
De ekster Schackrack.

In een hoek tusschen den muur en den grooten groenen oven zat de ekster Schackrack in eene kooi. Zij was zoo verstandig als een mensch en kon spreken, fluiten, lachen, blaffen en nog veel meer. De kleine hond, Zipferling genaamd, mocht haar niet lijden en stond soms langen tijd voor hare kooi en blafte haar op zijne boosaardige wijze aan. De ekster bekreunde zich weinig daarom, slechts somwijlen keek zij hem spottend met één oog aan, bootste zijn geblaf na en lachte dan. Dit bracht den hond in zulk eene woede, dat hem de oogen uit den kop puilden en hij zich heesch blafte.

Voor Wendelin scheen de ekster eene groote genegenheid te koesteren, en zoo dikwijls de knaap de kamer binnentrad, riep zij met aangename stem: ‘Wendelin!’ en floot dan op bijzonder vroolijke wijze. Op zekeren dag was Zuckermahn uitgegaan, nadat den dag te voren het onzichtbare wezen hem bezocht en veel en heftig met hem gesproken had. Nauwelijks had hij met Zipferling het huis verlaten, toen de knaap herhaaldelijk eene stern hoorde roepen: ‘Wendelin! Wendelin!’

Verwonderd zag hij op, toen hij bemerkte, dat het de ekster was, die hem riep, en dat deze onrustig in hare kooi op- en neersprong. Toen hij de kamer binnentrad, riep deze hem toe: ‘Wendelin, neem u in acht!’

‘Voor wier, moet ik mij in acht nemen?’ vroeg deze.

‘Zij willen uwe ziel verkoopen!’ sprak de vogel.

Toen Wendelin hierop vroeg, wat dit beteekende, deelde de ekster hem het volgende mede:

‘De heksenmeester heeft mij door list in zijne macht gekregen, hoewel hij over ons eksters niet dezelfde macht heeft als over andere domme dieren, welke blindelings in zijne strikken loopen. Hij weet, dat ik den ring van den grooten toovenaar Girandola, die eens mijn voorzaat ontvoerde en die van geslacht tot geslacht in onze familie overging, in eene veilige schuilplaats verborgen houd. Deze ring in zijn bezit te krijgen, is zijn voornaamste streven, want de bezitter van dit kleinood gebiedt over de geesten der aarde, der lucht, des vuurs en des waters en is daardoor de grootste toovenaar der wereld Dagelijks ligt hij mij in de ooren te blazen en te plagen, dat ik hem toch den ring zou geven, maar ik blijf steeds weigeren, want ik haat dezen heksenmeester. Hij dreigde mij, mij in het twaalfde uur, den juisten tijd, te zullen dooden en kruid tegen de vallende ziekte uit mij te branden, doch ik lach om zijne bedreiging, want hij zal toch niet de éénige hoop op het bezit van den ring moedwillig verijdelen. Mijne hoop op bevrijding heb ik thans op u gesteld, te meer daar ik u een grooten wederdienst kan bewijzen, en gij zonder mijne waarschuwing verloren zoudt zijn. Gisteren was de onzichtbare geest weder hier Weet gij wie hij is? Het is de overste der heksenmeesters, de oude Urian zelf. Zuckermahn heeft hem voor zijne kunsten zijne ziel toegezegd, en met het einde van dit jaar is de overeenkomst afgeloopen. De termijn kan nog tien jaar verlengd worden, wanneer hij Urian eene nieuwe ziel levert, en daartoe zijt gij bestemd. Zonder mijne waarschuwing zoudt gij reddeloos verloren zijn geweest, want gij zijt jong en onervaren en niet gewapend tegen de kunstgrepen des duivels en tegen de booze listen, die de zinnen verwarren. Geef mij thans de vrijheid, en als belooning daarvoor zal ik u gedurende een jaar in het bezit van den tooverring stellen. Wanneer gij dezen bij u draagt, behoeft gij den heksenmeester niet te vreezen, want geene macht ter wereld kan iets tegen u uitrichten.’

Wendelin was door het verhaal der ekster verschrikt en verbaasd, maar hij aarzelde nog en wilde nog meer weten, doch de ekster riep: ‘De tijd is kostbaar. Binnen een uur zal Zuckermahn terug zijn, en bijna zooveel tijd heb ik noodig, om den ring te halen.’

Wendelin opende de deur der kooi en het venster, en in een oogenblik was de ekster buiten en vloog in haastige vlucht daarheen. Weldra was zij achter den stadsmuur verdwenen, en nu overviel den knaap een diep berouw over hetgeen hij had gedaan. Wie waarborgde hem, dat de sluwe ekster hem niet bedrogen had, en welke zekerheid had hij, dat zij haar woord zou houden? Hoe ontzettend langzaam kroop de tijd voort. Elk oogenblik kromp hij van schrik ineen, als hij geloofde, de schreden van den terugkeerenden Zuckermahn te hooren. Nu eens liep hij naar voren en staarde in de stille, zonnige straat naar hem uit, dan weder naar achteren en liet zijne blikken in den tuin rondwaren.

Op deze wijze waren drie kwartieruurs verloopen en was zijn angst steeds grooter geworden, want van de ekster was nog altijd niets te zien. Daar hoorde hij langzame schreden naderen - het was Zuckermahn, hij kende zijn stap. Aan al zijne leden bevend, stond de knaap daar bleek als een lijk. De deur werd geopend en alle schellen waren in beweging. Reeds wilde Wendelin uit het venster springen, door den tuin snellen, over den tuinmuur klimmen en dan de wijde wereld ingaan; doch op hetzelfde oogenblik, dat Zuckermahn naar den deurknop tastte, ruischte een vleugelslag in Wendelin's oor en zat de ekster op de vensterbank en liet den ring uit haren snavel vallen. Terwijl Wendelin hem haastig in den zak stak, riep de ekster hem toe: ‘Wanneer gij den ring om uwen vinger draait, zullen zich de geesten aan u vertoonen,’ en vloog in hetzelfde oogenblik dat de heksenmeester in de deur trad, onder luid gelach weg. Deze schreeuwde in al zijne woede Wendelin toe: ‘Gij hebt de ekster laten wegvliegen!’

‘Ja!’ antwoordde Wendelin op bedaarden toon.

In het eerste oogenblik was Zuckermahn verstijfd van toorn. De oogen puilden hem uit het hoofd, zijne lippen beefden, en slechts een heesch gekrijsch kon hij voortbrengen. Daarna sprong hij naar eene kast, nam er een fleschje met een goudgeel vocht uit, rukte eene hondenzweep van den wand en riep: ‘Een schurftige hond zult ge worden en ik zal u zoolang met de zweep ranselen, totdat ge niet meer janken kunt!’

Hierop besprenkelde hij Wendelin met den inhoud van het fleschje en mompelde daarbij eenige woorden.

Doch hoe groot was zijn schrik, toen Wendelin glimlachend staan bleef en diens gestalte niet veranderde. De heksenmeester sidderde aan zijn geheele lichaam en staarde den knaap als wezenloos aan; plotseling wierp hij zich op de knieën en riep: ‘Hij heeft den ring! Hij heeft den ring!’

Hij kroop naar Wendelin toe, omklemde diens knieën, smeekte hem, den ring te geven en bestormde hem met vleierijen en beloften. Daarna haalde hij uit eene andere kamer den eenen zak met goud na den anderen. Een gedeelte daarvan stortte hij op den grond uit, bracht alles aan wat hij aan kostbaarheden bezat en legde het bij het goud. Dit alles wilde hij Wendelin geven voor dezen enkelen ring.

Deze besefte nu hoe groot diens waarde was; hij stiet den jammerenden heksenmeester van zich af, nam zijn hoed en verliet het huis.

V.
Besluit.

Wendelin verliet de stad en liep voort tot aan het nabijgelegen woud. Daar in de schaduw van eenige pijnboomen verborgen, stak hij den ring aan den vinger, en daar het hem een weinig angstig te moede werd, sloot hij de cogen en draaide den ring wel viermaal om. Hij waagde het thans niet meer de oogen te openen en luisterde eene poos aandachtig. Hij bemerkte echter niets anders dan den geur van het frissche woud; van de eene zijde waaide hem eene aangename koelte tegen, van de andere zijde een gloed, als van een groot vuur, waartusschen hij het ruischen van eene beek vernam. Eindelijk opende hij de oogen en zag voor zich staan vier welgekleede jongelieden, die niet het geringste afschrikwekkends in hun voorkomen vertoonden. De een droeg een zwart gebloemd kleed en had eene groene muts op; de tweede een vuurkleurig kleed, zijne muts was versierd met eene grijze veder, die door den zachten wind golvend bewogen werd; de derde een kleed van zeegroene zijde, terwijl eene als zeeschuim gevlokte muts zijn hoofd versier le; de vierde was in een hemelsblauw gewaad gedost en had op het hoofd een gouden kapje, dat zijne schitterende blonde lokken bedekte. Alle vier stonden in stomme verwachting deemoedig voor hem, als voor hun heer en meester. Wendelin bedacht zich niet lang. Hij liet zich een fraai paard, eene kostbare kleeding, een welgevuld valies en eene met goudstukken gevulde beurs brengen, kleedde zich met behulp van zijne gedienstige geesten en reed toen welgemoed de wijde wereld in. Hij bereisde vele steden en landen, werd overal met vreugde begroet, terwijl men zijn vertrek betreurde, want hij deelde met milde hand het goud uit. De schatten der aarde, de paarlen der zee, de macht van het vuur alles stond ter zijner beschikking, en wat zijn hart wenschte, brachten de snelle geesten der lucht hem uit de verste streken.

Hij vergat echter niet, wat de verstandige ekster hem had medegedeeld. Nadat hij tien maanden op deze aangename wijze de wereld was doorgetrokken, kwam hij in eene heerlijke streek, waar het hem uitstekend beviel. Daar kocht hij zich een groot stuk grond en bouwde er aan den zeekant met behulp zijner geesten in allerijl een prachtig slot, dat nergens in het land zijns gelijken had. Toen hij het voltooid had, was juist een jaar verstreken, sinds hij den heksenmeester verlaten had, en zat hij juist op den verjaardag dezer gebeurtenis aan een geopend venster. Wendelin speelde met zijn ring trok hem van den vinger en liet den goud-

[p. 400]

kleurigen steen in de zon schitteren. Daar ruischte iets als een vleugelslag en plotseling zat de ekster Schackrack op de vensterbank, nam hem den ring uit de hand, vloog er mede weg en was weldra tusschen de boomen van het woud verdwenen.

Wendelin huwde later een schoon meisje; zijn geslacht bloeit nog tot op den huidigen dag.

verguld koperen tabernakel, uit de werkhuizen van den kunstdrijver lambert van ryswyck.

In den Sylvesternacht van het jaar waarin Wendelin vertrokken was, ontstond 's middernachts in de woning van Zuckermahn een ontzettend rumoer. Een vuurschijn drong door de vensters en men geloofde gezien te hebben, dat binnen twee gestalten met elkander worstelden. Plotseling werd het donkeren te gelijker tijd voer een vurig iets met een langen gloeienden staart uit den schoorsteen door de lucht. Den volgenden morgen drongen eenige moedige lieden de woning van Zuckermahn binnen, waar hij met een geheel blauw gelaat en gebroken nek op de sofa lag. In zijne nalatenschap vond men eene groote kist met goud en eene menigte voorwerpen van groote waarde; de meeste schuifladen waren echter tot groote verbazing der aanwezigen met zand en aarde gevuld.