De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

Buiten de wereld.
Naar het Engelsch, van Miss Thackeray.
(Vervolg.)

Helaas! het bevooroordeeld bericht was maar al te waar!

Ware Horatia jonger getrouwd, misschien had het anders kunnen zijn; doch het is bijna onmogelijk, op middelbaren leeftijd eensklaps eene geheel nieuwe vrouw te worden; en in plaats van traag, zenuwachtig, lusteloos en onhandg,i plotseling vlug, ordelijk, zorgvuldig en werkzaam te worden.

Berta bracht hun een zeer kort bezoek dat zonder eenige stoornis afliep en toch was zij volstrekt niet overtuigd welken keer de zaken zouden nemen, toen zij weer eene maand of zes naar huis ging. Haar broeder had geen berouw, zooals de heer Caton gezegd had, doch het kwam haar voor, dat Horatia wel eens genoeg kon krijgen van dit nieuwe leven, even als zij het oude moede was geworden.

Toen George en Horatia trouwden, schilderden beiden zich het leven dat zij zouden leiden; en de beide schilderingen waren volstrekt niet aan elkander gelijk, evenmin als aan de werkelijkheid. Georges schildering stelde Horatia voor als eene gelukkige vrouw, eene brave echtgenoote, schoon, teeder, belangstellend in al zijne plannen, tevreden met haar lot, opgeruimd, zichzelve vergetend. Hij zag haar op duizenderlei wijze bezig, zij was aan 't werk onder de armen, met meer ijver en geestkracht dan Roberta ooit betoond had, zij begreep zijne plannen veel beter, was in staat hem te raden, hielp hem, moedigde hem aan het goede te doen, was zijne beste vriendin, zijne trouwste gezellin.

‘Die inwendige stemmen bedriegen nooit,’ zeide hij bij zich zelven, ‘ik ken haar even goed als ik mij zelven ken; door welke geheimzinnige, gelukkig ingeving wordt men tot die ontdekkingen geleid?’

Horatia's schilderij stelde eveneens haar zelve voor. Smaakvol maar eenvoudig gekleed, zou zij hare bloedverwanten met veel bevalligheid ontvangen en een soort van Petit-Trianon-leven leiden. Zij zou keurige maar weinig kostbare dineetjes geven, misschien gevolgd door croquet op het grasperk; later zou zij tot haar ouden kring terugkeeren, bevallig, zonder aanmatiging, onafhankelijk, gevierd; vooral in het begin was zij uiterst tevreden over hetgeen zij gedaan had en over haar echtgenoot. Hij mocht misschien wat ruw en stroef zijn, dat zou zij gemakkelijk kunnen veranderen. Hij was vriendelijk en knap en vol voorkomendheden; en met haar uitgebreiden kring van aanzienlijke kennissen zou het wel wonder zijn indien hij niet vooruit kwam en - wie weet? - nog eenmaal een beroemd man werd. In dat geval zou hij natuurlijk eene volslagen verandering in zijne levenswijze moeten maken. Ik weet niet wanneer het begon, maar gaandeweg rees de gedachte bij haar op dat de kalme haven toch wel wat al te kalm was - indien er geene andere beweging in kwam dan die door de luimen van Betty en de keukenmeid veroorzaakt werd. Horatia had zich nu en dan vreeselijk over beiden geërgerd, evenals over andere eigenaardigheden van haars echtgenoots woning. Zij haatte de roes, waarin zij tot nu toe had geleefd; doch zij was niet gewoon aan deze volslagen afzondering, of, wat nog erger was, aan dit vreemdsoortig gezelschap: - jonge dames die haar bij haar naam noemden, en overal verbaasd over waren; huismoeders met koddige echtgenooten, en dan dat onuitstaanbare jonge mensch, de heer Caton, die het ergst van alles was. Gelukkig kon zij hare eigen bloedverwanten nog gaan bezoeken.

En onderwijl ging George voort zich in zoete mijmeringen te verdiepen - bijna een jaar dat hij getrouwd was! Lange, gelukkige avonden terwijl Horatia op de piano speelde en hij zelf buiten op het grasperk zat te rooken (zooals hij nu ook deed). Het geheele huis opgevroolijkt door hare komst - leven en beweging en aangename kout, waar voorheen niets dan stilte geheerscht had, slechts afgebroken door de alledaagsche praatjes van die goede Roberta. Beste Berta! De verandering zou even gelukkig zijn voor haar als voor hem. Hij had moeite te gelooven, dat al die schatten van geluk de zijne waren, dat zijne vrouw zich in het salon bevond, en dat die vrouw Horatia was; hij lei zijne sigaar neer en stond op om door het venster te zien en zich te overtuigen dat niet alles een spel zijner verbeelding was, opgeroepen door den rook, den zachten rozengeur, de zoele, bedwelmende lucht van een

[p. 196]

heerlijken zomerdag. Een oogenblik later kwam hij terug, nam zijne sigaar weer op, doch de luchtkasteelen waren in rook vervlogen. Want ja, daar was Horatia, maar daar was ook lady Whiston, ook mevrouw Dumbleton. Stemmen, een groot rijtuig voor het tuinhek. Het was geen spel der verbeelding; en daar hij niet verlangde al die menschen te ontmoeten, ging hij terug naar zijne plaats in het priëel.

‘Georgel’ roept Horatia, het venster openende en naar buiten kijkend.

George ziet om en schudt het hoofd.

Verrast gaat Horatia naar buiten en komt bij hem op het gras. ‘Komt gij niet even binnen om tante Car goeden dag te zeggen?’

vroolijk aan het werk.

‘Ik ben bezig,’ zegt de dokter.

‘Zij willen ons ten eten hebben,’ zegt Horatia, hare hand op zijn schouder leggende. ‘Zij verwachten lord Holloway.’

‘Wij hebben er gisteren pas gegeten - en de volgende week is dat déjeûner; verzin de eene of andere reden om te bedanken.’

‘Maar in uwe betrekking is het van het grootste gewicht, uwen kring van kennissen uit te breiden,’ zegt Horatia, warm wordend. ‘Wij spraken daar juist over. Lord Holloway heeft geweldige aanvallen van jicht.’

‘Die zal ik ook krijgen als ik zooveel uit eten ga. Gij kunt gaan, zooals gij weet. Gij

[p. 197]

kunt er lord Holloway slechts te beter om inpalmen als ik er niet ben.’

‘Hoe kunt gij zulke onaangeuame dingen zeggen? Natuurlijk moet ik alleen gaan, als gij niet komen wilt. Het zal gek staan: ik vind het heel onpleizierig.’

‘Waarom blijft gij dan niet thuis?’ zegt de dokter met zijne vriendelijke stem, glimlachend naar haar knorrig gelaat opziende

de engel van den slaap, naar de schilderij van herman kaulbach.

‘Tante Car zal toch al boos genoeg zijn,’ zegt Horatia het hoofd afwendend. ‘Ik geloof dat ik maar liever naar binnen zal gaan om het haar te zeggen. 't Is alleronaangenaamst.’

Met een onderzoekend vragenden blik keek George de slanke, statige, bevallige gestalte na, die zich zoo zorgeloos verwijderde terwijl haar violetkleurig kleed over het gras en de madeliefjes sleepte. Zij bukt bij het venster en gaat

[p. 198]

onder de in trossen afhangende rozen naar binnen. Waarom zou hij ook niet gaarne willen gaan? vraagt George bij zich zelven, en ofschoon hij de vraag had kunnen beantwoorden, liet hij toch misschien het antwoord met opzet achterwege. Hoeveel van die vragen zijn er, die het best ongevraagd en onbeantwoord blijven? Waarheid te spreken staat hooger dan te zwijgen, en indien wij altijd konden zeggen wat waar was, zou het goed zijn altijd te spreken. Maar zwijgen is vaak beter dan de halve waarheden die wij uitspreken; zwijgen tegenover ons zelven en van ons zelven zoowel als tegenover anderen.

Omstreeks een uur in den morgen kwam Horatia te huis en vond haar echtgenoot nog op en met den heer Caton in het kleine studeerkamertje zitten. Het raam was open, eene kaars stond op tafel te branden en zij meende een vreemden kruidengeur in het vertrek te ruiken. Maar het was hard altijd dien mijnheer Caton daar te vinden, zelfs op dat uur van den nacht. Zij was niet vrij in haar eigen huis en gaf zich geene moeite om haar misnoegen te verbloemen.

Hij stond op met een zoo stroef gelaat, terwijl hij eene stijve buiging voor haar maakte, dat hare verontwaardiging er slechts door klom. Ook George was ernstig, ofschoon hij haar glimlachend de hand toestak.

Horatia wikkelde zich in haar witten mantel en keerde den heer Caton den rug toe.

‘Wat hebt gij daar gekookt, George? waarom zit gij met een open raam. Ik wou dat gij met mij medegegaan waart. Lord Holloway is de beminnelijkheid in persoon, en....’

‘Nu, goeden nacht,’ zeide Caton eensklaps. ‘Goeden avond, mevrouw Rich,’ waarop hij de kamer uitging. Zoodra de deur dicht was stoof Horatia op, buiten zich zelve van verontwaardiging. ‘Die man is onuit....’ doch haar echtgenoot viel haar op lusteloozen toon in de rede, zeggende dat hij niet in eene stemming was dien avond om het voor zijn vriend op te nemen. Hij was vermoeid. ‘Spreekt hij op dien toon tegen mij?’ dacht Horatia.

Den volgenden dag ging de dokter naar de stad en kwam tegen etenstijd zeer ingetrokken en terneergeslagen terug. Ouder gewoonte kwam de heer Caton in den loop van den avond en beiden hielden zich geruimen tijd in de studeerkamer bezig. Horatia had een zenuwachtigen afkeer voor den armen jonkman opgevat; zij kon zijne tegenwoordigheid bijna niet dulden. Rich keek knorrig en verdrietig, toen zij dat op zekeren dag tot hem zeide.

‘Waarom hebt gij dien tegenzin voor mijn ouden vriend opgevat?’ vroeg hij.

‘Omdat hij familiaar is en zich overal mede bemoeit,’ riep Horatia uit.

‘Wat zegt gij dan wel van lady Whiston?’ vroeg de dokter knorrig.

Doch Horatia was nog veel knorriger en het einde der woordenwisseling was dat zij, als gewoonlijk, alleen naar het feest bij de Dumbletons ging.

Doch zij was zoo schitterend schoon in haar wit kleed, toen zij goeden dag kwam zeggen, dat de dokter al zijn wrevel voelde wijken en dacht dat hij haar gaarne bewonderd zou zien en besloot haar, als hij kon, toch nog te komen halen.

(Wordt vervolgd.)